အေၾကာက္တရားႏွင့္လူ

လူတိုင္း ေၾကာက္ၾက၏။ လူမ်ိဳးစံုသကဲ့သို႔ အေၾကာက္တရားမ်ားကလဲ မ်ိဳးစံု၏။ လူဟာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူသလို အေၾကာက္တရားမ်ားကလဲ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မတူ။ အလြန္ကြဲျပား၏။ လူေတြရဲ႕အျမင္ေတြကို ေပါင္းၿခံဳၾကည့္လွ်င္ ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ်အရာအားလံုးသည္ ေၾကာက္စရာခ်ည္းျဖစ္၏။
သူေတာ္စင္မ်ားက ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲေနၿပီး က်ား၊ ျခေသၤ့၊ ဆင္ရိုင္းစေသာ သတၱ၀ါမ်ားကို မေၾကာက္။ အခ်ိဳ႕က တီေကာင္ေလး၊ ဖားေလးမ်ားကို ေၾကာက္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ေလွကေလးျဖင့္ ျမစ္က်ဥ္းကို ကူးရမွာေၾကာက္၏။ သို႔ရာတြင္ ေလယာဥ္ခပ္စုတ္စုတ္ျဖင့္ ခရီးရွည္သြားရဲ၏။ အခ်ိဳ႕က တစ္ေယာက္ထဲေနရမွာကို ေၾကာက္၏။ အခ်ိဳ႕က အမ်ားႏွင့္ေနရမွာကို ေၾကာက္၏။
“ေၾကာက္လို႔ ေတာထဲ သြားေနတာ”ဟုဆိုေသာ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ၾကီး၏ စကားကို မွတ္သားသင့္၏။ တစ္ေန႔ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ……ဘက္မွာ ေတာရေဆာက္တည္ေနစဥ္ …….မင္းဆရာလုပ္ေနေသာ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ ေတာရေက်ာင္းေလးသို႔ ေရာက္လာ၏။ ထိုအခါ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က “အရွင္ဘုရား ေတာထဲမွာ တစ္ပါးတည္းေနတာ မေၾကာက္ဘူးလား”ဟု ေမး၏။ ထိုအခါ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က အထက္ပါအတိုင္း ေျဖလိုက္ပံုမွာ ရာဇ၀င္တြင္သြားခဲ့၏။ ရာဇ၀င္တြင္မည္ဆိုလည္း တြင္စရာ ျဖစ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဓမၼဘက္ကၾကည့္လွ်င္ ေလာကီလူ႕ေဘာင္ဟူသည္ အေတာ္ကို ရႈပ္ေထြးေပြလီ၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းေန၏။
စိတၱလေတာင္မွာ တရားအားထုတ္စဥ္ကလည္း ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ သီရိလကၤာကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရ၏။ သူသည္ တစ္၀ါမွ် ရေသး၍ ငယ္ရြယ္သူပင္ျဖစ္ေသာ္လဲ မေၾကာက္မရြံ႕ ေတာထဲမွ မလံုမၿခံဳ ဂူေလးတြင္ တစ္ပါးတည္း ေန၏။ စာေရးသူမွာ လူသူေ၀းေသာအရပ္မေျပာႏွင့္ နီးေသာအရပ္မွ ဂူထဲမွာပင္ အစပိုင္းတြင္ အေတာ္ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ေနခဲ့ရ၏။ ေၾကာက္သည္ဆိုရာမွာလည္း သံသရာကို ေၾကာက္ေနျခင္းမဟုတ္ သားရဲ၊ တိရစၧာန္မ်ားကို ေၾကာက္ေနျခင္းျဖစ္၏။

အရာရာတိုင္း အရွက္အေၾကာက္တရားကို မေကာင္းဟု၊ သူရဲေဘာနည္းျခင္းဟု မယူဆသင့္။ အေနာက္တိုင္းမွ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ေျပာ၏။ “အေၾကာက္တရားက လူကို ဘုရားသခင္နဲ႔ နီးစပ္ေစတယ္”ဟူ၍တည္း။ သူကေတာ့ ဘာသာျခားျဖစ္၍ သူတို႔ကိုးကြယ္ေသာ စိတ္ကူးဘုရားမ်ားကို ခ်စ္လဲ ခ်စ္ရမွာျဖစ္သလို ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္ရမွာဟု ေျပာလိုရင္းျဖစ္၏။ အဆိုပါ သူတို႔ဘုရားမ်ားကို ေၾကာက္လွ်င္ မဟုတ္တာ၊ မေကာင္းတာ မလုပ္ရဲေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ ေကာင္း၏ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ အဆိုပါ ဘာသာျခားဘုရားကိုယ္တိုင္ သူ႕လူမ်ိဳးေတြ ဒုကၡေရာက္မွာေၾကာက္၍ အျခားလူမ်ိဳး သူ႕မကုိးကြယ္သူ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာကို သတ္ျဖတ္ျခင္းအေၾကာင္းကို ေမးေတာ့ သူမေျဖေတာ့။ အတၱကို ဗဟုိျပဳထားေသာ အေၾကာက္တရားဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဒုကၡေပးတတ္တယ္။
အေၾကာက္တရားက အေကာင္းေတြကို လုပ္ျဖစ္ေစသည္မွာ မွန္ပါ၏။ မီးကို တီထြင္ခဲ့တာဟာလဲ အေမွာင္ကို ေၾကာက္လို႔၊ အလိုမရွိလို႔ တီထြင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္၏။ ထို႔ထက္ ပိုေသခ်ာေစခဲ့တာကေတာ့ စာေရးသူ စိတၱလပဗၺတမွာ ရွိစဥ္က ေက်ာက္ဂူေလးတစ္လံုးထဲမွာ တစ္ပါးတည္း ေနတယ္။ ညညဆိုရင္ ဂူရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ ေျခသံလိုလို အသံမ်ား၊ သစ္ပင္တိုးသံ၊ ႏွာဆပ္သံ၊ အသံမ်ိဳးစံု ၾကားရတယ္။ အစရက္ပိုင္းေတြမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ၀င္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ဂူတံခါးကို ေသခ်ာပိတ္ၿပီး ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊ တရားဂုဏ္ေတာ္၊ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ေတြ ရြတ္ဖတ္ပြားမ်ား၊ ပရိတ္ေတြရြတ္၊ ေမတၱာေတြပို႔…စသည္ျဖင့္ အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ အေၾကာက္တရားက ေကာင္းတာေတြ လုပ္ျဖစ္ဖို႔ တြန္းအားေပးတာပါပဲ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့လဲ ေနသားက်သြားၿပီး ေၾကာက္စိတ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းတာလုပ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေလးေတာ့ က်န္သြားခဲ့တယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာကလဲ ဓဇဂၢသုတ္ေတာ္မွာ ေၾကာက္ရင္ ငါ့ကို သတိရလိုက္လို႔ မိန္႔ပါတယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ အေၾကာက္တရားကေတာ့ အတၱ၊ ပရ မွ်ထား၏။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ညႊန္ျပေသာ အေၾကာက္တရား၌ မည္သည့္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈမွ် မရွိ။ မိမိျပဳလုိက္ေသာကိစၥတစ္ခုဟာ မိမိ၊ သူတစ္ပါးအတြက္ အက်ိဳးမရွိလွ်င္ ထိုအလုပ္မ်ိဳးကို ေၾကာက္ရမည္ဟု ညႊန္ျပ၏။ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမည္ဆိုက မေၾကာက္သင့္။ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရမည္ဟု ဆို၏။ ဘယ္အေၾကာင္းတရားနဲ႔မွ ေခ်ျဖတ္၍ မပ်က္ႏိုင္ေသာ ဓမၼဓိ႒ာန္က်ေသာ လမ္းညႊန္ခ်က္ျဖစ္ပါ၏။
ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ တုန္လႈပ္တာ၊ တုန္ခါတာ။ တုန္လႈပ္မႈ၊ တုန္ခါမႈဟာ အလြန္အကၽြံဆိုရင္ လြင့္စင္သြားတတ္ပါတယ္။ အေနေတာ္ဆိုရင္ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က အေမ ဆန္ျပာေနပံုကို ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာအရပ္က စားရတဲ့ ဆန္ေတြမွာ စပါးလံုးေတြ ပါတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကို စေကာထဲမွာထည့္ၿပီး ခါထုတ္၊ ေရြးထုတ္ရပါတယ္။ အဲဒါကို ဆန္ျပာတယ္လို႔ ေတာမွာ ေခၚပါတယ္။ စေကာကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ခါထုတ္ရပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အဲဒီလို လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အခ်ိန္အဆလိုပါတယ္။ အရမ္းလႈပ္ခါလုိက္ရင္ ဆန္ေစ့ေတြပါ လြင့္စင္ကုန္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေအာက္ကုိလဲ မက်ေအာင္၊ စပါးလံုးေတြလဲ ေပၚလာေအာင္ အေနေတာ္ကေလး လႈပ္ခါရပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ စိတ္ရဲ႕ တုန္ခါမႈေတြဟာ အလြန္အကၽြံဆိုရင္ လြင့္စင္သြားတတ္ပါတယ္။
၀ိပႆနာတရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာလဲ ေၾကာက္စိတ္၀င္လာတယ္ဆိုရင္ တရားအဆင့္က မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဆိုလိုတဲ့ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ သာမန္ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ မတူေတာ့ပါဘူး။ ဘ၀သံသရာကို ေၾကာက္လာတဲ့စိတ္ပါပဲ။ ဘ၀သံသရာကို ေၾကာက္လာၿပီဆိုရင္ ေရွ႕ဆက္ၿပီး တရားအဆင့္ဆင့္ တိုးတက္ေအာင္ အားထုတ္လိုစိတ္ေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့မယ္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္ဟာ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ပါ အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။
ဓမၼပဒတြင္ ပိပၸလိႏွင့္မယ္ဘဒၵတို႔အေၾကာင္းကို ဖတ္ရ၏။ သူတို႔သည္ စည္းစိမ္ဥစၥာအားျဖင့္လည္း တစ္သက္စားမကုန္ေအာင္ ျပည့္စံု၏။ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ အိမ္ၾကီးျဖင့္လည္း ေနရ၏။ စားစရာေသာက္စရာမ်ားကလည္း အလွ်ံပယ္ ရရွိေန၏။ အေျခြရံသင္းပင္းမ်ားလည္း ျပည့္စံုလွပါ၏။ သာမန္အျမင္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသားအတြက္ ဘာမွ် လိုေလးေသးမရွိ။ ျပည့္စံုေနၿပီ ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္ေသာ လယ္ယာမ်ားသို႔ သြားေရာက္ေသာအခါ လယ္ယာထြန္ျခင္းေၾကာင့္ ပိုးေကာင္ေလးမ်ား ေသသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ပိုးေကာင္ေလးမ်ား ေသသည္မွာ သူ႕အျပစ္မကင္းဟု ယံုၾကည္ၿပီး ေလာကီလူ႕ဘ၀ကို ေၾကာက္လာ၏။ ေၾကာက္လာျခင္းေၾကာင့္ ဇနီးေမာင္ႏွံတိုင္ပင္ၿပီး ရေသ့ရဟန္း၀တ္လိုက္ၾက၏။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးလံုး ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈ ရသြားခဲ့ၾက၏။ ေၾကာက္တဲ့အေၾကာက္ေတြထဲမွာ သံေ၀ဂဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ အေၾကာက္တရားက လူကို ဘ၀အျမင္သစ္ေတြ ရရွိေစပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ မေၾကာက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ေၾကာက္လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ေ၀းေနသူမ်ားလဲ ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕က ေနရင္းထိုင္ရင္ သူမ်ားအထင္ေသးမွာကို၊ သူမ်ားေတြ သူ႕ကိုအထင္မၾကီးမွာကို ေၾကာက္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ေနရင္းထုိင္ရင္း သူမ်ားရဲ႕ အထင္ၾကီးမႈ၊ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈကို လိုခ်င္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီဗူးဗြားရဲ႕ ေရပြက္ပမာ(ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္)၀တၳဳထဲမွာ ထင္ပါတယ္။ ဇာတ္လိုက္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕မိခင္ဟာ သူမ်ားအထင္ေသးမွာကို အရမ္းေၾကာက္ၿပီး အထင္ၾကီးခံရေအာင္၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားခံရေအာင္ တမင္သက္သက္ လိုက္လုပ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးျဖစ္သူက “အေမဟာ သူမ်ားရဲ႕ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈ၊ အထင္ၾကီးမႈကို အၿမဲတမ္းလိုခ်င္ေနပါတယ္။ အဲဒီလို လိုခ်င္ေနတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ အမ်ားက သူ႕ကို အထင္မၾကီးၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္”လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ထားပါတယ္။ (မူရင္းနဲ႔ ကဲြလဲြမႈ ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ မွတ္မိသမွ် ခ်ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။) ေရပြက္ပမာထဲက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီးလုိပဲ စာေရးသူတို႔ ေန႔စဥ္ေလာကမွာ အေခ်ာင္သက္သက္ သူမ်ားရဲ႕ အထင္ၾကီး၊ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈကို လိုခ်င္ေနတဲ့သူေတြ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အမ်ားရဲ႕ အထင္ၾကီးမႈဆိုတာ ေနရင္းထိုင္ရင္း ျဖစ္ေပၚလာတတ္တဲ့ အရာမဟုတ္ဘူးေလ။ သူမ်ားေတြ အထင္ၾကီးႏိုင္တဲ့၊ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈကို ျဖစ္ေစတဲ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ အေတြးအၾကံေတြကို တည္ေဆာက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူမ်ားကိုလိုက္ၿပီး “ငါ့ကို အထင္ၾကီးၾကစမ္းပါကြာ”လို႔ လိုက္ေျပာေနဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး။ သူမ်ားအထင္ၾကီးေအာင္ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာေတာ့ မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္ကေလးလို႔ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ေလးေနၿပီး ကြယ္ရာမွာ ထင္တိုင္းၾကဲေနတ့ဲသူေတြကိုလဲ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ထိုသူေတြဟာလဲ အမ်ားရဲ႕ အထင္ၾကီးမႈကို ရႏိုင္ေပမယ့္ အခိုက္အတံ့ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ၾကာရွည္တည္တံ့တဲ့သေဘာ မရွိပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ပတ္၀န္းက်င္က သိသြားတဲ့ေန႔ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ သူ မ်က္ႏွာငယ္ရမယ့္ေန႔ပါပဲ။
စာသင္သားဘ၀တုန္းက ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ေတြ႕ဖူးတယ္။ သူက စာသင္သားေတြရဲ႕ အခ်စ္ကို အရမ္းလိုခ်င္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေပါ့။ ေနတာထိုင္တာ၊ စားတာေသာက္တာ အရမ္းကို ေသေသ၀ပ္၀ပ္နဲ႔ ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ ေရာဂါတစ္ခုက စဲြကပ္ေနတယ္။ သူမ်ားေတြ ငါ့ကို ဘာလို႔ အထင္မၾကီးတာပါလိမ့္ေပါ့။ သူ႕ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ လာရင္အၿမဲတမ္း ရင္ဖြင့္ေနတတ္တယ္။ “ဘုန္းၾကီး သူတို႔အေပၚ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ သူတို႔က ဘာလို႔ ဘုန္းၾကီးကို နားမလည္ၾကလဲ မသိပါဘူး”တဲ့။ စာသင္သားေတြ မၾကိဳက္တာက သူဟာ သူမ်ားရဲ႕အထင္ၾကီးမႈ၊ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈကို လိုခ်င္ေနတဲ့ သူ႕စိတ္ဓာတ္ကိုပဲ။ သူကလဲ သူမ်ားရဲ႕ အထင္ၾကီးမႈကို လိုခ်င္ေနရံု မဟုတ္ဘူး။ စာသင္သားေတြက သူ႕ကို ဆရာၾကီးတစ္ဆူလို ရိုရိုေသေသ၊ ပ်ပ္ပ်ပ္၀ပ္၀ပ္ျဖစ္ေနတာကို သူ လိုခ်င္ေနတယ္။
ေနာက္ဆံုး ဘယ္ေလာက္ထိျဖစ္ကုန္သလဲဆိုေတာ့ စာသင္သားေတြနဲ႔ တစ္ေဆာင္ထဲ အတူေနၾကရေပမယ့္ စာသင္သားေတြဟာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေတြ႕ရင္ က်က္သေရတံုးတယ္လို႔ကို ေျပာေနၾကေတာ့တာ။ အခုဆိုရင္ စာသင္သားေတြကလဲ သူ႕မ်က္ႏွာမၾကည့္ခ်င္၊ သူကလဲ ၾကည့္မရနဲ႔ တစ္သီးတစ္ျခားစီၾကီး ျဖစ္သြားၾကတယ္။ စာသင္သား၀န္းက်င္ရဲ႕အျမင္မွာ သူဟာ ရြံစရာပုဂၢိဳလ္ၾကီး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ဘ၀င္ေရာဂါနဲ႔ေျပာတဲ့စကားလံုးေတြက လူေတြကိုေတာ့ ဆဲြေဆာင္သိမ္းသြင္းႏိုင္လိုက္တယ္။ ဒါက စာေရးသူအတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳပါပဲ။ ဆိုလိုတာက လူဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔မကင္းေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အထင္ၾကီးေလးစားမႈကို အရမ္းကာေရာ လိုခ်င္ေနလို႔ မရဘူး။ ေျပာရရင္ လုပ္ယူစရာ မလိုဘူး။ ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ လူအထင္ၾကီးေအာင္ဆိုၿပီး ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ လုပ္လိုက္သမွ်ကေတာ့ အထင္ၾကီးစရာ၊ ေလးစားစရာ၊ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳစရာေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
အေၾကာက္တရားမွာ အစြန္းႏွစ္ပါးရွိတယ္လို႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ စိန္ေခၚျခင္းအစြန္းနဲ႔ ဒူးေထာက္ျခင္းအစြန္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ တိရစၧာန္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာက္တရား၀င္လာၿပီဆိုရင္ ဒီအစြန္းႏွစ္ပါးမွာ တစ္ပါးပါးကို က်ဴးလြန္မိတတ္ၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က ေစာေၾကာခ်င္ၾကလိမ့္မယ္။ ေၾကာက္လို႔ ဒူးေထာက္တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ေၾကာက္လို႔ စိန္ေခၚတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုၾကီးလဲလို႔။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး လက္ရွိအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္ စိန္ေခၚတယ္ဆိုတာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ စိန္ေခၚျခင္းဟာ အေၾကာက္တရားတို႔ရဲ႕ ထိုးထြက္လာတဲ့ အစြန္းျဖစ္ၿပီး ဒူးေထာက္ျခင္းကေတာ့ အေၾကာက္တရားတို႔ရဲ႕ ငုပ္လ်ိဳးညြတ္ေခြသြားေသာအစြန္းျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာက သဘာ၀က်က် ရွက္တတ္ေအာင္၊ သဘာ၀က်က် ေၾကာက္တတ္ေအာင္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸဟူေသာ ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးကို သင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေလာကပါလဟူသည္မွာ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာတရားမ်ားဟု အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာက ရွက္မယ္ဆိုရင္လဲ အရမ္းကာေရာ ေနရာတကာ မရွက္ဖို႔၊ ေၾကာက္မယ္ဆိုရင္လဲ အရမ္းကာေရာ ေနရာတကာ ေၾကာက္မေနဖို႔ ညႊန္ျပ၏။ ရွက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ရွက္၊ ေၾကာက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ေၾကာက္ဖို႔ ဆံုးမ၏။ ဘာက ရွက္သင့္ေၾကာက္သင့္ၿပီး ဘာကေတာ့ မရွက္မေၾကာက္ လုပ္သင့္တာလဲ။
ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ သတ္မွတ္ခ်က္က ရွင္းပါတယ္။ “မိမိ၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္ေစမယ့္ အလုပ္ကိစၥမ်ိဳး၊ အေျပာအဆိုမ်ိဳး၊ အၾကံအစည္မ်ိဳးကို လုပ္ရမွာ၊ ေျပာရမွာ၊ ၾကံစည္ရမွာကို ရွက္သင့္၊ ေၾကာက္သင့္တယ္”။ “မိမိ၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးစီးပြား တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းေစမယ့္ အလုပ္ကိစၥမ်ိဳး၊ အေျပာအဆိုမ်ိဳး၊ အၾကံအစည္မ်ိဳးကို လုပ္ရမွာ၊ ေျပာရမွာ၊ ၾကံစည္ရမွာကိုေတာ့ မရွက္သင့္၊ မေၾကာက္သင့္”လို႔ သတ္မွတ္ညႊန္ျပေပးေတာ္မူထားပါတယ္။ ဗုဒၶညႊန္ျပတဲ့ အရွက္၊ အေၾကာက္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကေတာ့ ဓမၼဓိ႒ာန္လဲက်သလို ရွင္းလဲရွင္းေနပါတယ္။
ကဲ..ဒီစာေလးကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့။ ငါဟာ ရွက္သင့္၊ ေၾကာက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္ရွိေနရဲ႕လား။ မရွက္၊ မေၾကာက္သင့္တဲ့ေနရာေတြမွာေရာ ရွက္ေန၊ ေၾကာက္ေနခဲ့လား။ အရွက္တရား၊ အေၾကာက္တရားမရွိဘဲ လူ႔ေလာကပ်က္စီးေရးကို ဦးတည္လႈပ္ရွားေနတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းေတြမွာ ငါ ပါ၀င္မိေနၿပီလား။ စာေရးသူလဲ ေရးရင္းနဲ႔ မရွက္မေၾကာက္သင့္ပါပဲ ရွက္ခဲ့ေၾကာက္ခဲ့မိတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ျပန္ေတြးမိၿပီး မလံုမလဲျဖစ္ေနမိပါတယ္။