စာေရးဖို႔ စိတ္ကူးေနတာ ၾကာၿပီ။ ဟိုအေၾကာင္းေရးမယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေရးမယ္နဲ႔ ဘာမွ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ အရင္တစ္ခါေျပာသလိုပဲ အေၾကာင္းအရာေတြ ႐ႈေထာင့္ေတြက ေ၀၀ါးေနတယ္။ ဦးတည္ခ်က္က ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေကာင္းျမင္႐ႈေထာင့္ကေန ေရးဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္လိုက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ အဆိုးျမင္႐ႈေထာင့္ကေန ေရးဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္လိုက္နဲ႔ အတၱပံုေဆာင္ခဲက အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ေခါင္းစဥ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပးၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေရးပါေတာ့မယ္။ ေထြရာေလးပါးဆိုေတာ့ ေလးပါးကိုေထြထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အပါးေရကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ။ ျမန္မာစကားထဲမွာက ေထြရာငါးပါးမရွိေတာ့ ေလးပါးလို႔ပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ရတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေရးခ်င္တဲ့အရာ ေရာက္တတ္ရာ ေရးထည့္လိုက္ပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ျမန္မာကေန ျပန္ထြက္လာၿပီး ၂-လေက်ာ္သြားၿပီးတာေတာင္ ဘာအေၾကာင္းအရာမွ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သီရိလကၤာေရာက္ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ လကၤာတမန္မဂၢဇင္းနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့တာလည္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေပါ့။ အလုပ္႐ႈပ္တယ္လို႔ ေျပာတာထက္ စိတ္႐ႈပ္တာက ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ လူေတြနဲ႔ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေၾကာင္းစကားေျပာတဲ့ ပါရမီကလည္း ပါမလာခဲ့ဘူးေလ။ အရာရာကို ရွင္းရွင္းနဲ႔ဘြင္းဘြင္းနဲ႔ေျပာမွ ၾကိဳက္တဲ့သူ ေျပာတတ္သူဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ေပ်ာ့လိုက္၊ တစ္ခါတစ္ခါ မာလိုက္လုပ္မွ အဆင္ေျပတဲ့ေလာက။ ဒါဆိုရင္ ဒါပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္လုပ္ရတာ မလြယ္ဘူး။ ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ဆက္ဆံရတာက လူေတြနဲ႔စာရင္ မဆုိးဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။ စာအုပ္လုပ္ငန္းဆိုေတာ့လည္း လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရေတာ့တာေပါ့။ လူဆိုတာက စီးပြားေရးလုပ္ၿပီဆိုရင္ အျမတ္အစြန္းေလးေတာ့ ရခ်င္ၾကတာပဲ။ အျမတ္အစြန္းရခ်င္တာကေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာထားတဲ့စကားနဲ႔ လုပ္လိုက္တဲ့အလုပ္ ထပ္တူမက်တာက ဆုိးတယ္။
အဲဒီလို စီးပြားေရးလုပ္တဲ့အထဲမွာ ျမန္မာေတြက စကားကို သိပ္အလြယ္ေျပာလြန္းတယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ငါးက်ပ္ေလာက္တန္တဲ့ဟာကို “ဘုန္းၾကီးေတြမို႔ ေလွ်ာ့ေပးလုိက္မယ္၊ ၆-က်ပ္နဲ႔ ယူသြားပါဘုရား”ဆိုသလိုေတြလည္း ၾကံဳရသေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လကၤာတမန္မဂၢဇင္းဆိုတာကေတာ့ ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ မဂၢဇင္းထြက္လာၿပီဆိုေတာ့ ေအးေဆးေနရၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာ။ မၿပီးေသးဘူး။ ျဖန္႔ေ၀ေရးတာ၀န္ပါ ယူထားေနရတယ္။ အခ်ိန္အခါသင့္တုန္း လည္လို႔အဆင္ေျပမယ့္ ႏိုင္ငံေလးေတြကို လည္မယ္ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ ဒီမဂၢဇင္းကိစၥၾကီးက တေကာက္ေကာက္နဲ႔ ေနာက္ကေန တန္းလန္းၾကီးပါလာျပန္တယ္။ မဂၢဇင္းေတြ ၿပီးၿပီဆိုၿပီး ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ပို႔ေဆာင္ေရးတာ၀န္ပါ ထပ္တိုးလာျပန္တယ္။ မေလးရွား၊ ရတနာရာမေက်ာင္းက လကၤာေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြနဲ႔ ေနရာခြဲၿပီး ပို႔ေဆာင္ေရး လုပ္ရျပန္တယ္။ တစ္ပါးက သေဘာၤဆိပ္သြားၿပီး သီရိလကၤာကို ပို႔ဖို႔လုပ္။ တစ္ပါးက စကၤာပူပို႔ဖို႔ စကၤာပူနယ္စပ္က ဂ်ိဳဟိုးကို ပို႔၊ မေလးရွားက အဆင္ေျပမယ့္ ျမန္မာေက်ာင္းတိုက္ေတြကို ပို႔ေပါ့။ “ကဲ…ေအးေဆးေပါ့။ ပို႔စရာရွိတာလည္း ပို႔ၿပီးၿပီေပါ့”။
ဘယ္ရမလဲ။ သီရိလကၤာ ပို႔လုိက္တဲ့စာအုပ္ေတြက ၁၀-ရက္လည္း ေရာက္မသြား၊ ရက္ ၂၀-လည္း ေရာက္မသြား၊ ၁-လလည္းေရာက္မသြား။ ေခါင္းခဲရျပန္ၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ လုပ္ၾကပါအံုး။ ဟိုစုံစမ္း၊ ဒီစုန္ဆန္။ ေခါင္းေနာက္၊ စိတ္ပူျဖစ္ရျပန္တယ္။
စကၤာပူပို႔ဖို႔ စာအုပ္ေတြကလည္း ဂ်ိဳဟိုးက ေညာင္ကန္ေအးေက်ာင္းမွာ မလႈပ္မယွက္ အိပ္စက္ေနရရွာျပန္တယ္။ စာအုပ္ေတြခမ်ာ စာဖတ္သူလက္ထဲ ေျပး၀င္ခ်င္ေနၿပီ။ သီရိလကၤာက ဥကၠ႒ကိုလည္း လွမ္းေမးရတာ အေမာ။ သူကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးသြားပါၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္မသြားေသးတာက ခက္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕မျဖစ္ေသးသေရႊ႕ အစီအစဥ္ဆိုတာ အစီအစဥ္အဆင့္ပဲ ရွိတာေလ။ အလုပ္တစ္ခုဆိုတာ လုပ္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အခက္အခဲဆိုတာ ေတြ႕ၾကံဳရစၿမဲ မဟုတ္လား။ မလုပ္ၾကည့္ေသးဘဲ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္က လက္တစ္ကမ္းမွာပဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္လုပ္ၾကည့္ၿပီဆိုမွ ေရႊျပည္ေတာ္က ေမွ်ာ္လင့္တိုင္းေ၀းေနတာကို သိလာရတတ္တယ္ မဟုတ္လား။
မေလးရွားမွာ စာအုပ္ေတြ ပို႔ၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာတာလို႔ပဲ ေျပာေျပာ။ ညည သူ႕အေၾကာင္း စဥ္စားရင္း ေမာခဲ့ရတယ္။ “ငါတို႔ မဂၢဇင္းေလး ပို႔ေတာ့ ပို႔ခဲ့ရၿပီ။ အဲဒီက ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က တရုိတေသမွ ဆက္ဆံပါ့မလား။ သူခမ်ာ ဗီဒိုေတြထဲမွာပဲ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ေနေနရမလား။ ေရႊျမန္မာ စာဖတ္သူေတြလက္ထဲ အားပါးတရ ထည့္ေပးဖို႔ ဆႏၵရွိပါ့မလား”ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ သေဘာက်ၿပီး စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ယူသြားသတဲ့ဆိုတဲ့ သတင္းေလးၾကားရရင္ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုးဘူး။ တစ္ေန႔ ပီနန္ကို ပို႔လိုက္တဲ့ အုပ္ေရ ၆၀-ထဲက ၃၀-ကို တစ္ဦးတည္းက ယူသြားတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ၃၀-ေလာက္ ထပ္ပို႔ေပးပါအံုးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၾကားရေတာ့ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုးခဲ့ဘူး။ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱရဲ႕ ျပည့္၀တဲ့ ေစတနာေတြေၾကာင့္လို႔ဆိုလဲ မမွားပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ “ကိုယ္ေတာ္တို႔ျပန္ရင္ စာအုပ္ဖိုးေတြ အကုန္ေပးလိုက္မယ္။ တပည့္ေတာ္ဆီက ေရာင္းရသည္ျဖစ္ေစ၊ မေရာင္းရသည္ျဖစ္ေစ ကိစၥမရွိဘူး”လို႔ ခဏခဏ အမိန္႔ရွိတဲ့ ဓမၼ၀ိဟာရဆရာေတာ္ရဲ႕ အားေပးစကားၾကားရေတာ့လည္း အားတက္ခဲ့ျပန္တာေပါ့။
ဒီၾကားထဲ ေ၀ဖန္စကားေလးေတြကလည္း ၾကံဳရသေပါ့။ ေ၀ဖန္သံေလးေတြကလည္း ရတနာရာမက လကၤာေက်ာင္းသားေဟာင္းေျပာတဲ့စကားနဲ႔ သိပ္ေတာ့လည္း ေခါင္းမစားခဲ့ရပါဘူး။ “ဘုရားဆိုတာက ထားလို္က္ေတာ့။ ခု ၾကည့္ကြာ။ ဒုိ႔ ပီနန္းဆရာေတာ္ၾကီး၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ေဆာင္ေနသလဲ။ ဒါေပမယ့္ မႏွစ္က ရစရာမရွိေအာင္ ေ၀ဖန္ခံရေသးတယ္၊ စဥ္းစားသာၾကည့္၊ ဒို႔က ဘာေတြမို႔လို႔လဲ”။ မွန္လိုက္ေလ။ ရင္ထဲမွာလား ဦးေႏွာက္ထဲမွာလား မသိ။ အလင္းေတြျဖာသြားခဲ့ရတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိခဲ့တယ္။ မွန္လိုက္တာ။ “လုပ္လည္း လုပ္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီအလုပ္ကို လုပ္လည္း လုပ္သင့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေမာင္မင္းၾကီးသားေရ လုပ္သာလုပ္ပစ္လိုက္”လို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ မိုးေပၚတက္ခဲ့တယ္။ “အလုပ္တစ္ခုဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္လို႔ သင္ကိုယ္တိုင္ သိနားလည္ေသာအခါ ထိုအလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျခြင္းခ်က္ထားမေနပါေတာ့ႏွင့္”ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚဆရာၾကီးရဲ႕ စကားကလည္း ေခါင္းထဲကို ေရာက္လာပါတယ္။ အီမန္ႏူရယ္ကန္႔လား၊ အဲလဘက္ကျမဴးလား မမွတ္မိေတာ့ပါ။
အခု မဂၢဇင္းက အမွားအယြင္း အေသးအမႊားေလး ႏွစ္ခု သံုးခုကလဲြရင္ အလြန္ေကာင္းလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အသံေတာ္ေတာ္မ်ား ၾကားလိုက္ရတာက “မင္းတို႔ဟာၾကီးက ေကာင္းလြန္းေနတယ္ကြ။ ဘာလုပ္မွာလဲ”တဲ့။ “ဟင္လား…ဟာလား”ဘယ္လို အာေမဋိတ္ျပဳရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ညံ့မ်ား ညံ့ေနခဲ့ရင္ေကာ။ ရစရာကို ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။ “မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္က အလယ္အလတ္ မညံ့မေကာင္းေလးကို ဆိုလိုတာပါ”လို႔ ဆိုခ်င္လည္း ဆုိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ရင္လည္း “မင္းတို႔ဟာကကြာ…လုပ္မယ့္လုပ္ ရွယ္လုပ္ထည့္လုိက္ရမွာ၊ ဒီပံုစံမ်ိဳးေတာ့ ဘာထူးမွာလဲ”လို႔ ေျပာေနပါလိမ့္အံုးမယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဆိုပါတယ္။ “မင္းတို႔မဂၢဇင္းထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ဓာတ္ပံုေတြက ပုဂၢလိကဆန္ေနတယ္”ဟူ၍။ မွန္ေသာစကားကို ဆိုပါတယ္။ စာမူေရြးၾကတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဓာတ္ပံုေရြးတာ အထားအသိုကိစၥကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးကို နည္းနည္းမွ မၾကည့္၊ စာအုပ္အျပင္အဆင္ေကာင္းေရးကိုပဲ ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ပုဂၢလိကပံုေတြေတာ့ ပါပါတယ္။ အဲဒါကလည္း ၾကည့္႐ႈသူလူအမ်ား ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားေစမယ္လို႔ ယံုၾကည္လို႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ ထိုပုဂၢဳိလ္တို႔အား ခင္မင္၍ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္ဖက္နားက ၀င္လာေသာ ေ၀ဖန္သံမ်ားအတြက္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ထည့္သိမ္းဖို႔နဲ႔ ညာဖက္နားက ျပန္ထုတ္ပစ္ဖို႔ လမ္းႏွစ္သြယ္သာ ထားရွိခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕က အားေပးစကားေျပာေပမယ့္ လိုအပ္ခ်က္ေလး အခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ခုထိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဆဲပါ။ အဲဒီထဲက မ်က္ႏွာဖံုးစာသားနဲ႔ လကၤာတမန္လိုဂိုကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ဆြဲေပးခဲ့တဲ့ အရွင္ေတဇနိယ မဂၢဇင္းထဲမွာ က်န္ရစ္ေနခဲ့တာပါ။ (အရွင္ေတဇနိယကေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ရပါတယ္လို႔ ဆိုမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ပါပဲ)။ ခ်န္ထားခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။ အစက “မ်က္ႏွာဖံုးလိုဂို = အရွင္ေတဇနိယ”ဆိုၿပီး ဒီဇိုင္နာကို ေပးလိုက္တာ ပါပါတယ္။ ေနာက္မွ စာမ်က္ႏွာေတြ ျပန္ညွိေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လို က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ မသိပါ။ က်န္တဲ့လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြကေတာ့ စာလံုးေပါင္းမွားေနတာ၊ ဓာတ္ပံုအထားအသို မပီျပင္ျဖစ္ေနတာတစ္ခု။ အဲဒီလိုေလးေတြပဲ ေတြ႕ပါတယ္။
ကဲ….ေထြရာေလးပါးဆိုေတာ့ ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာရပ္လို႔ ရေလာက္ပါတယ္။ ေနာက္ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ဆက္ေရးပါအံုးမယ္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
