နိဒါန္း
စာတမ္းေလး ဆံုးေအာင္ေရးဖို႔ စိတ္ကူးရံုရွိေသး မေျပာမျဖစ္လို႔၊ မေရးမျဖစ္လို႔ ေရးလိုက္ရတယ္။ အျခားအေၾကာင္းဟုတ္ရိုးလား။ တကၠသိုလ္အေၾကာင္းေပါ့။ တကၠသိုလ္ကလဲ အျခားတကၠသိုလ္မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)။ ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္းေရးခဲ့တာေတြ၊ ဓမၼ၀ိညာဏ္ေရးခဲ့တာေတြ ဖတ္ရတယ္။ သေဘာက်လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဘာေၾကာင့္သေဘာက်သလဲ။
စာေရးသူဟာလဲ တကၠသိုလ္ထြက္ပဲ။ အင္း…မဟုတ္ဘူး။ တကၠသိုလ္ျပဳတ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ အထဲမွာ ေနစဥ္ကလဲ ဆူးဆိုတဲ့ ကေလာင္နဲ႔ တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးခဲ့တယ္။ တစ္ပုဒ္က `အေျပာင္းအလဲမ်ားႏွင့္ဆန္းသစ္ျခင္း´။ ေနာက္တစ္ပုဒ္က `ေတာင္တန္းျပာမွ အမွတ္တရအေတြးမ်ား´။ ဆိုလိုတာက စာေရးသူဟာ သာသနာ့တကၠသိုလ္ကို ရိုးရိုးသားသား ခ်စ္ခဲ့တယ္။ သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့တယ္။ ဒီခ်စ္စိတ္နဲ႔ဒီသံေယာဇဥ္ေတြ ေပါင္းစပ္ၿပီး အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကို ေရးခဲ့တာ။ စာေရးသူ ဒါေတြကို ဘာေၾကာင့္ေျပာေနရလဲဆိုတာ ေရွ႕ေနာက္ဆက္စပ္ၾကည့္ရင္ သိလိမ့္မယ္။
အခု အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ `အာ..ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြက ေရးမွာေပါ့။တကၠသိုလ္မေကာင္းေၾကာင္းေရးမွာေပါ့။ စက္တင္ဘာမွာ မဟုတ္တာ လုပ္လို႔ တကၠသိုလ္ကလဲ ထြက္ခဲ့ရေသးတယ္။ ဘာဘဲြ႕မွလဲ မရခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပတ္တာ ဘာဆန္းလဲ´။ ဒီလိုဒီလို အသံေလးေတြ ၾကားရတယ္။ လာရာလမ္း၊ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ပုပ္လာတဲ့အသီးဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေရးတဲ့ ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ကမၻာေအးကုန္းေျမ၊ သာသနာ့တကၠသိုလ္နဲ႔ စက္တင္ဘာ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္မ်ားဆိုၿပီး အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေရးခဲ့တဲ့ ဓမၼ၀ိညာဏ္ (ျပည္တြင္းMSMA)တို႔ကို ေ၀ဖန္ေနၾကတာပါ။ ဤသို႔ဤပံုဤႏွယ္ေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
စာကိုယ္
ဆိုေတာ့ ဒီအသံေတြက စာေရးသူကိုလဲ တိုက္ရိုက္ထိလာတယ္။ စာေရးသူဟာလဲ တကၠသိုလ္ထြက္မို႔ အဆိုပါ စာေရးသူေတြ ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးကို ၾကိဳက္တယ္၊ ေထာက္ခံတယ္။ ဘာေၾကာင့္ေထာက္ခံတာလဲ `မယုံမရွိနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႕ေလ´။ ေ၀ဖန္သူေတြကို ေျပာလိုက္ခ်င္တာက လာရာလမ္း၊ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ပုပ္လာတဲ့အသီး ေဆာင္းပါးနဲ႔ သာသနာ့တကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)၊ စက္တင္ဘာကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္မ်ားေဆာင္းပါးေတြကို အေသအခ်ာဖတ္ပါရဲ႕လား။
အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကို တကၠသိုလ္ေကာင္းေၾကာင္းေရးတာလား၊ မေကာင္းေၾကာင္းေရးတာလားဆိုတာေတာင္ မခြဲျခားတတ္ဘူးလား။ အဲဒီေလာက္ေလးေတာင္ စာကို မဖတ္တတ္ဘဲနဲ႔ သူတကာကို ေ၀ဖန္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းထဲကို ျပန္ၿပီးၾကည့္လိုက္အံုး။ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲဆိုတာ ရွင္းေနတာပဲ။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ေဆာင္းပါး ပထမပိုင္းမွာ ေျပာသြားတာက ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ကမၻာ့သာသနာျပဳလုပ္ငန္းအတြက္ တိုက္ရိုက္အေထာက္အကူမျပဳေပမယ့္ ျပည္တြင္းသာသနာျပဳလုပ္ငန္းအတြက္ေတာ့ မ်ားစြာအက်ိဳးေက်းဇူးရွိေၾကာင္း တင္ျပထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္စာသင္တိုက္ေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္နဲ႔ စာသင္ၾကားမႈပိုင္းမွာ ကြာဟမႈေလးေတြကို ေျပာသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တင္ျပသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာလဲ `တကၠသိုလ္ဟာ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာအရည္အခ်င္းမွ မရွိပါဘူး။ စာသင္ၾကားတာကလဲ ဘာအဆင့္အတန္းမွ မရွိဘူး´။ အဲဒီလို ဆိုလိုတဲ့ စကားလံုးေလးမ်ား ပါ၀င္သလား။
ဟုတ္တယ္။ ေျပာစရာရွိတာက ` ကတၱား၊ ကံေတာင္ မွန္ေအာင္မခြဲတတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက အ႒ကထာ၊ ဋီကာစာအုပ္ၾကီးေတြကိုင္ၿပီး ဆရာလုပ္ေနသူေတြကလဲ အမ်ားၾကီး´ဆိုတဲ့ စကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ တစ္ေနရာတည္းကြက္ၿပီး ဖတ္၊ ၿပီး အဓိပၸါယ္ကို လိုသလိုေကာက္။ အဲဒီလို လုပ္လို႔ ရရိုးလား။ အင္း…ရတယ္ဆိုရင္ေတာ့လဲ ဒီကၽြဲ အေတာ္မည္းတယ္လို႔ပဲ ဆိုပါရေစ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ဆက္ဖတ္လိုက္ရင္ ေတြ႕မယ္ေလ။ `ေခတ္မီၿပီး စာသင္ေကာင္းတဲ့ ဆရာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ က်မ္းဂန္ႏွံ႕စပ္သလို ေခတ္ေပၚပညာရပ္ေတြ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္´လို႔ ဆိုထားတယ္ မဟုတ္လား။ စာေရးသူလဲ သိတာေပါ့။ တကၠသိုလ္မွာ (၆)ႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ေနခဲ့ရတာ။
ကဲ…ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း တင္ျပခ်င္တဲ့ မိန္းပြိဳင့္က ဘာလဲ။ တကၠသိုလ္က ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကၠသိုလ္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ေနရာၿမဲေရးနဲ႔ လာဘ္လာဘေပါမ်ားေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ေနတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းနဲ႔အခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားက တကၠသိုလ္ရဲ႕ သို႔မဟုတ္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းေတြ၊ imageေတြကို ဖ်က္ဆီးေနတယ္။ ဒီလို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အေျမာ္အျမင္ရွိရွိနဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ေနတဲ့ အဆိုပါ န.အ.ဖအလိုေတာ္ရိ၊ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြကို အားလံုးစုေပါင္းၿပီး တိုက္ထုတ္ၾကပါ။ ဒါမွသာ အစဥ္အလာေကာင္းခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီးဟာ စည္ပင္တိုးတက္လာပါလိမ့္မယ္။ ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ဒါပဲ။
ေနာက္ ဓမၼ၀ိညာဏ္ေရးခဲ့တာေတြကို ျပန္ၾကည့္ရေအာင္။ ေဆာင္းပါးရဲ႕ အဓိကဆိုလိုရင္းကေတာ့ စက္တင္ဘာမွာ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ျပည္လည္တင္ျပထားတာပါ။ ဒီအထဲမွာမွ အာဇာနည္စိတ္ဓာတ္ရွိသူနဲ႔ ထက္ဖားေအာက္ဖိ ၀ိသမေလာဘသမားမ်ားကို ထင္ဟပ္ျပသြားတာပါပဲ။ ဒါက ဓမၼ၀ိညာဏ္ထုတ္ျပတဲ့ သမိုင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သင္ မွတ္သားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
ဟုတ္တယ္။ သမိုင္းဆိုတာ သူမ်ားကေန တင္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကို တည္ေဆာက္ရတာ။ ကိုယ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သမိုင္းကို ေနာက္လူေတြက ကိုယ္တင္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ေရးၾကမယ္၊ ေျပာၾကမယ္။ ဒါပဲ။ ဒါေလးကို သေဘာေပါက္ေစခ်င္တယ္။
နိဂံုး
ဒီလို ေရးခဲ့တာကိုမ်ား တကၠသိုလ္အေၾကာင္း မေကာင္းေရးတယ္။ မစားရတဲ့အမဲသဲနဲ႔ပက္တယ္လို႔ သင္ဆိုေနသလား။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ မစားရတဲ့အမဲကို သဲနဲ႔ပက္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခြးဆြဲခံေနရတဲ့ အမဲအတြက္ ၀မ္းနည္ေနၾကတာပါ။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးဟာ အခုေတာ့ ေခြးပါးစပ္မွာ လွန္လိုလွန္၊ ေမွာက္လိုေမွာက္၊ စိတ္ရွိလက္ရွိ။ ဒီအတြက္ ၀မ္းနည္းေနၾကတာပါ။
သင့္ေခါင္းထဲမွာ ဘာေတြ ၀င္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ သင့္ ႏွလံုးသားမွာ ဘာအမည္းရိပ္ေတြ စြန္းထင္းေနၿပီလဲ။ ဒီေလာက္နဲ႔မွ နားမလည္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ `ဒီကၽြဲက ေတာ္ေတာ္မည္းတယ္လို႔ ႏွစ္ခါထပ္ေျပာလိုက္ပါမယ္´။ ဒီေလာက္နဲ႔ သင့္မွာ အသိတရားေတြ မရႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီကၽြဲအနား ေနာက္တစ္ခါ ေစာင္းသြားတီးအံုးမယ္။
ဆူး
No comments:
Post a Comment