ကူဋဒႏၲသုတ္ေတာ္အား ေလ့လာသံုးသပ္ျခင္း (ျမတ္ဗုဒၶ၏ တုိင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းတိုးတက္ေရး)

ယခင္အဆက္.....
ရဟန္းေဂါတမသည္ (အသက္) ငယ္သူလည္း ျဖစ္၏၊ ရဟန္းငယ္လည္း ျဖစ္၏။ အရွင့္ကို ဗိမၺိသာရမင္းသည္ အ႐ိုအေသျပဳ၏၊ အရွင့္ကို ေပါကၡရသာတိပုဏၰားသည္ အ႐ိုအေသျပဳ၏၊ အရွင္သည္ စမၸာၿမိဳ႕ကို အုပ္ခ်ဳပ္၍ ေန၏၊ ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အရွင္သည္ ရဟန္းေဂါတမကို ဖူးေျမာ္ရန္ မသြားထိုက္ပါ၊ ရဟန္းေဂါတမသည္သာ အရွင့္ကို ဖူးေျမာ္ရန္ ခ်ဥ္းကပ္ထိုက္ပါ၏ဟု ဆိုကုန္၏။

ဤသည္မွာ လူ႕သဘာ၀ျဖစ္၏။ ကိုယ္ေလးစားျမတ္ႏိုးရေသာ ေခါင္းေဆာင္ကို အျမင့္ဆံုးမွာသာ ထားလိုၾက၏။ ကိုယ့္ဆရာကို အျခားပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ေယာက္၏ လက္ေအာက္ခံ မျဖစ္ေစလိုၾက။ ကူဋဒႏၲသည္လည္း သူ႕အရပ္ေဒသတြင္ ဘုန္းတန္ခိုးၾကီးမားသူ၊ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူ၊ အသိဉာဏ္ပညာျပည့္စံုသူ၊ တပည့္တပန္းေပါမ်ားသူ…စေသာ ဂုဏ္သတင္းမ်ားျဖင့္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ ထိုအရည္အခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ သူ႕ကို ဆရာၾကီးတစ္ဆူကဲ့သို႔ ေလးစားေနသူမ်ားမွာလည္း မ်ားစြာပင္ ျဖစ္၏။ ထိုေခတ္အခါအရ ဇာတ္စနစ္သည္ ေရွ႕တန္းက သက္၀င္လႈပ္ရွားေန၏။ ပုဏၰား၊ မင္း၊ သူၾကြယ္၊ သူဆင္းရဲဟူေသာ အမ်ိဳးဇာတ္ေလးပါးတြင္ ပုဏၰားမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကေရာ၊ အျခားအမ်ိဳးမ်ားကပါ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟု သေဘာထားၾကေသာ ေခတ္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးဇာတ္အားျဖင့္ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ေနေသာ သူတို႔ဆရာကို ျမတ္ဗုဒၶထံ မသြားေစလိုၾက။

ယေန႔ေခတ္ကာလအထိ ဤအေတြးအျမင္မ်ားမွာ မေပ်ာက္ဆံုးေသး။ ကိုယ္ေလးစားျမတ္ႏိုးရေသာသူက အျခားအဖြဲ႕အစည္းမွ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးကို ခယရိုက်ိဳးေနလွ်င္ မခံခ်ိမခံသာ ခံစားၾကရ၏။ `ဒီလူကို ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔၊ ဘယ္သူကေတာင္ လာေတြ႕ရတာ´..စသည္စသည္တို႔မွာ ဤအေတြးအျမင္မွာ အရင္းခံ၏။ ကိုယ္ခယမိလိုက္ေသာ သူက ကိုယ့္ေလာက္ျမင့္ျမတ္မႈရွိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာရွိလွ်င္ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ ကိုယ့္ေလာက္မွ အက်င့္သိကၡာမရွိေသာသူကို ေအာက္က်ိဳ႕ေပါင္းသင္းေနတတ္ေသာသူမ်ားကိုလည္း မေတြ႕ခ်င္ မျမင္ခ်င္းအဆံုး ျဖစ္၏။

ကူဋဒႏၲ၏ တပည့္မ်ားမွာ အျပစ္ဆိုဖြယ္မရွိ။ သူတို႔သည္ သူတို႔ဆရာကိုသာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟု ယူဆထားေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာထံ မသြားေစခ်င္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အမွန္တကယ္လည္း ထိုေခတ္အခါအရ ျဗဟၼဏမ်ားမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟု သမုတ္ထားေသာ အျမင္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဇာတ္စနစ္ပေပ်ာက္ေရး ေဟာၾကားခ်က္မ်ားေၾကာင့္သာ အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ား အျမင္မွန္ ရေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အိႏၵိယႏိုင္ငံသမိုင္းကို ၾကည့္လွ်င္ ျဗဟၼဏမ်ားကသာ ေခတ္ကာလေပါင္းစြာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး လူသားအျဖစ္ ေရွ႕တန္းမွာ ရွိေနခဲ့ၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ေခတ္မ်ားတြင္ကား ခတၱိယေခၚ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက ၾသဇာပိုသက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။

စာေရးသူတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း ပုဂံေခတ္၊ အေနာ္ရထာမင္းၾကီး လက္ထက္မွစတင္ၿပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔မွာ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔၏ အထက္တြင္သာ ရွိေနခဲ့၏။ ဘာသာေရးရႈေထာင့္အရ သံဃာေတာ္မ်ားမွ အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾသ၀ါဒမ်ားေပးၾကသည္မွာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ေသာ အျပဳအမူ ျဖစ္သည္။ စနစ္ေကာင္း၊ အစဥ္အလာေကာင္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ စနစ္ဟူသည္မွာ လူအေပၚတြင္ မူတည္ေနရာ လူမေကာင္းလွ်င္ စနစ္လည္း သိကၡာက်ရေတာ့သည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။ လူက မေကာင္း၍ စနစ္သိကၡာက်ခဲ့ရေသာ ေခတ္မ်ားလည္း မရွိမဟုတ္ ရွိခဲ့သည္။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ယခင္က သံဃာအၾကီးအကဲမ်ားက ၾသ၀ါဒေပးသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယေန႔အခ်ိန္အခါတြင္ကား ဤသို႔မဟုတ္ အာဏာရွိပုဂၢိဳလ္တို႔၏ အာဏာတည္ၿမဲေရး ေဒါက္တိုင္မ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္မွန္းမသိ၊ ေရာက္လာခဲ့ရ၏။ ကူဋဒႏၲပုဏၰား၏ တပည့္မ်ားနည္းတူ တတ္သိနားလည္သူတို႔လည္း အာဏာရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ကိုယ္က မခ်ဥ္းကပ္သင့္၊ သူတို႔ကသာ ခ်ဥ္းကပ္သင့္သည္ဟု အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာဆိုခဲ့ၾကပါသည္။

ကူဋဒႏၲခ်ဥ္းကပ္သည္မွာ ဗုဒၶျမတ္စြာျဖစ္၍ တပည့္ပုဏၰားတို႔အတြက္ သိကၡာက်စရာအေၾကာင္းမရွိ။ ဂုဏ္ငယ္စရာအေၾကာင္းမရွိ။ ဂုဏ္တက္ဖို႔ရာသာ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ရွိစာေရးသူတို႔ ရဟန္းငယ္မ်ား ၾကံဳေတြ႕ေနရသည္မွာကား အရွက္ရဖြယ္ ျဖစ္၏။ ဘာသာျခားတို႔၏အၾကားတြင္ မ်က္ႏွာငယ္စရာ ျဖစ္၏။ `ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ သံဃာ့ထိပ္ေခါင္၊ သံဃာ့ထိပ္သီးၾကီးမ်ားက အာဏာရွင္တို႔အလိုက် လုပ္ေဆာင္ေပးေနၾကတယ္ေနာ္၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ´။ ဒီစကားေတြက ပလူပ်ံေန၏။ သမိုင္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၏ အရွက္ရစရာေခတ္တစ္ခု က်ေရာက္ခဲ့ေလၿပီဟု ေတြးရင္း ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရပါသည္။

ကူဋဒႏၲပုဏၰားသည္ ပညာရွိပီပီ တပည့္ပုဏၰားတုိ႔အား ဤစကားကုိ ဆုိ၏ - ''အခ်င္းတုိ႔ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ငါ၏စကားကုိလည္း နားေထာင္ၾကပါဦး၊ ငါတုိ႔သည္သာ ထုိအသွ်င္ေဂါတမကုိဖူးေျမာ္ရန္ ခ်ဥ္းကပ္ထုိက္ပါကုန္၏၊ ထုိအသွ်င္ေဂါတမကား ငါတုိ႔ကုိ ဖူးေျမာ္ရန္ မခ်ဥ္းကပ္ထုိက္ပါ၊ အခ်င္းတုိ႔ စင္စစ္ေသာ္ကား ရဟန္းေဂါတမသည္ အမိဘက္ အဖဘက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးတုိ႔မွေကာင္းေသာဇာတ္ရွိ၏၊ ဘုိးေဘး ခုနစ္ဆက္တုိင္ေအာင္ မ်ဳိး႐ုိးသန္႔ေသာ အမိဝမ္းရွိ၏၊ ဇာတ္ႏွင့္စပ္ေသာစကားျဖင့္ အပယ္မခံရ၊ အကဲ႔ရဲ႕မခံရ။ အခ်င္းတို႔ စင္စစ္ေသာ္ကား ရဟန္းေဂါတမသည္ မ်ားျပားေသာ ေဆြမ်ဳိးအေပါင္းကို ပယ္စြန္႔၍ရဟန္းျပဳခဲ့၏။ ရဟန္းေဂါတမသည္ မ်ားစြာေသာ ေရႊေငြကို ပယ္စြန္႔၍ ရဟန္းျပဳခဲ့၏။ အရြယ္ေကာင္းခ်ိန္မွာ အားလံုးကို စြန္႔ပစ္၍ ေတာထြက္ခဲ့၏။ အမိအဖတို႔ မလိုလားကုန္၍ မ်က္ရည္ရႊဲစို ငိုယိုကုန္စဥ္ ဆံမုတ္ဆိတ္ကို ပယ္ၿပီးလွ်င္ ဖန္ရည္ဆိုးအဝတ္တို႔ကို ဝတ္၍ လူ႔ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ဝင္ေရာက္ခဲ့၏။

အခ်င္းတို႔ စင္စစ္ေသာ္ကား ရဟန္းေဂါတမသည္ အဆင္းလွ၏၊ ႐ႈခ်င္ဖြယ္ရွိ၏၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရွိ၏၊ ျမတ္ေသာ အဆင္းသဏၭာန္ႏွင့္ ျပည့္စံု၏။ ျမတ္ေသာ သီလရွိ၏၊ ယဥ္ေက်းေသာ စကားႏွင့္ ျပည့္စံု၏၊ မ်ားစြာေသာ သူတို႔၏ ဆရာျဖစ္၏၊ ဆရာ့ဆရာျဖစ္၏။ ကာမဂုဏ္၌ တပ္မက္ျခင္း ကုန္ခန္းၿပီးျဖစ္၏၊ လွ်ပ္ေပၚျခင္း ကင္း၏။ ကံကို ယံုၾကည္ေသာ ဝါဒရွိ၏၊ အေၾကာင္းကို ယံုၾကည္ေသာ ဝါဒရွိ၏၊ ပုဏၰားပရိသတ္၏ ေကာင္းက်ဳိးကိုသာလွ်င္ ေရွးရွဳ၏။ ျမင့္ျမတ္ေသာ အမ်ဳိးမွရဟန္းျပဳ၏။ တိုင္းႏိုင္ငံ တစ္ပါးေသာ ဇနပုဒ္တို႔မွ လူတို႔သည္ ျပႆနာေမးအံ့ေသာငွါ ရဟန္းေဂါတမထံသို႔ လာကုန္၏။ ရဟန္းေဂါတမကို ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ နတ္တို႔သည္ အသက္ႏွင္း၍ ကိုးကြယ္ကုန္၏။

အခ်င္းတို႔ စင္စစ္ေသာ္ကား ရဟန္းေဂါတမ၏ ဂုဏ္ေတာ္ (၉)ပါးဟူေသာ ေက်ာ္ေစာသတင္းသည္ ပ်ံ႕ႏွံ႔၍ထြက္၏။ သံုးဆယ့္ႏွစ္ပါးေသာ ေယာက်္ားျမတ္လကၡဏာတို႔ႏွင့္ျပည့္စံု၏။ ရဟန္းေဂါတမသည္ ''လာေလာ့၊ ေကာင္းေသာ လာျခင္းတည္း''ဟုဆိုေလ့ရွိ၏၊ ႏူးညံ့ေသာ စကားရွိ၏၊ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္တတ္၏၊ ရႊင္လန္းေသာ မ်က္ႏွာရွိ၏၊ ေပါ့ပါးေသာ ႏႈတ္ရွိ၏၊ ေရွးဦးစြာ ဆိုေလ့ရွိ၏။ ရဟန္းေဂါတမကို ပရိသတ္ေလးပါးတို႔သည္ အ႐ိုအေသျပဳကုန္၏၊ အေလးျပဳကုန္၏၊ ျမတ္ႏိုးကုန္၏၊ ရဟန္းေဂါတမေရာက္ရွိရာ ရြာနိဂံုး၌ လူတို႔ကို ဘီလူးတို႔သည္ မညႇဥ္းဆဲကုန္။

အခ်င္းတို႔ စင္စစ္ေသာ္ကား သံဃာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဂိုဏ္းႏွင့္လည္း ျပည့္စံုေသာ ဂိုဏ္းဆရာလည္းျဖစ္ေသာ ရဟန္းေဂါတမကို အယူဝါဒ တည္ေထာင္သူတို႔တြင္ အျမတ္ဆံုးဟု ဆိုအပ္၏၊ အခ်င္းတို႔့အေၾကာင္းမူကား ရဟန္းေဂါတမ၏ ေက်ာ္ေစာျခင္းသည္ ထိုအယူဝါဒတည္ေထာင္သူ သမဏျဗဟၼဏတို႔၏ ေက်ာ္ေစာျခင္းကဲ့သို႔ ထိုထို ဤဤ အေၾကာင္းျဖင့္ ျဖစ္ေပၚသည္မဟုတ္၊ အမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ အတုမရွိေသာ အသိဉာဏ္ 'ဝိဇၨာ' အက်င့္ 'စရဏ' ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပၚ၏။
အခ်င္းတို႔ စင္စစ္ေသာ္ကား ရဟန္းေဂါတမကို ေသနိယမည္ေသာ မဂဓတိုင္းရွင္ ဗိမၺိသာရမင္း၊ ပေသနဒီေကာသလမင္း၊ ေပါကၡရသာတိပုဏၰားစေသာ မင္းပညာရွိ၊ ပုဏၰာပညာရွိတို႔သည္ သားမယား ပရိသတ္ အမတ္တို႔ႏွင့္တကြ အသက္ႏွင္း၍ ကိုးကြယ္၏။

အခ်င္းတို႔ စင္စစ္ေသာ္ကား ရဟန္းေဂါတမသည္ စမၸာၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာေတာ္မူ၍ ဂဂၢရာမည္ေသာေရကန္၏ ကမ္းနား၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ အခ်င္းတို႔ အၾကင္သမဏျဗာဟၼဏတို႔သည္ ငါတို႔၏ ၿမိဳ႕ရြာနယ္ပယ္သို႔ လာကုန္၏၊ ထိုသမဏျဗာဟၼဏတို႔သည္ ဧည့္သည္မ်ား ျဖစ္ကုန္၏၊ ဧည့္သည္တို႔ကို ငါတို႔သည္ အ႐ိုအေသ ျပဳသင့္ကုန္၏၊ အေလးျပဳသင့္ကုန္၏၊ အခ်င္းတို႔ ရဟန္းေဂါတမသည္ငါတို႔၏ ဧည့္သည္ေတာ္ ျဖစ္ေပ၏၊ ဧည့္သည္ေတာ္ကို ငါတို႔သည္ အ႐ိုအေသ ျပဳသင့္ကုန္၏၊ အေလးျပဳသင့္ကုန္၏၊ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ထိုရဟန္းေဂါတမသည္ ငါတို႔ကို ဖူးေျမာ္ရန္ မခ်ဥ္းကပ္ထိုက္ပါ၊ အမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ ငါတို႔သည္သာ ထိုအသွ်င္ေဂါတမကို ဖူးေျမာ္ရန္ ခ်ဥ္းကပ္ ထိုက္ပါကုန္၏။ (ဧည့္သည္ကို သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုရဖို႔သည္ အိမ္ရွင္တို႔၏ တာ၀န္ျဖစ္၏)။

အခ်င္းတို႔ ငါသည္ ထိုအသွ်င္ေဂါတမ၏ ဤမွ်ေလာက္ေသာ ဂုဏ္တို႔ကိုသာ သိ၏၊ ထိုအသွ်င္ေဂါတမသည္ကား ဤမွ်ေလာက္ေသာ ဂုဏ္တို႔ႏွင့္သာ ျပည့္စံုသည္ မဟုတ္ေပ၊ အမွန္အားျဖင့္ေသာ္ကား ထိုအသွ်င္ေဂါတမသည္ အတိုင္းမသိေသာ ဂုဏ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူပါေပ၏''ဟု ဆို၏။

ထိုပုဏၰားတို႔သည္ ေသာဏဒ႑ပုဏၰားအား ဤသို႔ ျပန္ၾကားေျပာဆိုကုန္၏- အခုေျပာသြားေသာ အရွင့္၏ စကားအတိုင္းဆိုလွ်င္ ထိုအသွ်င္ေဂါတမသည္ ဤမွ ယူဇနာတစ္ရာ (မိုင္ေပါင္း ၁၂၀၀-ခန္႔)ေဝးကြာေသာအရပ္၌ ေနေစကာမူ သဒၶါတရားရွိေသာအမ်ဳိးသားသည္ ရိကၡာထုပ္ေဆာင္၍ေသာ္လည္း ဖူးေျမာ္ရန္ ခ်ဥ္းကပ္သင့္သည္သာတည္း၊ သို႔ျဖစ္၍ အကြၽႏု္ပ္တို႔ အားလံုးပင္ ရဟန္းေဂါတမကို ဖူးေျမာ္ရန္ ခ်ဥ္းကပ္ပါကုန္အံ့''ဟုေျပာၾကားေျပာဆိုကုန္၏။

ကူဋဒႏၲပုဏၰားသည္ မ်ားစြာေသာ ပုဏၰားအေပါင္းႏွင့္အတူ အမၺလ႒ိကာ (ဥယ်ာဥ္) ျမတ္စြာဘုရားထံသုိ႔ သြားၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ (ႏႈတ္ဆက္) ေျပာဆုိ၏၊ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အမွတ္ရဖြယ္ စကားကုိ ၿပီးဆံုးေစ၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္၏။

ခါဏုမတရြာေန ပုဏၰားႏွင့္ အမ်ဳိးသား အခ်ဳိ႕တုိ႔သည္လည္း ျမတ္စြာဘုရားကုိ ရွိခုိး၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕တုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ (ႏႈတ္ဆက္) ေျပာဆုိကုန္၏၊ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အမွတ္ရဖြယ္ စကားကုိ ၿပီးဆံုးေစ၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕တုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာ အရပ္သုိ႔ လက္အုပ္ခ်ီကုန္လ်က္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕တုိ႔သည္ အမည္အႏြယ္ကုိ ေျပာၾကားလ်က္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕တုိ႔သည္တိတ္ဆိတ္စြာ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ကုန္၏။

ကူဋဒႏၲပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကုိေလွ်ာက္၏ - ''အသွ်င္ေဂါတမ 'ရဟန္းေဂါတမသည္သံုးပါးေသာ စိတ္ထားႏွင့္တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပါးေသာ အရံအတားရွိသည့္ ျပည့္စံုေသာ ယဇ္ကုိ သိေတာ္မူ၏'ဟု အကြၽႏု္ပ္ ၾကားဖူးပါ၏၊ အကြၽႏု္ပ္သည္ကား ထိုယဇ္ကုိ မသိပါ၊ အကြၽႏု္ပ္သည္ ယဇ္ႀကီး ပူေဇာ္ရန္လည္း အလုိရွိပါ၏၊ ေတာင္းပန္ပါ၏၊ အသွ်င္သည္ ထိုယဇ္ကုိ အကြၽႏု္ပ္အား ေဟာေတာ္မူပါ''ဟု ေလွ်ာက္၏။

ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းျဖင့္ ရွင္းျပေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းအတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ဘ၀တစ္ခုတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ကူဋကႏၲပုဏၰား၏အေမးကို တိုက္ရိုက္မေျဖဘဲ ဇာတ္လမ္းထုတ္၍ ရွင္းျပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ `စိတ္ထား (၁၆)ပါးဟူသည္ ဤအခ်က္တို႔ ျဖစ္၏´ဟု ရွင္းျပလိုက္လွ်င္ ၿပီးၿပီ။ သုိ႔ရာတြင္ ၀တၳဳဇာတ္ေၾကာင္းထုတ္ၿပီး ရွင္းျပေတာ္မူခဲ့သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာအေနျဖင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းရွည္ၾကီးတစ္ခုျဖင့္ ရွင္းျပေလသနည္း။ ဤေမးခြန္းမွာ အတိတ္ဇာတ္လမ္းကို ဆံုးေအာင္ဖတ္ရႈလိုက္လွ်င္ အေျဖထြက္သြားမည္ျဖစ္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္...