အနာဂတ၀ံသ သို႔မဟုတ္ မ်က္ရည္နဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္

အရာအားလံုးက လွလို႔ေနတယ္။ လမ္းမမ်ားေပၚမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္က လြတ္တုန္းကေတာ့ မမီလိုက္လို႔ မသိဘူး။ စာေရးသူတစ္သက္မွာေတာ့ ျပည္သူေတြ ဒီ ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာ၊ လြတ္လပ္စြာ သြားလာေျပာဆိုေနၾကတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ျမန္မာ့အလင္းနဲ႔ ေၾကးမႈံသတင္းစာၾကီးႏွစ္ေစာင္ကလဲ အရင္ကနဲ႔မတူ၊ တစ္မူထူးဆန္းလို႔။ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲကို တစ္ခမ္း တစ္နားေဖာ္ျပလို႔။ ေခါင္းၾကီးပိုင္းမွာၾကည့္ပါအံုး။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာၾကည့္ပါအံုး။ ေျပာရရင္ ဘယ္ေနရာမွာမွ ဟုိတုန္း က အၿမဲတမ္းပါေနခဲ့တဲ့ ေအာ့ေၾကာလန္ပံုေတြ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ျပည္သူေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့ဖူးတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္၊ တင္ျပခြင့္ကို ရလို႔ အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ေနၾကတယ္။
သတင္းစာေတြကေရာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကေရာ၊ မဂၢဇင္းေတြကေရာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ရဲရဲေတာက္တိုက္ပြဲ ေတြကို ေဖာ္က်ဴးထားတာေတြ႕ရတယ္။ ဟိုတုန္းက မေဖာ္ျပခဲ့ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ် တဲ့အေနနဲ႔ စာအုပ္တိုင္းမွာ၊ စာေစာင္တိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားရဲ႕ ပံုေတြကို ေ၀ေ၀ဆာဆာ တင္ျပထားၾကတယ္။ “ျပည္သူ႕အား”ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္မွာဆို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို မ်က္ႏွာဖံုးတင္ထားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေစာင္ေတြမွာေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ ကလိမ္ကက်စ္က်ခဲ့ပံုေတြ၊ ညစ္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညစ္ခဲ့တာေတြကို အခန္းဆက္ ေဖာ္ျပေနၾကတယ္။

ဂ်ာနယ္တိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႕ရတာက “အာဏာရွင္ သန္းေရႊ၊ ေမာင္ေအးနဲ႔ ရာ၀ဇတ္ေကာင္မ်ားအား အျမန္ဆံုးတရားစီရင္ဖို႔” တိုက္တြန္းေတာင္းဆိုေနၾကတာေတြ႔ရတယ္။ မေန႔ကေတာင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ လူေတြတိုးၾကိတ္ေနတာေတြ႕လို႔ သြားၾကည့္မိေသးတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ ဗန္ဒါေတြ ကိုယ္စီကိုင္လို႔။ ဆိုင္း ဘုတ္ေတြ၊ ဗန္ဒါေတြေပၚမွာလဲ “သန္းေရႊ အာဏာရူး ၾကိဳးေပး”၊ “ေမာင္ေအး ေသဒဏ္”၊ “၈၈ သတိရလား”၊ “ဒီပဲယင္းကို ေရာက္ဖူးလား”။ စတဲ့ စာသားေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ အရမ္းကို ထူးဆန္း ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လမ္းမေပၚထြက္ ဆႏၵျပရင္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္၊ နံပါတ္တုတ္နဲ႔ရိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာေလ။ ခုေတာ့ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကလဲ ေအးေအးေဆးေဆး၊ လံုၿခံဳေရးေတြကလဲ ေဘးကေန ေအးေဆးစြာ လုိက္ပါေနၾကတယ္။ အျမင္က ေတာ္ေတာ့္ကို ဆန္းေနတယ္။
“၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ၊ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ေန႔ရက္က ခုဆို တကယ့္ကို အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ့တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ယုံကို မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္”။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မ်က္ရည္လဲ့လဲ့နဲ႔ ေျပာတယ္။ တစ္ေယာက္ကဆို ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။ “ေသခ်ာနားေထာင္စမ္းပါဗ်ာ၊ ဟို လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဖြင့္ေနတာကို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းေတြ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕အသံကို အရင္က ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ နားေထာင္ခဲ့ရတာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်းဇူးရွင္မ်ားအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဖတ္ခဲ့ရတယ္၊ ခုေတာ့…ဗ်ာ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာကို ဖြင့္သံၾကားရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို ခံစားရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး”။
လူေတြက ေတာ္ေတာ္စံုေနၿပီ။ ျပည္သူ႕ရင္ျပင္ တစ္ခုလံုးမွာ အၿပဳံးပန္းေတြ ဆင္ထားတဲ့ လူအုပ္ၾကီး။ ရင္ျပင္တစ္ခုလံုး ျပည့္ႏွက္လို႔ေပါ့။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အာဇာနည္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ သီခ်င္းမ်ားကို သီဆိုလို႔။ အဲ..ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ မြန္းေအာင္ရဲ႕သီခ်င္းေတြကလဲ တိုင္းျပည္အႏွံ႔ ျပည္လည္ ဆန္းသစ္လို႔။ “ေဟ့ေကာင္ ဆင္းေလကြာ၊ ေရာက္ၿပီဟ”။ သူငယ္ခ်င္းက သတိေပးမွ ျပည္သူ႕ရင္ ျပင္ေရွ႕ကို ေရာက္ေနၿပီဆိုတာကို သိရတယ္။ မိန္႔ခြန္းက စေနၿပီ။ အခမ္းအနားဖြင့္တာေတာင္ မမီလိုက္ဘူး။
“ကၽြန္မတို႔ ဒီေန႔ဟာ ျပည္သူ႔ေအာင္ပြဲ (၃) လျပည့္တဲ့ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ဒီေန႔လို ေန႔မ်ိဳးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီလို ေန႔မ်ိဳးကိုေရာက္ဖို႔ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးခဲ့ရတယ္။ မိသားစုေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းလြင့္ကြဲထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလို လြတ္လပ္တဲ့ ေန႔ျမတ္ကိုေရာက္ဖို႔ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာဟာ လမ္းမထက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ခ်စ္စြာေသာ မိသားစုမ်ားစြာရဲ႕အတြင္းမွာ သံတိုင္ ေတြ၊ အုတ္တံတိုင္းနံရံေတြ အမ်ားၾကီး ျခားနားခဲ့ရတယ္။ သံတိုင္ေတြၾကားထဲမွာ လူမဆန္စြာ ျပဳက်င့္ ခံရလို႔ မ်က္စိကြယ္သူကြယ္၊ ေျခလက္က်ိဳးသူက်ိဳးနဲ႔ ဒုကၡိတျဖစ္သူေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက ဒီလြတ္လပ္ေရးဟာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ “ဒီမိုကေရစီ ဘယ္ေန႔ ရမလဲလို႔ ကၽြန္မကို ေမးၾကတယ္၊ ဒီမိုကေရစီရခ်င္ရင္ လူတိုင္း ၀င္လုပ္ရမယ္”လို႔ အရင္က ကၽြန္မ ေျပာ ခဲ့ဖူးသလိုပဲ အခု အားလုံုး၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကလို႔ ဒီမိုကေရစီရလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ခက္ခက္ ခဲခဲနဲ႔ ရယူခဲ့ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို ျပန္လည္ မဆံုးရႈံုးေအာင္ ကၽြန္မတို႔ ၾကိဳးစားၾကရမယ္။ ဒီလို ၾကိဳးစား တဲ့ ေနရာမွာ ျပည္သူေတြက အဓိကပါပဲလို႔ ကၽြန္မ ဒီေနရာကေန အသိေပးခ်င္ပါတယ္။
ဒီေနရာကေန ျပည္သူလူထုၾကီးကို ကၽြန္မအေနနဲ႔ အထူးေျပာျပခ်င္တာက အခု ကၽြန္မတို႔ဟာ ဘက္ေပါင္းစံုက ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံၾကီးကို ျပည္လည္ထူေထာင္ရမယ္။ လိုအပ္တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ေဆာက္ရမယ္။ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကိုလဲ ကၽြန္မတို႔ ျပဳျပင္ရမယ္။ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါကို ကၽြန္မတို႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာကို ဒီေနရာက ေန ကတိေပးပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ျပည္သူေတြကို ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးဆိုၿပီးေတာ့ လုပ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူေတြရဲ႕အျမင္မွာ လမ္းစဥ္ဟာ မွားေနၿပီ၊ ကၽြန္မလုပ္တာ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး၊ ပံုမက်ဘူးလို႔ ခံစားရရင္ စိတ္ထဲမွာ ၿမံဳမထားပါနဲ႔၊ ကၽြန္မတို႔သိေအာင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား က်င္းပ၍ ျဖစ္ေစ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားကျဖစ္ေစ ေဖာ္ျပႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလို လြတ္လပ္စြာ တင္ျပၾကပါလို႔ ကၽြန္မ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အထက္က လူၾကီးေတြ လုပ္ပံုကိုင္ပံုအခ်ိဳးမက်ရင္လဲ ေ၀ဖန္ေပးၾကပါ၊ ေထာက္ျပ ၾကပါ။ ကၽြန္မ အဲဒါကိုလဲ ျပည္သူလူထုၾကီးကို ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံတစ္၀န္းလံုးမွာ ရွိၾကတဲ့ ပညာရွင္မ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ကဗ်ာဆရာမ်ားအားလံုးကိုလဲ ကၽြန္မ ေျပာပါရေစ၊ ရွင္တို႔ အျမင္ေတြ၊ အေတြးေတြကို ထိမ္ခ်န္မထားၾကပါနဲ႔။ ပြင့္လင္းစြာ၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးၾကပါ၊ သားၾကပါ။ ကၽြန္မကို ေ၀ဖန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အထက္လူၾကီးေတြရဲ႕ လုပ္ပံုကိုင္ပံု အခ်ိဳးမေျပတာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္တို႔ အေနနဲ႔ ဘာမွ အဆီးအတားမရွိ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္၊ အၾကံျပဳႏိုင္ပါတယ္၊ တင္ျပေဆြးေႏြးႏိုင္ပါတယ္။ “ရွင္တို႔ၾကိဳက္ၾကိဳက္၊ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ငါ ေခါင္းေဆာင္ပဲ၊ ငါလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မယ္”ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ကၽြန္မမွာ အလ်ဥ္းမရွိဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မ ဒီေနရာကေန အတိအလင္းေျပာပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မအေဖ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကၽြန္မေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေပးဆပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္၊ ကၽြန္မစြမ္းႏိုင္သမွ်လုပ္မယ္၊ စြမ္းအားရွိသမွ် ကၽြန္မရဲ႕ အသက္အေသြးေတြနဲ႔ေပါင္းစပ္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ ကၽြန္မလုပ္ခဲ့မယ္။ ျပည္သူေတြအထဲက မြန္ျဖစ္ ျဖစ္၊ ရွမ္းျဖစ္ျဖစ္၊ ကရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရခိုင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကယား….ဘယ္လူမ်ိဳးထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆသူရွိရင္ ထြက္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းဆင္းေပးပါ့မယ္။ ဒါကိုလဲ ျပည္သူလူထုၾကီးေရွ႕ေမွာက္မွာ ကၽြန္မ အတိအလင္း ေျပာပါ တယ္………………………………………………………………………………”။
“ဘာလို႔ မ်က္ရည္က်ေနရတာလဲကြာ” သူငယ္ခ်င္းကေမးမွ သတိျပန္၀င္လာတယ္။ သတိ၀င္လာမွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ အရြဲသားနဲ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မိန္႔ခြန္းၿပီးတာနဲ႔ ရႈိက္ၾကီး တငင္ ငိုရႈိက္လုိ႔ေနတယ္။ ၀မ္းသာပီတိမ်က္ရည္မ်ား။ မိန္႔ခြန္းၿပီးလို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြါေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထု ျမင္ကြင္းၾကီးကိုၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ကို ငိုရႈိက္မိခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဒီေလာက္ရႈိက္ၾကီးတငင္ မငိုခဲ့ဖူးသလို ဒီေလာက္လဲ ဘယ္တုန္းကမွ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူး ဘူး။
ေကာင္းကင္က ညြတ္ေခြအိက်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ရွိေနတယ္။ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္မွာ တိမ္စိုင္အိအိအခ်ိဳ႕က ဟိုတိုးဒီေရြ႕နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ တိမ္စိုင္ေတြနဲ႔အတူ က,လို႔ ေပါ့။ စီးလာတဲ့ကားက အာဇာနည္ကုန္းနားအေရာက္ လမ္းေဘးမွာ လူထုေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရဲ႕ ပိုစတာအၾကီးၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး “ယား”နဲ႔ေအာ္သြားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလဲ သံေယာင္လိုက္ၿပီး ယား…နဲ႔ လိုက္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ကားတစ္စီးလံုး ပြဲက်ခဲ့တယ္။ ျမဴးလို႔ေပ်ာ္လို႔။
………………………………………
ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာကႏိုးေတာ့
အိပ္ယာတစ္ခုလံုး မ်က္ရည္ေတြ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ရႊဲစိုေနတယ္။
အဲဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ေရွ႕မွာ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေနခဲ့တာက
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရယ္ပါ။
လြင္ျပင္ရိုင္း
11, 5, 2008