ဌာေနသို႔ အလြမ္းမ်ား

ရထားၾကီးက ပ်င္းရိဖင့္ႏြဲ႕စြာ ေမာင္းထြက္ေနတယ္။ တညိမ့္ညိမ့္နဲ႔။ ေႏြရာသီရဲ႕ ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေျမြတစ္ေကာင္လို တြားသြားလို႔။ ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို စိတ္မပါတပါ သည္ေဆာင္လို႔။ သူ႕မွာလဲ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔။ လြမ္းေနမိပါတယ္။ ဘယ္ကို လြမ္းေနတာလဲ။ ဘာကိုမွ အတိအက် မေျပာႏိုင္တဲ့ အရာမ်ားစြာကို လြမ္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ အာရွတိုက္ရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ဆိုတဲ့ကဗ်ာထဲကလို
“ငါ လြမ္းေနခဲ့တာ
ကံေခေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတဲ့
တိုင္းျပည္တစ္ခုကိုပါ”။
ဟုတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် လြမ္းေနရပါတယ္။ ကံေခေနတဲ့ အမိတိုင္းျပည္၊ ၿပီးေတာ့ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ကံၾကမၼာကိုပဲ အပ္ႏွံထားၾကရတဲ့ သူေတြ။

သကၠရာဇ္ေတြက ေျပာင္းေျပာင္းလာေပမယ့္ အေမ့အိမ္ေလးက ေျပာင္းမလာဘူး။ ေႏြေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ရြက္ႏုေတြ အခါခါေ၀ခဲ့ေပမယ့္ ငါတို႔အိမ္ေလးက တစ္ခါမွ မလန္းဆန္းခဲ့ဖူးဘူး။ လူျဖစ္လာ ခဲ့ရေပမယ့္ လူလို ေနမသြားႏုိင္ခဲ့ၾကတဲ့ ငါတို႔ ဘိုးဘြားမ်ားကို လြမ္းမိတယ္။ ငယ္ငယ္က အဘိုးေျပာတဲ့ စကားကို အမွတ္ရေနေသးတယ္။ “ဒီေဆးပ်င္းလိပ္ေလးနဲ႔ ဒီေရေႏြးအိုးေလးရွိရင္ ေတာ္ေတာ္ ျပည့္စံုေန ပါၿပီကြာ”တဲ့။ ရိုးသားတဲ့ ေအးခ်မ္းစြာေနတတ္တဲ့ ငါတို႔ ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ဘ၀မ်ားစြာကိုလည္း လြမ္းမိပါတယ္။
ေက်ာင္းတက္ခ်င္ေပမယ့္ တက္ခြင့္မရတဲ့ အတြတ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။ အတြတ္ေလး သံုးတန္းေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတယ္။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ မိဘေတြက မထားႏိုင္ဘူး တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က မ်က္ရည္တရြဲရြဲနဲ႔ အတြတ္က “ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္လိုက္တာကြာ”တဲ့။ ကေလးပီပီ ရိုးရိုးေလး ၿငီးတြားခဲ့တယ္။ အတြက္ေရ အဲဒီတုန္းက မင္းမ်က္ႏွာေလးကို ခုထိ ငါျမင္ေနဆဲပဲ။ ခုေတာ့ အတြတ္တစ္ေယာက္ လယ္တဲေတြနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ အတြတ္ကို သြားေမးရင္ စားမယ္ေသာက္မယ္။ လယ္ထြန္မယ္။ မိန္းမယူမယ္။ သားသမီးေလးေတြယူမယ္။ ၿပီးရင္ ခိုင္းစားမယ္။ ဒီလိုပဲ ေျဖလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ ေက်ာင္းထားၿပီး ပညာသင္ေပးမယ္ဆိုတာလည္း သံုးတန္း၊ ေလးတန္းက ပိုၿပီး ထားႏိုင္စြမ္း မရွိၾကဘူး။ ဒါေတာင္ အတြက္တို႔ရြာက အတန္းေက်ာင္းရွိလို႔။ အတန္းေက်ာင္းမရွိတဲ့ ရြာေတြဆို ပိုဆိုးၿပီ။
တစ္ခ်ိဳ႕ရြာေတြဆို ရြာက ဘုန္းၾကီးနဲ႔ ရြာသားေတြက ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကို ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး ဆရာ ဆရာမေတြကို လခေပး သင္ေစပါ့မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းခ်ေပးဖို႔ အထက္ကို ေျပာတာေတာင္ ခြင့္မျပဳဘူး။ ဒါနဲ႔ ခေလးေတြဟာ ေက်ာင္းတစ္ခါတက္ဖို႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ခုႏွစ္မိုင္၊ ရွစ္မိုင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြား တက္ၾကရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ဒီေလာက္ခက္ခဲတဲ့ေဒသမွာ ခေလးေတြဟာ ဘယ္လုိလုပ္ေက်ာင္းေပ်ာ္ ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ခေလး ေက်ာင္းမေပ်ာ္ေတာ့ ပညာတတ္ဘယ္မွာ ထြက္ေတာ့ပါ့မလဲ။ ပညာတတ္ အလိုမရွိ ေသာတိုင္းျပည္၊ ပညာတတ္မုန္းေသာေခါင္းေဆာင္၊ ဖားတတ္ယားတတ္မွ လူရာ၀င္ႏိုင္တဲ့အဖြဲ႕ အစည္း …..ဒီေခတ္မွာ လူျဖစ္လာရတဲ့ ငါတို႔ကိုယ္က ယဇ္ေကာင္ေတြလို ျဖစ္လို႔။ ဒါက အတြတ္တို႔ ရြာနားက ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ရြာေလးကို ေျပာျပတာပါ။ ဒီထက္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ရြာေတြက ကၽြန္ေတာ္ လြမ္း ေနေသာ ျပည္ေလးမွာ အမ်ားၾကီး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာနားမွာ ပိုက္လိုင္းၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီပိုက္လိုင္းၾကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး အဘြားက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ “ေမာင္မင္းၾကီးသားမ်ား အလုပ္လုပ္ပံုကေတာ့ အံ့ပါရဲ႕ေတာ္။ တစ္ေန႔တစ္ျခား တိုးတက္ေနလိုက္တာ။ ဒီေလာက္ၾကီးက်ယ္တဲ့ ပိုက္လံုးၾကီးေတြ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး”တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဘြားကို ပိုပိုၿပီး လြမ္းမိတာ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ။ ဒီပိုက္လံုးၾကီးနဲ႔ အဘြားတို႔ေျမက သယံဇာတေတြကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံကို အလကားနီးပါးေပးေနရတာကိုေတာ့ အဘြားတစ္ေယာက္ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဘြားမွာ ေက်ာင္းမေနခဲ့ဘူးလို႔ အသိအျမင္ ဗဟုသုတက မက်ယ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ အဘြားတို႔မွာ သမုဒၵရာ၀မ္း တစ္ထြာအတြက္ ရုန္းကန္ရင္းသာ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့တာ။ ျပာသေလာက္ ႏွမ္းမထြက္တဲ့ သူတို႔ဘ၀ ကိုလည္း ပစၥဳပၸန္ဘ၀လုပ္ရပ္မ်ားနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး၊ ငါတို႔ကိုယ္က အတိတ္ကံ မေကာင္းခဲ့လို႔ပါဆိုၿပီး အတိတ္ကံကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ဘ၀ကို ေအးေအးသာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကေတာ့တာပဲ။ အဘြားေရ... အခုခ်ိန္ထိ သားတို႔အတိတ္ကံေတြက မေကာင္းေသးဘူးလား။
တစ္ေန႔ေသာအခါက စစ္သားေတြ ရြာထဲေရာက္လာၾကတယ္။ အတြတ္တို႔ခမ်ာ စစ္သားျမင္ရင္ လန္႔ေနေတာ့တာ။ စစ္သားေတြက တစ္အိမ္ဆင္း တစ္အိမ္တက္နဲ႔ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနပါလိမ့္။ ေတြးလို႔မွ မၿပီးေသးဘူး။ စစ္သားသံုးေယာက္ အတြတ္တို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားပံု၊ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားပံု….စတဲ့ ဘုရားပံုေတြကို ကိုင္လို႔ေပါ့။ “ဒီဘုရားပံုေတြထဲက သံုးခု၀ယ္ပါ”တဲ့။ အတြတ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒီလို ေစ်းသည္(သယ္)မ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႕ဘူးလို႔ေပါ့။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ အတြတ္ လည္း သူတို႔၀ယ္ခိုင္းတဲ့ ပံုေတာ္ေတြကို ၀ယ္ထားလိုက္ရတယ္။ အဘြားကေတာ့ ေျပာတယ္။ “ေၾသာ္ ေမာင္ မင္းၾကီးသားမ်ားက ငါတို႔ ဆင္းရဲေနတာ မၾကည့္ရက္လို႔ ကုသိုလ္တိုးၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ ပံုေတာ္ေတြ လာေရာင္းေပးတာျဖစ္မွာပါ”တဲ့။ အဘြားတို႔ကို သိပ္လြမ္းတာပဲ။
စစ္ေၾကာင္းဆင္းၿပီဆိုရင္ ရြာသားေတြခမ်ာ ေနစရာမရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔လာရင္ ရြာသူၾကီးလည္း အလုပ္ကို ရႈပ္ေနေတာ့တာပဲ။ သစ္သားတို၊ သစ္သားစရွိတဲ့သူေတြကလည္း သိမ္းရဆည္းရနဲ႔။ သစ္ေတြ ေတြ႕ရင္ သစ္ခုတ္မႈနဲ႔ သစ္ကိုသိမ္း၊ လူကို ဖမ္းအံုးမွာ။ သူတို႔ကို ေကၽြးေမြးဧည့္ခံရတာကလည္း အရက္နဲ႔ ၾကက္နဲ႔။ သစ္လုပ္တဲ့သူေတြဆို စစ္သားျမင္ရင္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး လန္႔ေနၾကရတာ။ စက္ေတြေရာ၊ ပစၥည္းေတြ ေရာ အားလံုးကို သိမ္းသိမ္းသြားတတ္လို႔ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း မက္ေမာေလာက္စရာ ေငြေလး ဘာေလး ေပးလိုက္ရင္ မသိမ္းဘဲ ျပန္သြားၾကတာပါပဲ။ အဘိုးက ေျပာတယ္ “အစိုးရကေတာ့ သစ္ ေတာ မျပဳန္းေအာင္ ေတာ္ေတာ္ထိန္းတာပဲ”တဲ့။ ဘယ္သူေတြ သစ္ေတာျပဳန္းေအာင္ လုပ္ေနသလဲဆိုတာ မသိရွာတဲ့ အဘိုးနဲ႔အဘြားတို႔ကို သိပ္လြမ္းမိတယ္။
အတြတ္တို႔တစ္ေတြလည္း လုပ္ရကိုင္ရ၊ စားရေသာက္ရတာ ေတာ္ေတာ္က်ပ္တည္းလာၿပီ။ ရာသီ ဥတုက မေကာင္းလို႔ သီးႏွံက အထြက္မေကာင္းဘူး။ သီးႏွံအထြက္မေကာင္းတဲ့ၾကားထဲ ကိုယ့္ယာမွာ ေတာင္ ကိုယ္စိုက္ခ်င္ရာ စိုက္ခြင့္မရွိျပန္ေတာ့ ပိုၿပီး အခက္ေတြ႔ေတာ့တာေပါ့။
မႏွစ္ကေတာ့ ၀ါကို အထူးစိုက္ရမယ္တဲ့။ လမ္းေဘး ယာေတာမွန္သမွ် ၀ါခင္းေတြပဲ စိုက္ၾကရ တယ္။ ခက္တာက ၾကိဳတင္ၿပီးေျပာထားရင္ေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူး။ ခုေတာ့ လမ္းေဘးက ယာေတာ မွာ အတြတ္က ေျမပဲေတြစိုက္ၿပီးသား။ တစ္ေန႔က ႏုတ္ၾကည့္ေတာ့ ဥေတြေတာင္ ဥေနၿပီ။ ရလုိရျငား ရြာသူၾကီးကို ၀ါ မစိုက္ရဖို႔ သြားေတာင္းပန္တယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွေျမာတသစြာနဲ႔ ေျမပဲခင္းေလးကို ဖ်က္ဆီးၿပီး ၀ါ စိုက္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္ယာေတာမွာ ဘာစိုက္ရမယ္ဆိုတာ လယ္ပိုင္ရွင္၊ ယာပိုင္ရွင္ထက္ ဘယ္သူက ပိုသိႏိုင္ပါ့မလဲ။ အတြတ္တို႔ စိတ္ညစ္ရတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။ အတြတ္ေရ မင္းတို႔ကိုသာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ဘ၀ေလးေတြကိုလည္း ငါလြမ္းတယ္။
ဒီႏွစ္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ၾကက္ဆူစိုက္ရမယ္တဲ့။ ကားလမ္းေဘး၀ဲ ယာမွာ ၾကက္ဆူစိုက္သြားေနရတဲ့ ဒုကၡကလည္း မေသးဘူး။ ေန႔စဥ္လိုလိုဆိုေတာ့ အလုပ္ပ်က္တယ္။ အမ်ားပိုင္တဲ့ ေျမေနရာတိုင္းမွာ ၾကက္ဆူစိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္မ်ိဳးေစ့နဲ႔ကို ၀ယ္ၿပီးစိုက္ၾကရတာ။ တစ္အိမ္ကို အပင္တစ္ေထာင္ စိုက္ရမယ္တဲ့။ ကိုယ္စားဖို႔ေတာင္ မနည္းရုန္းကန္ေနရတဲ့ဘ၀မွာ အထက္က ဘယ္သူမွန္း မသိတဲ့ လူေတြအတြက္ လုပ္ေပးေနရတာကမ်ားေတာ့ အတြတ္တို႔ စိတ္ညစ္ရၿပီေပါ့။ စိတ္ညစ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ အတြတ္ေရ..မင္းတို႔ကို ငါ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ လြမ္းတယ္။
ဒီၾကားထဲ လုပ္အားေပးက သြားရေသးတယ္။ လုပ္အားေပးဆိုေပမယ့္ လုပ္အားတင္မကဘူး။ ေငြအားပါ ေပးရတာ။ ကိုယ့္ေက်ာက္ခဲနဲ႔ကိုယ္ လမ္းေဖာက္ရတာ။ ေက်ာက္စီရတာ။ အိမ္သာမရွိဘာမရွိ၊ ေတာထဲက လမ္းေဘးမွာ ဒီအတိုင္းအိပ္ရတယ္။ ေငြပန္းလူပန္း။ အလုပ္လုပ္ရတာကလည္း လြတ္လပ္မႈမရွိ။ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားေတြက အၿမဲတမ္းေဘးမွာ ေစာင့္ေနတာ။ အတြတ္ကို အဲဒီစစ္သားက ေျပာတယ္တဲ့။ “က်ဳပ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ အထက္က ခိုင္းလို႔ လုပ္ရတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကည့္ရတာ စိတ္မေကာင္း ဘူး” “ေနာက္ဘ၀က်ရင္ ၿမိဳ႕သားျဖစ္ေအာင္ ဆုေတာင္းဗ်ာ”လုိ႔ ေျပာတယ္တဲ့။ သူလည္း သူ႔ ဗဟုသုတ အေလ်ာက္ ေျပာတာျဖစ္မွာေပါ့။ အတြတ္တို႔ လူငယ္တစ္သိုက္ လုပ္အားေပးက ျပန္လာတဲ့ပံုကိုလည္း လြမ္းေနမိပါတယ္။ အတြက္ေရ..မင္းကို အဲဒီလို ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း အသက္ေမြးေနရ တဲ့ စစ္တပ္ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြကိုလဲ လြမ္းမိတာပဲ။
အလြမ္းေရယဥ္ေၾကာမွာ လြင့္ေမ်ာေနမိတာ ဘာကိုမွ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ “အစ္ကို…အစ္ကို (ဒီ)ၿမိဳ႕မွာ ဆင္းမွာ မဟုတ္လား”။ ေဘးနားက ခရီးသည္က လက္တို႔ႏႈိးမွ ကမန္းကတန္းထမိတယ္။ တန္း ေပၚကအထုပ္ကို ဆြဲခ်ၿပီး ရထားျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ခ်လိုက္ရတယ္။ ခရီးသည္ေတြက အမ်ားၾကီး။ ကိုယ္၀န္သည္ေတြ၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ၊ ကေလးေတြ….အလုအယက္တိုးေ၀ွ႕ဆင္းေနၾကရတယ္။ တစ္တြဲ လံုးနီးပါး ဆင္းၾကတာျဖစ္ေပမယ့္ (ဒီ)ၿမိဳ႕ မွာ ရထားက ၿငိမ့္ရံုပဲ ၿငိမ့္တာေလ။
လြင္ျပင္ရိုင္း
၂၄၊ ၀၆၊ ၂၀၀၈