သာသနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး (၂)

ဒီအေၾကာင္းကို ဆက္မယ္ဆက္မယ္နဲ႔ တန္႔ေနခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳး မ်ိဳးေၾကာင့္ ဆက္မေရးျဖစ္တာ။ အခု အားလပ္ခ်ိန္ေလးရတုန္း ဆက္ေျပာပါရေစ။ စာေရးသူဟာ စာေရးလို႔ရွိရင္ ခံစားခ်က္နဲ႔အေတြ႕အၾကံဳကို အေျခခံၿပီးေရးမွ အားရွိပါတယ္။ ခံစားခ်က္မပါဘဲ အေၾကာင္းအရာအေတြ႕အၾကံဳ ခ်ည္းဆိုရင္ လက္က ေရးလို႔မသြက္ေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုလိုနီေခတ္ကာလက သာသနာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ဆက္စပ္ခဲ့ပံုေလးကို အေျခခံၿပီး တင္ျပသြားလိုပါတယ္။
စာေရးသူ အရင္အပတ္က “ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ရဟန္းေတာ္ေတြသာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေခတ္ကာလက ရဟန္းေတာ္ေတြဟာလဲ ျပည္သူေတြ သူ႕ကၽြန္ဘ၀မွာ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနတာကို လက္ပိုက္မၾကည့္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဘၾကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၈၈-ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၆၂-ခုႏွစ္မွာ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔စစ္ျဖစ္ၿပီး တနသၤာရီ၊ ရခိုင္…စသည္တို႔ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ပုဂံမင္းလက္ထက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၁၃- ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၅၂-ခုႏွစ္မွာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၄၇-ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၄-ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္းအေလ့အထ မွာ အားနည္းတဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ထိုးစစ္ဆင္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ သမိုင္းေၾကာင္း ေတြအရ သူပုန္ထတဲ့အဆင့္ေလာက္သာ ရွိခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြအတြက္ လြယ္လင့္တကူ သုတ္သင္ပစ္ႏိုင္ ခဲ့တာက မ်ားပါတယ္။
စာေရးသူ ဒါေတြကို ျပန္ေျပာရတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ဆက္သြယ္မႈကို ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးျပန္ရလာျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ရဟန္းေတာ္ မ်ား သာသနာေရးကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တာဟာလဲ ဘယ္လိုမွ ျငင္းဆိုလို႔မရတဲ့ အရွိတရားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရမယ္။ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေနေပမယ့္ ျမန္မာေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕အရသာကို မသိခဲ့ ၾကဘူး။ အဲဒီေခတ္က အခ်ိဳ႕ကလဲ သူပုန္ထၿပီး တိုက္ရံုနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးၾကီး ရလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ (မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ ေတာခို၍ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးတိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ေရွးျမန္မာတို႔အား အထင္ေသးစိတ္ျဖင့္ ေရးသားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထိုမွ်ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး မရရွိႏိုင္ပံုကို မီးေမာင္းထိုးျပလိုရင္းသာ ျဖစ္တယ္)။ သူပုန္ထၿပီး တိုက္ခိုက္သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဖမ္းအဆီးခံရၿပီး အသတ္ခံရတာမ်ားေတာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္သူေတြဟာ ရွားပါးလာခဲ့တယ္။
ထိုကာလေတြမွာ အေမရိကန္နဲ႔အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံေတြဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံဟာ ၾသစၾတီးယားႏိုင္ငံလက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ အီတလီလြတ္လပ္ေရးရျခင္း….. စသည့္သတင္းေတြဟာ အခ်ိဳ႕ျမန္မာတို႔၏စိတ္ကို လႈပ္ႏိႈးေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ အဂၤလိပ္ အစိုးရအား ပုန္ကန္ျခားနားမႈမ်ားက အိပ္ေမာက်ေနေသာ ျမန္မာတို႔အား ႏိႈးေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာေတြဟာ ေရွးပေ၀သဏီကတဲက လူစြမ္းေကာင္းေမွ်ာ္တတ္တဲ့ဓေလ့ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္လိုစိတ္ရွိေပမယ့္ လဲ လူစြမ္းေကာင္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ “အင္း ဟသၤာဆင္းလိမ့္မည္၊ ဟသၤာ မုဆိုးေလးႏွင့္ခြင္းလိမ့္မည္၊ မုဆိုး ထီးရိုးရိုက္လိမ့္မည္၊ ထီးရိုး မိုးၾကိဳးပစ္လိမ့္မည္”…စတဲ့ သိုက္ေတြတေဘာင္ေတြနဲ႔ ကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္းကို တစ္ေန႔ေပၚလာႏိုးႏိုး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
အသင္းအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈဟာ (စာေရးသူ လက္လွမ္းမွီသေလာက္) ၀ိုင္.အမ္.ဘီ.ေအ ေခတ္က်မွ စ,ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဒီအသင္းၾကီးဟာ (အစက) ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး လံုး၀မေျပာဆိုရဲတဲ့အသင္းၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာျပန္႔ပြားေရးအတြက္၊ တိုင္းျပည္ပညာေရးအတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ အက်ိဳးရလဒ္မ်ား ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ “သူ႕ကၽြန္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္အရွင္ သခင္တို႔ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ သစၥာေစာင့္သိ ရိုေသပါမည့္အေၾကာင္း” ေျပာခဲ့ၾကတာေတြကို ေတြ႕ရတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခုခ်ိန္ထိ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းစဥ္ကုိ ေရာက္မလာေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဆက္စပ္မႈက ရွိေနေတာ့ ဆက္ေျပာပါအံုးမယ္။ ဒီအသင္းၾကီးကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့လူၾကီးေတြအမ်ားစုဟာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစားဖားၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတာေတြ႕ရတယ္။ အစည္းအေ၀းမွာ သူတို႔ တင္သြင္းခဲ့တဲ့ အဆိုတစ္ခုကို နမူနာအျဖစ္ ေျပာျပခ်င္တယ္။
“ႏိုင္ငံလံုးရွိ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းသားမ်ားႏွင့္ ၄င္းအလားတူ။ အသင္းမ်ား စည္းေ၀းၾကေသာ။ ဤပြဲၾကီးသို႔ ၾကြေရာက္လာၾကေသာ ပရိသာတ္တို႔က။ ဘုန္းေတာ္အလြန္ၾကီးျမတ္ေတာ္မူလွေသာ။ ဧကရာဇ္ မင္းတရားၾကီးႏွင့္တကြ။ ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ရာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ဘုန္းေတာ္ဘုရား၏ ကိုယ္ခြဲျပဳလုပ္၍ စီမံအုပ္ ခ်ဳပ္ၾကေပေသာ ကိုယ္စားလွယ္အရာရွိမင္းတို႔အား။ မ်ားစြာ ႏွစ္သက္ေလးျမတ္လ်က္။ သစၥာေတာ္ကို။ မယိုင္း မယုိင္ ေက်ာက္စာတိုင္ကဲ့သုိ႔ ေစာင့္သိရိုေသၾကေၾကာင္း”။
အထက္ပါ အဆိုတင္သြင္းေတာ့ ဦးေရႊဇံေအာင္က ေထာက္ခံခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ အျခားအဆို မ်ားမွာလဲ ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္မ်ား ကိန္း၀ပ္မလာခင္အထိ အဂၤလိပ္သေဘာက်ေအာင္ ေျပာထားေသာ စကားမ်ားသာ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရပါတယ္။ (တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ အက်ိဳးလိုလားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္အဆိုမ်ားလဲ ရွိပါတယ္)။ ဥပမာ ဘုရား၀တၱကေျမေပၚမွာ ဖိနပ္စီးျခင္းကို တားျမစ္ဖို႔ တင္သြင္း တဲ့အဆို၊ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ မဂၤလသုတ္ထည့္သြင္းျပဓာန္းဖို႔ တင္သြင္းတဲ့အဆိုမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
……..။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဟာ ဦးေဆာင္သူလဲ မရွိ။ ျပည္သူေတြကလဲ အသိပညာ ဗဟုသုတ နည္းပါး။ ပညာတတ္မ်ားကလဲ ကိုယ္က်ိဳးရွာသမားေတြ။ (အမ်ားစုကို ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။) အခ်ိဳ႕ပညာတတ္ မ်ားကေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ပညာေတြသင္လာၿပီး မ်က္စိပြင့္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းစုျဖစ္တဲ့ အတြက္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေလာက္ေလာက္လားလား အားရစရာ ဘာမွ်မရွိခဲ့ေသးဘူး။
၁၂၈၀-ခုႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမဟာ ဥေရာပ၊ အေမရိကနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေတြကေန ျပန္ၾကြလာ ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ သူသိခဲ့တဲ့ အသိပညာေတြကို မိမိအမ်ိဳးသားေတြကို ျဖန္႔ေ၀ဖို႔ အစဥ္တစိုက္ ၾကိဳးစား ခဲ့ပါတယ္။ ၀ိုင္.အမ္.ဘီ.ေအ အသင္းၾကီးကို ၀င္ၿပီး ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ တိုင္းတစ္ပါး သားေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ေနရတဲ့ျပည္သူေတြကို လြတ္လပ္ေရးအရသာအေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဟာေျပာခဲ့ ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ႕စကားေတြကို လူေတြဟာ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကဆဲပဲ။ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ငါတို႔ လုပ္လို႔ရတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံယူထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သတင္းစာေတြကေန ဆရာေတာ္ေျပာတာမွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံေရးသားေပးမွ ျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္ေတြ တိုးပြား လာခဲ့ၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်က္စိ ပြင့္လာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားပြဲမ်ားမွာ လူေတြတျဖည္းျဖည္း မ်ားလာ ခဲ့တယ္။ (စာေရးသူ လိုရာဆြဲေျပာတယ္ဟု မယူဆေစလိုပါ။ သမိုင္းကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ေနရာမွာ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္)။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက ျပည္သူေတြကို အထူးသျဖင့္ သာသနာတြင္းရွိ ရဟန္းေတာ္ေတြကို လႈပ္ကိုင္ဆြဲရမ္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
“သံဃာေတာ္ေတြကလဲ ေက်ာင္းမွာပဲ က်ိန္းမေနၾကပါနဲ႔။ တိုင္းျပည္သည္ ကၽြန္ဘ၀တြင္ ေရာက္၍ေန ေသာအခါ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားမွာ ကၽြန္မ်ားျဖစ္၍ ကၽြန္မ်ား ကိုးကြယ္ေသာဘာသာသည္လည္း ကၽြန္ဘာသာ ႏွင့္ကၽြန္သာသနာပင္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္မွသာလွ်င္ သာသနာၾကီးပြားထြန္းကားႏိုင္မည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ က်ိန္း၍ခ်ည္း ေနျခင္းငွါ မသင့္ပါဘူး။ သံဃသမဂၢီမ်ား ဖြဲ႕စည္းခါ လြတ္လပ္ေရး ကို ၾကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္”
ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ့္စကားဟာ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူေတြျဖစ္တဲ့ရဟန္းေတာ္ေတြကို တိုင္းျပည္ အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ကၽြန္ဘ၀ရဲ႕ဆိုးရြားနိမ့္က်လွပံု၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားေတြနဲ႔ အဆင့္အတန္းကြာျခားပံု၊ ျပည္သူမ်ား ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္ေနပံု၊ အမ်ားအထင္ၾကီးတဲ့အဂၤလိပ္ဟာ ပညာသင္ေပးေပမယ့္ သူတို႔ေပး တဲ့ပညာဟာ ကၽြန္ပညာသာျဖစ္ပံု၊ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလို ညိွဳးႏြမ္းေသြ႕ေျခာက္ေနရပံု၊ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းစြာ အသက္ေမြးေနရပံု၊ ….စသည္တို႔ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေအာင္ ေဟာၾကားခဲ့ပါ တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ ဆရာေတာ္ေျပာတာ မွန္ေၾကာင္း စဥ္းစာလာမိၾကတယ္။
၁၂၈၃-ခုႏွစ္၊ ေဒးဒရဲ၊ ဆူးကလပ္ရြာမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို အသေရညွိဳးႏြမ္းေစမႈနဲ႔ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရပါ တယ္။ ျပည္သူေတြဟာ ဘုန္းၾကီးထိရင္ မခံဘူးဆိုတာ ၂၀၀၇၊ စက္တင္ဘာမွာမွ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ အဖမ္းခံရေတာ့မွ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဆာေလာင္လာခဲ့ၿပီ။ ငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြ ေထာင္မတ္လို႔လာ ခဲ့ၿပီ။
သံဃာမ်ားလဲ ႏိုးလာခဲ့ၿပီ။ ဆရာေတာ္ အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း “သံဃသမဂၢီအသင္း”မ်ားကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး တိုင္းျပည္အေရးကို ေဆာင္ရြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ သံဃသမဂၢီအသင္းေပါင္း (၃၇)သင္းထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အစက သံဃာအငယ္ေတြပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလယ္ေတာရဆရာေတာ္၊ စလင္းဆရာေတာ္၊ ေ၀ဠဳ၀န္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး….စတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္ေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအေရးအတြက္ တရားမ်ား ေဟာၾကားလာခဲ့ ၾကတယ္။
ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အဲဒီေခတ္ကာလကို ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္မ်ား ႏိုးၾကားလာတဲ့ေခတ္လို႔ သံုးသပ္ၾကပါ တယ္။ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရ၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ိသုဒၶ၊ ဦးစေႏၵာဘာသ၊ ဗားကရာတိုက္ဆရာေတာ္၊ သာဓုတိုက္ ဆရာေတာ္၊ မိုးတားတိုက္ဆရာေတာ္၊ ဆင္ေပါင္၀ဲ ေက်ာက္ေဆာင္းဆရာေတာ္၊ မံုရြာေရႊပုလဲဆရာေတာ္….စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ ထိုေခတ္က နာမည္ၾကီး ဆရာေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္က အေၾကာင္း ေတြသိေတာ့ အထက္ျမန္မာျပည္မွာလဲ သံဃသမဂၢီအသင္းမ်ား ဖြဲ႕လာၾကတယ္။ ပ်ဥ္းမနားက ေဘးမဲ့ဆရာ ေတာ္ၾကီးမွဴးၿပီး ႏိုင္ငံ့အေရးကို အားတက္သေရာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာ၊ မတရားဖိႏွိပ္ခံေနရတာေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ၾကပါဘူး။ အဆိုပါဆရာေတာ္ေတြထဲက ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရဆိုလွ်င္ သူ႕အေၾကာင္း ေတြးမိသူတိုင္း ဦးေခါင္းေတြ အလိုလို ကိုင္းညြတ္သြားခဲ့တယ္။ ဦး၀ိစာရ ဘ၀မွာ အဖမ္းခံရတာလဲ ခဏခဏပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဟာ အမ်ိဳးသားေရးအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဦးမညႊတ္ခဲ့ပါဘူး။ ၁၂၉၁-ခုႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ ဟာ အစိုးရအၾကည္ညိဳဖ်က္မႈနဲ႔တရားစြဲၿပီး အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ ၆-ႏွစ္ က်ခံခဲ့ရတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ေထာင္ထဲမွာ (တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ဦးသုမဂၤလာလကၤာရ…စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလို) ပိတ္ျဖဴစည္းခံရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ဆက္လက္ၿပီး အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။ မစားမေသာက္ေန ရင္း ၁၆၆-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အာဇာနည္ပီပီ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားခဲ့ပါတယ္။ …………………။
ေနာက္ပိုင္းမွာလဲ ဦး၀ိစာရေလာက္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တိုင္းျပည္အေရးမွာ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလို႔ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ၉-ေထာင္စံ ဦးေဃာသ၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဆရာေတာ္ ဦးေကတု၊ မလႈိင္ဦးေဒ၀ိႏၵ၊ သရက္ၿမိဳ႕ဦး၀ိမလဗုဒၶိ၊ အာလံဦးလာဘ၊ ဦးနာဂိႏၵ၊ ဦးစႏၵိမာ၊ သာယာ၀တီဦးေဉယ်၊ မႏၱလာဦးေကလာ၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္းစိန္ေရာင္ခ်ည္ ဦးအာစာရ၊ ဦးအာေလာက။ ဦးအာသဖ၊ ဦးက၀ိႏၵာဓိပတိ၊ ေရႊမ်က္မွန္ဦး၀ိဇယ်၊ ၾကိဳ႕ပင္ေကာက္ ဦး၀ိမလာစာရ၊ သာယာ၀တီမယ္ ဇလီတန္းဆရာေတာ္ဦးအာဒိစၥ၊ ရွင္အရိယ၊ အု႒္ဖိုမွန္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦးအရိယ၀ံသ၊ ဦးဓမၼဓရ….စေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ျပည္သူ႕ အေရးပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လို႔ ေထာင္တန္းအက်ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။
စာေရးသူ အခု တင္ျပခဲ့တာေတြဟာ ကိုလိုနီေခတ္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ဆက္စပ္ပတ္သတ္ခဲ့ပံုေတြကို အက်ဥ္းမွ် ေလ့လာတင္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေရးသားတင္ျပခဲ့တဲ့ေနရာမွာ “ဦးဘခိုင္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံ ေရးရာဇ၀င္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို အေျခခံၿပီး အျခားမွတ္စုမ်ားကို ကိုးကား၍ ေရးသားထားပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို လိုက္လံဖံုးကြယ္ေနတဲ့အျဖစ္ဟာ ေတြးၾကည့္ရင္ အေတာ္ရင္ ေလးစရာေကာင္းပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ခုလဲ ရွိမေနပါဘူး။ လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးကာလက သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို သိခ်င္ရင္ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြကို ေျပးရပါတယ္။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဖတ္ၾကရတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ သုေတသနျပဳသင့္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ အမ်ားၾကီး။
ဒါေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ “ျမန္မာအစ၊ န.အ.ဖ က”လို႔ သမိုင္းတြင္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနသူ ေတြျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕စာေတြကိုေတာင္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြထဲက ထုတ္ပယ္လိုက္ၿပီ။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက ေလးစားရတဲ့ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ လက္ရာေတြကိုလဲ ျဖဳတ္ပယ္လိုက္ၿပီ။ သာမာန္ေလာက္ စဥ္းစားညာဏ္ရွိတဲ့သူေတြေတာင္ န.အ.ဖ ရဲ႕ ယခုလုပ္ရပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေအာက္တန္းက်ၿပီး စိတ္ယုတ္မာမ်ားရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးေလးကို သာသနာ့ညီေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္တို႔အတြက္ အဓိက ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမမိန္႔ၾကားခဲ့သလို အမႈမဲ့အမွတ္ မေနသင့္ၾကေတာ့ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ရဲ႕သယံဇာတေတြလဲ ကုန္ၿပီ။ ျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႕ စာရိတၱမ႑ိဳင္ေတြလဲ စစ္အစိုးရရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ အားလံုးၿပိဳလဲသြားၾကၿပီ။ တိုင္းသူျပည္ သားေတြ စာရိတၱပ်က္ျပားရင္ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕သာသနာေတာ္ဟာ အလိုလိုေနရင္း သိကၡာက် ေရာ့မယ္။ စာေရးသူ ဒီစာကို ေရးလို႔ ဘာအက်ိဳးအျမတ္မွ မရပါ။ ေစတနာျဖင့္ တိုက္တြန္းလိုက္ျခင္းပါ။ အားလံုး ညီညြတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္တဲ့ျမန္မာျပည္ဟာ မေ၀းတဲ့အနာဂတ္မွာ ထြန္းလင္းလာေတာ့မယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
၂၄၊ ၀၆၊ ၂၀၀၈