သာသနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး

ခုဆိုရင္ စာေရးသူဟာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ စာေတြေရးေနခဲ့တာ ေလးငါးပုဒ္ရွိၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဒီေဆာင္းပါးကေတာ့ နားလည္မႈရွိထားသူေတြအတြက္ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ န.အ.ဖခိုင္းေစသမွ် အ ဟုတ္မွတ္ေနသူအခ်ိဳ႕၊ န.အ.ဖ ဘာလုပ္လုပ္ “ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္”လုပ္ေနသူအခ်ိဳ႕၊ န.အ.ဖ ထိရင္ တီေကာင္ကို ဆားတို႔ခံရသလို ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးျဖစ္ေနသူအခ်ိဳ႕၊ န.အ.ဖ တိုက္ထားေသာ မွဴးမႈန္မႈိင္းေ၀ေနတဲ့ လမ္းမ ထက္မွာ အမွန္တရားကို ျမင္ႏိုင္စြမ္း ခ်ိဳ႕တဲ့ေနသူအခ်ိဳ႕……အခ်ိဳ႕…။ ထိုအခ်ိဳ႕မ်ားအတြက္ ဒီေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ဒီစာကို ေရးပါတယ္။
သာသနာ့၀န္ထမ္း၊ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ စာေရးသူမွာလဲ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ “ဘာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲ ၀င္ပါရသလဲ”။ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သင့္, မသင့္ကိုေတာ့ မေဆြးေႏြးေတာ့ ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေျဖတူမထြက္ႏိုင္တဲ့ေမးခြန္း ျဖစ္လို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘုရားရွင္ေသာ္မွ လိုအပ္ရင္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြထဲကို ၀င္လာေလ့ရွိခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ စာေရးသူ ကိုယ္လိုရာဆြဲေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလ့လာၾကည့္ၾကေစလိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ အက်ယ္ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါဘူး။ စာေရးသူ တင္ထားတဲ့ ေခါင္းစီးကို ျပန္သြားပါမယ္။ ဒီေဆာင္းပါးဆံုးတာနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲ ဘာေၾကာင့္၀င္ပါရသလဲဆိုတာ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။


ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒရဟန္းေတာ္ေပါင္း ၅-သိန္းခန္႔ကို ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို သံဃာေတာ္တစ္ပါးကို ႏို႔ဆီဗူးႏွစ္ဗူး ႏႈန္းဆိုရင္ သံဃာေတာ္ငါးသိန္းခန္႔အတြက္ တစ္ေန႔တာ ဆြမ္းစရိတ္ဟာ ဆန္တင္းေပါင္း ၁-ေသာင္းခြဲေက်ာ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ (မွားသြားရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ခန္႔မွန္းေျချဖစ္ပါတယ္။) စာေရးသူဆိုလိုခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမႈမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ေနရေစကာမူ သာသနာေတာ္ကို အလုပ္ အေကၽြးျပဳခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္အေကၽြးျပဳေနၾကဆဲပဲ။ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္ရဟန္းေတြ အတြက္ ေကၽြးေမြးထားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဧရာမတာ၀န္ၾကီးတစ္ခုပါ။ ဒါကို ျပည္သူေတြဟာ မၿငီးမျငဴ ထမ္းေဆာင္ ထားႏိုင္တယ္။
ဆိုေတာ့ ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္သူေတြ ဘာလိုခ်င္ေနတာလဲ။ ျပည္သူေတြအတြက္ ရဟန္းေတာ္ေတြက ဘာျဖစ္ေစခ်င္ေနတာလဲ။ အဲဒီလို ေမးလာခဲ့ရင္ အားလံုးက တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ေျဖလိမ့္မယ္။ “တရားမွ်တတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာက တစ္ခု”။ ဒါပါပဲ။ မွန္ကန္သင့္ေတာ္တဲ့စနစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ေရာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားတိုင္းအတြက္ပါ လြတ္လပ္ ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ စနစ္တစ္ခု၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု။ ကမၻာ့တစ္ခြင္လံုးက လူရိုေသရွင္ရိုေသ အစိုးရအဖြဲ႕အစည္း တစ္ခု။ ဒါကို စာေရးသူတို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက အလိုရွိေနပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္= တစ္ႏိုင္ငံလံုးဟု ဆိုရာတြင္ န.အ.ဖ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ စိတ္သေဘာထားထပ္တူက် ေသာသူမ်ား မပါ၀င္ပါ။ “စိတ္သေဘာထားထပ္တူက်ေသာသူမ်ား”လို႔ သံုးတာဟာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စစ္သားျဖစ္လာခဲ့ရေပမယ့္ န.အ.ဖလုပ္ရပ္ေတြကို ရြံမုန္းေနတဲ့စစ္သား ေတြ ရွိပါတယ္။ စစ္သားထိရင္ မွားမွားမွန္မွန္ ရန္ေတြ႕တတ္သူမ်ား နားလည္ပါေလ)။
ခုေတာ့ တစ္ခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ သာမက ကမၻာမွာပါ တိုးတက္ဖို႔ အလားအလာအေကာင္း ဆံုးနဲ႔ သယံဇာတေတြေပါမ်ားလွတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကမၻာအလယ္မွာ ဆင္းရဲႏုံခ်ာတဲ့ႏိုင္ငံေတြထဲ ပါ၀င္ေနရၿပီ။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ရက္စက္မႈမ်ားနဲ႔ဘက္ေပါင္းစံုမွာ ရွက္စရာျဖစ္ေနခဲ့ရၿပီ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ဗုဒၶဘာသာပါ သိကၡာက်ေနခဲ့ရၿပီ။ တရားမွ်တတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာကတစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို႔ စာေရးသူတို႔ သာသနာေတာ္သံုး ေ၀ါဟာရနဲ႔ သံုးရရင္ သူေတာ္ေကာင္းတရား ထြန္းကားတဲ့ လူေဘာင္ေလာကတစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႔ ပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္ျခင္းဟာ မလုပ္သင့္မလုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါသလား။
ခုခ်ိန္ထိ “န.အ.ဖ”ဟာ တရားမွ်တမႈဆိုတဲ့စကားလံုးကို တြင္တြင္ၾကီး သံုးေနဆဲပဲ။ အဲဒီစကားလံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆိတ္သုဥ္းေနတာၾကာၿပီ။ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာၾကာၿပီ။ လြတ္လပ္စြာသေဘာ ထားကြဲလြဲခြင့္ဆိုတာ ကဗ်ာေလာကမွာပဲ ၾကားရတာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာက ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ linear ဆိုတဲ့ ေဒါင္လိုက္စနစ္ပဲ ရွိတယ္။ အထက္လူၾကီးက “ဒါ”ဆိုရင္ “ဒါ”ပဲ။ အမိန္႔စနစ္ပဲ။ စစ္တပ္စနစ္ပဲ။ ေဒါင္လိုက္ စနစ္ မွာ အထက္က လူေတြက အဓိကပဲ။ အထက္ကလူက ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးဆုိး ေအာက္ကလူေတြဟာ ငံု႔ခံရံုက လြဲၿပီး ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူး။ ခက္တာက တစ္တိုင္းျပည္လံုးကို ေဒါင္လိုက္စနစ္ထဲေရာက္ေအာင္ လက္နက္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး သြတ္သြင္းထားတာ။ ေဒါင္လိုက္စနစ္ဟာ ေခတ္မမီေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူ႔ေလာကအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္အႏၱရာယ္မ်ားတာလဲ။
ေဒါင္လိုက္စနစ္မွာ အထက္လူၾကီးက ေကာင္းေနရင္ သိပ္ကိစၥမရွိဘူး။ ဆိုး၀ါးေနၿပီဆိုရင္ ေအာက္ကလူေတြ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ က်န္တဲ့အထက္ ဗိုလ္ေတြဆို ေျပာမေနနဲ႔။ ရြာမွာ ရြာသူၾကီးကိုေတာင္ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနၾကရတာ။ ဘာလို႔ ေၾကာက္တာလဲ။ “ရြာသူၾကီးဆိုတာ ရဲနဲ႔ပိုင္တယ္ကြ”။ “ဟိုစခန္းမွဴးၾကီးဆို လာဘ္စားၿပီး ဟို လူသတ္ေကာင္ကို ဘာအျပစ္မွ မေပးဘူး။ ဒါေတာင္ အထက္က သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆက္ခန္႔ထားသလဲ မသိဘူး“။ “သူက တိုင္းမွဴးနဲ႔ပိုင္တယ္ကြ”။ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ။ ဒါေတြက န.အ.ဖရဲ႕ မူရင္းက်င့္၀တ္ေတြလား။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ပုံစနစ္လား။ ဒါေတြက န.အ.ဖရဲ႕ တရားမွ်တမႈစံႏႈန္းေတြလား။ ဒါ ဥပမာအေနနဲ႔ေျပာတာပဲ ရွိေသးတယ္။ တရားဥပေဒအေပၚမွာ မိန္႔မိန္႔ၾကီး တက္ထိုင္ေနတဲ့သူေတြက ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ အမ်ားၾကီး။ ဒါမ်ိဳးရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ ျခစားေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕အစည္းၾကီးကို စာေရးသူတို႔ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြအေနနဲ႔ “ေကာင္းတယ္ ဒကာၾကီး”လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ သာသနာကို တကယ္ခ်စ္သူတိုင္း၊ ျမန္မာကို တကယ္ခ်စ္သူတိုင္း မေျပာပါဘူး။
“အရွင္ဘုရားတို႔က လမ္းေတြေဖာက္၊ တံတားေတြထိုး၊ ဘုရားေတြတည္ေနတာက်ေတာ့ ထည့္မစဥ္း စားေတာ့ဘူးလား”။ တစ္ခ်ိဳ႕က အဲလို ေမးခ်င္ၾကတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ အဲဒိလို ေမးလာသူတုိင္းကို “ေၾသာ္ …ေတာ္ေတာ္ ႏံုေသး အေသးတဲ့ ကေလးပါလား”လို႔ပဲ ယူဆထားလိုက္တယ္။ ထင္သာျမင္သာျဖစ္ေစမယ့္ ဥပမာတစ္ခုထုတ္ျပလိုပါတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးဟာ သူ႔ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ျပဳျပင္တာ၊ ေဆာက္လုပ္တာ၊ ေရတြင္းေရကန္တူးတာ၊ ဘုရားတည္တာ၊ ကိုရင္ေလးေတြကို ေကၽြးေမြးတာ…။ ဒါေတြဟာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရဲ႕ မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္အရာေတြပဲ။
ဒါေတြကို လုပ္ေနတာဟာ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေတြဟာ သတင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြကို သတင္းအေန နဲ႔တင္ျပရင္ ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “အဲဒီဘုန္းၾကီးက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ကို သြားဆြဲသတဲ့”ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ သတင္းျဖစ္သြားပါၿပီ။ မီဒီယာေလာကမွာ စကားတစ္ခြန္းရွိ တယ္မဟုတ္လား “ေခြးက လူကို ကိုက္ရင္ သတင္းမဟုတ္ဘူး၊ လူက ေခြးကို ကိုက္မွ သတင္း” ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႕အစည္းလိုက္ျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးအတိုင္းအတာျဖစ္ျဖစ္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ လံုး၀က်ဴးလြန္လို႔မရတဲ့၊ ခ်ိဳးေဖာက္လို႔မရတဲ့ စည္းကမ္းေတြရွိ ပါတယ္။ ရဟန္းအဖြဲ႕အစည္းမွာဆိုရင္ ပါရာဇိကေလးပါးစည္းကမ္းဥပေဒဟာ ခ်ိဳးေဖာက္တာနဲ႔ လူ၀တ္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ န.အ.ဖ ဟာ မက်ဴးလြန္သင့္၊ မက်ဴးလြန္ထိုက္တဲ့ အမွားေတြကို ဆက္တိုက္လုပ္ပါတယ္။ ကမၻာသိလူသတ္ပြဲမ်ားျဖစ္တဲ့ ၈၈-လူသတ္ပြဲ၊ ဒီပဲယင္းလူသတ္ပြဲ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ဘုန္းၾကီးသတ္ပြဲ….။ ဒီအမွားေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္လႊတ္လို႔မရတဲ့ အမွားေတြျဖစ္ပါတယ္။
န.အ.ဖ လုပ္သမွ် အေကာင္းထင္ေနသူအခ်ိဳ႕ကို ထင္သာေအာင္တစ္ခု ေျပာျပမယ္။ “ခု စစ္ဗိုလ္ ေတြဟာ တရားမွ်တစြာ၊ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္စြာ အလုပ္လုပ္ၾကပါရဲ႕လား”ဆိုတာ ေပၚလြင္လာလိမ့္မယ္။ “ေန၀င္း ေသတာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ဘယ္သူမွ ၀မ္းမနည္း”။ “ေစာေမာင္ေသတာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဘယ္သူမွ မတုန္လႈပ္”။ “စိုး၀င္းေသတာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ၀မ္းနည္းသံတစ္ခ်က္မွ မထြက္”။ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာေကာ သူတို႔ေသတုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိ ၀မ္းနည္းပူေဆြးခဲ့ၾကပါသလဲ။ စာေရးသူကေတာ့ တပ္ထဲအသြားအလာရွိေတာ့ သိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေဒြးဆံုးတုန္းက ျပည္သူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ပူေဆြးေသာက ျဖစ္ၾကရတယ္။ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ၿပီး ျပည္သူက ခ်စ္တဲ့သူေတြပါဆိုရင္…………..။ သိပ္ရွင္းျပစရာ မလုိေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ေခါင္းေလးနဲ႔ စဥ္းစားရင္ အေျဖထြက္ပါၿပီ။ သူငယ္တန္းေမးခြန္းေလာက္ေတာင္ ေခါင္းစားစရာမလိုပါဘူး။
(မွတ္ခ်က္။ ။စိုး၀င္းေသတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးနဲ႔ ေခြးမေလးတစ္ေကာင္ေသတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီးေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူမ်ား “လြင္ျပင္ရိုင္းရဲ႕ ရိုး သားမႈႏွင့္သမိုင္းတြင္ျခင္း”ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးကို ဒီမွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။)
ေနာက္….ဟိုတုန္းက ခင္ညြန္႔ထိ ဓားၾကည့္ဆိုတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ၀င္းျမင့္ကို ဘုရား လို ၾကည္ညိဳတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ….စသည္…..စသည္….။ ခုအခ်ိန္မွာ သူတို႔ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တံတားေတြက ေက်ာက္စာေတာင္ အၿငိမ္မေနရဘူး။ ျပဳျပင္ခံလုိခံရ။ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားမွာ ခင္ညြန္႔ပံု ကလဲ ေနရင္းထိုင္ရင္း အဖ်က္ခံရ။ ဒါေတြက ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာကိုပဲ အခ်င္း ခ်င္း ေလးစားမႈမရွိဘူးဆိုတာ ျပေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရတာက န.အ.ဖဟာ မလိုရင္ မလိုသလို သမိုင္းကို ဖ်က္တတ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။
ေက်ာင္းတိုက္တစ္ခုမွာ ေခါင္းရင္းက ဘုရားပံုေတာ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး မေတာ္တေရာ္ပံုတင္ထားၿပီး ကိုးကြယ္ ရင္ အဆိုပါဘုန္းၾကီးကို ဗုဒၶဘာသာလို႔ မေခၚႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံရဲ႕လြတ္လပ္ေရးဖခင္ကို ေျမာင္းထဲပစ္ခ်ၿပီး သူ႕ေနရာမွ “ေတာ္၏ မေတာ္၏”မစဥ္းစားဘဲ ခပ္တည္တည္၀င္ထုိင္ေနသူဟာ ႏိုင္ငံေခါင္း ေဆာင္မဟုတ္ဘူး။
အမိန္႔နဲ႔ လက္နက္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ထားလို႔သာရယ္၊ တစ္ရက္တစ္ေလမ်ားး လြတ္လပ္ခြင့္ရလို႔ ကေတာ့ ကြာ” စိတ္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ဘယ္သူမွ ကုသိုလ္မျဖစ္ပါဘူး။ စာေရးသူတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ “ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အတြင္းမွာရွိၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းအားလံုး၊ လူမ်ိဳးအားလံုး၊ ေဒသအားလံုး၊ လူၾကီး၊ လူလတ္၊ လူငယ္၊ ကေလးအားလံုး” ကိုယ္စားျပဳတဲ့ (ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ခြင့္ အတိုင္းအတာရွိတဲ့) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္တစ္ခုကို လိုလားပါတယ္။ အားလံုးလိုခ်င္တာဟာ တစ္သားထဲ တစ္ျပားထဲမွာရွိတဲ့ non-linear အလ်ားလိုက္ စနစ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ဟာ အေကာင္းဆံုးစနစ္လို႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား ယူဆထားတယ္။ ဒီမွ်တတဲ့ စနစ္တစ္ခုကို တည္ေထာင္ဖို႔ စိတ္ႏွစ္ၾကတာပါ။
ေနာက္ၿပီး န.အ.ဖ၊ န.အ.ဖနဲ႔စိတ္သေဘာထားတူသူမ်ားကို စာေရးသူက ဦးဇင္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေစတနာထားၿပီး ေျပာပါရေစ။ စာေရးသူတို႔အပါအ၀င္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံ့အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြကို ေလးစား တယ္။ သူတို႔ကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေတြလို႔ ေက်းဇူးသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္တိုင္းက ယူဆထားၾကတယ္။ န.အ.ဖ လက္ေအာက္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းေရးတဲ့စာအုပ္ေတြကို တရား၀င္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ဖတ္ရႈခြင့္ ရရဲ႕လား။ ဒီႏုိင္ငံ့ေက်းဇူးရွင္ေတြရဲ႕ ပံုေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ျပဳသလား။ န.အ.ဖလက္ ေအာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးသလဲဆိုရင္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုကိုေတာင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ ခ်ိတ္မထားရဲၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကေစလိုပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ျပည္သူထဲက ျပည္သူျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ အမိႏိုင္ငံကို မတရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကိုမဆို အလိုမရွိေၾကာင္း ျပသေနရမွာပဲ။ ဒီလို ျပသတာဟာ စာေရးသူတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ အမိတိုင္းျပည္ကို ျပည္လည္ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းလို႔ သေဘာရပါတယ္။ မတရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို အလိုမရွိေၾကာင္း၊ သေဘာမက်ေၾကာင္း ျပသတာဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရား တည္ေစဖို႔ျဖစ္သလို သာသနာအဓြန္႔ရွည္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္ရာလဲ က်ပါတယ္။
စာေရးသူ နိဂံုးမသတ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ ဆက္ေရးပါအံုးမယ္။
စာေရးသူတို႔ သာသနာရဲ႕ဦးထိပ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ရွိၿမဲရွိေနမွာ ျဖစ္သလို ျပည္ေထာင္စုျမန္မာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ဦးထိပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကိုလဲ ဘယ္မိစၧာေကာင္မ်ားကမွ တားဆီးလို႔ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။

ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
MSMA
30, 5, 2008