ယခင္အဆက္.....
(၃)
မဟာ၀ိဇိတမင္းႏွင့္ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ပုဏၰား ေရွး၌ ျဖစ္ဖူးသည္ကား မဟာဝိဇိတ မည္ေသာမင္းသည္ ရွိ၏၊ (ထုိမင္းသည္) ၾကြယ္ဝ၏၊ မ်ားေသာ ဥစၥာစပါးရွိ၏၊ ျပည့္ေသာဘ႑ာတုိက္ က်ီၾကရွိ၏။ မဟာဝိဇိတမင္းသည္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေနမိ၏ - ''ငါသည္ ျပန္႔ေျပာေသာ လူ႔စည္းစိမ္တုိ႔ကုိ ရလ်က္ရွိ၏၊ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေျမအဝန္းကုိ အုပ္စုိး၍ေန၏၊ ငါသည္ ယဇ္ႀကီးကုိ ပူေဇာ္ရမူ ေကာင္းေလစြ၊ ယင္းသုိ႔ ပူေဇာ္ျခင္းသည္ ၾကာျမင့္စြာေသာကာလပတ္လံုး ငါ၏ စီးပြားခ်မ္းသာ အလုိ႔ငွါ ျဖစ္ရာ၏''ဟု အၾကံျဖစ္၏။
မဟာဝိဇိတမင္းသည္ ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားကုိ ေခၚ၍ သူ႕စိတ္ကူးကို ေျပာျပ၏။ လိုအပ္ေသာအၾကံဉာဏ္မ်ားေပးရန္လည္း ေတာင္းပန္၏။ ''အသွ်င္မင္း၏ ႏုိင္ငံ၌ ဆူးေျငာင့္ဟူေသာ ခုိးသူရွိ၏၊ (ခုိးသူ) ႏွိပ္စက္ျခင္းရွိ၏၊ ရြာကုိ ဖ်က္ဆီးျခင္းတုိ႔သည္လည္း ထင္ရွားကုန္၏၊ နိဂံုးကုိ ဖ်က္ဆီးျခင္းတုိ႔သည္လည္း ထင္ရွားကုန္၏၊ ၿမိဳ႕ကုိ ဖ်က္ဆီးျခင္းတုိ႔သည္လည္း ထင္ရွားကုန္၏၊ ခရီးသြားတုိ႔ကုိ လုယက္ျခင္းတုိ႔သည္လည္း ျဖစ္ေပၚကုန္၏။ ဤအေျခအေနျဖစ္ေနေသာႏုိင္ငံ၌ အခြန္ အတုပ္ကုိေကာက္ယူေနလွ်င္ မျပဳသင့္သည္ကုိ ျပဳသည္ ျဖစ္ရာ၏၊
(ဤအရာ၌) အသွ်င္မင္းအား ဤသုိ႔ အၾကံသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျဖစ္ရာ၏၊ ' ငါသည္ ဤခုိးသူဆူးေျငာင့္ကုိ သတ္ျဖတ္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ (ဒဏ္တပ္၍ ဥစၥာ) ဆံုး႐ႈံးေစျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ကဲ႔ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ (တုိင္းျပည္မွ) ႏွင္ထုတ္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း ဖယ္ရွားအံ့'ဟု ျဖစ္ေသာ္လည္း ျဖစ္ရာ၏၊
(သုိ႔ရာတြင္) ဤနည္းျဖင့္ ဤခုိးသူဆူးေျငာင့္ကုိ အၾကြင္းမဲ႔ ဖယ္ရွားျခင္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ၊ သတ္ျဖတ္ညႇဥ္းဆဲ ခံရသည္မွ ၾကြင္းက်န္ေသာခုိးသူတုိ႔သည္ ေနာက္အခါ၌ မင္း၏ ႏုိင္ငံကုိ ဖ်က္ဆီး၊ ညႇဥ္းဆဲကုန္လတၱံ႕၊ စင္စစ္မူကား ဤ (ဆုိလတၱံ႕ေသာ) အစီအရင္ကုိ စြဲမွီ၍ ေအာက္ပါနည္းျဖင့္သာလွ်င္ ယင္းခုိးသူ ဆူးေျငာင့္ကုိ အၾကြင္းမဲ႔ ဖယ္ရွားျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ၏၊
တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းေစနည္း
အသွ်င္မင္း၏ ႏုိင္ငံ၌ လယ္ယာလုပ္မႈ ႏြားေမြးမႈတုိ႔ကုိ့အားထုတ္ကုန္ေသာ သူတုိ႔အား အသွ်င္မင္းသည္ မ်ဳိးရိကၡာကုိ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းပါေလာ့၊ အသွ်င္မင္း၏ ႏုိင္ငံ၌ ကုန္သြယ္မႈကုိ အားထုတ္ကုန္ေသာ သူတုိ႔အား အသွ်င္မင္းသည္ အရင္းအႏီွးကုိေထာက္ပံ့ေပးကမ္းပါေလာ့၊ အသွ်င္မင္း၏ ႏုိင္ငံ၌ မင္းမႈထမ္းအလုပ္တုိ႔ကုိ အားထုတ္ကုန္ေသာ သူတုိ႔အား အသွ်င္မင္းသည္ လခရိကၡာကုိ စီမံေပးပါေလာ့၊
(ဤသုိ႔ ျပဳသည္ရွိေသာ္) ထုိႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားတုိ႔သည္လည္း မိမိတုိ႔ အလုပ္အကုိင္၌ အားထုတ္ေနကုန္သည္ ျဖစ္၍ အသွ်င္မင္း၏ ႏုိင္ငံကုိမညႇဥ္းဆဲကုန္လတၱံ႕၊ အသွ်င္မင္းအား မ်ားျပားေသာ (ဥစၥာစပါး) အစုသည္လည္း ျဖစ္လတၱံ႕၊ ႏုိင္ငံ၌ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရွိသည္ ျဖစ္၍ (ခုိးသူ) ဆူးေျငာင့္ မရွိသည္ ျဖစ္၍ (ခုိးသူ) ႏွိပ္စက္ျခင္း မရွိသည္ျဖစ္၍ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားတုိ႔သည္လည္း (အခ်င္းခ်င္း) ႏွစ္လုိဝမ္းေျမာက္ကုန္လ်က္ သားသမီးတုိ႔ကုိ ရင္ခြင္၌ကေစကုန္လ်က္ အိမ္တုိ႔ကုိ မပိတ္ကုန္ဘဲလ်က္ ေနၾကရသကဲ႔သုိ႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕''ဟု ေလွ်ာက္၏။
ပုဏၰားက ထိုကဲ့သို႔ ေလွ်ာက္ေသာအခါ မဟာဝိဇိတမင္းသည္ ''အခ်င္း ေကာင္းပါၿပီ''ဟု ဝန္ခံၿပီးလွ်င္ မိမိ၏ႏုိင္ငံ၌ လယ္ယာလုပ္မႈ ႏြားေမြးမႈတုိ႔ကုိ အားထုတ္ကုန္ေသာ သူတုိ႔အား မ်ဳိးရိကၡာကုိ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္း၏၊ ကုန္သြယ္မႈကုိ အားထုတ္ကုန္ေသာ သူတုိ႔အား အရင္းအႏီွးကုိ ေထာက္ပံ့ ေပးကမ္း၏၊ မင္းမႈထမ္းအလုပ္တုိ႔ကုိ အားထုတ္ကုန္ေသာ သူတုိ႔အား လခရိကၡာကုိ စီမံေပး၏၊ (ဤသုိ႔ ျပဳသျဖင့္) ထုိႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားတုိ႔သည္လည္း မိမိတုိ႔ အလုပ္အကုိင္၌ အားထုတ္ေနကုန္သည္ျဖစ္၍ မင္း၏ ႏုိင္ငံကုိ မညႇဥ္းဆဲကုန္၊ မင္းအား မ်ားျပားေသာ (ဥစၥာစပါး) အစုသည္လည္း ျဖစ္၏၊ ႏုိင္ငံ၌ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရွိသည္ျဖစ္၍ (ခုိးသူ) ဆူးေျငာင့္ မရွိသည္ျဖစ္၍ (ခုိးသူ) ႏွိပ္စက္ျခင္း မရွိသည္ျဖစ္၍ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားတုိ႔သည္လည္း (အခ်င္းခ်င္း) ႏွစ္လုိ ဝမ္းေျမာက္ကုန္လ်က္ သားသမီးတုိ႔ကုိ ရင္ခြင္၌ ကေစကုန္လ်က္အိမ္တုိ႔ကုိ မပိတ္ကုန္ဘဲလ်က္ ေနၾကရသကဲ႔သုိ႔ ျဖစ္ေလကုန္၏။
တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ အလိုဆႏၵကို ျဖည့္ဆီးေပးျခင္းအားျဖင့္ လူထုေမတၱာကို ရရွိျခင္း၊ ႏိုင္ငံအတြင္း စည္းလံုးညီညြတ္မႈအားေကာင္းလာျခင္း၊ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးတိုးတက္လာျခင္းတို႔ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္လာရ၏။ ထိုသို႔ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးေကာင္းမြန္မွသာလွ်င္ ယခင္ စိတ္ကူးထားခဲ့ေသာ အလွဴၾကီးေပးလွဴဖို႔ကိစၥကို ဆက္လက္ေျပာၾကားေလသည္။
ဤေနရာတြင္ စဥ္းစားစရာရွိပါသည္။ `အလွဴဒါနလုပ္တာပဲ လုပ္ေပါ့၊ ဘာကို ဂရုစိုက္စရာလိုသလဲ´။ `ေကာင္းတာလုပ္တာ ဘယ္သူ႕ဂရုစိုက္စရာလိုသလဲ´။ `ေကာင္းတဲ့ဟာလုပ္တာပဲ လုပ္´ဟု မညႊန္ၾကားခဲ့ေပ။ တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနလွ်င္၊ ျပည္သူျပည္သားမ်ားက ထမင္းတစ္လုတ္အတြက္ မနည္းရုန္းကန္ေနရသည့္အခ်ိန္ျဖစ္ေနလွ်င္၊ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ျပည္သူတို႔ သေဘာမက်ျဖစ္ေနလွ်င္၊ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးမေကာင္း၊ စား၀တ္ေနေရးမေျပလည္၍ အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔ကို ပုန္ကန္ျခားနားေနလွ်င္၊ ပုန္ကန္ျခားနားသူမ်ား၍ တိုင္းျပည္မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနလွ်င္ ဤမွ်ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ အလွဴၾကီးကို မျပဳသင့္ဟု ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားက တင္ျပသည္။
မွတ္သားစရာ ျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲအ၀ီစိနက္ေနခ်ိန္တြင္ ေငြေၾကးေျမာက္မ်ားစြာ အကုန္အက်ခံၿပီး ေစတီၾကီးမ်ားတည္ျခင္း၊ မတန္မရာ ေနျပည္ေတာ္တည္ျခင္း စသည္..စသည့္အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားညႊန္ၾကားခ်က္ႏွင့္ ခ်ိန္ထုိးစဥ္းစားၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ မဟာ၀ိဇိတမင္း၏ ပညာရွိစကား နားေထာင္မႈေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ေလသည္။ စီးပြားေရးလည္း တိုးတက္ခဲ့သည္။
မဟာဝိဇိတမင္းသည္ ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားကုိ ေခၚ၍ ဤစကားကုိ မိန္႔ဆုိ၏ - ''အခ်င္း သင္၏ အစီအရင္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံ၌ ဥစၥာဆန္ေရစပါး ေပါမ်ားၾကြယ္၀လာ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရွိသည္ ျဖစ္၍ (ခုိးသူ) ဆူးေျငာင့္ မရွိသည္ ျဖစ္၍ (ခုိးသူ) ႏွိပ္စက္ျခင္း မရွိသည္ ျဖစ္၍ ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားတုိ႔သည္လည္း (အခ်င္းခ်င္း) ႏွစ္လုိဝမ္းေျမာက္ကုန္လ်က္ သားသမီးတုိ႔ကုိ ရင္ခြင္၌ ကေစကုန္လ်က္ အိမ္တုိ႔ကုိမပိတ္ကုန္ဘဲလ်က္ ေနၾကရသကဲ႔သုိ႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ ပုဏၰား ငါသည္ ယဇ္ႀကီး ပူေဇာ္ရန္ အလုိရွိ၏၊ ယင္း (ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း) သည္ ၾကာျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး ငါ၏ စီးပြားခ်မ္းသာအလုိ႔ငွါ ျဖစ္ရာ၏၊ အသွ်င္သည္ ငါ့ကုိ ဆံုးမ (ၫႊန္ၾကား) ပါေလာ့''ဟု မိန္႔ဆုိ၏။
ဤေနရာတြင္ အလြန္မွတ္သားဖြယ္ရာ ရွိပါသည္။ အၾကံေပးပုေရာဟိတ္ပုဏၰား ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ႏွင့္ျပည့္စံုျခင္း၊ မဟာ၀ိဇိတမင္း၏ ပညာရွိစကား နားေထာင္တတ္ျခင္းတို႔မွာ ေလးစားဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။ မဟာ၀ိဇိတမင္းသည္ တိုင္းျပည္တြင္း ဆူပူေသာင္းက်န္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သူကို သေဘာမက်ျဖစ္ေနသည္ကို သိရွိခဲ့သည္။ သူ႕ကို သေဘာမက်ေသာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ရန္သူဟု သတ္မွတ္ၿပီး ႏွိမ္နင္းမႈ မျပဳခဲ့။ `တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအလိုသို႔ လိုက္ရျခင္း´ဟူေသာ မင္းက်င့္တရားႏွင့္အညီ ျပည္သူတို႔ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆီးေပးခဲ့၏။ ျပည္သူ႕ဆႏၵကို ျဖည့္ဆီးေပးျခင္းျဖင့္ ျပည္သူ႕အခ်စ္ကို ရယူခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ဓမၼနည္းလမ္းက်သည္။ `ငါ့မွာ အာဏာရွိတယ္၊ ငါ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မယ္´ဟု အာဏာျဖင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို အႏိုင္မက်င့္ခဲ့။
ထို႔အျပင္ ပညာရွိစကား အေလးထားပံုမွာလည္း ေလးစားဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။ ပုေရာဟိတ္ပုဏၰား၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ႏွင့္အညီ လုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းတိုးတက္ခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ တိုးတက္ခဲ့ေသာအခါ `အခု တိုင္းျပည္တိုးတက္သာယာၿပီ၊ အလွဴဒါနလုပ္ခ်င္တယ္၊ ဆံုးမညႊန္ၾကားပါ´ဟု ပညာရွိတို႔ထံ ဆည္းကပ္ၿပီး တိုင္ပင္၏။
(၄)
ပူေဇာ္သူ၏ ေလးပါးေသာ အဂၤါ
အရွင္မင္း၏ ႏုိင္ငံ၌ နိဂံုးဇနပုဒ္ေန အၾကင္ အရံမင္း(ၿမိဳ႕စား၊ နယ္စားမင္း)တုိ႔သည္(၁) ရွိကုန္၏၊ ထုိ (အရံမင္း)တုိ႔ကုိ ''အသွ်င္တုိ႔ ငါသည္ ယဇ္ႀကီးပူေဇာ္ရန္ အလုိရွိ၏၊ ယင္း (ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း) သည္ ၾကာျမင့္စြာေသာကာလပတ္လံုး ငါ၏ စီးပြားခ်မ္းသာအလုိ႔ငွါ ျဖစ္ရာ၏၊ အသွ်င္တုိ႔သည္ ငါ့အား (ယဇ္ပူေဇာ္ရန္) သေဘာတူၾကပါသေလာ''ဟု တုိင္ပင္ေတာ္မူပါ။ ထို႔အျပင္ အမတ္ မင္းမႈထမ္းမ်ား(၂)၊ ပုဏၰားသူၾကြယ္မ်ား(၃)၊ သူေဌးမ်ား(၄)ကိုလည္း အရွင္၏ ယဇ္ၾကီးပူေဇာ္မႈႏွင့္ပတ္သတ္၍ တိုင္ပင္ညွိႏိႈင္းပါဟု ညႊန္ၾကား၏။ မဟာဝိဇိတမင္းသည္ ပုဏၰား ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း တိုင္ပင္ညွိႏႈိင္းသည္။ အတိုင္အပင္ခံပုဂၢိဳလ္အားလံုးက ''အသွ်င္မင္းသည္ ယဇ္ပူေဇာ္ေတာ္မူပါေလာ့၊ ယဇ္ပူေဇာ္ရန္ သင့္ေသာ အခ်ိန္ပင္ျဖစ္ပါသည္ မင္းႀကီး''ဟု ေလွ်ာက္ကုန္၏။
ေမးျမန္းသူက ေမးျမန္းေသာေၾကာင့္ ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားကလည္း ညႊန္ၾကားရသည္။ တိုင္းျပည္တစ္ခုတြင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစားဟု လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ရွိသည္။ ေရွးယခင္ ေခတ္ကာလမ်ားတြင္ကား ဘုရင္စနစ္၊ ဧကရာဇ္မင္းစနစ္က်င့္သံုးၾကသည္ျဖစ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္သူက လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ႏိုင္၏။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ျဖစ္ခ်င္သည့္အရာကို စီမံႏိုင္၏။ အုပ္ခ်ဳပ္သူက `ဒါ လုပ္´ဆိုလွ်င္ လုပ္ရ၏။ ေစာဒကတက္ခြင့္မရွိ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူက `သတ္ေစ´ဟုဆိုလွ်င္ ေသဖို႔သာရွိပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္မ်ားတြင္ကား လူသား၏အသိဉာဏ္အျမင္မ်ား တိုးတက္လာသည့္အေလ်ာက္ ေခတ္စနစ္မ်ားမွာလည္း တိုးတက္လာခဲ့သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူက စိတ္ၾကိဳက္လုပ္ေဆာင္ခြင့္မရ၊ စုေပါင္းတုိင္ပင္ညွိႏႈိင္းၿပီး လုပ္ေဆာင္ရေသာဓေလ့မ်ား ၀င္ေရာက္လာသည္။
လူတို႔၏ အသိဉာဏ္ပညာအရ စည္းမ်ဥ္းအသစ္မ်ား တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းလာရသည္။ ဥပေဒမ်ား သတ္မွတ္ျပဓာန္းလာၾကသည္။ ယခင္က အမိန္႔သည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၏ လက္ထဲတြင္ ရွိေသာ္လည္း ယခုကား ထိုသို႔မဟုတ္၊ အမိန္႔အာဏာသည္ ဥပေဒဟူေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားအတိုင္းသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနရာေဒသႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအလိုက္ ထားရွိေသာစံႏႈန္းမ်ားအရ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားႏိုင္ေသာ္လည္း လူက အဓိက မဟုတ္ေတာ့ဘဲ မူကအဓိကျဖစ္လာခဲ့သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစားတို႔မွာ အခ်င္းခ်င္း အမွီသဟဲ ျပဳလာရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူဟူသည္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစားတို႔၏ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ယံုၾကည္ခန္႔အပ္ခံရေသာ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းအသြင္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ပုေရာဟိတ္ပုဏၰား၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ သို႔မဟုတ္ အၾကံေပးခ်က္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူက ငါတေကာ ေကာႏိုင္ေသာ သူ႕ေခတ္အခါႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ အလြန္အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ အၾကံေပးခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အလွဴဒါနအၾကီးအက်ယ္ျပဳလုပ္ဖို႔ရန္အတြက္ အထက္ပါ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၊ သူေဌးသူၾကြယ္မ်ားကို တိုင္ပင္ၿပီးမွ ျပဳလုပ္ပါဟု ဆိုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....
No comments:
Post a Comment