လာရာလမ္း၊ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ပုပ္လာတဲ့ အသီး

ျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းက ေမးလာတယ္။ `သူငယ္ခ်င္းေရ တကၠသိုလ္အတြက္ ေဆာင္းပါးေလး ဘာေလး ေရးပါလား၊ တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းအတြက္´တဲ့။ စာေရးသူ သူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္၊ ကမၻာေအးက ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္လာတာ အခုဆိုရင္ ေျခာက္ႏွစ္ေရာက္လို႔ M.Aတန္း တက္ေရာက္သင္ၾကားေနသူ ျဖစ္တယ္။ စာေရးသူကလဲ ျပန္ေျပာရတယ္။ `ဟာ တကၠသိုလ္ အေၾကာင္းကို တကၠသိုလ္ထဲက ကိုယ္ေတာ္တို႔က ေရးမွ ပိုၿပီး ေကာင္းမွာေပါ့။ တပည့္ေတာ္တို႔က ၾကားဖူးနား၀ပဲ ရွိတာ။ အရွင္တို႔က ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳေနရတာ´လို႔။ ဒါေပမယ့္ သူက `ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ပါ´လို႔ ဆိုလာတာနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရပါတယ္။ အဲဒီလိုေျပာၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္မွာ တကၠသိုလ္က သူေရးေစခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အီးေမးလ္ပို႔လာပါတယ္။ အဆိုပါ အခ်က္အလက္မ်ားကို အေျခခံၿပီး တင္ျပသြားပါမယ္။
စာေရးသူ ဒီကို ေရာက္မလာခင္က တကၠသိုလ္နဲ႔တရင္းတႏွီးကို ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ သြားသြားလည္ေနက်။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အေျမာ္အျမင္ရွိရွိနဲ႔ ဦးေဆာင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီး။ သာသနာကို ျမန္မာမွာမက ကမၻာကိုပါ ျဖန္႔ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ား ေပၚေပါက္လာေရးကို အဓိက ေရွးရႈပါတယ္။ တကၠသိုလ္အေဆာင္ေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို လွည္းနဲ႔ပင့္လဲ ၾကြ၊ ေလွနဲ႔ပင့္လဲ ၾကြ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ကို အလွဴေငြေတြ ရွာေဖြၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္လဲ ဆရာေတာ္ၾကီး ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ျပည္ပသာသနာျပန္႔ပြားေရးအတြက္ တုိက္ရိုက္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ မရွိဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ သာသနာ့တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ေတာင္တန္းေဒသက ညီရင္းအကိုေတြကို တရားဓမၼေတြ ေ၀ငွေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သာသနာ့တကၠသိုလ္ကေန အသိပညာေတြ ေပးပံုက တစ္မ်ိဳး။ အျပင္က ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးေတြနဲ႔ မတူဘူး။ အျပင္ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာက သမိုင္းတို႔၊ ဘာသႏၱရတို႔၊ အျခားဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္ရာ စာအုပ္တို႔ဆိုတာ ဖတ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ျပ႒ာန္းက်မ္းစာကလြဲၿပီး က်န္တာေတြ ဖတ္ရင္ အျပစ္ေပးခံရပါတယ္။ တကယ္ကို စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ စာသင္သားေတြဟာ ဗဟုသုတစာအုပ္စာေပေတြကို ခုိးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ဖတ္ရပါတယ္။ စာေရးသူ ဒီလို ေျပာလိုက္တာဟာ အျပင္ေက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြဟာ ဗဟုသုတစာေပေတြမရွိဘူးလို႔ မဆိုလိုပါဘူးေနာ္။ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပညာေရးလို႔ဆိုတဲ့ Monastic Education ဟာ မႈိတက္ေနၿပီဆိုတာကို ျပခ်င္လို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ကို စာေပလိုက္စားတဲ့ ဗဟုသုတလိုလားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာအုပ္စာေပမ်ားကို ဖတ္ရႈၿပီး စာေရးဆရာလုပ္ ျပည္သူကို အသိပညာေတြ ေပးေ၀ေနဆဲပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ စနစ္ရဲ႕ က်ဥ္းက်ပ္စြာ တုပ္ေႏွာင္မႈထဲက ခက္ခဲစြာ ရုန္းထြက္လာရတာဆိုေတာ့ အမ်ားစုဆိုတဲ့စကားကို သံုးစြဲခြင့္ မၾကံဳေသးပါဘူး။ အနည္းစုကေလးပဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒီ က်ယ္ျပန္တဲ့ ဗဟုသုတၾကြယ္၀တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား မ်ားျပားလာမွသာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုက ျပည္သူေတြ လိုအပ္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ေပးႏုိင္စြမ္းရွိမွသာ အဆိုပါ ပညာေရးကို `ေခတ္မီတယ္၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တယ္´လို႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ ဒါေတြက စိတ္ကူးယဥ္ရံုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူၾကီးျဖစ္သူက `ဒါ´ဆိုရင္ `ဒါ´လိုက္လုပ္မွ လူေတာ္၊ သူေတာ္ေကာင္းလို႔ ေျပာခံရမယ့္ ဒီေန႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အားလံုးအတြက္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္မယ့္ ေခတ္မီတဲ့ ပညာေရးကို ျပဓာန္းတည္ေဆာက္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ အင္း….ရကို မရႏိုင္ပါဘူးလို႔ ဆိုရမလို ျဖစ္ေနတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္ဟာ စ,ဖြင့္တုန္းက သူ႕ေခတ္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးနဲ႔ ႏွစ္ဖက္လွဆရာဦးေက်ာ္လြင္တို႔က ျဖည့္ဆီးေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာပါ။ သူ႕ေခတ္က ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔ ယခု လက္ရွိေခတ္ ေတာင္းဆိုမႈဟာ မတူေတာ့ပါဘူး။ မတူေပမယ့္ ဖြင့္စတုန္းက ေပးခဲ့တဲ့ စနစ္က ယေန႔အထိ စြဲကိုင္ထားတုန္းပဲ။ လာရာလမ္းက ေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းလာတယ္။
ျမန္မာေတြဟာ စစ္အစိုးရကို `မုန္းတယ္၊ မၾကိဳက္ဘူး´ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ စစ္အစိုးရရဲ႕ `အထက္ေအာက္စနစ္´က မိသားစုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကီးစိုးေနတာ ေတြ႕ရမယ္။ သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာလဲ အဲဒီအတိုင္းပဲ။ အထက္လူၾကီးေတြရဲ႕စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္တတ္မွ တပည့္ေကာင္းပီသတယ္။
ကတၱား၊ ကံေတာင္ မွန္ေအာင္မခြဲတတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက အ႒ကထာ၊ ဋီကာစာအုပ္ၾကီးေတြကိုင္ၿပီး ဆရာလုပ္ေနသူေတြကလဲ အမ်ားၾကီး။ တကၠသိုလ္ထဲမွာေတာင္ ေပၚတင္မေျပာၾကလို႔သာရယ္ ‘Master All Know’ ဆိုရင္ ဘယ္ဆရာေတြကို ရည္ညႊန္းမွန္း ေက်ာင္းသားေတြက သိၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က မသိတာ မရိွဘူးေလ။ ဆိုလိုတာက ဘာမွ အရည္အခ်င္း မျပည့္မွီဘဲ ဆရာလုပ္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလာတယ္။ တကၠသိုလ္သမိုင္းမွာ အရည္အခ်င္းရွိၿပီး အမွန္တကယ္ တကၠသိုလ္ကို ခ်စ္တဲ့ လူေတာ္ေတြ အေ၀းေရာက္သြားခဲ့ၾကရတာေတြက အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တယ္။
ေခတ္မီၿပီး စာသင္ေကာင္းတဲ့ ဆရာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ က်မ္းဂန္ႏွံ႕စပ္သလို ေခတ္ေပၚပညာရပ္ေတြ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ေတြဟာ ဘာမွ ရပိုင္ခြင့္မွ မရရွိၾကေပမယ့္ စာသင္သားသံဃာေတာ္ေတြလို ေနထိုင္၊ စားေသာက္ၿပီး ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ တကၠသိုလ္ၾကီးတိုးတက္ေရးအတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ အဆိုပါ ဆရာေတာ္ေတြက စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ စြမ္းအားရွင္ဒကာေတြေအာက္မွာ ဘာအာဏာမွ မရွိၾကပါဘူး။ ဘာလုပ္ပိုင္ခြင့္မွ မရွိၾကပါဘူး။
အခု ေျပာျပတာေတြက အျမြက္မွ်ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းကို အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပလိုက္တာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ေတြ လြတ္ကုန္မွာစိုးလို႔ ရပ္ထားလိုက္တယ္။
ဆိုေတာ့ `ဒီလို မျဖစ္သင့္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ မျဖစ္သင့္တဲ့ ဆရာေတြ ျဖစ္ေနတာကို လူၾကီးေတြက ဘာမွ မလုပ္ဘူးလား´လို႔ ေမးခ်င္သူေတြ ရွိလာလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ `ပုပ္လာတဲ့ အသီး´ဆိုတာ အခုမွ လာမွာပါ။
စစ္အစိုးရဟာ ညာဏ္မ်ားတယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိၿပီး ျဖစ္တယ္။ သံဃာကို သံဃာနဲ႔ ႏွိမ္နင္းမွ ခ်ိဳးႏွိမ္မွ ထိေရာက္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိတယ္။ အခု ပိုၿပီး သိလာလို႔ ပိုၿပီး ထိေရာက္ေအာင္ လုပ္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သံဃာ့ေဘာင္ထဲမွာ သူတို႔စိတ္ၾကိဳက္လိုက္လုပ္မယ့္ `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ေတြကို ေမြးျမဴလာတာေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြကေတာ့ အစကတည္းက မေကာင္းတာ၊ အစကတည္းက ကိုယ္က်ိဳးရွာသမား၊ အတၱသမားေတြ။ ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတမာရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ အတန္းအစားေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အစကေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိသလို၊ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးခ်င္စိတ္ရွိသလို ထင္ရတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာ၊ လာဘ္လာဘနဲ႔ ျဖားေယာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ဟာ စစ္အစိုးရအလိုက် `စြမ္းအားရွင္´ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္၊ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းအတြက္ ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးဆိုေတာ့ သာသနာ့တကၠသိုလ္ကို သန္႔ရွင္းေစလိုတဲ့သေဘာနဲ႔ သာသနာ့တကၠသိုလ္က `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ေတြကိုပဲ အဓိက ေရးသြားပါမယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းၾကီးမွာ သံဃာေတြ ဆႏၵျပဳလို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေတးသြားေတြဟာ ႏိုးၾကားလာခဲ့တယ္။ သံဃာေတာ္ေတြထဲက အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကို ခ်စ္တဲ့ သံဃာေတြလဲ ေပၚထြက္တယ္။ သူတို႔ကို စစ္အစိုးရက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေထာင္ခ်၊ အက်ဥ္းခ်ထားသည္ျဖစ္ေစ ျပည္သူေတြက သူရဲေကာင္းေတြအျဖစ္ ဆုတံဆိပ္ေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာလဲ ဆုတံဆိပ္ေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဆႏၵျပသံဃာေတာ္ေတြကို ဘယ္လို ကာကြယ္ေပးတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လို ကူညီေပးတယ္။ ေရးခ်င္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြက အမ်ားၾကီး။
စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာ နာမည္ၾကီးသြားတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အမ်ားအတြက္ ေရွးရႈလို႔ နာမည္ၾကီးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အမ်ားကို ေခ်ာက္ခ်လို႔ နာမည္ၾကီးတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာလဲ ခုခ်ိန္ထိ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း နာမည္ၾကီးေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း