Ph.D မွ လြင့္ပ်ံလာေသာ အေတြးမ်ား

(Copyright နဲ႔ ၿငိမွာစိုးလို႔ ပံုအသစ္ေျပာင္းထား)

အင္း၀ေခတ္၊ အင္း၀ၿမိဳ႕၊ ေညာင္ရမ္းမင္းဆက္ (၁၀)ဆက္အနက္ သံုးဆက္ေျမာက္ သာလြန္မင္းတရားၾကီးလက္ထက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ပထမျပန္စာေမးပဲြေတြ စတင္က်င္းပခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါက ပထမျပန္စာေမးပဲြမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပထမေက်ာ္ေတြဟာ အေတာ္ေခတ္စားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမေတြကလဲ ပထမေက်ာ္ရဲ႕ ဒကာေတြ သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စာသင္တိုက္ေတြကလဲ တပည့္ေတြကို သူ႕ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ ပထမေက်ာ္ရေအာင္ ၾကိဳးစားခိုင္းၾကတယ္။

ေညာင္တုန္းေက်ာင္းတိုက္က စာခ်ဘုန္းၾကီး အရွင္ေတဇနိယေရးတဲ့ ပထမေက်ာ္စံခ်ိန္တင္ေက်ာင္းဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ပထမေက်ာ္ေလာင္းကို လုၾကတဲ့ သာယာ၀တီအိမ္ေရွ႕မင္းနဲ႔ မင္းကေတာ္ မယ္ႏုတို႔အေၾကာင္း ဖတ္ရတာ အေတာ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ ျဖစ္ပံုက သာယာ၀တီမင္း ကိုးကြယ္တဲ့ေက်ာင္းက ပထမေက်ာ္ရႏိုင္တယ္လို႔ တစ္ေပးခံထားရတဲ့ ကိုရင္က မယ္ႏုကိုးကြယ္တဲ့ ေက်ာင္းကို ေရာက္သြားတာကေန စတင္ပါတယ္။ ပထမေက်ာ္ေလာင္း အလုခံလိုက္ရတဲ့ သာယာ၀တီမင္းကလဲ ေရွ႕တစ္မ်ိဳး၊ ကြယ္ရာတစ္မ်ိဳးနဲ႔ မယ္ႏုကို ဓားၾကိမ္းၾကိမ္းေနတယ္။ တစ္ဖက္ကလဲ အိမ္ေရွ႕မင္း။ တစ္ဖက္ကလဲ ၾသဇာအာဏာရွိတဲ့ မယ္ႏုဆိုေတာ့ ဘၾကီးေတာ္မင္းကလဲ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမယ္မွန္း မသိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျပႆနာက မၿပီးႏိုင္ဘူး။ ဆရာေတာ္ေတြကလဲ ဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းဖို႔၊ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ဆိုၿပီး အစည္းအေ၀းေတြ ထုိင္ၾကတယ္။ အစည္းအေ၀းေတြသာ ခဏခဏလုပ္ရတယ္။ ဘယ္သူမွ ၿပီးျပက္ေအာင္ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ၾကဘူး။ “ကဲ…ေနာက္မွပဲ အေသးစိတ္ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့”ဆိုတဲ့ အဆင့္နဲ႔ပဲ ၿပီးၿပီးသြားတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာမွ ျမန္မာစာေပသမိုင္းမွာေရာ၊ ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားသမိုင္းမွာပါ သိတဲ့လူတိုင္း၊ စာသင္သားတိုင္း ေလးစားအားက်ခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ေပၚလာတယ္။ သူက အဲဒီအခ်ိန္က ဦးဇင္းငယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔ လိပ္ခဲတင္းလင္း အစည္းအေ၀းကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ဒီကိစၥေလးနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ေရွ႕ေရႊ႕ေနာက္ေရႊ႕ လုပ္ေနၾကတာလဲ။ ဒီအစည္းအေ၀းၾကီးက ၿပီးကို မၿပီးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေလာက္လြယ္လြယ္ေလးဟာကို။ သူ တပူပူ ေျပာေနတဲ့ အသံကို ဆရာေတာ္ၾကီးေတြက ၾကားသတဲ့။ ဒါဆို အရွင္ဘုရားေလးက ေျဖရွင္းဆံုးျဖတ္ေပးႏုိင္လို႔လားလို႔ ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ခြင့္ျပဳရင္ လုပ္ပါမယ္ဆိုေတာ့မွ တစ္ထုိင္တည္း ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္တယ္။

ဒီပထမေက်ာ္ ေက်ာင္းေျပာင္းတဲ့ ကိစၥဟာ သာယာ၀တီနဲ႔လဲ မဆိုင္၊ မယ္ႏုနဲ႔လဲ မပတ္သတ္။ စင္စစ္ အဆိုပါ စာသင္တိုက္မ်ားမွ ေက်ာင္းထိုင္မ်ားမွာသာ အျပစ္ရွိသည္။ ပထမေက်ာ္ေလာင္းလ်ာကို ျဖားေယာင္းေသာ မယ္ႏုကိုးကြယ္ေသာေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္သည္ သူတစ္ပါးတို႔၏ ေက်ာင္းမွ ကိုရင္ကို ျဖားေယာင္းေသာေၾကာင့္ “န ဘိကၡေ၀ အညႆ ပရိသာ အပလာေဠတဗၺာ၊ ေယာ ဥပလာေဠယ်၊ အာပတၱိ ဒုကၠဋႆ”ဟူေသာ ပါဠိေတာ္နဲ႔အညီ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ေစ။ သာယာ၀တီကိုးကြယ္တဲ့ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္သည္ မိမိ၏ တပည့္ကို ေသေသ၀ပ္၀ပ္ျဖစ္ေအာင္ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း မအုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ဒဏ္ထမ္းေစ။ ပထမျပန္ေလာင္းလ်ာကိုရင္ကိုလဲ တစ္ႏွစ္စာေမးပဲြေျဖခြင့္ ရပ္နားေစ။ ဒီလို ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ျပႆနာက ေအးၿငိမ္းသြားေတာ့တယ္။

ဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပေနရတာက ဒကာ၊ ဒကာမေတြဟာ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို အေတာ္ဆံုး၊ အထင္ရွားဆံုး ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဒကာ၊ ဒကာမေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ နာမည္ၾကီးမွ လွဴခ်င္ၾကသူေတြက မ်ားပါတယ္။ ဒါက ဒီဘက္ေခတ္မွာတင္ မကဘူး။ ဟိုေရွးေခတ္ကတည္းက ရွိခဲ့တာပါလားဆိုတာကို သိေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒကာေတြဘက္က ဒီလို နာမည္ၾကီးသူ၊ ေက်ာ္ၾကားသူမွ လွဴခ်င္တန္းခ်င္ေနၾကလို႔လား မသိ။ ဒီဘက္ေခတ္ရဟန္းေတြကလဲ နာမည္ၾကီးေအာင္၊ ေက်ာ္ၾကားေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္လာၾကတာေတြကို ေတြ႕ေနရတယ္။

နာမည္ၾကီးတာ ေကာင္းသလား၊ ေက်ာ္ၾကားတာ ေကာင္းသလား။ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာေတာ့ မသိ။ သည္းေခ်ၾကိဳက္ျဖစ္ေနၾကတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေခတ္ကိုက ေျပာင္းလဲလာတဲ့သေဘာ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ေရွးကလို ဓမၼာစရိယလို ဘဲြ႕မ်ိဳး ရထားရံုနဲ႔ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီထက္ ပိုဆိုးတာက ျမန္မာမွာ အခက္ဆံုးလို႔ဆိုတဲ့ မႏၲေလး သက်သီဟစာေမးပြဲၾကီးေအာင္ထားတာေတာင္ လူေတြက အထင္သိပ္မၾကီးခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ဘယ္ဘက္ကို ေရြ႕လာသလဲဆိုေတာ့ ေခတ္ပညာတတ္ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ေမ်ာပါလိုက္သြားၾကတယ္။ B.A, M.Aတို႔ ရယူထားမွ ပညာတတ္ထင္ၾကေတာ့တာ။ အဲဒီလို ဘုန္းၾကီးမွ စာတတ္တယ္ ထင္ၾကေတာ့တာ။ `အမေလး အထင္မေသးနဲ႔၊ အဲဒီဘုန္းၾကီးက ေလာကီ ဘာဘဲြ႕ေတာင္ ရထားတာဟဲ့´။ နားနဲ႔ မၾကားခ်င္အဆံုး။ `ဟုတ္ပါၿပီ၊ ခင္ဗ်ားလဲ အဲဒီဘြဲ႕ရထားတာပဲ၊ ခင္ဗ်ား ဘာတတ္သတံုး´သြားေမးၾကည့္၊ ဘာမွ မတတ္ဘူး။ ဘြဲ႕ရလို႔ စာတတ္တယ္ဆိုတာ သူမ်ားႏိုင္ငံဆီမွာ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္လိမ့္မယ္။

ဒါက ေနာက္ပိုင္းနားမွာ က်န္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ ေရြ႕သြားၿပန္ၿပီ။ ရိုးရိုး B.A, M.Aတို႔နဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္တဲ့။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္ၿပီဆိုရင္ အထင္ေတြ ၾကီးလာေတာ့ျပန္တယ္။ အဲဒီဘုန္းၾကီးကမွ တကယ့္ကို သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုသလိုလို။ အဲဒီဘုန္းၾကီး ေဟာတဲ့တရားကမွ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းသလိုလို ျဖစ္လာျပန္တယ္။ တကယ္လိုက္နာသလားဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္ဘူး။

ခုေတာ့ B.A, M.A လဲ ပညာစာရင္း မ၀င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ေဒါက္တာတဲ့။ ျမန္မာမွာလဲ ေဒါက္တာေတြက မႈိလိုေပါက္။ ကမၻာမွာ အဲဒီမႈိေတြ ေစ်းေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိဘူး။ ျမန္မာမွာေတာ့ ေဒါက္တာဘဲြ႕ရထားတဲ့ ဘုန္းၾကီးမွ တရားနာသူ ေပါသတဲ့။ ေဒါက္တာတရားပြဲဆိုတာေတာင္ က်င္းပပစ္လုိက္ေသးတယ္။ ဒို႔ေရႊျမန္မာေတြဆိုတာ အဲ့လို လူမ်ိဳးေတြ။ ဘာမွတ္လဲ။ စာေရးသူကေတာ့ အဲ့လို တရားပြဲေတြ ၾကားရတိုင္း ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ မႈိတရားပြဲလို႔ Connotation ေပးလိုက္မိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔…ဒို႔လဲ သာသနာျပဳရ အဆင္ေျပေအာင္ နံျခားထြက္ၿပီး ပညာေတြ သင္လိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီး နံျခားကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ စာေရးသူတို႔ အခ်စ္တုန္းၾကီး ဦးသန္းေခၽြက ကန္ထုတ္လိုက္လို႔လဲ ပါတာေပါ့ေလ။ (အညာသားက ေရႊဆိုရင္ ေခၽြဟု အသံထြက္သည္)။ ခုေတာ့ M.A လဲ ၿပီးၿပီ။ `ေဒါက္တာေလး ဘာေလး လုပ္ေတာ့၀ူးလား´တဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးတယ္။ `အခြင့္အေရးရတုန္း လုပ္ထား၊ အေမ့ဆီေရာက္ရင္ ျပန္ထြက္လာဖို႔ လြယ္ဘူး၊ ဒီေခတ္က ေဒါက္တာရမွ အဆင္ေျပမွာ´တဲ့။
ဟိုတုန္းက မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ၾကီး သက်သီဟ(အဘိ၀ံသ)ဘြဲ႕ယူတုန္းက မိန္႔သလိုေပါ့။ ဆရာေတာ္က အဘိ၀ံသဘြဲ႕ကို မလုပ္ခ်င္ဘူးတဲ့၊ မယူခ်င္ဘူးတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ အဘိ၀ံသရမွ သာသနာျပဳလို႔ ပိုလြယ္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ယူလိုက္ရတာပါတဲ့။ ဒီလို သမိုင္းအကိုးေလးနဲ႔ဆိုေတာ့လဲ ေဒါက္တာအၿမီးေလးကို ယူတပ္သင့္သလိုလို။

ဒီလို အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေတြနဲ႔ သူမ်ားေတြ ေဒါက္တာသလို ေဒါက္တာလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားေပါ့။ အေတြးေလးေတြက လြင့္လာတယ္။ မဆလာနဲ႔သင္းေနတဲ့ သီရိလကၤာအစားအစာလဲ စားတတ္ေနခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ စားရေသာက္ရ ေနရထိုင္ရတာကေတာ့ သိပ္မခက္ေတာ့ဘူး။ ခက္တာက အိမ္ကလူေတြရဲ႕ အိတ္ကပ္အေျခအေန။ အိတ္ကပ္ပိန္ပိန္ေလးေတြကိုေတာ့ ဒုကၡမေပးသင့္တာ အမွန္ပဲ။ ရွိတဲ့ ေခၽြးနဲစာေလးေတြနဲ႔ ေဒါက္တာလုပ္လိုက္ရတယ္၊ ရသြားၿပီဆိုပါေတာ့။ သာမန္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးထက္ပိုၿပီး ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္မလဲ။ ဆယ္ပါးမွာ ၉-ပါးကေတာ့ မထူးျခားပါဘူး။

ေဒါက္တာလုပ္ၿပီး ျမန္မာမွာ ျမန္မာလို တရားေဟာေနတာကေတာ့ ဘာလိုမွကို အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ပါ။ (တရားေဟာတာကို အျပစ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေလာက္ေလး တတ္တာကို ေျပာတာ)။ ျမန္မာမွာ ဓမၼကထိကလုပ္တယ္ဆိုတာ သာမန္ေဒါက္တာဘြဲ႕မရသူေတြလဲ လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ေဒါက္တာဘဲြ႕ၾကီးယူထားၿပီး thesis အေၾကာင္းဘာမွနားမလည္တဲ့ ကိုေရႊျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ ၾကည့္ေနရတာလဲ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ။ ဘုန္းၾကီးလုပ္ၿပီး ေငြေပးဘြဲ႕ယူၾကတဲ့ ကိုေရႊျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ ၾကည့္ေနရတာလဲ ေဒါပြစရာ။ (အားလံုးမဟုတ္၊ သီရိလကၤာမွာ အဲ့လိုလဲ မရ)။ ခုလဲ ၾကားေနရပါတယ္။ ႏိုင္ငံၾကီးတစ္ခုမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႕အတြက္ ေဒၚလာ ၄-ေထာင္ဆိုလား၊ ၅-ေထာင္ဆိုလား။ သူ႕ဘုန္းၾကီး ေဒါက္တာဘြဲ႕ရၿပီး ဘုန္းေတြၾကီးမွာကို ေတြးၿပီး ဘုန္းၾကီးလုပ္သမွ် ၾကိဳက္တယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ေတြ႕ေနရတာလဲ စိတ္ဆင္းရဲစရာ။

ဒါေတြ ေျပာလုိက္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲေနမယ့္ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔ ဒကာ၊ဒကာမေတြလဲ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ အရာရာကို သိကၡာရွိစြာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္တဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဟိုဘက္ဖံုး၊ ဒီဘက္ဖိ လုပ္ေနတာဟာ ၾကာရင္ မေကာင္းပါဘူး။ တကယ့္ကို သာသနာခ်စ္စိတ္၊ ပညာျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို အားနာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ လုပ္စားေတြ၊ ရိုက္စားေတြ အားေကာင္းလာရင္ တကယ္လုပ္ထားတဲ့ အရွင္ေကာင္းေတြအတြက္ မ်က္ႏွာပူစရာေတြ ၾကံဳေတြ႕ေနရတာ ခဏခဏပဲ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း တကယ့္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ၾကိဳးစားထားတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြေတာင္ မ်က္ႏွာငယ္ရမယ့္ ကိန္းဆိုက္ေနတယ္။

ဆိုေတာ့…။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ လုပ္စား၊ ရိုက္စားေတြကေတာ့ ရွိေနမွာပဲ။ စီးပြားေရးမွာ ျဖတ္လမ္းနည္းက ေရရွည္မတည္တဲ့သလို သာသနာမွာ အလြယ္လမ္းေတြ ေပါမ်ားလာရင္ ပ်က္မွာပဲ။ အားလံုး…အားေပးမမွားၾကရင္ေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ေလ်ာ့နည္းသြားႏုိင္စရာ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကလဲ ခက္တယ္။ ရုပ္ေခ်ာရင္လဲ ဘာလုပ္လုပ္ ၾကည္ညိဳလိုက္တာပဲ။ စာတတ္ရင္လဲ ဘာလုပ္လုပ္ ၾကည္ညိဳလိုက္တာပဲ။ ဒီဘုန္းၾကီးက ခ်မ္းသာတဲ့ မ်ိဳးရိုးကလာတာဆိုၿပီးလဲ ၾကည္ညိဳလိုက္တာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာကို ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ၿပီး ၾကည္ညိဳၾကတာေပါ့။ အဲဒီလို ဒကာ၊ ဒကာမေတြက နည္းလြန္းတယ္။

ေသာဏဒ႑သုတ္မွာ ပုဏၰားေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေထာက္ျပထားတဲ့ အခ်က္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ပုဏၰားေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြဆိုတာက
၁။ မ်ိဳးရိုးေကာင္း
၂။ က်မ္းဂန္တတ္ကၽြမ္း
၃။ ရုပ္ေခ်ာ
၄။ သီလ
၅။ ပညာတို႔ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအထဲက အေရးအၾကီးဆံုးအခ်က္ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု စစ္ထုတ္လိုက္တာ ေနာက္ဆံုး သီလနဲ႔ပညာတို႔ပဲ က်န္ပါတယ္။

သီလနဲ႔ပညာဟာ ပုဏၰားေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းပဲလို႔ ေသာဏဒ႑နဲ႔ဗုဒၶျမတ္စြာ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေတာ့ အျခားပုဏၰားပရိသတ္ေတြ အေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ပြဲဆူသြားခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာက ေသာဏဒ႑ရဲ႕ တူျဖစ္တဲ့ အဂၤကလုလင္ကို ဥပမာျပၿပီး ေထာက္ျပတယ္။ အသင္ပုဏၰားတို႔ သင္တို႔ အရွင္သခင္ရဲ႕ တူျဖစ္တဲ့ အဂၤကဟာ ရုပ္လဲ ေခ်ာတယ္။ က်မ္းဂန္လဲ ႏွံစပ္ကၽြမ္းက်င္တယ္။ မ်ိဳးရိုးကလဲ ေျပာစရာမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ သူမ်ားအသက္ကို သတ္ျဖတ္ေနတယ္၊ သူ႕ဥစၥာေတြကို ခိုးေနတယ္။ သူတစ္ပါးသားမယားကို လြန္က်ဴးေနတယ္၊ လိမ္လည္တတ္တယ္၊ ေသရည္အရက္ေသာက္တယ္….အဲ့လိုဆိုရင္ သူ႕ကို ပုဏၰားအဂၤါေတြနဲ႔ ျပည့္စံုသူလို႔ ဆိုထိုက္မလား။ …စသျဖင့္ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ၾကည္ညိဳၾကတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြအေနနဲ႔ ဒီေဟာၾကားခ်က္ေလးကို သတိထားေစခ်င္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စာတတ္တတ္၊ ထိုက္သင့္တဲ့ အက်င့္သီလမွ မရွိရင္ ဘာလုပ္ေတာ့မလဲ။