သာသနာနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး (၄) သို႔မဟုတ္ ယာယီနိဂံုး

သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကို တင္ျပလာတာ အခုဆိုရင္အပိုင္း(၄)ေတာင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အရင္တစ္ပတ္က K Sri.Dhammananda ရဲ႕ Buddhism and Politics ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို အေျခခံ ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ ႏိုင္ငံ့အေရး၊ တိုင္းေရးျပည္ေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး မိန္႔ၾကားခဲ့တာေတြ ကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ အခုလဲ အဲဒါကိုပဲ ဆက္ပါမယ္။
မိလိႏၵပဥွာမွာလဲ “အုပ္ခ်ဳပ္သူအျဖစ္ မသင့္ေတာ္တဲ့၊ ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိတဲ့၊ ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းတဲ့၊ မေလ်ာ္ကန္တဲ့၊ စြမ္းရည္မျပည့္စံုတဲ့၊ မထိုက္တန္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ ၾကီးက်ယ္ တဲ့ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြနဲ႔ သူ႕ကိုယ္သူ ဘုရင္အျဖစ္ (သို႔မဟုတ္) အုပ္ခ်ဳပ္သူအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ခဲ့ မယ္ဆိုရင္ (ျပည္သူက မေဘာမတူဘဲ မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အစိုးရျဖစ္ခဲ့ရင္) သူဟာ ထိခိုက္နာက်င္ဖို႔ အလားအလာေတြ ရွိေနပါၿပီ၊ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဒဏ္ခတ္မႈေတြ ကို ခံရဖို႔ အလားအလာေတြ ရွိေနပါၿပီ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္၊ မထိုက္တန္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ အုပ္စိုးသူဆိုတဲ့ ထိုင္ခံုေပၚမွာ မေလ်ာ္ကန္တဲ့ နည္းေတြနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေနရာ ေပးထားလို႔ပါပဲ။ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ လူသားေတြရဲ႕ အေျခခံ လူမႈက်င့္၀တ္စည္းမ်ဥ္းေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္ တဲ့၊ အၾကမ္းဖက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြဟာ အျပစ္ေပးခံၾကရပါလိမ့္မယ္၊

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ အလားတူပဲ မမွန္ကန္တဲ့နည္းေတြနဲ႔ အၾကမ္းဖက္တဲ့အစိုးရဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ခတ္မႈကို မလြဲမေသြ ခံရပါလိမ့္မယ္၊ ဒါ့အျပင္ သူ႕ကိုယ္သူ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဓားျပတစ္ေယာက္ လို ျပဳမူတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ျပည္သူေတြက အျပစ္တင္ၾကပါလိမ့္မယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ သေဘာတူ လက္ခံမႈကို လဲ ဘယ္ေသာအခါမွ ရလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ..စသျဖင့္ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
အထက္ပါ တရားေတာ္အလိုအရဆိုလွ်င္ န.အ.ဖ လဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒဏ္ခတ္မႈကို ခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ေ၀လာေ၀း၊ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ သံဃာကိုေတာင္ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ သတ္ရဲတဲ့ အစိုးရ။ စြမ္းရည္ဆိုတာကလဲ ဘာမွ မရွိ။ ကလိမ္ကက်စ္။ အာဏာတည္ၿမဲဖို႔အတြက္ ညာဏ္နီညာဏ္နက္ေတြပဲ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ န.အ.ဖ ဟာ ဓားျပအၾကီးစားၾကီးပါပဲ။ န.အ.ဖ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ၊ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို ဘယ္ေတာ့မွ ရလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဇာတ္ေတာ္တစ္ခုမွာလဲ အျပစ္မဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြကို သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္တဲ့ အစိုးရ၊ အျပစ္ေတြ မ်ားစြာ က်ဴးလြန္ထားသူကို အျပစ္မေပးတဲ့အျပင္ ခ်ီးေျမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရဟာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားထားပါတယ္။
မဇၥ်ိမနိကာယ္မွာလဲပဲ ေအာက္ပါ သေဘာတရားေတြကို ေဟာၾကားထားပါေသးတယ္။ တိုင္း ျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲတိုးတက္ေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္သင့္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေတြးအေခၚေတြကို ဂရုတစိုက္ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ ျပဳေနရပါတယ္။ မိမိ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ မွားယြင္းမႈေတြ၊ အျပစ္အနာအဆာေတြ လုပ္မိသလား၊ မလုပ္မိ ဘူးလားဆိုိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ အၾကံညာဏ္နဲ႔ဆႏၵကို နားေထာင္ေပးဖို႔၊ သိျမင္ဖို႔ အၿမဲတမ္း ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။
ဗုဒၶတရားေတာ္အလိုအရ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုးတက္ေအာင္၊ ေကာင္းမြန္သထက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ န.အ.ဖ ဟာ စကၠန္႔မျခား ပိုပိုၿပီးေတာင္ ဆိုး၀ါးလာတယ္။ ပိုပိုၿပီး ညစ္ပတ္လာတယ္။ ေကာက္က်စ္လာတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ၾကည့္ေလ့မရွိဘဲ သူ႕ကို မၾကိဳက္တဲ့ ျပည္သူေတြကို သတ္ျဖတ္တယ္။
ေနာက္ၿပီး ဆက္ေျပာထားတာက……မိမိဟာ မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကို ျပည္သူေတြက သိျမင္သြားခဲ့ၿပီဆိုရင္ ျပည္သူေတြဟာ သူ႕ကို အျပစ္တင္ ေျပာဆိုၾကပါေတာ့မယ္။ တရားမမွ်တတဲ့ ကိုင္တြယ္မႈ၊ အျပစ္ေပးမႈ၊ အခြန္ေကာက္ခံမႈ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ယုတ္မာေကာက္က်စ္တဲ့ အစိုးရဟာ “တိုင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူျပည္သားေတြကို ပ်က္စီး ေအာင္ လုပ္ေနပါၿပီ”လို႔ ျပည္သူေတြက ေျပာလာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး၊ ျပည္သူေတြဟာ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းအားျဖင့္ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ၿပီး တန္ျပန္လႈပ္ရွားမႈေတြ ျပဳလာၾကပါ လိမ့္မယ္။
အဲဒီသေဘာတရားေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနအားျဖင့္ ေျပာရင္လဲ ရပါတယ္။ အစိုးရဟာ မွန္ကန္ၿပီး တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနမယ္ဆိုရင္ “အရွင္မင္းျမတ္ (သမၼတၾကီး၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ၾကီး) သက္ ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ”လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ ဂုဏ္ျပဳၾကပါလိမ့္မယ္။ …………….။ ေတာ္ေတာ္ မွတ္သား စရာ ေကာင္းတဲ့ စကားပါ။
အခု စာေရးသူတို႔ ပညာသင္ၾကားေနရတဲ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ျပည္သူ (၁၀)ေယာက္ကို သူတို႔အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္း သြားေျပာၾကည့္၊ အနည္းဆံုး (၇) ေယာက္က ျငင္းဆန္ၾကပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ ျပည္သူေတြဟာ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ထိရင္ မၾကိဳက္ၾကဘူး။ စာေရးသူတို႔ဟာလဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ကို ေလးစားခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး (ဘာမွ မသိနားမလည္တဲ့ န.အ.ဖ ေနာက္လိုက္ေတြက လြဲရင္) က ကိုယ့္အစိုးရအေၾကာင္းေျပာၾကရင္ `ထြီ..ထြီ´ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးက ဘယ္လိုလုပ္ တိုးတက္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ စာေရးသူတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာက ျမင္ခ်င္တာက အစိုးရဆိုတာ ၀န္ထမ္းပဲ၊ ျပည္သူက ခိုင္းတာကို လုပ္ရတဲ့ သူေတြပဲ။ ျပည္သူေတြကို ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဘာသာတိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းေတြကို ျပဳလုပ္ဖို႔ တာ၀န္ေပးထားခံရသူပဲ။
ခုေတာ့….အဲ့လို မဟုတ္။ ကိုယ့္ကို ထမင္းေၾကြးတဲ့ ျပည္သူေတြကို ဆုတ္ယုတ္ေအာင္၊ ပ်က္စီးေအာင္ ပိုပိုၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ ျပည္သူက ၾကိဳက္တာမၾကိဳက္တာ အပထား၊ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ ဘာမဆို အကုန္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အစိုးရျဖစ္ေနတယ္။ ဗုဒၶဘာသာလို႔ အမည္ခံထားၾကေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔တူတဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳး၊ အေျပာအဆိုမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး ကိုယ့္ျပည္သူကို သတ္တာ၊ ျဖတ္တာ၊ ႏွိပ္စက္တာဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနသလို တိုးတက္တဲ့ ဒီေန႔လိုေခတ္မွာေတာင္ ယဥ္ေက်းတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
န.အ.ဖ အေနနဲ႔က ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္တာ၊ ဘုရားတည္တာေတြကို လုပ္တာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ေက်ျပြန္ၿပီလို႔ မွတ္ယူေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္လိုက္ေတြကလဲ သူတို႔ ပဥၨင္းတက္တာ၊ ေက်ာင္းသြားၿပီး အလွဴလုပ္တာေလးေတြကို မရိုးႏုိင္ေအာင္ေျပာၿပီး `ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြပါ´လို႔ ေအာ္ေအာ္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ေျပာေနၾက၊ ေရးေနၾက၊ ေအာ္ေနၾကတာေတြဟာ ဘာသာတရားရႈေထာင့္အရ အေတာ္သနားစဖြယ္ျဖစ္ေနသလို၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရႈေထာင့္အရ ေတာ္ေတာ္ကို ရြံစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ န.အ.ဖ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာေတြပါလို႔ ဘယ္လိုပင္ေအာ္ေအာ္ လုပ္ေနတာေတြက ဗုဒၶဘာသာနဲ႔မတူ ယုတ္မာရိုင္းစိုင္းလြန္းေနတယ္။ `န.အ.ဖ ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာအစစ္ေတြပါ´လို႔ ေအာ္သံၾကားရတိုင္း စာေရးသူဟာ အေတာ္ကို ရွက္မိပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶဟာ တခါတရံမွာ လူမႈျပဳျပင္ေရး၀ါဒီအျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူ မိန္႔ၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ အေျခ အေနအရပ္ရပ္ထဲက ဇာတ္စနစ္ကိုေတာ့ အတိအလင္း ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း ေဟာၾကားပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶ ဟာ လူသားအရင္းအျမစ္၊ လူသားစြမ္းအင္ကို အသိအမွတ္ျပဳေလးစားတယ္။ တိုင္းျပည္တိုင္းဟာ လူမႈစီးပြားေရးအေျခအေန တိုးတက္ဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္းကိုလဲ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတန္းစား၊ ဆင္းရဲတဲ့ လူတန္းစားဆိုတဲ့ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္အနက္ သင့္ေတာ္မွ်တတဲ့ စည္းစိမ္ခြဲေ၀မႈ ရဲ႕ အေရးပါမႈကိုလဲ သတိေပးေထာက္ျပေတာ္မူပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေတြကို ျမတ္ဗုဒၶက ေဟာၾကားထားေလေတာ့ ဒါေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္ေတြလားလို႔ ေမးစရာ ရွိလာပါတယ္။ ဓမၼပဒမွာ “ေလာကီအက်ိဳး စီးပြားေတြ ရေစႏိုင္တဲ့လမ္းက တစ္လမ္း၊ နိဗၺာန္ရေစႏိုင္တဲ့လမ္းက တစ္လမ္းျဖစ္တယ္”လို႔ ျမတ္ဗုဒၶက မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ လမ္းက ႏွစ္လမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကြဲျပားေနရဲ႕နဲ႔ ျမတ္ဗုဒၶဟာ လူမႈေရး၊ စီးပြာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြကို ဘာေၾကာင့္ ေဟာၾကားေနရလဲ။
ဒီအတြက္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ရာ၊ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း၊ နိဗၺာန္ရ ေစႏိုင္တဲ့ မဂၢင္အက်င့္ဟာ လူ႔ျပည္လူ႔ ေလာကမွာ က်င့္ရမယ့္အက်င့္ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ လူ႔ျပည္ လူ႔ ေလာကၾကီးေပၚမွာ မဂၢင္လမ္းစဥ္ကို (သို႔မဟုတ္) လူသားက်င့္၀တ္ေတြကို (သို႔မဟုတ္) လူ႕အေျခခံ လြတ္လပ္မႈေတြကို ထိန္းသိမ္းထားဖို႔ လိုပါတယ္။ အေျခခံလြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး မ်ား၊ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ စား၀တ္ေနေရး ျပည့္စံုမႈမ်ား မရွိတဲ့ေနရာမွာ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ မႈကို ရရွိဖို႔အေရးဟာ အခက္အခဲမ်ား ရွိေနအံုးမွာ ျဖစ္တယ္။
ေဒါက္တာဓမၼာနႏၵ(K.sri Dhammananda)ကလဲ “ဗုဒၶဘာသာဟာ လူမႈေရးအမွန္ တရား ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ လံုး၀ဆက္ႏြယ္မႈ မရွိဘူး၊ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိဘူး”လို႔ အထက္ပါ ဓမၼပဒ စကားက မဆိုလိုေၾကာင္း မိန္႔ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာ ဥပေဒေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ၊ စီးပြားေရးစီမံကိန္းေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားရတာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီမွာ အေရးအၾကီး ဆံုးက ႏိုင္ငံေရးစီမံကိန္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးစီမံကိန္းမေကာင္းရင္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း နိဗၺာန္အတြက္ မဆိုထားနဲ႔ ေလာကီခ်မ္းသာကိုေတာင္ ရရွိဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။
ဒီေလာက္နဲ႔တင္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရးကို ရပ္တန္႔ပါေတာ့မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာလာၾကတယ္။ ေျမွာက္ေျပာတာလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ “ဦးဇင္း ေရးထားတာေတြ အရမ္းေကာင္းတယ္ဘုရား။ ဒါေတြ ဖတ္ရေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာအေပၚ ပိုၿပီး ၾကည္ညိဳမိတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကီေကာင္းစားေရးေတြကို ဒီေလာက္ အေလးအနက္ ေျပာေဟာလိမ့္မယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ မထင္ထားဘူးဘုရား”စသျဖင့္ ေျပာလာၾကတယ္။
အဲ….တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ အမွန္ေတြ ေျပာလို႔ဆိုၿပီး ဆဲၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ စာေရးသူ ေရးသားတင္ျပခဲ့သမွ် ဗုဒၶဘာသာက ေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ ေလာကီေရးကိစၥေတြဟာ တကယ့္ကို အျမြက္မွ်၊ နိဒါန္းမွ်ကေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ စာေရးသူဟာလဲ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သုေတသနျပဳ မေလ့လာႏိုင္လို႔ ဒီေလာက္ေလးပဲ တင္ျပလိုက္ရတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ပိဋကတ္စာေပေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ေတြ႕ရင္လဲ ဒီအခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးေလးေတြကို ဆက္ပါအံုးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ယာယီနိဂံုး”လို႔ ေခါင္းစီးမွာ တင္လိုက္တာပါ။
ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး “ဗုဒၶဘာသာဟာ ေလာကီအေရး၊ တိုင္းေရးျပည္ေရးကိစၥေတြနဲ႔ ဘာမွ မဆက္ စပ္ပါဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြမွာ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ မဆိုင္သလို ေနသင့္ တယ္” လို႔ ထင္ျမင္ယူဆသူေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ နားလည္သြားတယ္ဆိုရင္ စာေရးသူ ဒီစာကို ေရးရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါး အစက စကားအနည္းငယ္နဲ႔ နိဂံုးသတ္ပါမယ္။
“ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့ မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး”

ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
Ref: Buddhism and Politics
By Dr. K Sri Dhammananda