ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျခင္း၊ တာ၀န္မဲ့ျခင္း၊ စိတၱဇေန႔ရက္မ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ္

ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျခင္း
ခုေတာ့လဲ ကမၻာၾကီးက သူမဟုတ္ေတာ့သလို။ ၿငိမ္သက္လို႔။ ၿငိမ္သက္မႈမွာ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ အရသာခံခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၿငိမ္သက္မႈမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေအးခ်မ္းခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ၿငိမ္သက္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ တမ္းတမက္ေမာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုေတာ့……..
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကမၻာၾကီးရဲ႕ တစ္နံတစ္လ်ား ရပ္၀န္းေလးတစ္ခုဟာ ေျခာက္ျခားဖြယ္။ သုသာန္တစျပင္လို ေသြးပ်က္ဖြယ္။ အေဖ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ၊ အေမ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုး ညီမေလးေကာ ဘယ္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီလဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မ်ားစြာ…. မ်ားစြာ……မ်ားစြာ။ ဘယ္မ်ားေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ ခု…ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရတဲ့ ရႈခင္းေတြက တကယ္လား၊ အစစ္အမွန္ဟုတ္ရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္,မက္ေနတာမ်ားျဖစ္မလား။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားလာတယ္။ ဘာရယ္မွန္း စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးပစ္လိုက္တယ္။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ မေန႔ကတဲက ေလအေတာ္တိုက္တယ္။ ေလက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၾကမ္း ၾကမ္းလာတယ္။ “ေလေတြအရမ္းတိုက္ေနတယ္၊ မီးေဘးအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ မီးဖိုက မီးေတြ ၿငိမ္းသက္ ၾကဖို႔” ရြာထဲမွာ လူၾကီးေတြ လိုက္လံေျပာေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။
ေန႔ခင္းက လယ္ေတာမွာ အလုပ္မ်ားခဲ့ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာက ည ၉-နာရီဆို အိပ္ေန ၾကၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္က ဘၾကီးဖိုးေဆာင္တို႔အိမ္က လယ္ေတာမွာ အလုပ္လုပ္ကူ ရတယ္။ အရမ္းပင္ပန္းေတာ့ ၉-နာရီေတာင္ မရွိေသးဘူး။ အိပ္ငိုက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရြာမွာ ေလက အရမ္းတိုက္ေနတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ၈-နာရီေလာက္က ညီမေလးရယ္၊ သူ႔ခင္ပြန္းရယ္၊ ၅-ႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ့္တူေလး သန္းထိုက္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ အိမ္က ရြာအစြန္မွာ၊ အိမ္ကလဲေသးေသးေလး။ “ေလက အရမ္းတုိက္တာ အစ္ကိုရဲ႕၊ ညီမတို႔အိပ္လို႔ မရဘူး၊ ေခါင္မိုးေတြလဲ လန္ေနၿပီ၊ အဲဒါ ဒီည ဒီမွာ အိပ္ဖို႔ဆိုၿပီး လာခဲ့ၾကတာ”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ေလတိုက္တာမ်ား အဆန္းလုပ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္ေလတိုက္တာကေတာ့ ရိုးေနၿပီ။ သန္းထိုက္ေလးကို ညီမေလးက ၾသကာသေတြ တိုင္ေပးၿပီး ဘုရားရွိခိုးကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ေလက တေ၀ါေ၀ါ တိုက္ခတ္ေနဆဲ။ အိပ္ယာ၀င္ ခါနီး ညီမေလးက “အစ္ကိုၾကီး မနက္ျဖန္က်ရင္ အိမ္ကိုလာခဲ့အံုးေလ၊ အိမ္က အမိုးေတြ ခုေလာက္ဆို အကုန္ျပဳတ္ကုန္ေလာက္ၿပီ”လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ တူေလးကလဲ “ဦးဦး ေနာက္တစ္ခါ ၿမိဳ႕သြားရင္ ကားရုပ္ ေလး၀ယ္ခဲ့အံုးေနာ္”လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္စကားေတြ ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေကာ ဒီမွာ ရွိေနတာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ လူဆိုလို႔ တစ္ျမည္းတစ္ေကာင္မွ မေတြ႔ရဘူး။ ရြာဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ခဲ့တယ္။ ကဆုန္လျပည့္က်ရင္ ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ေဗာဓိေညာင္ပင္ၾကီးလဲ တစ္စစီလဲၿပိဳေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ရြာဘက္ကို သြားရမွာ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သြားမွ ျဖစ္မွာပါေလဆိုၿပီး အားတင္းသြားခဲ့တယ္။ “အိုး….ဘုရား. ဘုရား….အိမ္ေတြအားလံုး ၿပိဳက်လို႔ပါလား၊ လူေသအေလာင္းေတြက ျမင္မေကာင္း ရႈမေကာင္း၊ ႏြား ေတြ၊ ေခြးေတြ…စတဲ့ တိရစၦာန္အေသေကာင္ေတြကလဲ အမ်ားၾကီး”။ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ။ “ဒါ ငါတို႔ ရြာေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ငါ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနတာ ျဖစ္ပါေစ”လုိ႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္က ညိွဳ႕ယူဖမ္းစားထားခံရသူတစ္ေယာက္လို ေလးေလးပင္ပင္ ဖင့္ဖင့္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ နဲ႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ အားရပါးရ၊ တအ့ံတၾသ၊ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံ။ “ေဟး…ေဟး…ထြန္းေမာင္ၾကီး မေသေသးဘူးေဟ့”။ တစ္ရြာလံုး ရစရာမရွိ ေအာင္ ပ်က္စီးၿပီး အားလံုးနီးပါး ေသဆံုးပ်က္စီးခဲ့ရေပမယ္၊ အဆိုးထဲကအေကာင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ ေယာက္က်န္ေသးတာ ေတြ႕ရလို႔ ခဏတာ ေပ်ာ္လိုက္မိၾကေသးတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ဘာမေျပာ၊ ညာမ ေျပာနဲ႔ ေမာင္သန္းက ထၿပီး “ဟီး…”ခနဲ ငိုလိုက္ေတာ့ အားလံုး ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ငိုလိုက္ၾက ျပန္ေတာ့တယ္။ ဘာစကားမွလဲ ေျပာစရာမရွိဘူးေလ။ ငါ့အေဖ၊ ငါ့အေမ၊ ငါ့အစ္ကို၊ ငါ့ညီမ၊ ငါ့ညီေလး၊ ………………ငါ့ခ်စ္သူ…..။ သူတို႔ကို ေတြ႕မိၾကေသးလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမးခ်င္တာ အဲဒါ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး သိေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အဲဒီအတြက္ အေျဖမရွိဘူး။
တာ၀န္မဲ့ျခင္း
“ကဲ ငါတို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ”၊ “ပထမဆံုး မေသမရွင္ ရွိေနႏိုင္တဲ့ သူေတြကို လိုက္ရွာရ မယ္”၊ “ေနာက္ၿပီး စားစရာလဲ ရွာၾကအံုးဟ”၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ စဥ္းစားအေျဖရွာေနၾကတယ္။ စကားသာေျပာေနရတယ္။ အသံက အျပင္ကုိေရာ ေရာက္ရဲ႕လားဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေလာင္းေတြကို စုၿပီး ပံုထားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္အပါအ၀င္ ၁၅-ေယာက္ပဲ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုၾကတာ ခုဆို (ညေန ၄-နာရီ) အေလာင္းေတြက တစ္ရာနီးပါး ရွိေနၿပီ။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ကၽြန္ေတာ္က သရဲ အရမ္းေၾကာက္တတ္တာ။ ခုေတာ့ ဘာကို ေၾကာက္ရမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလို အေလာင္းေတြ၊ တိရစၦာန္ေသေကာင္ေတြကိုရွင္းရင္းနဲ႔ ႏွစ္ရက္ေတာင္တိုင္ လာခဲ့ၿပီ။ စားစရာကလဲ လံုလံုငငမရေသးဘူး။ ရွိတာေလးနဲ႔ ျဖစ္သလိုမွ်စားေနၾကရတယ္။ ေနရ ထိုင္ရတာလဲ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက အၾကီးဆံုး ဦးၾကီးေမာင္ဖြင့္တဲ့ေလဒီယိုကို ၀ိုင္းနားေထာင္ေတာ့ အကူအညီေတြ အျမန္ဆံုးေပးေနၿပီတဲ့။ ျမန္မာ့အသံက ေၾကညာသြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္လိုက္ရတာ။ ခုခ်ိန္ထိ ဘာမွ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဘ၀ေရွ႕ေရးဆိုတာ မေျပာနဲ႔အံုး။ လက္တေလာ ပုတ္ေစာ္နံေနတဲ့အေလာင္းေတြ၊ အေသေကာင္ ေတြကို ဘယ္လုိဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘယ္ေနရာသြားသြားအနံ႔ေတြက နံေနတယ္။ အဆိုးဆံုးက ရြာထဲက ေရတြင္းေတြ အားလံုးက ပ်က္စီးကုန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေသာက္စရာေရက မရွိဘူး။
သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ စစ္သားေတြ၊ ျပည္ေထာင္စုၾကံ့ခိုင္ေရးနဲ႔ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႕၀င္ေတြ ရြာကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးလဲ ဒီရြာက ထြက္ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ပါလာတဲ့ စားစရာနဲ႔ေရသန္႔ဗူးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ နတ္သုဒၶါတမွ် တန္ဖိုးၾကီးလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာက္ေလာက္ငငေတာ့ မစားရဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ဖြဲ႕လံုး စိတ္မပါတပါနဲ႔ မအူပင္ကို ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုအခက္အခဲပဲေတြ႕ေတြ႕၊ ဘာအနိ႒ာ႐ုံပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာသားေတြကို လူနည္းလူဟန္နဲ႔ ေျမျမဳပ္သၿဂိဳဟ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ခုေတာ့ သူတို႔ဟာ က်င္းအၾကီးၾကီတစ္ခုတူးၿပီး အားလံုးကို စုၿပဳံျမွဳပ္ေနၾကတာ။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။
ဘာမွမသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္လို ေတာသားေတာင္ နားလည္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အကူအညီေတြ အရမ္းကို လိုအပ္ေနပါတယ္။ ခု လုပ္ေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မလံုေလာက္ ပါဘူး။ အစားအေသာက္မလုံေလာက္ဘူး၊ ေဆးမလံုေလာက္ဘူး၊ ေနစရာမလံုေလာက္ဘူး။ ဘာဆို ဘာမွ မျပည့္စံုပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေတာင္ ႏုိင္ငံျခားအကူအညီေတြကို ဘာလို႔မ်ား ျငင္းေနရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ နားကို မလည္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီမွာလုပ္ေနတဲ့ဆရာ၀န္ေတြလဲ သိပ္ကို ပင္ပန္းေနပါၿပီ။ ေျခာက္ျခားဖြယ္အျဖစ္ အပ်က္ၾကီးထဲမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆ ေနႏိုင္မႈေတြေၾကာင့္ ေဒါသေတြ ထြက္မိတယ္။ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ျဖစ္ရတယ္။
ခု လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြက သိပ္ကို ေႏွးေကြးလြန္းတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မုန္တိုင္းထဲက လြတ္ေျမာက္ ခဲ့ေပမယ္ က်န္းမာေရးထိခိုက္ၿပီး ေသဆံုးေနၾကရတယ္။ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ၊ ကေလးေတြက အမ်ား ဆံုးပဲ။ ရွိတဲ့အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြနဲ႔ စားစရာ၊ ေနစရာ……..ဘာမွကို မရွိတာ။ က်န္းမာေရးေတြလဲ အကုန္ ထိခိုက္လာကုန္ၿပီ။ ၀မ္းေလွ်ာေနသူေတြကလဲ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္။ အဆိုးဆံုးက အိမ္သာက အလုံအေလာက္မရွိဘူး။
အလွဴရွင္ေတြကေတာ့ ေပၚပါတယ္။ လွဴတဲ့သူေတြလဲ လွဴေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ခံ လူၾကီးက သူတို႔ကို အရင္အပ္ရမယ္ဆိုလို႔ အလွဴရွင္ေတြက အယံုအၾကည္မရွိဘူး။ ၾကားထဲက ဒုကၡသည္ေတြက ပိုပိုၿပီး မျပည့္မစံုျဖစ္လာရတယ္။ လာဘ္စားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ သေကၤတလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုလို…..ခုလို ဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ေရာက္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ လုပ္မစားသင့္ပါဘူးဗ်ာ။
ေလးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ လူၾကီးေတြေရာက္လာတယ္။ လာၿပီးအားေပးစကားေျပာတာေပါ့။ ဘာမွစိတ္မပူၾကနဲ႔။ အားလံုးအေျခအေနေကာင္းသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ကို အစစအရာရာ ကူညီသြားမွာပါလို႔ ေျပာသြားတယ္။ “မွာပါ”ဆိုတာက ဘာၾကီးလဲဗ်ာ။ ခုေတာင္ အကူအညီမရလို႔ ေသေနတဲ့သူေတြက ေသေနၾကၿပီ။ ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့သူေတြက အသည္းအသန္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ဒီေျပာ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အရမ္းအရမ္းကို၊ အလြန္႔အလြန္ကို ေနာက္က်ေနၿပီ။ ဒါေတာင္ လက္ထဲမွာ ဘာမွမပါဘဲ “မွာပါ”ဆိုတဲ့စကားကို ေျပာရက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေဒါသအထြက္ဆံုး၊ နာအက်ည္းဆံုးက “ခင္းဗ်ားတို႔လုိအပ္တာကို က်ဳပ္တို႔ ကူညီမယ္၊ ၿပီးေတာ့ လာမယ့္ ဆႏၵခံယူပြဲက်ရင္ ေထာက္ခံမဲေတြလဲ ထည့္ၾကအံုးေနာ္”တဲ့။ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး သူမို႔လို ေျပာရက္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ကူညီေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္ဆရာ၀န္ေလးကေတာ့ ေျပာတယ္။ “လူၾကီးေတြက ဆႏၵခံယူပဲြေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဂရုစိုက္ တာ မဟုတ္ဘူးဗ်”တဲ့။
စိတၱဇေန႔ရက္မ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ္
မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ရေတာ့မယ္။ ေရာက္ၿပီး တစ္ရက္အၾကာမွာပဲ က်န္းမာတဲ့သူေတြ ဒီမွာမေနရဘူး။ ျပန္ၾကေတာ့တဲ့။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ကို ျပန္ရမွာလဲ။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာကို ျပန္ပါၿပီတဲ့။ ဘာသြားစားမလဲ။ ေရဘယ္က ေသာက္ရမလဲ။ ဘယ္မွာေနရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လူငယ္ပီပီ ကိုယ့္အားကို ကိုးခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။
အာဏာပိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားအကူအညီကို လက္ခံဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသး ဘူးဆိုသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ရြာကို ျပန္ဖို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။
“ခင္ဗ်ားတို႔က ဘာသိလို႔လဲ၊ ႏုိင္ငံျခားအကူအညီဆိုတာ ယူတုိင္းေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ က က်ဳပ္တို႔သယံဇာတေတြကို မက္ေမာလို႔ ေထာင္ျမင္ရာစြန္႔တဲ့အေနနဲ႔ လာလွဴၾကမွာဗ်၊ အဲဒါေၾကာင့္ မို႔လို႔ လူၾကီးေတြက ေသခ်ာစိစစ္ၿပီးမွ လက္ခံေနတာ”တဲ့။ ၾကံ့ဖြံ႕လူၾကီးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ဒါမ်ိဳး ငတံုးေတြရွိေနသမွ်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျပည္သူေတြ ဒုကၡေတာနက္ထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေန အံုးမွာပဲ။ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ္လဲ အရႈးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
ေလေတြ စတိုက္တဲ့ညတုန္းကသာ ဒီလို ၾကီးက်ယ္တဲ့မုန္တိုင္းၾကီး တိုက္ခတ္လာႏိုင္တယ္လို႔ ၾကိဳတင္သတိေပးမႈေလးမ်ားရွိခဲ့ရင္ ေမေမ၊ ေဖေဖ……ခ်စ္တဲ့ညီမေလး…တူေလးသန္းထိုက္…ငါတို႔ရြာ သားမ်ား….. ဒီေလာက္အမ်ားၾကီး မေသေလာက္ဘူးလို႔ ေတြးမိေတာ့ ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ လာတယ္။ ငိုဖို႔ေတာင္ မ်က္ရည္က မရွိေတာ့ဘူး။ ခံစားဖို႔ ရင္ဘက္က ကြဲေနၿပီ။ အရူးတစ္ပိုင္းနဲ႔ကၽြန္ေတာ္…..။
ခု ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕အခက္အခဲက သယံဇာတေတြထက္ တန္ဖိုးရွိပါတယ္ဗ်ာ။ သူ႕ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာရဲခဲ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ငတုံးေတြ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ အာဏာယိုင္သြားမွာ၊ ထုိင္ခုံေပၚက ဆင္းရမွာေၾကာက္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ထက္ အာဏာၿမဲေရးကိုု အဓိကထား ေနတယ္ဆုိတာ တစ္တိုင္းျပည္လံုးသိေနပါတယ္ဗ်ာ။ သူ႕ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာရဲခဲ့ပါဘူး။
ဒီ…..စိတၱဇေန႔ရက္မ်ား ဘယ္အထိ အလ်ားရွည္ေနအံုးမလဲ…
ေမွာင္အတိက်ေနတဲ့တိုင္းျပည္မုိ႔
ေသမင္းရဲ႕တိုက္ကြက္က အညွာလြယ္လြန္းလွတယ္……..။

လြင္ျပင္ရိုးင္း
14,05,2008