နိဒါန္း
စာတမ္းေလး ဆံုးေအာင္ေရးဖို႔ စိတ္ကူးရံုရွိေသး မေျပာမျဖစ္လို႔၊ မေရးမျဖစ္လို႔ ေရးလိုက္ရတယ္။ အျခားအေၾကာင္းဟုတ္ရိုးလား။ တကၠသိုလ္အေၾကာင္းေပါ့။ တကၠသိုလ္ကလဲ အျခားတကၠသိုလ္မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)။ ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္းေရးခဲ့တာေတြ၊ ဓမၼ၀ိညာဏ္ေရးခဲ့တာေတြ ဖတ္ရတယ္။ သေဘာက်လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဘာေၾကာင့္သေဘာက်သလဲ။
စာေရးသူဟာလဲ တကၠသိုလ္ထြက္ပဲ။ အင္း…မဟုတ္ဘူး။ တကၠသိုလ္ျပဳတ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ အထဲမွာ ေနစဥ္ကလဲ ဆူးဆိုတဲ့ ကေလာင္နဲ႔ တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးခဲ့တယ္။ တစ္ပုဒ္က `အေျပာင္းအလဲမ်ားႏွင့္ဆန္းသစ္ျခင္း´။ ေနာက္တစ္ပုဒ္က `ေတာင္တန္းျပာမွ အမွတ္တရအေတြးမ်ား´။ ဆိုလိုတာက စာေရးသူဟာ သာသနာ့တကၠသိုလ္ကို ရိုးရိုးသားသား ခ်စ္ခဲ့တယ္။ သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့တယ္။ ဒီခ်စ္စိတ္နဲ႔ဒီသံေယာဇဥ္ေတြ ေပါင္းစပ္ၿပီး အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကို ေရးခဲ့တာ။ စာေရးသူ ဒါေတြကို ဘာေၾကာင့္ေျပာေနရလဲဆိုတာ ေရွ႕ေနာက္ဆက္စပ္ၾကည့္ရင္ သိလိမ့္မယ္။
အခု အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ `အာ..ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြက ေရးမွာေပါ့။တကၠသိုလ္မေကာင္းေၾကာင္းေရးမွာေပါ့။ စက္တင္ဘာမွာ မဟုတ္တာ လုပ္လို႔ တကၠသိုလ္ကလဲ ထြက္ခဲ့ရေသးတယ္။ ဘာဘဲြ႕မွလဲ မရခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပတ္တာ ဘာဆန္းလဲ´။ ဒီလိုဒီလို အသံေလးေတြ ၾကားရတယ္။ လာရာလမ္း၊ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ပုပ္လာတဲ့အသီးဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေရးတဲ့ ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ကမၻာေအးကုန္းေျမ၊ သာသနာ့တကၠသိုလ္နဲ႔ စက္တင္ဘာ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္မ်ားဆိုၿပီး အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေရးခဲ့တဲ့ ဓမၼ၀ိညာဏ္ (ျပည္တြင္းMSMA)တို႔ကို ေ၀ဖန္ေနၾကတာပါ။ ဤသို႔ဤပံုဤႏွယ္ေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
စာကိုယ္
ဆိုေတာ့ ဒီအသံေတြက စာေရးသူကိုလဲ တိုက္ရိုက္ထိလာတယ္။ စာေရးသူဟာလဲ တကၠသိုလ္ထြက္မို႔ အဆိုပါ စာေရးသူေတြ ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးကို ၾကိဳက္တယ္၊ ေထာက္ခံတယ္။ ဘာေၾကာင့္ေထာက္ခံတာလဲ `မယုံမရွိနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႕ေလ´။ ေ၀ဖန္သူေတြကို ေျပာလိုက္ခ်င္တာက လာရာလမ္း၊ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ပုပ္လာတဲ့အသီး ေဆာင္းပါးနဲ႔ သာသနာ့တကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)၊ စက္တင္ဘာကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္မ်ားေဆာင္းပါးေတြကို အေသအခ်ာဖတ္ပါရဲ႕လား။
အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကို တကၠသိုလ္ေကာင္းေၾကာင္းေရးတာလား၊ မေကာင္းေၾကာင္းေရးတာလားဆိုတာေတာင္ မခြဲျခားတတ္ဘူးလား။ အဲဒီေလာက္ေလးေတာင္ စာကို မဖတ္တတ္ဘဲနဲ႔ သူတကာကို ေ၀ဖန္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းထဲကို ျပန္ၿပီးၾကည့္လိုက္အံုး။ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲဆိုတာ ရွင္းေနတာပဲ။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ေဆာင္းပါး ပထမပိုင္းမွာ ေျပာသြားတာက ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ကမၻာ့သာသနာျပဳလုပ္ငန္းအတြက္ တိုက္ရိုက္အေထာက္အကူမျပဳေပမယ့္ ျပည္တြင္းသာသနာျပဳလုပ္ငန္းအတြက္ေတာ့ မ်ားစြာအက်ိဳးေက်းဇူးရွိေၾကာင္း တင္ျပထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္စာသင္တိုက္ေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္နဲ႔ စာသင္ၾကားမႈပိုင္းမွာ ကြာဟမႈေလးေတြကို ေျပာသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တင္ျပသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာလဲ `တကၠသိုလ္ဟာ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာအရည္အခ်င္းမွ မရွိပါဘူး။ စာသင္ၾကားတာကလဲ ဘာအဆင့္အတန္းမွ မရွိဘူး´။ အဲဒီလို ဆိုလိုတဲ့ စကားလံုးေလးမ်ား ပါ၀င္သလား။
ဟုတ္တယ္။ ေျပာစရာရွိတာက ` ကတၱား၊ ကံေတာင္ မွန္ေအာင္မခြဲတတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက အ႒ကထာ၊ ဋီကာစာအုပ္ၾကီးေတြကိုင္ၿပီး ဆရာလုပ္ေနသူေတြကလဲ အမ်ားၾကီး´ဆိုတဲ့ စကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ တစ္ေနရာတည္းကြက္ၿပီး ဖတ္၊ ၿပီး အဓိပၸါယ္ကို လိုသလိုေကာက္။ အဲဒီလို လုပ္လို႔ ရရိုးလား။ အင္း…ရတယ္ဆိုရင္ေတာ့လဲ ဒီကၽြဲ အေတာ္မည္းတယ္လို႔ပဲ ဆိုပါရေစ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ဆက္ဖတ္လိုက္ရင္ ေတြ႕မယ္ေလ။ `ေခတ္မီၿပီး စာသင္ေကာင္းတဲ့ ဆရာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ က်မ္းဂန္ႏွံ႕စပ္သလို ေခတ္ေပၚပညာရပ္ေတြ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္´လို႔ ဆိုထားတယ္ မဟုတ္လား။ စာေရးသူလဲ သိတာေပါ့။ တကၠသိုလ္မွာ (၆)ႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ေနခဲ့ရတာ။
ကဲ…ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း တင္ျပခ်င္တဲ့ မိန္းပြိဳင့္က ဘာလဲ။ တကၠသိုလ္က ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကၠသိုလ္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ေနရာၿမဲေရးနဲ႔ လာဘ္လာဘေပါမ်ားေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ေနတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းနဲ႔အခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားက တကၠသိုလ္ရဲ႕ သို႔မဟုတ္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းေတြ၊ imageေတြကို ဖ်က္ဆီးေနတယ္။ ဒီလို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အေျမာ္အျမင္ရွိရွိနဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ေနတဲ့ အဆိုပါ န.အ.ဖအလိုေတာ္ရိ၊ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြကို အားလံုးစုေပါင္းၿပီး တိုက္ထုတ္ၾကပါ။ ဒါမွသာ အစဥ္အလာေကာင္းခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီးဟာ စည္ပင္တိုးတက္လာပါလိမ့္မယ္။ ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ဒါပဲ။
ေနာက္ ဓမၼ၀ိညာဏ္ေရးခဲ့တာေတြကို ျပန္ၾကည့္ရေအာင္။ ေဆာင္းပါးရဲ႕ အဓိကဆိုလိုရင္းကေတာ့ စက္တင္ဘာမွာ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ျပည္လည္တင္ျပထားတာပါ။ ဒီအထဲမွာမွ အာဇာနည္စိတ္ဓာတ္ရွိသူနဲ႔ ထက္ဖားေအာက္ဖိ ၀ိသမေလာဘသမားမ်ားကို ထင္ဟပ္ျပသြားတာပါပဲ။ ဒါက ဓမၼ၀ိညာဏ္ထုတ္ျပတဲ့ သမိုင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သင္ မွတ္သားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
ဟုတ္တယ္။ သမိုင္းဆိုတာ သူမ်ားကေန တင္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကို တည္ေဆာက္ရတာ။ ကိုယ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သမိုင္းကို ေနာက္လူေတြက ကိုယ္တင္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ေရးၾကမယ္၊ ေျပာၾကမယ္။ ဒါပဲ။ ဒါေလးကို သေဘာေပါက္ေစခ်င္တယ္။
နိဂံုး
ဒီလို ေရးခဲ့တာကိုမ်ား တကၠသိုလ္အေၾကာင္း မေကာင္းေရးတယ္။ မစားရတဲ့အမဲသဲနဲ႔ပက္တယ္လို႔ သင္ဆိုေနသလား။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ မစားရတဲ့အမဲကို သဲနဲ႔ပက္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခြးဆြဲခံေနရတဲ့ အမဲအတြက္ ၀မ္းနည္ေနၾကတာပါ။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးဟာ အခုေတာ့ ေခြးပါးစပ္မွာ လွန္လိုလွန္၊ ေမွာက္လိုေမွာက္၊ စိတ္ရွိလက္ရွိ။ ဒီအတြက္ ၀မ္းနည္းေနၾကတာပါ။
သင့္ေခါင္းထဲမွာ ဘာေတြ ၀င္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ သင့္ ႏွလံုးသားမွာ ဘာအမည္းရိပ္ေတြ စြန္းထင္းေနၿပီလဲ။ ဒီေလာက္နဲ႔မွ နားမလည္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ `ဒီကၽြဲက ေတာ္ေတာ္မည္းတယ္လို႔ ႏွစ္ခါထပ္ေျပာလိုက္ပါမယ္´။ ဒီေလာက္နဲ႔ သင့္မွာ အသိတရားေတြ မရႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီကၽြဲအနား ေနာက္တစ္ခါ ေစာင္းသြားတီးအံုးမယ္။
ဆူး
Saturday, October 11, 2008
Thursday, October 2, 2008
အလွဓမၼ၊ စက္တင္ဘာနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား
ျမက္ခင္းျပင္မ်ားဟာ စိမ္းလန္းမႈရွိမေနရင္ ရင္ေအးစရာမရွိဘူး။ ျမစ္ေတြဟာ ပုံမွန္စီးဆင္းမႈမရွိရင္ မလွဘူး။ ငွက္ေတြမွာ အေတာင္ပံမဲ့ေနရင္ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ လူမွာ လူ႕တန္ဖိုးမဲ့ေနရင္ လူရယ္လို႔ ေခၚဖို႔မလြယ္။ တန္ဖိုးက ဘာလဲ။ ဓမၼ…။ ဟုတ္တယ္။ ဓမၼ။
ဘာလဲ ဓမၼဆိုတာ။ နက္နဲတဲ့ ဓမၼေတြအေၾကာင္း ေျပာဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ ဓမၼက လူေတြမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ဓမၼ။ ေဒသတစ္ခုမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ဓမၼ။ ဒီဓမၼေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရင္ အဲဒီအရပ္ေဒသဟာ အလွတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းတဲ့ ေဒသတစ္ခု ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗုဒၶသာသနာသာ မရွိဘူးဆိုရင္ ဘာအလွတရားမွ မရွိတဲ့ေဒသၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ သဘာ၀ေျမျပင္က အလွတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနေတာ့ ေဘးႏိုင္ငံေတြအျမင္မွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗုဒၶသာသနာအတြက္လဲ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္လာၾကေတာ့တယ္။ ဗုဒၶသာသနာက ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ လူသားရဲ႕တန္ဖိုးေတြ ဆုတ္ယုတ္ေနရသလဲ။
ျမန္မာ…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာ။ အလွတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အလွတရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတာေတြလဲ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အလွတရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူ သူရဲေကာင္းမ်ား မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရတိမ္နစ္ခဲ့ၾကတာလဲ မ်ားခဲ့ၿပီ။ ယခု အခ်ိန္အထိ လွေနသူေတြဟာ အယုတ္တမာေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ျပဳသမွ် ႏုခံေနၾကရတယ္။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ အမိျမန္မာမွာ ရမ္းရမ္းကားကား က်င္လည္ေနခဲ့တာ ၾကာလွၿပီ။ ဗုဒၶသာသနာရဲ႕ အနိစၥတရားကလဲ သူတို႔နဲ႔က်မွ ၾကာလြန္းတယ္။ ဟုတ္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရႈံးမေပးခဲ့ဘူး။ တိုက္ခိုက္ေနဆဲ။ အသက္ေတြ ေသြးေတြ ေခၽြးေတြ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ ေပးဆပ္ေနဆဲ။ ေပးအပ္ေနဆဲ။ ဒီထဲမွာ စက္တင္ဘာဆိုတာ အာဏာရႈးေတြ (အာဏာရွင္လို႔ေတာင္ မသံုးခ်င္ပါ)ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ေန႔ပဲ။ ဒီစက္တင္ဘာမွာပဲ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ရတနာ ေက်ာင္းသားေတြ အာဏာရူးေတြရဲ႕ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမွာ အသက္ဇီ၀ိန္ေၾကြခဲ့ရတယ္။ ဒီစက္တင္ဘာမွာပဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ကိုးကြယ္တဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းရဟန္းေတာ္ေတြ ရက္စက္စြာ ႏွိမ္နင္းခံခဲ့ရတယ္။ သူပုန္စခန္း၀င္စီးသလို ေက်ာင္းတိုက္ေတြကို ၀င္စီးနင္းခံခဲ့ရတယ္။
ကိုယ္အျမတ္တႏိုးထားတဲ့အရာကို ဖ်က္ဆီးခံရသူေတြဟာ နာက်င္ခံခက္သလိုမ်ိဳး ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ေခါင္းကိုရိုက္၊ ဖိနပ္နဲ႔ကန္၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္လုပ္တာကို ျမင္ရတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ရင္နာနာနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့ရတာ။ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လူမဆန္စြာ ရက္စက္မႈေတြနဲ႔ ရင္ထဲမွာေတာ့ နာလို႔ေပါ့။ က်င္လို႔ေပါ့။ ဗေလာင္ဆူလို႔ေပါ့။ ကမၻာပ်က္ခဲ့တဲ့ `လ´ေလ။
ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ့လားဗ်ာ။ မထင္နဲ႔။ လံုး၀မထင္လိုက္နဲ႔။ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဘူး။ ေရႊတိဂံုေပၚကို ဖိနပ္စီးၿပီးတက္ခဲ့တဲ့ အေနာက္တိုင္းသားေတြကို ျပည္သူေတြ အမ်က္ထြက္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဘုန္းၾကီးေခါင္းကို ဂ်ပန္ေတြ ဖိနပ္နဲ႔ကန္တာကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ျပည္သူေတြ အမ်က္ထြက္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမကို အဂၤလိပ္ေတြ ဖမ္းလို႔ ျပည္သူေတြ ေဒါသထြက္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရ ေထာင္ထဲမွာ အစာအငတ္ခံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတုန္းက ျပည္သူေတြ နာက်င္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ……..မ်ိဳး၊ …….မ်ိဳး၊ ကမၻာေၾကေပမယ့္ ဥဒါန္းေၾကႏိုင္ရိုးလား။ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ နာက်င္ခံခက္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ဘက္ေတြဟာ ေဟာင္းေလာင္းၾကီး ပြင့္ေနဆဲ။ ကမၻာမေၾက ဥဒါန္းေတြဟာ စစ္အာဏာရူးေတြဆီ မုန္တိုင္းေတြလို တိုး၀င္တိုက္ဖ်က္ၾကေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာလိုက္မယ္။ ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးေရာ့လားလို႔။ စက္တင္ဘာက ဇာတ္ရွိန္ျမင့္လာတယ္။
စက္တင္ဘာက ဘာအက်ိဳးအျမတ္ရခဲ့သလဲတဲ့။ စက္တင္ဘာဆိုတာ အလွဓမၼေတြ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့လို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့တာ။ စက္တင္ဘာေၾကာင့္ရလာတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြထဲမွာ `ပန္းတိုင္´ဆိုတာ မပါေသးလို႔ အက်ိဳးတရားမွာ ေတာင္ပံေတြ မစံုေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာႏိုင္တာက အာဏာရူးေတြဟာ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ သရဲသဘက္ေတြနဲ႔မျခား ေအာ့ေၾကာလန္စရာေကာင္းခဲ့တယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိသြားခဲ့တယ္။ အာဏာရူးေတြရဲ႕ ေခြးေခါင္းၾကီး ရုပ္လံုးေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘုရားေတြတည္၊ ေက်ာင္းေတြေဆာက္ၿပိး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာသာသာသနာကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သက္၀င္သူေတြပါလို႔ဆိုေနတဲ့ အာဏာရူးၾကီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အာဏာကို ထိပါးလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ေဂါတမျမတ္ဗုဒၶကိုေတာင္ ခ်နင္းဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိသူမ်ားဆိုတာ ထင္ရွားသိသာခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို အက်ိဳးအျမတ္ေတြလို႔ ဆိုမလား။ ပန္းတိုင္မပါေသးတဲ့ ဒီအက်ိဳးအျမတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ေသးဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၈၈-က ၿပီးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သလို စက္တင္ဘာကလဲ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ပြဲကေတာ့ မၿပီးေသးဘူး မဟုတ္လား။ မၿပီးေသးတဲ့ တိုက္ပြဲေတြထဲမွာ ေအာက္ေမ့အမွတ္ရျခင္းအခမ္းအနားေတြနဲ႔ တာ၀န္ေက်ၿပီလို႔ မထင္လိုက္ၾကဖို႔လဲ လိုတယ္ေလ။ ယူစရာရွိတာေတြကို ယူ၊ ထားခဲ့စရာေတြကို ထားခဲ့၊ ေရွ႕ဆက္ရမွာေတြကို စဥ္းစား။ `လမ္းကား အမ်ားၾကီးရွိ၏၊ သို႔ေသာ္ ပန္းတိုင္ကား တစ္ခုသာတည္း´ဆိုတဲ့ တာအုိ၀ါဒရဲ႕ နာမည္ၾကီးစာသားေလးလို လမ္းအမ်ားၾကီးထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အသက္ဇီ၀န္မေၾကြသေရြ႕ အာဏာရွင္မ်ား က်ဆံုးေစႏိုင္မယ့္ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ေနၾကရပါလိမ့္မယ္။
စက္တင္ဘာက ထိုးျပလိုက္တဲ့ ဆလိုက္ေတြထဲမွာ အာဏာရူးေတြရဲ႕ မေကာင္းဆိုး၀ါး ပံုရိပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိျမင္တယ္လို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ရမယ္ေလ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ။
လြင္ျပင္ရိုင္း
ဘာလဲ ဓမၼဆိုတာ။ နက္နဲတဲ့ ဓမၼေတြအေၾကာင္း ေျပာဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ ဓမၼက လူေတြမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ဓမၼ။ ေဒသတစ္ခုမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ဓမၼ။ ဒီဓမၼေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရင္ အဲဒီအရပ္ေဒသဟာ အလွတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းတဲ့ ေဒသတစ္ခု ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗုဒၶသာသနာသာ မရွိဘူးဆိုရင္ ဘာအလွတရားမွ မရွိတဲ့ေဒသၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ သဘာ၀ေျမျပင္က အလွတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနေတာ့ ေဘးႏိုင္ငံေတြအျမင္မွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗုဒၶသာသနာအတြက္လဲ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္လာၾကေတာ့တယ္။ ဗုဒၶသာသနာက ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ လူသားရဲ႕တန္ဖိုးေတြ ဆုတ္ယုတ္ေနရသလဲ။
ျမန္မာ…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာ။ အလွတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အလွတရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတာေတြလဲ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အလွတရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူ သူရဲေကာင္းမ်ား မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရတိမ္နစ္ခဲ့ၾကတာလဲ မ်ားခဲ့ၿပီ။ ယခု အခ်ိန္အထိ လွေနသူေတြဟာ အယုတ္တမာေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ျပဳသမွ် ႏုခံေနၾကရတယ္။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ အမိျမန္မာမွာ ရမ္းရမ္းကားကား က်င္လည္ေနခဲ့တာ ၾကာလွၿပီ။ ဗုဒၶသာသနာရဲ႕ အနိစၥတရားကလဲ သူတို႔နဲ႔က်မွ ၾကာလြန္းတယ္။ ဟုတ္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရႈံးမေပးခဲ့ဘူး။ တိုက္ခိုက္ေနဆဲ။ အသက္ေတြ ေသြးေတြ ေခၽြးေတြ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ ေပးဆပ္ေနဆဲ။ ေပးအပ္ေနဆဲ။ ဒီထဲမွာ စက္တင္ဘာဆိုတာ အာဏာရႈးေတြ (အာဏာရွင္လို႔ေတာင္ မသံုးခ်င္ပါ)ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ေန႔ပဲ။ ဒီစက္တင္ဘာမွာပဲ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ရတနာ ေက်ာင္းသားေတြ အာဏာရူးေတြရဲ႕ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမွာ အသက္ဇီ၀ိန္ေၾကြခဲ့ရတယ္။ ဒီစက္တင္ဘာမွာပဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ကိုးကြယ္တဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းရဟန္းေတာ္ေတြ ရက္စက္စြာ ႏွိမ္နင္းခံခဲ့ရတယ္။ သူပုန္စခန္း၀င္စီးသလို ေက်ာင္းတိုက္ေတြကို ၀င္စီးနင္းခံခဲ့ရတယ္။
ကိုယ္အျမတ္တႏိုးထားတဲ့အရာကို ဖ်က္ဆီးခံရသူေတြဟာ နာက်င္ခံခက္သလိုမ်ိဳး ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ေခါင္းကိုရိုက္၊ ဖိနပ္နဲ႔ကန္၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္လုပ္တာကို ျမင္ရတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ရင္နာနာနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့ရတာ။ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လူမဆန္စြာ ရက္စက္မႈေတြနဲ႔ ရင္ထဲမွာေတာ့ နာလို႔ေပါ့။ က်င္လို႔ေပါ့။ ဗေလာင္ဆူလို႔ေပါ့။ ကမၻာပ်က္ခဲ့တဲ့ `လ´ေလ။
ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ့လားဗ်ာ။ မထင္နဲ႔။ လံုး၀မထင္လိုက္နဲ႔။ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဘူး။ ေရႊတိဂံုေပၚကို ဖိနပ္စီးၿပီးတက္ခဲ့တဲ့ အေနာက္တိုင္းသားေတြကို ျပည္သူေတြ အမ်က္ထြက္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဘုန္းၾကီးေခါင္းကို ဂ်ပန္ေတြ ဖိနပ္နဲ႔ကန္တာကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ျပည္သူေတြ အမ်က္ထြက္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမကို အဂၤလိပ္ေတြ ဖမ္းလို႔ ျပည္သူေတြ ေဒါသထြက္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရ ေထာင္ထဲမွာ အစာအငတ္ခံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတုန္းက ျပည္သူေတြ နာက်င္ခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ……..မ်ိဳး၊ …….မ်ိဳး၊ ကမၻာေၾကေပမယ့္ ဥဒါန္းေၾကႏိုင္ရိုးလား။ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ နာက်င္ခံခက္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ဘက္ေတြဟာ ေဟာင္းေလာင္းၾကီး ပြင့္ေနဆဲ။ ကမၻာမေၾက ဥဒါန္းေတြဟာ စစ္အာဏာရူးေတြဆီ မုန္တိုင္းေတြလို တိုး၀င္တိုက္ဖ်က္ၾကေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာလိုက္မယ္။ ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးေရာ့လားလို႔။ စက္တင္ဘာက ဇာတ္ရွိန္ျမင့္လာတယ္။
စက္တင္ဘာက ဘာအက်ိဳးအျမတ္ရခဲ့သလဲတဲ့။ စက္တင္ဘာဆိုတာ အလွဓမၼေတြ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့လို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့တာ။ စက္တင္ဘာေၾကာင့္ရလာတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြထဲမွာ `ပန္းတိုင္´ဆိုတာ မပါေသးလို႔ အက်ိဳးတရားမွာ ေတာင္ပံေတြ မစံုေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာႏိုင္တာက အာဏာရူးေတြဟာ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ သရဲသဘက္ေတြနဲ႔မျခား ေအာ့ေၾကာလန္စရာေကာင္းခဲ့တယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိသြားခဲ့တယ္။ အာဏာရူးေတြရဲ႕ ေခြးေခါင္းၾကီး ရုပ္လံုးေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘုရားေတြတည္၊ ေက်ာင္းေတြေဆာက္ၿပိး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာသာသာသနာကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သက္၀င္သူေတြပါလို႔ဆိုေနတဲ့ အာဏာရူးၾကီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အာဏာကို ထိပါးလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ေဂါတမျမတ္ဗုဒၶကိုေတာင္ ခ်နင္းဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိသူမ်ားဆိုတာ ထင္ရွားသိသာခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို အက်ိဳးအျမတ္ေတြလို႔ ဆိုမလား။ ပန္းတိုင္မပါေသးတဲ့ ဒီအက်ိဳးအျမတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ေသးဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၈၈-က ၿပီးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သလို စက္တင္ဘာကလဲ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ပြဲကေတာ့ မၿပီးေသးဘူး မဟုတ္လား။ မၿပီးေသးတဲ့ တိုက္ပြဲေတြထဲမွာ ေအာက္ေမ့အမွတ္ရျခင္းအခမ္းအနားေတြနဲ႔ တာ၀န္ေက်ၿပီလို႔ မထင္လိုက္ၾကဖို႔လဲ လိုတယ္ေလ။ ယူစရာရွိတာေတြကို ယူ၊ ထားခဲ့စရာေတြကို ထားခဲ့၊ ေရွ႕ဆက္ရမွာေတြကို စဥ္းစား။ `လမ္းကား အမ်ားၾကီးရွိ၏၊ သို႔ေသာ္ ပန္းတိုင္ကား တစ္ခုသာတည္း´ဆိုတဲ့ တာအုိ၀ါဒရဲ႕ နာမည္ၾကီးစာသားေလးလို လမ္းအမ်ားၾကီးထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အသက္ဇီ၀န္မေၾကြသေရြ႕ အာဏာရွင္မ်ား က်ဆံုးေစႏိုင္မယ့္ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ေနၾကရပါလိမ့္မယ္။
စက္တင္ဘာက ထိုးျပလိုက္တဲ့ ဆလိုက္ေတြထဲမွာ အာဏာရူးေတြရဲ႕ မေကာင္းဆိုး၀ါး ပံုရိပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိျမင္တယ္လို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ရမယ္ေလ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ။
လြင္ျပင္ရိုင္း
လာရာလမ္း၊ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ပုပ္လာတဲ့ အသီး (၃)
စာေရးသူဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြ တိုက္ခိုက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစေကာင္းခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီးဟာ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ပ်က္စီးသြားမွာ စိုးမိပါတယ္။ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ ရဟန္းရွင္လူျပည္သူမ်ားအားလံုး စြမ္းအားရွင္ဆရာေတာ္မ်ားအေၾကာင္းကုိ သိေစရန္၊ တကၠသုိလ္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး နစ္နာသြားခဲ့ၾကရတဲ့ နစ္နာေနၾကတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆုံးရုံးေနတဲ့ စာသင္သား သံဃာေတာ္မ်ားအေၾကာင္းကုိ သိေစခ်င္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ေရးျခင္းပါတယ္။
စြမ္းအားရွင္ေတြေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္သြားတဲ့ သံဃာေတြကုိ ဘယ္လုိ အကူအညီ ေပးၾကမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားေပးၾကဖုိ႕ရန္နဲ႕ စြမ္းအားရွင္သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ျမန္မာနဲ႕ ကမၻာသိေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုုပါတယ္။ `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ေတြကို အမ်ားသိေအာင္ လုပ္ၾကရပါမယ္။ ဒီေန႔ န.အ.ဖ စစ္အစိုးရရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ေတြဟာလဲ စြမ္းအားရွင္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ သိၿပီးၿပီဆိုရင္ သိတဲ့အတိုင္း အားလံုးစုေပါင္းၿပီး စြမ္းအားရွင္ႏွိမ္နင္းေရးေတြ လုပ္ၾကရမယ္။ ဒီလို စြမ္းအားရွင္ေတြ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးဟာလဲ ဘယ္ေလာက္ပင္ အစေကာင္းခဲ့သည္ျဖစ္ေစ ပုပ္လာတဲ့အသီးလုိပဲ သံုးစားမရ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
သူတို႔ကို ေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့ ဒကာဒကာမေတြဟာ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ သရုပ္အမွန္ကို မသိရွာၾကပါဘူး။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ကုိ မၾကည့္ဘဲ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္သာ ၾကည့္တတ္တဲ့ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ေတြရွိေနတာ တကၠသုိလ္အတြက္ နစ္နာပါတယ္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးသာ ဒီအေၾကာင္းေတြ သိခဲ့မယ္ဆုိရင္ အလြန္စိတ္ပင္းပန္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ဆက္စပ္တဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို စာေရးသူ တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ သူေျပာငါေျပာေတြက မေသခ်ာပါဘူး။ စာေရးသူေရးတာေတြကိုလဲ မေမးျမန္းဘဲ မယံုေစခ်င္ဘူး။ သိခ်င္ရင္ သာသနာ့တကၠသိုလ္ကို သြားၾကပါ။ မေကြးအေဆာင္မွာေနတဲ့ သံဃာေတာ္တစ္ပါးပါးကို ေမးျမန္းပါ။ စံုစမ္းပါ။ စာေရးသူေရးတာေတြ ဟုတ္မဟုတ္ကို သြားေရာက္ ေမးၾကပါ။ တကယ့္အမွန္တရားေတြကို သိၾကရပါလိမ့္မယ္။ စာေရးသူေရးတာေတြဟာ `လိုေတာင္ လိုေနေသးတယ္´လို႔ေတာင္ ေျပာျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အထူးသျဖင့္ မဂၤလာဗ်ဴဟာက တာ၀န္ရွိသူေတြကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ သင္တန္းသားေတြကိုလဲ သိေစခ်င္ပါတယ္။ အယံုအၾကည္ မမွားၾကဖို႔ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ သင္တန္းသူ၊ သင္တန္းသားေတြအေနနဲ႔ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြအေၾကာင္းသိခ်င္ရင္ တကၠသိုလ္ကို သြားေရာက္စံုစမ္းႏိုင္သလို သင္တန္းပို႔ခ်ေနတဲ့ တစ္ျခားဆရာေတာ္ေတြကိုလဲ ေမးျမန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြက အရိပ္အျခည္ေလာက္ေတာ့ ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ သင္တန္းတာ၀န္ရွိသူေတြ၊ သင္တန္းသား၊ သင္တန္းသူေတြအေနနဲ႔ အမိျမန္မာႏိုင္ငံကို စစ္ကၽြန္ဘ၀မွ အမွန္တကယ္လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို အမွန္တကယ္ ခ်စ္ၾကပါတယ္ဆုိရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားအေနနဲ႔ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြကိုသာမက တစ္ႏိုင္ငံလံုးက စြမ္းအားရွင္ေတြကို လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကေန က်ဥ္ဖယ္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ န.အ.ဖရဲ႕ ေဒါက္တိုင္ေတြကို ျဖဳတ္ထုတ္ပစ္ရာက်ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး စစ္ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တကယ္ထိေရာက္တဲ့ နည္းျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ၾကရပါမယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံကို ေကာင္းေအာင္လုပ္တာဟာ သာသနာကို ေကာင္းေအာင္လုပ္တာနဲ႔ ခြဲျခားလို႔ မရဘူးဆိုတာကို ခၽြင္းခ်က္မရွိ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သာသနာဆိုတာ ႏိုင္ငံကို အမွီျပဳၿပီးမွ ၾကီးပြားရတာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ သာသနာ့သမိုင္းရဲ႕ ဘယ္ကာလမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံမေကာင္းရင္ သာသနာဆိုတာ အမွန္တကယ္ မျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါဘူး။ ေစတီပုထိုးေတြ၊ ဘုရားေတြ တည္တာဟာ အမွန္တကယ္ သာသနာကို အဓြန္႔ရွည္ေစတဲ့ နည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အာဖဂန္နစၥတန္စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ဥပမာယူေစခ်င္ပါတယ္။
ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ဗုဒၶအဆံုးအမေတြနဲ႔ ထံုးမႊမ္းေစရပါမယ္။ စာရိတၱမ႑ိဳင္ေတြကို ဗုဒၶအဆံုးအမေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ေပးရပါမယ္။ အခုဆိုရင္ ျပည္သူေတြဟာ ယိုယြင္းျခစားေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၱယားေအာက္မွာ စာရိတၱမ႑ိဳင္ေတြကလဲ ယိုယြင္းလာေနတာ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ျမင္ေနရပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ဒီလို အေျခအေနေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဲဒီေမးခြန္းေလး ေမးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဒီေန႔ေခတ္အေၾကာင္းအရာေတြက ေၾကာင္ေလွာင္သံကြင္းဆက္လို ပိုပိုၿပီး ဆက္စပ္လာတယ္။ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုက ခြဲျခားၿပီး ၾကည့္လို႔မရဘူး။ ဆိုေတာ့…စာဖတ္သူအေနနဲ႔ သင့္ပတ္၀န္းက်င္က စြမ္းအားရွင္တစ္ေယာက္ကို အျမင္မွန္ရေအာင္ ေျပာဆိုႏိုင္ရင္ သို႔မဟုတ္ မရတဲ့အဆံုး က်ဥ္ဖယ္ထားႏိုင္ရင္ သင္ဟာ အမိျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ထမ္းေဆာင္ရာက်သလို ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ရာလဲ က်ပါလိမ့္မယ္။
အခုဆုိရင္ သံဃာေတြဘက္က ရပ္တည္တဲ့ ဒုတိယပါေမာကၡခ်ဳပ္ကလဲ နုတ္ထြက္သြားတယ္။ ပါခ်ဳပ္အသစ္ကလဲ တကၠသုိလ္မွာ ၀ါမဆုိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အာဏာရွင္ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆရာေတာ္ဟာ ပါခ်ဳပ္လဲသူ၊ ဒုခ်ဳပ္လဲသူ၊ ေမာ္ထိန္းလဲသူနဲ႕ သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ ျပည့္၀လုိ႕ ျပဳံးေပ်ာ္ေနပါျပီ။ စည္းမ်ဥ္းေတြလဲ စိတ္ၾကဳိက္ထုတ္ကာ အာဏာရႈင္လုံးလံုုးျဖစ္သြားပါျပီ။ အေဆာင္မွဴးေတြကုိလဲ သူ႕ဘက္ပါေအာင္ စည္းရုံးျပီး သူ႕လုပ္ငန္းေတြကုိ ေထာက္ခံဖုိ႕နဲ႕ သံဃာေတြကုိ ႏွိမ္ႏွင္းဖိို႕ ဖိအားေတြေပးေနပါျပီ။
ေနာက္ထပ္ အျပစ္မဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ပါးေလာက္ ပန္းေကာင္းအညြန္႕ခ်ဳိးခံရဦးမလဲ မသိပါဘူး။ အခုေတာ့ တကၠသုိလ္ဟာ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီး အလုိက်မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စစ္အာဏာရွင္အလုိက် အာဏာတည္ျမဲေရး လာဘ္လာဘေပါမ်ားေရး နာမည္ၾကီးေရးသာ ျဖစ္ေနျပီဆုိတာ အားလုံးသိေစခ်င္လုိ႕ ဒီစာကုိ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားက ေရးလုိက္ပါတယ္။ ဒါကုိ တကၠသိုလ္ကုိ အသစ္၀င္လာမယ္ သင္တန္းသားသံဃာမ်ားနဲ႕ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ တကၠသုိလ္ႏြြယ္ဖြား အရွင္ျမတ္မ်ားသိရွိျပီး အရွင္ဘုရားတုိ႕အေနနဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ေခါင္ေဆာင္မ်ား ျပဳတ္က်ေရးၾကိဳးစားေနသလုိ စစ္အာဏာရွင္အလုိက် အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ န.အ.ဖေဒါက္တိုင္ စြမ္းအားရွင္ ဆရာေတာ္မ်ားကုိလဲ အမ်ားျပည္သူသိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါလုိ႕ တုိက္တြန္းပါရေစ။
သာသနာ့တကၠသိုလ္မွ သံဃာေတာ္မ်ားအေနနဲ႔လဲ အမိတကၠသိုလ္ၾကီး အဓြန္႔ရွည္တည္တံ့ေရး၊ တိုးတက္ေရးအတြက္ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြကို အမိတကၠသိုလ္က ပ, ထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလုိပါတယ္။ စြမ္းအားရွင္မ်ား သာသနာ့တကၠသိုလ္မွ ပ,ေပ်ာက္သြားမွသာ အရွင္ဘုရားတို႔ ခ်စ္တဲ့ သာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီးဟာ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္စြာ ရွင္သန္လာပါလိမ့္မယ္။ ပုပ္လာတဲ့အသီးကို ဖယ္ထုတ္ၿပီးမွသာ ျပည္သူေတြအားလံုး စားသံုးလို႔ရမယ့္ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ သစ္သီးမ်ား သီးလာပါလိမ့္မယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
14, 08, 2008
စြမ္းအားရွင္ေတြေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္သြားတဲ့ သံဃာေတြကုိ ဘယ္လုိ အကူအညီ ေပးၾကမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားေပးၾကဖုိ႕ရန္နဲ႕ စြမ္းအားရွင္သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ျမန္မာနဲ႕ ကမၻာသိေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုုပါတယ္။ `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ေတြကို အမ်ားသိေအာင္ လုပ္ၾကရပါမယ္။ ဒီေန႔ န.အ.ဖ စစ္အစိုးရရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ေတြဟာလဲ စြမ္းအားရွင္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ သိၿပီးၿပီဆိုရင္ သိတဲ့အတိုင္း အားလံုးစုေပါင္းၿပီး စြမ္းအားရွင္ႏွိမ္နင္းေရးေတြ လုပ္ၾကရမယ္။ ဒီလို စြမ္းအားရွင္ေတြ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးဟာလဲ ဘယ္ေလာက္ပင္ အစေကာင္းခဲ့သည္ျဖစ္ေစ ပုပ္လာတဲ့အသီးလုိပဲ သံုးစားမရ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
သူတို႔ကို ေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့ ဒကာဒကာမေတြဟာ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ သရုပ္အမွန္ကို မသိရွာၾကပါဘူး။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ကုိ မၾကည့္ဘဲ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္သာ ၾကည့္တတ္တဲ့ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ေတြရွိေနတာ တကၠသုိလ္အတြက္ နစ္နာပါတယ္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးသာ ဒီအေၾကာင္းေတြ သိခဲ့မယ္ဆုိရင္ အလြန္စိတ္ပင္းပန္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ဆက္စပ္တဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို စာေရးသူ တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ သူေျပာငါေျပာေတြက မေသခ်ာပါဘူး။ စာေရးသူေရးတာေတြကိုလဲ မေမးျမန္းဘဲ မယံုေစခ်င္ဘူး။ သိခ်င္ရင္ သာသနာ့တကၠသိုလ္ကို သြားၾကပါ။ မေကြးအေဆာင္မွာေနတဲ့ သံဃာေတာ္တစ္ပါးပါးကို ေမးျမန္းပါ။ စံုစမ္းပါ။ စာေရးသူေရးတာေတြ ဟုတ္မဟုတ္ကို သြားေရာက္ ေမးၾကပါ။ တကယ့္အမွန္တရားေတြကို သိၾကရပါလိမ့္မယ္။ စာေရးသူေရးတာေတြဟာ `လိုေတာင္ လိုေနေသးတယ္´လို႔ေတာင္ ေျပာျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အထူးသျဖင့္ မဂၤလာဗ်ဴဟာက တာ၀န္ရွိသူေတြကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ သင္တန္းသားေတြကိုလဲ သိေစခ်င္ပါတယ္။ အယံုအၾကည္ မမွားၾကဖို႔ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ သင္တန္းသူ၊ သင္တန္းသားေတြအေနနဲ႔ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြအေၾကာင္းသိခ်င္ရင္ တကၠသိုလ္ကို သြားေရာက္စံုစမ္းႏိုင္သလို သင္တန္းပို႔ခ်ေနတဲ့ တစ္ျခားဆရာေတာ္ေတြကိုလဲ ေမးျမန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြက အရိပ္အျခည္ေလာက္ေတာ့ ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ သင္တန္းတာ၀န္ရွိသူေတြ၊ သင္တန္းသား၊ သင္တန္းသူေတြအေနနဲ႔ အမိျမန္မာႏိုင္ငံကို စစ္ကၽြန္ဘ၀မွ အမွန္တကယ္လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို အမွန္တကယ္ ခ်စ္ၾကပါတယ္ဆုိရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားအေနနဲ႔ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြကိုသာမက တစ္ႏိုင္ငံလံုးက စြမ္းအားရွင္ေတြကို လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကေန က်ဥ္ဖယ္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ န.အ.ဖရဲ႕ ေဒါက္တိုင္ေတြကို ျဖဳတ္ထုတ္ပစ္ရာက်ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး စစ္ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တကယ္ထိေရာက္တဲ့ နည္းျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ၾကရပါမယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံကို ေကာင္းေအာင္လုပ္တာဟာ သာသနာကို ေကာင္းေအာင္လုပ္တာနဲ႔ ခြဲျခားလို႔ မရဘူးဆိုတာကို ခၽြင္းခ်က္မရွိ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သာသနာဆိုတာ ႏိုင္ငံကို အမွီျပဳၿပီးမွ ၾကီးပြားရတာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ သာသနာ့သမိုင္းရဲ႕ ဘယ္ကာလမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံမေကာင္းရင္ သာသနာဆိုတာ အမွန္တကယ္ မျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါဘူး။ ေစတီပုထိုးေတြ၊ ဘုရားေတြ တည္တာဟာ အမွန္တကယ္ သာသနာကို အဓြန္႔ရွည္ေစတဲ့ နည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အာဖဂန္နစၥတန္စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ဥပမာယူေစခ်င္ပါတယ္။
ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ဗုဒၶအဆံုးအမေတြနဲ႔ ထံုးမႊမ္းေစရပါမယ္။ စာရိတၱမ႑ိဳင္ေတြကို ဗုဒၶအဆံုးအမေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ေပးရပါမယ္။ အခုဆိုရင္ ျပည္သူေတြဟာ ယိုယြင္းျခစားေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၱယားေအာက္မွာ စာရိတၱမ႑ိဳင္ေတြကလဲ ယိုယြင္းလာေနတာ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ျမင္ေနရပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ဒီလို အေျခအေနေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဲဒီေမးခြန္းေလး ေမးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဒီေန႔ေခတ္အေၾကာင္းအရာေတြက ေၾကာင္ေလွာင္သံကြင္းဆက္လို ပိုပိုၿပီး ဆက္စပ္လာတယ္။ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုက ခြဲျခားၿပီး ၾကည့္လို႔မရဘူး။ ဆိုေတာ့…စာဖတ္သူအေနနဲ႔ သင့္ပတ္၀န္းက်င္က စြမ္းအားရွင္တစ္ေယာက္ကို အျမင္မွန္ရေအာင္ ေျပာဆိုႏိုင္ရင္ သို႔မဟုတ္ မရတဲ့အဆံုး က်ဥ္ဖယ္ထားႏိုင္ရင္ သင္ဟာ အမိျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ထမ္းေဆာင္ရာက်သလို ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ရာလဲ က်ပါလိမ့္မယ္။
အခုဆုိရင္ သံဃာေတြဘက္က ရပ္တည္တဲ့ ဒုတိယပါေမာကၡခ်ဳပ္ကလဲ နုတ္ထြက္သြားတယ္။ ပါခ်ဳပ္အသစ္ကလဲ တကၠသုိလ္မွာ ၀ါမဆုိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အာဏာရွင္ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆရာေတာ္ဟာ ပါခ်ဳပ္လဲသူ၊ ဒုခ်ဳပ္လဲသူ၊ ေမာ္ထိန္းလဲသူနဲ႕ သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ ျပည့္၀လုိ႕ ျပဳံးေပ်ာ္ေနပါျပီ။ စည္းမ်ဥ္းေတြလဲ စိတ္ၾကဳိက္ထုတ္ကာ အာဏာရႈင္လုံးလံုုးျဖစ္သြားပါျပီ။ အေဆာင္မွဴးေတြကုိလဲ သူ႕ဘက္ပါေအာင္ စည္းရုံးျပီး သူ႕လုပ္ငန္းေတြကုိ ေထာက္ခံဖုိ႕နဲ႕ သံဃာေတြကုိ ႏွိမ္ႏွင္းဖိို႕ ဖိအားေတြေပးေနပါျပီ။
ေနာက္ထပ္ အျပစ္မဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ပါးေလာက္ ပန္းေကာင္းအညြန္႕ခ်ဳိးခံရဦးမလဲ မသိပါဘူး။ အခုေတာ့ တကၠသုိလ္ဟာ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီး အလုိက်မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စစ္အာဏာရွင္အလုိက် အာဏာတည္ျမဲေရး လာဘ္လာဘေပါမ်ားေရး နာမည္ၾကီးေရးသာ ျဖစ္ေနျပီဆုိတာ အားလုံးသိေစခ်င္လုိ႕ ဒီစာကုိ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားက ေရးလုိက္ပါတယ္။ ဒါကုိ တကၠသိုလ္ကုိ အသစ္၀င္လာမယ္ သင္တန္းသားသံဃာမ်ားနဲ႕ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ တကၠသုိလ္ႏြြယ္ဖြား အရွင္ျမတ္မ်ားသိရွိျပီး အရွင္ဘုရားတုိ႕အေနနဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ေခါင္ေဆာင္မ်ား ျပဳတ္က်ေရးၾကိဳးစားေနသလုိ စစ္အာဏာရွင္အလုိက် အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ န.အ.ဖေဒါက္တိုင္ စြမ္းအားရွင္ ဆရာေတာ္မ်ားကုိလဲ အမ်ားျပည္သူသိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါလုိ႕ တုိက္တြန္းပါရေစ။
သာသနာ့တကၠသိုလ္မွ သံဃာေတာ္မ်ားအေနနဲ႔လဲ အမိတကၠသိုလ္ၾကီး အဓြန္႔ရွည္တည္တံ့ေရး၊ တိုးတက္ေရးအတြက္ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြကို အမိတကၠသိုလ္က ပ, ထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလုိပါတယ္။ စြမ္းအားရွင္မ်ား သာသနာ့တကၠသိုလ္မွ ပ,ေပ်ာက္သြားမွသာ အရွင္ဘုရားတို႔ ခ်စ္တဲ့ သာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီးဟာ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္စြာ ရွင္သန္လာပါလိမ့္မယ္။ ပုပ္လာတဲ့အသီးကို ဖယ္ထုတ္ၿပီးမွသာ ျပည္သူေတြအားလံုး စားသံုးလို႔ရမယ့္ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ သစ္သီးမ်ား သီးလာပါလိမ့္မယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
14, 08, 2008
လာရာလမ္း၊ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ပုပ္လာတဲ့ အသီး (၂)
စာဖတ္သူေတြ သိေအာင္ `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ရဲ႕ အေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ ေျပာျပပါမယ္။ သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းတုန္းက နာမည္အၾကီးဆံုးကေတာ့ လက္ရွိမေကြးေဆာင္မွာ ကုတ္ကပ္ေနတဲ့ ေၾကာင္သူေတာ္ၾကြက္သူခိုး `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ သူဟာ စက္တင္ဘာေရာက္မွ နာမည္ၾကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္ကတဲက တကၠသိုလ္မွာ နာမည္ၾကီးပါတယ္။ နာမည္ၾကီးလား၊ မၾကီးလားဆိုတာ သိရေအာင္ သူ႕ရဲ႕ နာမည္ေျပာင္ေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါအံုး။ သူ႕အေၾကာင္းေျပာတဲ့သူတိုင္း ဘယ္သူမွ သူ႔ရဲ႕ ဘြဲ႕နာမည္အရင္းအတိုင္း ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုေလ့မရွိၾကဘူး။
`၀က္ကုန္း(၀ါဂြမ္း)၊ ထိပ္ေျပာင္၊ ေျပာင္ၾကီး၊ ငပန္၊ ေဂြးပန္၊ ေခြးပု၊ ေဂြးပု၊ မစ္စတာေအာလ္ႏိုး၊ အေနာက္ေတာင္ပိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္´ဆိုတဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြဟာ တကၠသိုလ္သံဃာေတြ ေပးထားတဲ့ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးရဲ႕ နာမည္ေတြပါပဲ။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာ သံဃာေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုတ္ခတ္ခဲ့သူကလဲ ၀က္ကုန္း ပါပဲ။ စာေရးသူ ေရးတာကို ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္ရင္ သံသယျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဆိုပါ နာမည္ေျပာင္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ ကာရိုက္တာကို မွန္းၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ သူဟာ န.အ.ဖလိုပဲ ကိုယ့္အက်ိဳးအတြက္ဆိုရင္ အားလံုးကို လုပ္၀ံ့တဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ရဟန္း၀တ္ၿပီး `ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ´လူစားမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာလဲ သံဃာေတြရဲ႕ဘက္ကေန ရပ္တည္ေပးခဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ျပင္ပေရာက္သြားရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ တကၠသိုလ္သမိုင္းမွာ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တယ္။ သူဟာ မဂၤလာဗ်ဴဟာ….စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းေတြမွာလဲ လူတတ္ၾကီးလုပ္ၿပီး သင္တန္းဆရာ လုပ္ေနသူလဲ ျဖစ္တယ္။
ေနာက္စြမ္းအားရွင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ `လက္ရွိေမာ္ထိန္း၊ ဒု-ပါေမာကၡခ်ဳပ္´လုပ္ေနတဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ သူဟာလဲ န.အ.ဖ ဘက္ေတာ္သားပီပီ န.အ.ဖလိုပဲ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္သူျဖစ္တယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာ စာသင္သား သံဃာေတာ္ေတြဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးခဲ့တဲ့ ဒုတိယနာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ကိုလဲ တိုက္ရိုက္မဟုတ္ေပမယ့္ သြယ္၀ိုက္ၿပီး ပ,ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ တကၠသိုလ္သမိုင္းမွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ဒုတိယ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆိုၿပီး ရာထူးၾကီး သံုးခုရွိပါတယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းအၿပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ သူဟာ ပါေမာကၡရာထူး(ယာယီ)ကို တက္ယူၿပီး န.အ.ဖ အလိုက် ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရာထူးကို ေဒါက္တာအာဒိစၥကို ခန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။ အမွန္က သူ႕ရဲ႕ မူလရာထူးကို ျပန္သြားရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရကလဲ သူတို႔ခိုင္းသမွ်အကုန္လုပ္ေပးတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကို ရာထူးအဆင့္ႏွိမ့္သြားေစခ်င္ပံုမရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ `စီမံဒုတိယနာယကခ်ဳပ္´ဆိုတဲ့ ရာထူးတစ္ခု ထပ္တိုးၿပီး သူဟာ ရာထူးတစ္ခု ထပ္ယူလိုက္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို သံဃာေတာ္မ်ားဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ဒုတိယနာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ကလဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အစည္းအေ၀းျပီးလုိ႕ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အတြင္းမွာဘဲ ရာထူးမွ နုတ္ထြက္ခါ မိမိေနရင္းေက်ာင္းကုိ ျပန္သြားပါတယ္။
သူ႔အတြက္ကေတာ့ နားေအးသြားပါျပီ။ ေအးေအးေဆးေဆး တရားေဟာစာခ် လုပ္ေနရုံပါပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ သာသနာ့မ်က္ႏွာနဲ႔ အာဏာယွဥ္လာရင္ သာသနာ့မ်က္ႏွာကုိပဲ ၾကည့္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္းနစ္နာတာကေတာ့ အမိတကၠသိုလ္ၾကီးနဲ႔ တကၠသုိလ္က သင္တန္းသားသံဃာေတာ္ေတြပါ။
အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ေတြဟာ အရာရာကို ျခယ္လွယ္ခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႔ ရာထူးအသစ္ေတြ တိုးၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ေပးထားတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ ေမာ္ကြန္းထိန္း၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္(ယာယီ)၊ စီမံဒု-ပါေမာကၡခ်ဳပ္…ရာထူးအမ်ိဳးမ်ိဳးယူၿပီး အရသာေတြ႕ေနသူ ျဖစ္သြားတယ္။
သိမ္ေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတိုက္က သူ႕အတၱေတြကို ပိုၿပီး ခိုင္ၿမဲေစခဲ့တယ္။ သိမ္ေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတုိက္ဆိုတာ မ.ဟ.န (ႏိုင္ငံေတာ္သံဃာ့မဟာနာယက)က ပိုင္တာ။ ဆိုေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းေပါ့။ အစိုးရေက်ာင္းျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းထိုင္အျဖစ္ကေန ဖယ္ေပးရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ ေအာက္ဖိ၊ ထက္ဖား စြမ္းအားရွင္ ျဖစ္လာရေတာ့တာပဲ။
တကယ္ေတာ့ သူဟာ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ေျပာဖုိ႕၊ သံဃာေတြကုိ ေက်ာင္းထုတ္ဖုိ႕နဲ႕ ရာထူးတက္ေအာင္ အရာရွိေတြကုိ မ်က္ႏွာလုပ္ဖုိ႕ေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ ဒါကုိ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ၾကီး မ်ားသိဖုိ႕ ေကာင္းပါတယ္။ လက္ေတြ႕မွာ ေမာ္ထိန္းဟာ စစ္အစုိးရ အရာရွိမ်ားနဲ႕ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ ၾကီးမ်ားကုိ ေပါင္းျပီး အာဏာတည္ျမဲဖုိ႕နဲ႕ ရာထူးတက္ဖုိ႕ပဲ ၾကိဳးစားေနတာပါ။
စက္တင္ဘာအေရးအခင္းနဲ႕ အေရးအခင္း မတုိင္မီျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆြမ္းကြမ္းမလုံေလာက္မူူျပႆနာေတြမွာ အျခားေသာ နာယကခ်ဳပ္၊ ဒုခ်ဳပ္နဲ႕ သင္ၾကားစီမံဆရာေတာ္ေတြအားလုံက အမိတကၠသုိလ္ၾကီး ပ်က္စီးသြားမွာကုို စုိးရိမ္ပူပန္ေနေပမဲ့ သူကေတာ့ တာ၀န္မဲ့စြာပဲ သူနဲ႕မဆုိင္ပါဘူး၊ သူ မၾကာခင္ နုတ္ထြက္ေတာ့မွာ မၾကာခင္နားေအးရေတာ့မွာပါလုိ႕ ေျပာရက္တဲ့ စကားကုိၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ တကၠသုိလ္ အေပၚ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ တကၠသုိလ္ကေန ဘာကုိိ အျမတ္ထုတ္ခ်င္တယ္ဆုိတာ သိဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေရးအခင္းျပီးလုိ႕ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်မွ သူက မဟာနာယကဆရာေတာ္ေတြနဲ႕ေပါင္းျပီး သူပဲ ကုိင္တြယ္လုိက္လုိ႕ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႕ ေျပာခဲ့တာပါ။ ဘာမွမသိရွာတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားနဲ႕ သာသနာေရး၀န္ၾကီးတုိ႕ကလဲ လက္ရွိ နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ၾကီးကုိ ရာထူးကျဖဳတ္ျပီး သူ႕ကုိ ယာယီပါခ်ဳပ္တင္လုိက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းျဖစ္ရမွာက ေက်ာင္းသားအမ်ားစုေလးစားျပီး အရည္အခ်င္ရွိတဲ့ ဒုတိယနာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူက မဟာနာယကဆရာေတာ္မ်ားနဲ႔ စစ္အစိုးရဘက္ေတာ္သားမ်ားကုိ ပူေပါင္းၿပီး ယာယီပါခ်ဳပ္ရာထူးကို ရယူခဲ့ပါတယ္။
အျပင္မွာေတာ့ ဗိုလ္ေစာေမာင္ တိုင္းျပည္ကို ေျပာခဲ့သလိုမ်ိဳး သူက ရာထူးကို မလိုခ်င္ေၾကာင္း မလုပ္ခ်င္ဘဲလုပ္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းလႊင့္ပါတယ္။ ေတြ႔သမွ်လူပုဂၢဳိလ္ ရဟန္းပုဂၢဳိလ္မ်ားကိုလဲ သူ႕ရဲ႕သေဘာထားေတြကုိ ကိုယ္တိုင္ႏႈတ္မွ ထုတ္္ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚမွာလဲ ေစတနာထားရွိတဲ့အေၾကာင္းကို မၾကာခဏ ကိုယ္တိုင္ႏႈတ္မွ ထုတ္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
တကယ္တမ္း ေစတနာရွိမရွိဆိုတာကိိုုေတာ့ ယာယီပါခ်ဳပ္ျဖစ္လာတဲ့အခါၾကမွ လက္ေတြ႔သိလိုက္ရ ပါတယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းကို အေၾကာင္းျပၿပီး စစ္အစိုးရရဲ႕ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံကို သေဘာမက်တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာၿပီး စစ္အစိုးရအလိုက် ေက်ာင္းမွ ထုတ္ပစ္္ခဲ့ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ကိုလဲ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕မူအတိုင္း သင္ၾကားစီမံဆရာေတာ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားမေနႏိုင္ေအာင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ပါတယ္။
စစ္အာဏာရွင္မ်ား သေဘာက်ေအာင္လုိ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ အေဆာင္းမွဴးမ်ားကလဲ အာဏာရွင္ယာယီ ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး အျပစ္မဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေက်ာင္းထုတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ တကယ္တမ္းစမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ အထုတ္ခံရတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြဟာ နုိင္ငံေရးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ အေဆာင္မွဴးေတြရဲ႕ အျမင္ကပ္တဲ့ ပုဒ္မေတြေၾကာင့္ဆုိတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဆိုပါ အေဆာင္မွဴးေတြထဲမွာ မေကြးအေဆာင္မွဴးဟာ ထိပ္တန္းက ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ စြမ္းအားရွင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူဟာ မဂၤလာဗ်ဴဟာ နဲ႕ ဓမၼဗ်ဴဟာ လုိထင္းရွားတဲ့ ျပင္ပဌာနေတြမွာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သင္တန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးပုိ႕ခ်ျပီး တကၠသုိလ္ကုိ ခုတုံးလုပ္စားေနတဲ့ စြမ္းအားရွင္ျဖစ္ပါတယ္။ အေဆာင္သံဃာမ်ားအေပၚမွာ အေလးမထားဘဲ ဒကာဒကာမေပါမ်ားေရး ဘုန္းကံၾကီးေရးကုိသာ လုပ္ေဆာင္ေနသူပါ။
ဒါကုိလဲ အေဆာင္ေနသံဃာမ်ားနဲ႕ တကၠသိုလ္တစ္၀န္းလုံးက သိၾကပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ အျပစ္ေတြကုိ ဖုံးကြယ္ခ်င္ေတာ့ ယခု ယာယီပါခ်ဳပ္တစ္ျဖစ္လဲ ေမာ္ကြန္းထိန္းနဲ႕ ေပါင္းျပီး သူ အျမင္မၾကည္တဲ့ သင္တန္းသားမ်ားကုိ နုိ္င္ငံေရးပုဒ္မ ဘာပုဒ္မ ညာပုဒ္မေတြတပ္ျပီး ေက်ာင္းကေန နွင္ထုတ္ခုိုင္းပါတယ္္။
အဏာရူးေနတဲ့ ေမာ္ထိန္းကလဲ ရာထူးအသစ္နဲ႕ ဆုိေတာ့ လက္စြမ္းျပခ်င္ေနတာ အေတာ္ျဖစ္သြား ပုံရပါတယ္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ မစူးစမ္း မစုံစမ္းဘဲနဲ႕ အဲဒီ သံဃာေတြကုိ စက္တင္ဘာမွာ ဦးေဆာင္ပါတယ္ဆုိျပီး ေက်ာင္းကေန ထုတ္ပစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတုိ႕လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး အစုိးရက စာတုိက္ရုိက္လာလုိ႕ လုပ္တာပါလုိ႕ ေျပာပါတယ္။ မေကြးအေဆာင္မွဴးနဲ႕ ေမာ္ကြန္းထိန္းတုိ႕ရဲ႕ ပူေပါင္းၾကံစည္မႈေၾကာင့္ တကၠသုိလ္ကေန ထြက္ခြာသြားရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ အပါး၂၀-ထက္ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ သံဃာ ငယ္ေတြဟာ အရည္အခ်င္းျပည့္၀ျပီး စာၾကိဳးစားတဲ့သူေတြပါ။ အနာဂတ္အတြက္ မိမိေက်းရြာ မိမိျမိဳ႕နယ္တုိ႕က အားထားေနတဲ့ အရွင္ေကာင္းေလးေတြပါ။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
တကယ္ေတာ့ သူဟာ စက္တင္ဘာေရာက္မွ နာမည္ၾကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္ကတဲက တကၠသိုလ္မွာ နာမည္ၾကီးပါတယ္။ နာမည္ၾကီးလား၊ မၾကီးလားဆိုတာ သိရေအာင္ သူ႕ရဲ႕ နာမည္ေျပာင္ေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါအံုး။ သူ႕အေၾကာင္းေျပာတဲ့သူတိုင္း ဘယ္သူမွ သူ႔ရဲ႕ ဘြဲ႕နာမည္အရင္းအတိုင္း ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုေလ့မရွိၾကဘူး။
`၀က္ကုန္း(၀ါဂြမ္း)၊ ထိပ္ေျပာင္၊ ေျပာင္ၾကီး၊ ငပန္၊ ေဂြးပန္၊ ေခြးပု၊ ေဂြးပု၊ မစ္စတာေအာလ္ႏိုး၊ အေနာက္ေတာင္ပိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္´ဆိုတဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြဟာ တကၠသိုလ္သံဃာေတြ ေပးထားတဲ့ အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးရဲ႕ နာမည္ေတြပါပဲ။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာ သံဃာေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုတ္ခတ္ခဲ့သူကလဲ ၀က္ကုန္း ပါပဲ။ စာေရးသူ ေရးတာကို ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္ရင္ သံသယျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဆိုပါ နာမည္ေျပာင္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ ကာရိုက္တာကို မွန္းၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ သူဟာ န.အ.ဖလိုပဲ ကိုယ့္အက်ိဳးအတြက္ဆိုရင္ အားလံုးကို လုပ္၀ံ့တဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ရဟန္း၀တ္ၿပီး `ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ´လူစားမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာလဲ သံဃာေတြရဲ႕ဘက္ကေန ရပ္တည္ေပးခဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ျပင္ပေရာက္သြားရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ တကၠသိုလ္သမိုင္းမွာ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တယ္။ သူဟာ မဂၤလာဗ်ဴဟာ….စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းေတြမွာလဲ လူတတ္ၾကီးလုပ္ၿပီး သင္တန္းဆရာ လုပ္ေနသူလဲ ျဖစ္တယ္။
ေနာက္စြမ္းအားရွင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ `လက္ရွိေမာ္ထိန္း၊ ဒု-ပါေမာကၡခ်ဳပ္´လုပ္ေနတဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ သူဟာလဲ န.အ.ဖ ဘက္ေတာ္သားပီပီ န.အ.ဖလိုပဲ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္သူျဖစ္တယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာ စာသင္သား သံဃာေတာ္ေတြဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးခဲ့တဲ့ ဒုတိယနာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ကိုလဲ တိုက္ရိုက္မဟုတ္ေပမယ့္ သြယ္၀ိုက္ၿပီး ပ,ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ တကၠသိုလ္သမိုင္းမွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ဒုတိယ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆိုၿပီး ရာထူးၾကီး သံုးခုရွိပါတယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းအၿပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ သူဟာ ပါေမာကၡရာထူး(ယာယီ)ကို တက္ယူၿပီး န.အ.ဖ အလိုက် ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရာထူးကို ေဒါက္တာအာဒိစၥကို ခန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။ အမွန္က သူ႕ရဲ႕ မူလရာထူးကို ျပန္သြားရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရကလဲ သူတို႔ခိုင္းသမွ်အကုန္လုပ္ေပးတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကို ရာထူးအဆင့္ႏွိမ့္သြားေစခ်င္ပံုမရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ `စီမံဒုတိယနာယကခ်ဳပ္´ဆိုတဲ့ ရာထူးတစ္ခု ထပ္တိုးၿပီး သူဟာ ရာထူးတစ္ခု ထပ္ယူလိုက္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို သံဃာေတာ္မ်ားဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ဒုတိယနာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ကလဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အစည္းအေ၀းျပီးလုိ႕ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အတြင္းမွာဘဲ ရာထူးမွ နုတ္ထြက္ခါ မိမိေနရင္းေက်ာင္းကုိ ျပန္သြားပါတယ္။
သူ႔အတြက္ကေတာ့ နားေအးသြားပါျပီ။ ေအးေအးေဆးေဆး တရားေဟာစာခ် လုပ္ေနရုံပါပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ သာသနာ့မ်က္ႏွာနဲ႔ အာဏာယွဥ္လာရင္ သာသနာ့မ်က္ႏွာကုိပဲ ၾကည့္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္းနစ္နာတာကေတာ့ အမိတကၠသိုလ္ၾကီးနဲ႔ တကၠသုိလ္က သင္တန္းသားသံဃာေတာ္ေတြပါ။
အဆိုပါ စြမ္းအားရွင္ေတြဟာ အရာရာကို ျခယ္လွယ္ခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႔ ရာထူးအသစ္ေတြ တိုးၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ေပးထားတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ ေမာ္ကြန္းထိန္း၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္(ယာယီ)၊ စီမံဒု-ပါေမာကၡခ်ဳပ္…ရာထူးအမ်ိဳးမ်ိဳးယူၿပီး အရသာေတြ႕ေနသူ ျဖစ္သြားတယ္။
သိမ္ေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတိုက္က သူ႕အတၱေတြကို ပိုၿပီး ခိုင္ၿမဲေစခဲ့တယ္။ သိမ္ေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတုိက္ဆိုတာ မ.ဟ.န (ႏိုင္ငံေတာ္သံဃာ့မဟာနာယက)က ပိုင္တာ။ ဆိုေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းေပါ့။ အစိုးရေက်ာင္းျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းထိုင္အျဖစ္ကေန ဖယ္ေပးရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ ေအာက္ဖိ၊ ထက္ဖား စြမ္းအားရွင္ ျဖစ္လာရေတာ့တာပဲ။
တကယ္ေတာ့ သူဟာ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ေျပာဖုိ႕၊ သံဃာေတြကုိ ေက်ာင္းထုတ္ဖုိ႕နဲ႕ ရာထူးတက္ေအာင္ အရာရွိေတြကုိ မ်က္ႏွာလုပ္ဖုိ႕ေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ ဒါကုိ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ၾကီး မ်ားသိဖုိ႕ ေကာင္းပါတယ္။ လက္ေတြ႕မွာ ေမာ္ထိန္းဟာ စစ္အစုိးရ အရာရွိမ်ားနဲ႕ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ ၾကီးမ်ားကုိ ေပါင္းျပီး အာဏာတည္ျမဲဖုိ႕နဲ႕ ရာထူးတက္ဖုိ႕ပဲ ၾကိဳးစားေနတာပါ။
စက္တင္ဘာအေရးအခင္းနဲ႕ အေရးအခင္း မတုိင္မီျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆြမ္းကြမ္းမလုံေလာက္မူူျပႆနာေတြမွာ အျခားေသာ နာယကခ်ဳပ္၊ ဒုခ်ဳပ္နဲ႕ သင္ၾကားစီမံဆရာေတာ္ေတြအားလုံက အမိတကၠသုိလ္ၾကီး ပ်က္စီးသြားမွာကုို စုိးရိမ္ပူပန္ေနေပမဲ့ သူကေတာ့ တာ၀န္မဲ့စြာပဲ သူနဲ႕မဆုိင္ပါဘူး၊ သူ မၾကာခင္ နုတ္ထြက္ေတာ့မွာ မၾကာခင္နားေအးရေတာ့မွာပါလုိ႕ ေျပာရက္တဲ့ စကားကုိၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ တကၠသုိလ္ အေပၚ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ တကၠသုိလ္ကေန ဘာကုိိ အျမတ္ထုတ္ခ်င္တယ္ဆုိတာ သိဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေရးအခင္းျပီးလုိ႕ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်မွ သူက မဟာနာယကဆရာေတာ္ေတြနဲ႕ေပါင္းျပီး သူပဲ ကုိင္တြယ္လုိက္လုိ႕ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႕ ေျပာခဲ့တာပါ။ ဘာမွမသိရွာတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားနဲ႕ သာသနာေရး၀န္ၾကီးတုိ႕ကလဲ လက္ရွိ နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ၾကီးကုိ ရာထူးကျဖဳတ္ျပီး သူ႕ကုိ ယာယီပါခ်ဳပ္တင္လုိက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းျဖစ္ရမွာက ေက်ာင္းသားအမ်ားစုေလးစားျပီး အရည္အခ်င္ရွိတဲ့ ဒုတိယနာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူက မဟာနာယကဆရာေတာ္မ်ားနဲ႔ စစ္အစိုးရဘက္ေတာ္သားမ်ားကုိ ပူေပါင္းၿပီး ယာယီပါခ်ဳပ္ရာထူးကို ရယူခဲ့ပါတယ္။
အျပင္မွာေတာ့ ဗိုလ္ေစာေမာင္ တိုင္းျပည္ကို ေျပာခဲ့သလိုမ်ိဳး သူက ရာထူးကို မလိုခ်င္ေၾကာင္း မလုပ္ခ်င္ဘဲလုပ္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းလႊင့္ပါတယ္။ ေတြ႔သမွ်လူပုဂၢဳိလ္ ရဟန္းပုဂၢဳိလ္မ်ားကိုလဲ သူ႕ရဲ႕သေဘာထားေတြကုိ ကိုယ္တိုင္ႏႈတ္မွ ထုတ္္ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚမွာလဲ ေစတနာထားရွိတဲ့အေၾကာင္းကို မၾကာခဏ ကိုယ္တိုင္ႏႈတ္မွ ထုတ္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
တကယ္တမ္း ေစတနာရွိမရွိဆိုတာကိိုုေတာ့ ယာယီပါခ်ဳပ္ျဖစ္လာတဲ့အခါၾကမွ လက္ေတြ႔သိလိုက္ရ ပါတယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းကို အေၾကာင္းျပၿပီး စစ္အစိုးရရဲ႕ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္အုပ္ခ်ဳပ္ပုံကို သေဘာမက်တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာၿပီး စစ္အစိုးရအလိုက် ေက်ာင္းမွ ထုတ္ပစ္္ခဲ့ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ကိုလဲ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕မူအတိုင္း သင္ၾကားစီမံဆရာေတာ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားမေနႏိုင္ေအာင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ပါတယ္။
စစ္အာဏာရွင္မ်ား သေဘာက်ေအာင္လုိ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ အေဆာင္းမွဴးမ်ားကလဲ အာဏာရွင္ယာယီ ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး အျပစ္မဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေက်ာင္းထုတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ တကယ္တမ္းစမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ အထုတ္ခံရတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြဟာ နုိင္ငံေရးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ အေဆာင္မွဴးေတြရဲ႕ အျမင္ကပ္တဲ့ ပုဒ္မေတြေၾကာင့္ဆုိတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဆိုပါ အေဆာင္မွဴးေတြထဲမွာ မေကြးအေဆာင္မွဴးဟာ ထိပ္တန္းက ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ စြမ္းအားရွင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူဟာ မဂၤလာဗ်ဴဟာ နဲ႕ ဓမၼဗ်ဴဟာ လုိထင္းရွားတဲ့ ျပင္ပဌာနေတြမွာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သင္တန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးပုိ႕ခ်ျပီး တကၠသုိလ္ကုိ ခုတုံးလုပ္စားေနတဲ့ စြမ္းအားရွင္ျဖစ္ပါတယ္။ အေဆာင္သံဃာမ်ားအေပၚမွာ အေလးမထားဘဲ ဒကာဒကာမေပါမ်ားေရး ဘုန္းကံၾကီးေရးကုိသာ လုပ္ေဆာင္ေနသူပါ။
ဒါကုိလဲ အေဆာင္ေနသံဃာမ်ားနဲ႕ တကၠသိုလ္တစ္၀န္းလုံးက သိၾကပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ အျပစ္ေတြကုိ ဖုံးကြယ္ခ်င္ေတာ့ ယခု ယာယီပါခ်ဳပ္တစ္ျဖစ္လဲ ေမာ္ကြန္းထိန္းနဲ႕ ေပါင္းျပီး သူ အျမင္မၾကည္တဲ့ သင္တန္းသားမ်ားကုိ နုိ္င္ငံေရးပုဒ္မ ဘာပုဒ္မ ညာပုဒ္မေတြတပ္ျပီး ေက်ာင္းကေန နွင္ထုတ္ခုိုင္းပါတယ္္။
အဏာရူးေနတဲ့ ေမာ္ထိန္းကလဲ ရာထူးအသစ္နဲ႕ ဆုိေတာ့ လက္စြမ္းျပခ်င္ေနတာ အေတာ္ျဖစ္သြား ပုံရပါတယ္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ မစူးစမ္း မစုံစမ္းဘဲနဲ႕ အဲဒီ သံဃာေတြကုိ စက္တင္ဘာမွာ ဦးေဆာင္ပါတယ္ဆုိျပီး ေက်ာင္းကေန ထုတ္ပစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတုိ႕လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး အစုိးရက စာတုိက္ရုိက္လာလုိ႕ လုပ္တာပါလုိ႕ ေျပာပါတယ္။ မေကြးအေဆာင္မွဴးနဲ႕ ေမာ္ကြန္းထိန္းတုိ႕ရဲ႕ ပူေပါင္းၾကံစည္မႈေၾကာင့္ တကၠသုိလ္ကေန ထြက္ခြာသြားရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ အပါး၂၀-ထက္ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ သံဃာ ငယ္ေတြဟာ အရည္အခ်င္းျပည့္၀ျပီး စာၾကိဳးစားတဲ့သူေတြပါ။ အနာဂတ္အတြက္ မိမိေက်းရြာ မိမိျမိဳ႕နယ္တုိ႕က အားထားေနတဲ့ အရွင္ေကာင္းေလးေတြပါ။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
လာရာလမ္း၊ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ပုပ္လာတဲ့ အသီး
ျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းက ေမးလာတယ္။ `သူငယ္ခ်င္းေရ တကၠသိုလ္အတြက္ ေဆာင္းပါးေလး ဘာေလး ေရးပါလား၊ တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းအတြက္´တဲ့။ စာေရးသူ သူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္၊ ကမၻာေအးက ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္လာတာ အခုဆိုရင္ ေျခာက္ႏွစ္ေရာက္လို႔ M.Aတန္း တက္ေရာက္သင္ၾကားေနသူ ျဖစ္တယ္။ စာေရးသူကလဲ ျပန္ေျပာရတယ္။ `ဟာ တကၠသိုလ္ အေၾကာင္းကို တကၠသိုလ္ထဲက ကိုယ္ေတာ္တို႔က ေရးမွ ပိုၿပီး ေကာင္းမွာေပါ့။ တပည့္ေတာ္တို႔က ၾကားဖူးနား၀ပဲ ရွိတာ။ အရွင္တို႔က ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳေနရတာ´လို႔။ ဒါေပမယ့္ သူက `ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ပါ´လို႔ ဆိုလာတာနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရပါတယ္။ အဲဒီလိုေျပာၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္မွာ တကၠသိုလ္က သူေရးေစခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အီးေမးလ္ပို႔လာပါတယ္။ အဆိုပါ အခ်က္အလက္မ်ားကို အေျခခံၿပီး တင္ျပသြားပါမယ္။
စာေရးသူ ဒီကို ေရာက္မလာခင္က တကၠသိုလ္နဲ႔တရင္းတႏွီးကို ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ သြားသြားလည္ေနက်။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အေျမာ္အျမင္ရွိရွိနဲ႔ ဦးေဆာင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီး။ သာသနာကို ျမန္မာမွာမက ကမၻာကိုပါ ျဖန္႔ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ား ေပၚေပါက္လာေရးကို အဓိက ေရွးရႈပါတယ္။ တကၠသိုလ္အေဆာင္ေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို လွည္းနဲ႔ပင့္လဲ ၾကြ၊ ေလွနဲ႔ပင့္လဲ ၾကြ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ကို အလွဴေငြေတြ ရွာေဖြၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္လဲ ဆရာေတာ္ၾကီး ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ျပည္ပသာသနာျပန္႔ပြားေရးအတြက္ တုိက္ရိုက္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ မရွိဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ သာသနာ့တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ေတာင္တန္းေဒသက ညီရင္းအကိုေတြကို တရားဓမၼေတြ ေ၀ငွေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္ကေန အသိပညာေတြ ေပးပံုက တစ္မ်ိဳး။ အျပင္က ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးေတြနဲ႔ မတူဘူး။ အျပင္ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာက သမိုင္းတို႔၊ ဘာသႏၱရတို႔၊ အျခားဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္ရာ စာအုပ္တို႔ဆိုတာ ဖတ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ျပ႒ာန္းက်မ္းစာကလြဲၿပီး က်န္တာေတြ ဖတ္ရင္ အျပစ္ေပးခံရပါတယ္။ တကယ္ကို စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ စာသင္သားေတြဟာ ဗဟုသုတစာအုပ္စာေပေတြကို ခုိးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ဖတ္ရပါတယ္။ စာေရးသူ ဒီလို ေျပာလိုက္တာဟာ အျပင္ေက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြဟာ ဗဟုသုတစာေပေတြမရွိဘူးလို႔ မဆိုလိုပါဘူးေနာ္။ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပညာေရးလို႔ဆိုတဲ့ Monastic Education ဟာ မႈိတက္ေနၿပီဆိုတာကို ျပခ်င္လို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ကို စာေပလိုက္စားတဲ့ ဗဟုသုတလိုလားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာအုပ္စာေပမ်ားကို ဖတ္ရႈၿပီး စာေရးဆရာလုပ္ ျပည္သူကို အသိပညာေတြ ေပးေ၀ေနဆဲပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ စနစ္ရဲ႕ က်ဥ္းက်ပ္စြာ တုပ္ေႏွာင္မႈထဲက ခက္ခဲစြာ ရုန္းထြက္လာရတာဆိုေတာ့ အမ်ားစုဆိုတဲ့စကားကို သံုးစြဲခြင့္ မၾကံဳေသးပါဘူး။ အနည္းစုကေလးပဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒီ က်ယ္ျပန္တဲ့ ဗဟုသုတၾကြယ္၀တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား မ်ားျပားလာမွသာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုက ျပည္သူေတြ လိုအပ္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ေပးႏုိင္စြမ္းရွိမွသာ အဆိုပါ ပညာေရးကို `ေခတ္မီတယ္၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တယ္´လို႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ ဒါေတြက စိတ္ကူးယဥ္ရံုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူၾကီးျဖစ္သူက `ဒါ´ဆိုရင္ `ဒါ´လိုက္လုပ္မွ လူေတာ္၊ သူေတာ္ေကာင္းလို႔ ေျပာခံရမယ့္ ဒီေန႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အားလံုးအတြက္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္မယ့္ ေခတ္မီတဲ့ ပညာေရးကို ျပဓာန္းတည္ေဆာက္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ အင္း….ရကို မရႏိုင္ပါဘူးလို႔ ဆိုရမလို ျဖစ္ေနတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္ဟာ စ,ဖြင့္တုန္းက သူ႕ေခတ္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးနဲ႔ ႏွစ္ဖက္လွဆရာဦးေက်ာ္လြင္တို႔က ျဖည့္ဆီးေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာပါ။ သူ႕ေခတ္က ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔ ယခု လက္ရွိေခတ္ ေတာင္းဆိုမႈဟာ မတူေတာ့ပါဘူး။ မတူေပမယ့္ ဖြင့္စတုန္းက ေပးခဲ့တဲ့ စနစ္က ယေန႔အထိ စြဲကိုင္ထားတုန္းပဲ။ လာရာလမ္းက ေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းလာတယ္။
ျမန္မာေတြဟာ စစ္အစိုးရကို `မုန္းတယ္၊ မၾကိဳက္ဘူး´ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ စစ္အစိုးရရဲ႕ `အထက္ေအာက္စနစ္´က မိသားစုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကီးစိုးေနတာ ေတြ႕ရမယ္။ သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာလဲ အဲဒီအတိုင္းပဲ။ အထက္လူၾကီးေတြရဲ႕စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္တတ္မွ တပည့္ေကာင္းပီသတယ္။
ကတၱား၊ ကံေတာင္ မွန္ေအာင္မခြဲတတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက အ႒ကထာ၊ ဋီကာစာအုပ္ၾကီးေတြကိုင္ၿပီး ဆရာလုပ္ေနသူေတြကလဲ အမ်ားၾကီး။ တကၠသိုလ္ထဲမွာေတာင္ ေပၚတင္မေျပာၾကလို႔သာရယ္ ‘Master All Know’ ဆိုရင္ ဘယ္ဆရာေတြကို ရည္ညႊန္းမွန္း ေက်ာင္းသားေတြက သိၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က မသိတာ မရိွဘူးေလ။ ဆိုလိုတာက ဘာမွ အရည္အခ်င္း မျပည့္မွီဘဲ ဆရာလုပ္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလာတယ္။ တကၠသိုလ္သမိုင္းမွာ အရည္အခ်င္းရွိၿပီး အမွန္တကယ္ တကၠသိုလ္ကို ခ်စ္တဲ့ လူေတာ္ေတြ အေ၀းေရာက္သြားခဲ့ၾကရတာေတြက အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တယ္။
ေခတ္မီၿပီး စာသင္ေကာင္းတဲ့ ဆရာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ က်မ္းဂန္ႏွံ႕စပ္သလို ေခတ္ေပၚပညာရပ္ေတြ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ေတြဟာ ဘာမွ ရပိုင္ခြင့္မွ မရရွိၾကေပမယ့္ စာသင္သားသံဃာေတာ္ေတြလို ေနထိုင္၊ စားေသာက္ၿပီး ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ တကၠသိုလ္ၾကီးတိုးတက္ေရးအတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ အဆိုပါ ဆရာေတာ္ေတြက စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ စြမ္းအားရွင္ဒကာေတြေအာက္မွာ ဘာအာဏာမွ မရွိၾကပါဘူး။ ဘာလုပ္ပိုင္ခြင့္မွ မရွိၾကပါဘူး။
အခု ေျပာျပတာေတြက အျမြက္မွ်ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းကို အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပလိုက္တာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ေတြ လြတ္ကုန္မွာစိုးလို႔ ရပ္ထားလိုက္တယ္။
ဆိုေတာ့ `ဒီလို မျဖစ္သင့္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ မျဖစ္သင့္တဲ့ ဆရာေတြ ျဖစ္ေနတာကို လူၾကီးေတြက ဘာမွ မလုပ္ဘူးလား´လို႔ ေမးခ်င္သူေတြ ရွိလာလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ `ပုပ္လာတဲ့ အသီး´ဆိုတာ အခုမွ လာမွာပါ။
စစ္အစိုးရဟာ ညာဏ္မ်ားတယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိၿပီး ျဖစ္တယ္။ သံဃာကို သံဃာနဲ႔ ႏွိမ္နင္းမွ ခ်ိဳးႏွိမ္မွ ထိေရာက္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိတယ္။ အခု ပိုၿပီး သိလာလို႔ ပိုၿပီး ထိေရာက္ေအာင္ လုပ္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သံဃာ့ေဘာင္ထဲမွာ သူတို႔စိတ္ၾကိဳက္လိုက္လုပ္မယ့္ `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ေတြကို ေမြးျမဴလာတာေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြကေတာ့ အစကတည္းက မေကာင္းတာ၊ အစကတည္းက ကိုယ္က်ိဳးရွာသမား၊ အတၱသမားေတြ။ ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတမာရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ အတန္းအစားေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အစကေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိသလို၊ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးခ်င္စိတ္ရွိသလို ထင္ရတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာ၊ လာဘ္လာဘနဲ႔ ျဖားေယာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ဟာ စစ္အစိုးရအလိုက် `စြမ္းအားရွင္´ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္၊ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းအတြက္ ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးဆိုေတာ့ သာသနာ့တကၠသိုလ္ကို သန္႔ရွင္းေစလိုတဲ့သေဘာနဲ႔ သာသနာ့တကၠသိုလ္က `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ေတြကိုပဲ အဓိက ေရးသြားပါမယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းၾကီးမွာ သံဃာေတြ ဆႏၵျပဳလို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေတးသြားေတြဟာ ႏိုးၾကားလာခဲ့တယ္။ သံဃာေတာ္ေတြထဲက အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကို ခ်စ္တဲ့ သံဃာေတြလဲ ေပၚထြက္တယ္။ သူတို႔ကို စစ္အစိုးရက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေထာင္ခ်၊ အက်ဥ္းခ်ထားသည္ျဖစ္ေစ ျပည္သူေတြက သူရဲေကာင္းေတြအျဖစ္ ဆုတံဆိပ္ေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာလဲ ဆုတံဆိပ္ေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဆႏၵျပသံဃာေတာ္ေတြကို ဘယ္လို ကာကြယ္ေပးတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လို ကူညီေပးတယ္။ ေရးခ်င္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြက အမ်ားၾကီး။
စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာ နာမည္ၾကီးသြားတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အမ်ားအတြက္ ေရွးရႈလို႔ နာမည္ၾကီးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အမ်ားကို ေခ်ာက္ခ်လို႔ နာမည္ၾကီးတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာလဲ ခုခ်ိန္ထိ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း နာမည္ၾကီးေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
စာေရးသူ ဒီကို ေရာက္မလာခင္က တကၠသိုလ္နဲ႔တရင္းတႏွီးကို ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ သြားသြားလည္ေနက်။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အေျမာ္အျမင္ရွိရွိနဲ႔ ဦးေဆာင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီး။ သာသနာကို ျမန္မာမွာမက ကမၻာကိုပါ ျဖန္႔ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ား ေပၚေပါက္လာေရးကို အဓိက ေရွးရႈပါတယ္။ တကၠသိုလ္အေဆာင္ေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလံုးကို လွည္းနဲ႔ပင့္လဲ ၾကြ၊ ေလွနဲ႔ပင့္လဲ ၾကြ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ကို အလွဴေငြေတြ ရွာေဖြၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္လဲ ဆရာေတာ္ၾကီး ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ျပည္ပသာသနာျပန္႔ပြားေရးအတြက္ တုိက္ရိုက္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ မရွိဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ သာသနာ့တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ေတာင္တန္းေဒသက ညီရင္းအကိုေတြကို တရားဓမၼေတြ ေ၀ငွေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္ကေန အသိပညာေတြ ေပးပံုက တစ္မ်ိဳး။ အျပင္က ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးေတြနဲ႔ မတူဘူး။ အျပင္ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာက သမိုင္းတို႔၊ ဘာသႏၱရတို႔၊ အျခားဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္ရာ စာအုပ္တို႔ဆိုတာ ဖတ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ျပ႒ာန္းက်မ္းစာကလြဲၿပီး က်န္တာေတြ ဖတ္ရင္ အျပစ္ေပးခံရပါတယ္။ တကယ္ကို စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ စာသင္သားေတြဟာ ဗဟုသုတစာအုပ္စာေပေတြကို ခုိးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ဖတ္ရပါတယ္။ စာေရးသူ ဒီလို ေျပာလိုက္တာဟာ အျပင္ေက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြဟာ ဗဟုသုတစာေပေတြမရွိဘူးလို႔ မဆိုလိုပါဘူးေနာ္။ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပညာေရးလို႔ဆိုတဲ့ Monastic Education ဟာ မႈိတက္ေနၿပီဆိုတာကို ျပခ်င္လို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ကို စာေပလိုက္စားတဲ့ ဗဟုသုတလိုလားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာအုပ္စာေပမ်ားကို ဖတ္ရႈၿပီး စာေရးဆရာလုပ္ ျပည္သူကို အသိပညာေတြ ေပးေ၀ေနဆဲပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ စနစ္ရဲ႕ က်ဥ္းက်ပ္စြာ တုပ္ေႏွာင္မႈထဲက ခက္ခဲစြာ ရုန္းထြက္လာရတာဆိုေတာ့ အမ်ားစုဆိုတဲ့စကားကို သံုးစြဲခြင့္ မၾကံဳေသးပါဘူး။ အနည္းစုကေလးပဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒီ က်ယ္ျပန္တဲ့ ဗဟုသုတၾကြယ္၀တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား မ်ားျပားလာမွသာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုက ျပည္သူေတြ လိုအပ္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ေပးႏုိင္စြမ္းရွိမွသာ အဆိုပါ ပညာေရးကို `ေခတ္မီတယ္၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တယ္´လို႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ ဒါေတြက စိတ္ကူးယဥ္ရံုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူၾကီးျဖစ္သူက `ဒါ´ဆိုရင္ `ဒါ´လိုက္လုပ္မွ လူေတာ္၊ သူေတာ္ေကာင္းလို႔ ေျပာခံရမယ့္ ဒီေန႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အားလံုးအတြက္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္မယ့္ ေခတ္မီတဲ့ ပညာေရးကို ျပဓာန္းတည္ေဆာက္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ အင္း….ရကို မရႏိုင္ပါဘူးလို႔ ဆိုရမလို ျဖစ္ေနတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္ဟာ စ,ဖြင့္တုန္းက သူ႕ေခတ္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးနဲ႔ ႏွစ္ဖက္လွဆရာဦးေက်ာ္လြင္တို႔က ျဖည့္ဆီးေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာပါ။ သူ႕ေခတ္က ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔ ယခု လက္ရွိေခတ္ ေတာင္းဆိုမႈဟာ မတူေတာ့ပါဘူး။ မတူေပမယ့္ ဖြင့္စတုန္းက ေပးခဲ့တဲ့ စနစ္က ယေန႔အထိ စြဲကိုင္ထားတုန္းပဲ။ လာရာလမ္းက ေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းလာတယ္။
ျမန္မာေတြဟာ စစ္အစိုးရကို `မုန္းတယ္၊ မၾကိဳက္ဘူး´ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ စစ္အစိုးရရဲ႕ `အထက္ေအာက္စနစ္´က မိသားစုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကီးစိုးေနတာ ေတြ႕ရမယ္။ သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာလဲ အဲဒီအတိုင္းပဲ။ အထက္လူၾကီးေတြရဲ႕စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္တတ္မွ တပည့္ေကာင္းပီသတယ္။
ကတၱား၊ ကံေတာင္ မွန္ေအာင္မခြဲတတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက အ႒ကထာ၊ ဋီကာစာအုပ္ၾကီးေတြကိုင္ၿပီး ဆရာလုပ္ေနသူေတြကလဲ အမ်ားၾကီး။ တကၠသိုလ္ထဲမွာေတာင္ ေပၚတင္မေျပာၾကလို႔သာရယ္ ‘Master All Know’ ဆိုရင္ ဘယ္ဆရာေတြကို ရည္ညႊန္းမွန္း ေက်ာင္းသားေတြက သိၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က မသိတာ မရိွဘူးေလ။ ဆိုလိုတာက ဘာမွ အရည္အခ်င္း မျပည့္မွီဘဲ ဆရာလုပ္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလာတယ္။ တကၠသိုလ္သမိုင္းမွာ အရည္အခ်င္းရွိၿပီး အမွန္တကယ္ တကၠသိုလ္ကို ခ်စ္တဲ့ လူေတာ္ေတြ အေ၀းေရာက္သြားခဲ့ၾကရတာေတြက အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တယ္။
ေခတ္မီၿပီး စာသင္ေကာင္းတဲ့ ဆရာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ က်မ္းဂန္ႏွံ႕စပ္သလို ေခတ္ေပၚပညာရပ္ေတြ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ေတြဟာ ဘာမွ ရပိုင္ခြင့္မွ မရရွိၾကေပမယ့္ စာသင္သားသံဃာေတာ္ေတြလို ေနထိုင္၊ စားေသာက္ၿပီး ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ တကၠသိုလ္ၾကီးတိုးတက္ေရးအတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ အဆိုပါ ဆရာေတာ္ေတြက စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ စြမ္းအားရွင္ဒကာေတြေအာက္မွာ ဘာအာဏာမွ မရွိၾကပါဘူး။ ဘာလုပ္ပိုင္ခြင့္မွ မရွိၾကပါဘူး။
အခု ေျပာျပတာေတြက အျမြက္မွ်ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ပစၥဳပၸန္ေျခလွမ္းကို အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပလိုက္တာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ေတြ လြတ္ကုန္မွာစိုးလို႔ ရပ္ထားလိုက္တယ္။
ဆိုေတာ့ `ဒီလို မျဖစ္သင့္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ မျဖစ္သင့္တဲ့ ဆရာေတြ ျဖစ္ေနတာကို လူၾကီးေတြက ဘာမွ မလုပ္ဘူးလား´လို႔ ေမးခ်င္သူေတြ ရွိလာလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ `ပုပ္လာတဲ့ အသီး´ဆိုတာ အခုမွ လာမွာပါ။
စစ္အစိုးရဟာ ညာဏ္မ်ားတယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိၿပီး ျဖစ္တယ္။ သံဃာကို သံဃာနဲ႔ ႏွိမ္နင္းမွ ခ်ိဳးႏွိမ္မွ ထိေရာက္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိတယ္။ အခု ပိုၿပီး သိလာလို႔ ပိုၿပီး ထိေရာက္ေအာင္ လုပ္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သံဃာ့ေဘာင္ထဲမွာ သူတို႔စိတ္ၾကိဳက္လိုက္လုပ္မယ့္ `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ေတြကို ေမြးျမဴလာတာေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီးေတြကေတာ့ အစကတည္းက မေကာင္းတာ၊ အစကတည္းက ကိုယ္က်ိဳးရွာသမား၊ အတၱသမားေတြ။ ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတမာရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ အတန္းအစားေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အစကေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိသလို၊ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးခ်င္စိတ္ရွိသလို ထင္ရတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာ၊ လာဘ္လာဘနဲ႔ ျဖားေယာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ဟာ စစ္အစိုးရအလိုက် `စြမ္းအားရွင္´ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္၊ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းအတြက္ ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးဆိုေတာ့ သာသနာ့တကၠသိုလ္ကို သန္႔ရွင္းေစလိုတဲ့သေဘာနဲ႔ သာသနာ့တကၠသိုလ္က `စြမ္းအားရွင္ဘုန္းၾကီး´ေတြကိုပဲ အဓိက ေရးသြားပါမယ္။ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းၾကီးမွာ သံဃာေတြ ဆႏၵျပဳလို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေတးသြားေတြဟာ ႏိုးၾကားလာခဲ့တယ္။ သံဃာေတာ္ေတြထဲက အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကို ခ်စ္တဲ့ သံဃာေတြလဲ ေပၚထြက္တယ္။ သူတို႔ကို စစ္အစိုးရက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေထာင္ခ်၊ အက်ဥ္းခ်ထားသည္ျဖစ္ေစ ျပည္သူေတြက သူရဲေကာင္းေတြအျဖစ္ ဆုတံဆိပ္ေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္။
သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာလဲ ဆုတံဆိပ္ေတြ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဆႏၵျပသံဃာေတာ္ေတြကို ဘယ္လို ကာကြယ္ေပးတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လို ကူညီေပးတယ္။ ေရးခ်င္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြက အမ်ားၾကီး။
စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာ နာမည္ၾကီးသြားတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အမ်ားအတြက္ ေရွးရႈလို႔ နာမည္ၾကီးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အမ်ားကို ေခ်ာက္ခ်လို႔ နာမည္ၾကီးတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာလဲ ခုခ်ိန္ထိ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း နာမည္ၾကီးေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
အနာဂတ၀ံသ သို႔မဟုတ္ မ်က္ရည္နဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္
အရာအားလံုးက လွလို႔ေနတယ္။ လမ္းမမ်ားေပၚမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္က လြတ္တုန္းကေတာ့ မမီလိုက္လို႔ မသိဘူး။ စာေရးသူတစ္သက္မွာေတာ့ ျပည္သူေတြ ဒီ ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာ၊ လြတ္လပ္စြာ သြားလာေျပာဆိုေနၾကတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ျမန္မာ့အလင္းနဲ႔ ေၾကးမႈံသတင္းစာၾကီးႏွစ္ေစာင္ကလဲ အရင္ကနဲ႔မတူ၊ တစ္မူထူးဆန္းလို႔။ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲကို တစ္ခမ္း တစ္နားေဖာ္ျပလို႔။ ေခါင္းၾကီးပိုင္းမွာၾကည့္ပါအံုး။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာၾကည့္ပါအံုး။ ေျပာရရင္ ဘယ္ေနရာမွာမွ ဟုိတုန္း က အၿမဲတမ္းပါေနခဲ့တဲ့ ေအာ့ေၾကာလန္ပံုေတြ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ျပည္သူေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့ဖူးတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္၊ တင္ျပခြင့္ကို ရလို႔ အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ေနၾကတယ္။
သတင္းစာေတြကေရာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကေရာ၊ မဂၢဇင္းေတြကေရာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ရဲရဲေတာက္တိုက္ပြဲ ေတြကို ေဖာ္က်ဴးထားတာေတြ႕ရတယ္။ ဟိုတုန္းက မေဖာ္ျပခဲ့ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ် တဲ့အေနနဲ႔ စာအုပ္တိုင္းမွာ၊ စာေစာင္တိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားရဲ႕ ပံုေတြကို ေ၀ေ၀ဆာဆာ တင္ျပထားၾကတယ္။ “ျပည္သူ႕အား”ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္မွာဆို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို မ်က္ႏွာဖံုးတင္ထားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေစာင္ေတြမွာေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ ကလိမ္ကက်စ္က်ခဲ့ပံုေတြ၊ ညစ္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညစ္ခဲ့တာေတြကို အခန္းဆက္ ေဖာ္ျပေနၾကတယ္။
ဂ်ာနယ္တိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႕ရတာက “အာဏာရွင္ သန္းေရႊ၊ ေမာင္ေအးနဲ႔ ရာ၀ဇတ္ေကာင္မ်ားအား အျမန္ဆံုးတရားစီရင္ဖို႔” တိုက္တြန္းေတာင္းဆိုေနၾကတာေတြ႔ရတယ္။ မေန႔ကေတာင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ လူေတြတိုးၾကိတ္ေနတာေတြ႕လို႔ သြားၾကည့္မိေသးတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ ဗန္ဒါေတြ ကိုယ္စီကိုင္လို႔။ ဆိုင္း ဘုတ္ေတြ၊ ဗန္ဒါေတြေပၚမွာလဲ “သန္းေရႊ အာဏာရူး ၾကိဳးေပး”၊ “ေမာင္ေအး ေသဒဏ္”၊ “၈၈ သတိရလား”၊ “ဒီပဲယင္းကို ေရာက္ဖူးလား”။ စတဲ့ စာသားေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ အရမ္းကို ထူးဆန္း ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လမ္းမေပၚထြက္ ဆႏၵျပရင္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္၊ နံပါတ္တုတ္နဲ႔ရိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာေလ။ ခုေတာ့ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကလဲ ေအးေအးေဆးေဆး၊ လံုၿခံဳေရးေတြကလဲ ေဘးကေန ေအးေဆးစြာ လုိက္ပါေနၾကတယ္။ အျမင္က ေတာ္ေတာ့္ကို ဆန္းေနတယ္။
“၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ၊ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ေန႔ရက္က ခုဆို တကယ့္ကို အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ့တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ယုံကို မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္”။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မ်က္ရည္လဲ့လဲ့နဲ႔ ေျပာတယ္။ တစ္ေယာက္ကဆို ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။ “ေသခ်ာနားေထာင္စမ္းပါဗ်ာ၊ ဟို လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဖြင့္ေနတာကို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းေတြ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕အသံကို အရင္က ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ နားေထာင္ခဲ့ရတာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်းဇူးရွင္မ်ားအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဖတ္ခဲ့ရတယ္၊ ခုေတာ့…ဗ်ာ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာကို ဖြင့္သံၾကားရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို ခံစားရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး”။
လူေတြက ေတာ္ေတာ္စံုေနၿပီ။ ျပည္သူ႕ရင္ျပင္ တစ္ခုလံုးမွာ အၿပဳံးပန္းေတြ ဆင္ထားတဲ့ လူအုပ္ၾကီး။ ရင္ျပင္တစ္ခုလံုး ျပည့္ႏွက္လို႔ေပါ့။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အာဇာနည္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ သီခ်င္းမ်ားကို သီဆိုလို႔။ အဲ..ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ မြန္းေအာင္ရဲ႕သီခ်င္းေတြကလဲ တိုင္းျပည္အႏွံ႔ ျပည္လည္ ဆန္းသစ္လို႔။ “ေဟ့ေကာင္ ဆင္းေလကြာ၊ ေရာက္ၿပီဟ”။ သူငယ္ခ်င္းက သတိေပးမွ ျပည္သူ႕ရင္ ျပင္ေရွ႕ကို ေရာက္ေနၿပီဆိုတာကို သိရတယ္။ မိန္႔ခြန္းက စေနၿပီ။ အခမ္းအနားဖြင့္တာေတာင္ မမီလိုက္ဘူး။
“ကၽြန္မတို႔ ဒီေန႔ဟာ ျပည္သူ႔ေအာင္ပြဲ (၃) လျပည့္တဲ့ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ဒီေန႔လို ေန႔မ်ိဳးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီလို ေန႔မ်ိဳးကိုေရာက္ဖို႔ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးခဲ့ရတယ္။ မိသားစုေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းလြင့္ကြဲထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလို လြတ္လပ္တဲ့ ေန႔ျမတ္ကိုေရာက္ဖို႔ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာဟာ လမ္းမထက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ခ်စ္စြာေသာ မိသားစုမ်ားစြာရဲ႕အတြင္းမွာ သံတိုင္ ေတြ၊ အုတ္တံတိုင္းနံရံေတြ အမ်ားၾကီး ျခားနားခဲ့ရတယ္။ သံတိုင္ေတြၾကားထဲမွာ လူမဆန္စြာ ျပဳက်င့္ ခံရလို႔ မ်က္စိကြယ္သူကြယ္၊ ေျခလက္က်ိဳးသူက်ိဳးနဲ႔ ဒုကၡိတျဖစ္သူေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက ဒီလြတ္လပ္ေရးဟာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ “ဒီမိုကေရစီ ဘယ္ေန႔ ရမလဲလို႔ ကၽြန္မကို ေမးၾကတယ္၊ ဒီမိုကေရစီရခ်င္ရင္ လူတိုင္း ၀င္လုပ္ရမယ္”လို႔ အရင္က ကၽြန္မ ေျပာ ခဲ့ဖူးသလိုပဲ အခု အားလုံုး၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကလို႔ ဒီမိုကေရစီရလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ခက္ခက္ ခဲခဲနဲ႔ ရယူခဲ့ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို ျပန္လည္ မဆံုးရႈံုးေအာင္ ကၽြန္မတို႔ ၾကိဳးစားၾကရမယ္။ ဒီလို ၾကိဳးစား တဲ့ ေနရာမွာ ျပည္သူေတြက အဓိကပါပဲလို႔ ကၽြန္မ ဒီေနရာကေန အသိေပးခ်င္ပါတယ္။
ဒီေနရာကေန ျပည္သူလူထုၾကီးကို ကၽြန္မအေနနဲ႔ အထူးေျပာျပခ်င္တာက အခု ကၽြန္မတို႔ဟာ ဘက္ေပါင္းစံုက ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံၾကီးကို ျပည္လည္ထူေထာင္ရမယ္။ လိုအပ္တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ေဆာက္ရမယ္။ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကိုလဲ ကၽြန္မတို႔ ျပဳျပင္ရမယ္။ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါကို ကၽြန္မတို႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာကို ဒီေနရာက ေန ကတိေပးပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ျပည္သူေတြကို ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးဆိုၿပီးေတာ့ လုပ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူေတြရဲ႕အျမင္မွာ လမ္းစဥ္ဟာ မွားေနၿပီ၊ ကၽြန္မလုပ္တာ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး၊ ပံုမက်ဘူးလို႔ ခံစားရရင္ စိတ္ထဲမွာ ၿမံဳမထားပါနဲ႔၊ ကၽြန္မတို႔သိေအာင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား က်င္းပ၍ ျဖစ္ေစ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားကျဖစ္ေစ ေဖာ္ျပႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလို လြတ္လပ္စြာ တင္ျပၾကပါလို႔ ကၽြန္မ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အထက္က လူၾကီးေတြ လုပ္ပံုကိုင္ပံုအခ်ိဳးမက်ရင္လဲ ေ၀ဖန္ေပးၾကပါ၊ ေထာက္ျပ ၾကပါ။ ကၽြန္မ အဲဒါကိုလဲ ျပည္သူလူထုၾကီးကို ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံတစ္၀န္းလံုးမွာ ရွိၾကတဲ့ ပညာရွင္မ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ကဗ်ာဆရာမ်ားအားလံုးကိုလဲ ကၽြန္မ ေျပာပါရေစ၊ ရွင္တို႔ အျမင္ေတြ၊ အေတြးေတြကို ထိမ္ခ်န္မထားၾကပါနဲ႔။ ပြင့္လင္းစြာ၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးၾကပါ၊ သားၾကပါ။ ကၽြန္မကို ေ၀ဖန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အထက္လူၾကီးေတြရဲ႕ လုပ္ပံုကိုင္ပံု အခ်ိဳးမေျပတာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္တို႔ အေနနဲ႔ ဘာမွ အဆီးအတားမရွိ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္၊ အၾကံျပဳႏိုင္ပါတယ္၊ တင္ျပေဆြးေႏြးႏိုင္ပါတယ္။ “ရွင္တို႔ၾကိဳက္ၾကိဳက္၊ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ငါ ေခါင္းေဆာင္ပဲ၊ ငါလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မယ္”ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ကၽြန္မမွာ အလ်ဥ္းမရွိဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မ ဒီေနရာကေန အတိအလင္းေျပာပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မအေဖ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကၽြန္မေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေပးဆပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္၊ ကၽြန္မစြမ္းႏိုင္သမွ်လုပ္မယ္၊ စြမ္းအားရွိသမွ် ကၽြန္မရဲ႕ အသက္အေသြးေတြနဲ႔ေပါင္းစပ္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ ကၽြန္မလုပ္ခဲ့မယ္။ ျပည္သူေတြအထဲက မြန္ျဖစ္ ျဖစ္၊ ရွမ္းျဖစ္ျဖစ္၊ ကရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရခိုင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကယား….ဘယ္လူမ်ိဳးထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆသူရွိရင္ ထြက္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းဆင္းေပးပါ့မယ္။ ဒါကိုလဲ ျပည္သူလူထုၾကီးေရွ႕ေမွာက္မွာ ကၽြန္မ အတိအလင္း ေျပာပါ တယ္………………………………………………………………………………”။
“ဘာလို႔ မ်က္ရည္က်ေနရတာလဲကြာ” သူငယ္ခ်င္းကေမးမွ သတိျပန္၀င္လာတယ္။ သတိ၀င္လာမွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ အရြဲသားနဲ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မိန္႔ခြန္းၿပီးတာနဲ႔ ရႈိက္ၾကီး တငင္ ငိုရႈိက္လုိ႔ေနတယ္။ ၀မ္းသာပီတိမ်က္ရည္မ်ား။ မိန္႔ခြန္းၿပီးလို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြါေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထု ျမင္ကြင္းၾကီးကိုၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ကို ငိုရႈိက္မိခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဒီေလာက္ရႈိက္ၾကီးတငင္ မငိုခဲ့ဖူးသလို ဒီေလာက္လဲ ဘယ္တုန္းကမွ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူး ဘူး။
ေကာင္းကင္က ညြတ္ေခြအိက်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ရွိေနတယ္။ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္မွာ တိမ္စိုင္အိအိအခ်ိဳ႕က ဟိုတိုးဒီေရြ႕နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ တိမ္စိုင္ေတြနဲ႔အတူ က,လို႔ ေပါ့။ စီးလာတဲ့ကားက အာဇာနည္ကုန္းနားအေရာက္ လမ္းေဘးမွာ လူထုေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရဲ႕ ပိုစတာအၾကီးၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး “ယား”နဲ႔ေအာ္သြားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလဲ သံေယာင္လိုက္ၿပီး ယား…နဲ႔ လိုက္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ကားတစ္စီးလံုး ပြဲက်ခဲ့တယ္။ ျမဴးလို႔ေပ်ာ္လို႔။
………………………………………
ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာကႏိုးေတာ့
အိပ္ယာတစ္ခုလံုး မ်က္ရည္ေတြ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ရႊဲစိုေနတယ္။
အဲဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ေရွ႕မွာ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေနခဲ့တာက
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရယ္ပါ။
လြင္ျပင္ရိုင္း
11, 5, 2008
သတင္းစာေတြကေရာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကေရာ၊ မဂၢဇင္းေတြကေရာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ရဲရဲေတာက္တိုက္ပြဲ ေတြကို ေဖာ္က်ဴးထားတာေတြ႕ရတယ္။ ဟိုတုန္းက မေဖာ္ျပခဲ့ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ် တဲ့အေနနဲ႔ စာအုပ္တိုင္းမွာ၊ စာေစာင္တိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားရဲ႕ ပံုေတြကို ေ၀ေ၀ဆာဆာ တင္ျပထားၾကတယ္။ “ျပည္သူ႕အား”ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္မွာဆို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို မ်က္ႏွာဖံုးတင္ထားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေစာင္ေတြမွာေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ ကလိမ္ကက်စ္က်ခဲ့ပံုေတြ၊ ညစ္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညစ္ခဲ့တာေတြကို အခန္းဆက္ ေဖာ္ျပေနၾကတယ္။
ဂ်ာနယ္တိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႕ရတာက “အာဏာရွင္ သန္းေရႊ၊ ေမာင္ေအးနဲ႔ ရာ၀ဇတ္ေကာင္မ်ားအား အျမန္ဆံုးတရားစီရင္ဖို႔” တိုက္တြန္းေတာင္းဆိုေနၾကတာေတြ႔ရတယ္။ မေန႔ကေတာင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ လူေတြတိုးၾကိတ္ေနတာေတြ႕လို႔ သြားၾကည့္မိေသးတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ ဗန္ဒါေတြ ကိုယ္စီကိုင္လို႔။ ဆိုင္း ဘုတ္ေတြ၊ ဗန္ဒါေတြေပၚမွာလဲ “သန္းေရႊ အာဏာရူး ၾကိဳးေပး”၊ “ေမာင္ေအး ေသဒဏ္”၊ “၈၈ သတိရလား”၊ “ဒီပဲယင္းကို ေရာက္ဖူးလား”။ စတဲ့ စာသားေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ အရမ္းကို ထူးဆန္း ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လမ္းမေပၚထြက္ ဆႏၵျပရင္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္၊ နံပါတ္တုတ္နဲ႔ရိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာေလ။ ခုေတာ့ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကလဲ ေအးေအးေဆးေဆး၊ လံုၿခံဳေရးေတြကလဲ ေဘးကေန ေအးေဆးစြာ လုိက္ပါေနၾကတယ္။ အျမင္က ေတာ္ေတာ့္ကို ဆန္းေနတယ္။
“၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ၊ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ေန႔ရက္က ခုဆို တကယ့္ကို အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ့တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ယုံကို မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္”။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မ်က္ရည္လဲ့လဲ့နဲ႔ ေျပာတယ္။ တစ္ေယာက္ကဆို ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။ “ေသခ်ာနားေထာင္စမ္းပါဗ်ာ၊ ဟို လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဖြင့္ေနတာကို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းေတြ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕အသံကို အရင္က ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ နားေထာင္ခဲ့ရတာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်းဇူးရွင္မ်ားအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဖတ္ခဲ့ရတယ္၊ ခုေတာ့…ဗ်ာ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာကို ဖြင့္သံၾကားရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို ခံစားရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး”။
လူေတြက ေတာ္ေတာ္စံုေနၿပီ။ ျပည္သူ႕ရင္ျပင္ တစ္ခုလံုးမွာ အၿပဳံးပန္းေတြ ဆင္ထားတဲ့ လူအုပ္ၾကီး။ ရင္ျပင္တစ္ခုလံုး ျပည့္ႏွက္လို႔ေပါ့။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အာဇာနည္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ သီခ်င္းမ်ားကို သီဆိုလို႔။ အဲ..ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ မြန္းေအာင္ရဲ႕သီခ်င္းေတြကလဲ တိုင္းျပည္အႏွံ႔ ျပည္လည္ ဆန္းသစ္လို႔။ “ေဟ့ေကာင္ ဆင္းေလကြာ၊ ေရာက္ၿပီဟ”။ သူငယ္ခ်င္းက သတိေပးမွ ျပည္သူ႕ရင္ ျပင္ေရွ႕ကို ေရာက္ေနၿပီဆိုတာကို သိရတယ္။ မိန္႔ခြန္းက စေနၿပီ။ အခမ္းအနားဖြင့္တာေတာင္ မမီလိုက္ဘူး။
“ကၽြန္မတို႔ ဒီေန႔ဟာ ျပည္သူ႔ေအာင္ပြဲ (၃) လျပည့္တဲ့ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ဒီေန႔လို ေန႔မ်ိဳးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီလို ေန႔မ်ိဳးကိုေရာက္ဖို႔ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးခဲ့ရတယ္။ မိသားစုေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းလြင့္ကြဲထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလို လြတ္လပ္တဲ့ ေန႔ျမတ္ကိုေရာက္ဖို႔ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာဟာ လမ္းမထက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ခ်စ္စြာေသာ မိသားစုမ်ားစြာရဲ႕အတြင္းမွာ သံတိုင္ ေတြ၊ အုတ္တံတိုင္းနံရံေတြ အမ်ားၾကီး ျခားနားခဲ့ရတယ္။ သံတိုင္ေတြၾကားထဲမွာ လူမဆန္စြာ ျပဳက်င့္ ခံရလို႔ မ်က္စိကြယ္သူကြယ္၊ ေျခလက္က်ိဳးသူက်ိဳးနဲ႔ ဒုကၡိတျဖစ္သူေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက ဒီလြတ္လပ္ေရးဟာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ “ဒီမိုကေရစီ ဘယ္ေန႔ ရမလဲလို႔ ကၽြန္မကို ေမးၾကတယ္၊ ဒီမိုကေရစီရခ်င္ရင္ လူတိုင္း ၀င္လုပ္ရမယ္”လို႔ အရင္က ကၽြန္မ ေျပာ ခဲ့ဖူးသလိုပဲ အခု အားလုံုး၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကလို႔ ဒီမိုကေရစီရလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ခက္ခက္ ခဲခဲနဲ႔ ရယူခဲ့ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို ျပန္လည္ မဆံုးရႈံုးေအာင္ ကၽြန္မတို႔ ၾကိဳးစားၾကရမယ္။ ဒီလို ၾကိဳးစား တဲ့ ေနရာမွာ ျပည္သူေတြက အဓိကပါပဲလို႔ ကၽြန္မ ဒီေနရာကေန အသိေပးခ်င္ပါတယ္။
ဒီေနရာကေန ျပည္သူလူထုၾကီးကို ကၽြန္မအေနနဲ႔ အထူးေျပာျပခ်င္တာက အခု ကၽြန္မတို႔ဟာ ဘက္ေပါင္းစံုက ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံၾကီးကို ျပည္လည္ထူေထာင္ရမယ္။ လိုအပ္တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ေဆာက္ရမယ္။ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကိုလဲ ကၽြန္မတို႔ ျပဳျပင္ရမယ္။ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါကို ကၽြန္မတို႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာကို ဒီေနရာက ေန ကတိေပးပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ျပည္သူေတြကို ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးဆိုၿပီးေတာ့ လုပ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူေတြရဲ႕အျမင္မွာ လမ္းစဥ္ဟာ မွားေနၿပီ၊ ကၽြန္မလုပ္တာ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး၊ ပံုမက်ဘူးလို႔ ခံစားရရင္ စိတ္ထဲမွာ ၿမံဳမထားပါနဲ႔၊ ကၽြန္မတို႔သိေအာင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား က်င္းပ၍ ျဖစ္ေစ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားကျဖစ္ေစ ေဖာ္ျပႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလို လြတ္လပ္စြာ တင္ျပၾကပါလို႔ ကၽြန္မ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အထက္က လူၾကီးေတြ လုပ္ပံုကိုင္ပံုအခ်ိဳးမက်ရင္လဲ ေ၀ဖန္ေပးၾကပါ၊ ေထာက္ျပ ၾကပါ။ ကၽြန္မ အဲဒါကိုလဲ ျပည္သူလူထုၾကီးကို ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံတစ္၀န္းလံုးမွာ ရွိၾကတဲ့ ပညာရွင္မ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ကဗ်ာဆရာမ်ားအားလံုးကိုလဲ ကၽြန္မ ေျပာပါရေစ၊ ရွင္တို႔ အျမင္ေတြ၊ အေတြးေတြကို ထိမ္ခ်န္မထားၾကပါနဲ႔။ ပြင့္လင္းစြာ၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးၾကပါ၊ သားၾကပါ။ ကၽြန္မကို ေ၀ဖန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အထက္လူၾကီးေတြရဲ႕ လုပ္ပံုကိုင္ပံု အခ်ိဳးမေျပတာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္တို႔ အေနနဲ႔ ဘာမွ အဆီးအတားမရွိ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္၊ အၾကံျပဳႏိုင္ပါတယ္၊ တင္ျပေဆြးေႏြးႏိုင္ပါတယ္။ “ရွင္တို႔ၾကိဳက္ၾကိဳက္၊ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ငါ ေခါင္းေဆာင္ပဲ၊ ငါလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မယ္”ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ကၽြန္မမွာ အလ်ဥ္းမရွိဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မ ဒီေနရာကေန အတိအလင္းေျပာပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မအေဖ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကၽြန္မေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေပးဆပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္၊ ကၽြန္မစြမ္းႏိုင္သမွ်လုပ္မယ္၊ စြမ္းအားရွိသမွ် ကၽြန္မရဲ႕ အသက္အေသြးေတြနဲ႔ေပါင္းစပ္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ ကၽြန္မလုပ္ခဲ့မယ္။ ျပည္သူေတြအထဲက မြန္ျဖစ္ ျဖစ္၊ ရွမ္းျဖစ္ျဖစ္၊ ကရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရခိုင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကယား….ဘယ္လူမ်ိဳးထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆသူရွိရင္ ထြက္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းဆင္းေပးပါ့မယ္။ ဒါကိုလဲ ျပည္သူလူထုၾကီးေရွ႕ေမွာက္မွာ ကၽြန္မ အတိအလင္း ေျပာပါ တယ္………………………………………………………………………………”။
“ဘာလို႔ မ်က္ရည္က်ေနရတာလဲကြာ” သူငယ္ခ်င္းကေမးမွ သတိျပန္၀င္လာတယ္။ သတိ၀င္လာမွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ အရြဲသားနဲ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မိန္႔ခြန္းၿပီးတာနဲ႔ ရႈိက္ၾကီး တငင္ ငိုရႈိက္လုိ႔ေနတယ္။ ၀မ္းသာပီတိမ်က္ရည္မ်ား။ မိန္႔ခြန္းၿပီးလို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြါေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထု ျမင္ကြင္းၾကီးကိုၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ကို ငိုရႈိက္မိခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဒီေလာက္ရႈိက္ၾကီးတငင္ မငိုခဲ့ဖူးသလို ဒီေလာက္လဲ ဘယ္တုန္းကမွ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူး ဘူး။
ေကာင္းကင္က ညြတ္ေခြအိက်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ရွိေနတယ္။ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္မွာ တိမ္စိုင္အိအိအခ်ိဳ႕က ဟိုတိုးဒီေရြ႕နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ တိမ္စိုင္ေတြနဲ႔အတူ က,လို႔ ေပါ့။ စီးလာတဲ့ကားက အာဇာနည္ကုန္းနားအေရာက္ လမ္းေဘးမွာ လူထုေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရဲ႕ ပိုစတာအၾကီးၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး “ယား”နဲ႔ေအာ္သြားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလဲ သံေယာင္လိုက္ၿပီး ယား…နဲ႔ လိုက္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ကားတစ္စီးလံုး ပြဲက်ခဲ့တယ္။ ျမဴးလို႔ေပ်ာ္လို႔။
………………………………………
ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာကႏိုးေတာ့
အိပ္ယာတစ္ခုလံုး မ်က္ရည္ေတြ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ရႊဲစိုေနတယ္။
အဲဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ေရွ႕မွာ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေနခဲ့တာက
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရယ္ပါ။
လြင္ျပင္ရိုင္း
11, 5, 2008
သာသနာနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး (၄) သို႔မဟုတ္ ယာယီနိဂံုး
သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကို တင္ျပလာတာ အခုဆိုရင္အပိုင္း(၄)ေတာင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အရင္တစ္ပတ္က K Sri.Dhammananda ရဲ႕ Buddhism and Politics ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို အေျခခံ ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ ႏိုင္ငံ့အေရး၊ တိုင္းေရးျပည္ေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး မိန္႔ၾကားခဲ့တာေတြ ကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ အခုလဲ အဲဒါကိုပဲ ဆက္ပါမယ္။
မိလိႏၵပဥွာမွာလဲ “အုပ္ခ်ဳပ္သူအျဖစ္ မသင့္ေတာ္တဲ့၊ ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိတဲ့၊ ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းတဲ့၊ မေလ်ာ္ကန္တဲ့၊ စြမ္းရည္မျပည့္စံုတဲ့၊ မထိုက္တန္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ ၾကီးက်ယ္ တဲ့ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြနဲ႔ သူ႕ကိုယ္သူ ဘုရင္အျဖစ္ (သို႔မဟုတ္) အုပ္ခ်ဳပ္သူအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ခဲ့ မယ္ဆိုရင္ (ျပည္သူက မေဘာမတူဘဲ မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အစိုးရျဖစ္ခဲ့ရင္) သူဟာ ထိခိုက္နာက်င္ဖို႔ အလားအလာေတြ ရွိေနပါၿပီ၊ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဒဏ္ခတ္မႈေတြ ကို ခံရဖို႔ အလားအလာေတြ ရွိေနပါၿပီ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္၊ မထိုက္တန္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ အုပ္စိုးသူဆိုတဲ့ ထိုင္ခံုေပၚမွာ မေလ်ာ္ကန္တဲ့ နည္းေတြနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေနရာ ေပးထားလို႔ပါပဲ။ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ လူသားေတြရဲ႕ အေျခခံ လူမႈက်င့္၀တ္စည္းမ်ဥ္းေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္ တဲ့၊ အၾကမ္းဖက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြဟာ အျပစ္ေပးခံၾကရပါလိမ့္မယ္၊
ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ အလားတူပဲ မမွန္ကန္တဲ့နည္းေတြနဲ႔ အၾကမ္းဖက္တဲ့အစိုးရဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ခတ္မႈကို မလြဲမေသြ ခံရပါလိမ့္မယ္၊ ဒါ့အျပင္ သူ႕ကိုယ္သူ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဓားျပတစ္ေယာက္ လို ျပဳမူတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ျပည္သူေတြက အျပစ္တင္ၾကပါလိမ့္မယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ သေဘာတူ လက္ခံမႈကို လဲ ဘယ္ေသာအခါမွ ရလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ..စသျဖင့္ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
အထက္ပါ တရားေတာ္အလိုအရဆိုလွ်င္ န.အ.ဖ လဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒဏ္ခတ္မႈကို ခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ေ၀လာေ၀း၊ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ သံဃာကိုေတာင္ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ သတ္ရဲတဲ့ အစိုးရ။ စြမ္းရည္ဆိုတာကလဲ ဘာမွ မရွိ။ ကလိမ္ကက်စ္။ အာဏာတည္ၿမဲဖို႔အတြက္ ညာဏ္နီညာဏ္နက္ေတြပဲ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ န.အ.ဖ ဟာ ဓားျပအၾကီးစားၾကီးပါပဲ။ န.အ.ဖ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ၊ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို ဘယ္ေတာ့မွ ရလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဇာတ္ေတာ္တစ္ခုမွာလဲ အျပစ္မဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြကို သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္တဲ့ အစိုးရ၊ အျပစ္ေတြ မ်ားစြာ က်ဴးလြန္ထားသူကို အျပစ္မေပးတဲ့အျပင္ ခ်ီးေျမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရဟာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားထားပါတယ္။
မဇၥ်ိမနိကာယ္မွာလဲပဲ ေအာက္ပါ သေဘာတရားေတြကို ေဟာၾကားထားပါေသးတယ္။ တိုင္း ျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲတိုးတက္ေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္သင့္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေတြးအေခၚေတြကို ဂရုတစိုက္ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ ျပဳေနရပါတယ္။ မိမိ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ မွားယြင္းမႈေတြ၊ အျပစ္အနာအဆာေတြ လုပ္မိသလား၊ မလုပ္မိ ဘူးလားဆိုိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ အၾကံညာဏ္နဲ႔ဆႏၵကို နားေထာင္ေပးဖို႔၊ သိျမင္ဖို႔ အၿမဲတမ္း ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။
ဗုဒၶတရားေတာ္အလိုအရ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုးတက္ေအာင္၊ ေကာင္းမြန္သထက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ န.အ.ဖ ဟာ စကၠန္႔မျခား ပိုပိုၿပီးေတာင္ ဆိုး၀ါးလာတယ္။ ပိုပိုၿပီး ညစ္ပတ္လာတယ္။ ေကာက္က်စ္လာတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ၾကည့္ေလ့မရွိဘဲ သူ႕ကို မၾကိဳက္တဲ့ ျပည္သူေတြကို သတ္ျဖတ္တယ္။
ေနာက္ၿပီး ဆက္ေျပာထားတာက……မိမိဟာ မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကို ျပည္သူေတြက သိျမင္သြားခဲ့ၿပီဆိုရင္ ျပည္သူေတြဟာ သူ႕ကို အျပစ္တင္ ေျပာဆိုၾကပါေတာ့မယ္။ တရားမမွ်တတဲ့ ကိုင္တြယ္မႈ၊ အျပစ္ေပးမႈ၊ အခြန္ေကာက္ခံမႈ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ယုတ္မာေကာက္က်စ္တဲ့ အစိုးရဟာ “တိုင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူျပည္သားေတြကို ပ်က္စီး ေအာင္ လုပ္ေနပါၿပီ”လို႔ ျပည္သူေတြက ေျပာလာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး၊ ျပည္သူေတြဟာ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းအားျဖင့္ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ၿပီး တန္ျပန္လႈပ္ရွားမႈေတြ ျပဳလာၾကပါ လိမ့္မယ္။
အဲဒီသေဘာတရားေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနအားျဖင့္ ေျပာရင္လဲ ရပါတယ္။ အစိုးရဟာ မွန္ကန္ၿပီး တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနမယ္ဆိုရင္ “အရွင္မင္းျမတ္ (သမၼတၾကီး၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ၾကီး) သက္ ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ”လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ ဂုဏ္ျပဳၾကပါလိမ့္မယ္။ …………….။ ေတာ္ေတာ္ မွတ္သား စရာ ေကာင္းတဲ့ စကားပါ။
အခု စာေရးသူတို႔ ပညာသင္ၾကားေနရတဲ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ျပည္သူ (၁၀)ေယာက္ကို သူတို႔အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္း သြားေျပာၾကည့္၊ အနည္းဆံုး (၇) ေယာက္က ျငင္းဆန္ၾကပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ ျပည္သူေတြဟာ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ထိရင္ မၾကိဳက္ၾကဘူး။ စာေရးသူတို႔ဟာလဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ကို ေလးစားခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး (ဘာမွ မသိနားမလည္တဲ့ န.အ.ဖ ေနာက္လိုက္ေတြက လြဲရင္) က ကိုယ့္အစိုးရအေၾကာင္းေျပာၾကရင္ `ထြီ..ထြီ´ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးက ဘယ္လိုလုပ္ တိုးတက္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ စာေရးသူတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာက ျမင္ခ်င္တာက အစိုးရဆိုတာ ၀န္ထမ္းပဲ၊ ျပည္သူက ခိုင္းတာကို လုပ္ရတဲ့ သူေတြပဲ။ ျပည္သူေတြကို ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဘာသာတိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းေတြကို ျပဳလုပ္ဖို႔ တာ၀န္ေပးထားခံရသူပဲ။
ခုေတာ့….အဲ့လို မဟုတ္။ ကိုယ့္ကို ထမင္းေၾကြးတဲ့ ျပည္သူေတြကို ဆုတ္ယုတ္ေအာင္၊ ပ်က္စီးေအာင္ ပိုပိုၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ ျပည္သူက ၾကိဳက္တာမၾကိဳက္တာ အပထား၊ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ ဘာမဆို အကုန္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အစိုးရျဖစ္ေနတယ္။ ဗုဒၶဘာသာလို႔ အမည္ခံထားၾကေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔တူတဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳး၊ အေျပာအဆိုမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး ကိုယ့္ျပည္သူကို သတ္တာ၊ ျဖတ္တာ၊ ႏွိပ္စက္တာဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနသလို တိုးတက္တဲ့ ဒီေန႔လိုေခတ္မွာေတာင္ ယဥ္ေက်းတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
န.အ.ဖ အေနနဲ႔က ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္တာ၊ ဘုရားတည္တာေတြကို လုပ္တာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ေက်ျပြန္ၿပီလို႔ မွတ္ယူေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္လိုက္ေတြကလဲ သူတို႔ ပဥၨင္းတက္တာ၊ ေက်ာင္းသြားၿပီး အလွဴလုပ္တာေလးေတြကို မရိုးႏုိင္ေအာင္ေျပာၿပီး `ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြပါ´လို႔ ေအာ္ေအာ္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ေျပာေနၾက၊ ေရးေနၾက၊ ေအာ္ေနၾကတာေတြဟာ ဘာသာတရားရႈေထာင့္အရ အေတာ္သနားစဖြယ္ျဖစ္ေနသလို၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရႈေထာင့္အရ ေတာ္ေတာ္ကို ရြံစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ န.အ.ဖ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာေတြပါလို႔ ဘယ္လိုပင္ေအာ္ေအာ္ လုပ္ေနတာေတြက ဗုဒၶဘာသာနဲ႔မတူ ယုတ္မာရိုင္းစိုင္းလြန္းေနတယ္။ `န.အ.ဖ ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာအစစ္ေတြပါ´လို႔ ေအာ္သံၾကားရတိုင္း စာေရးသူဟာ အေတာ္ကို ရွက္မိပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶဟာ တခါတရံမွာ လူမႈျပဳျပင္ေရး၀ါဒီအျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူ မိန္႔ၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ အေျခ အေနအရပ္ရပ္ထဲက ဇာတ္စနစ္ကိုေတာ့ အတိအလင္း ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း ေဟာၾကားပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶ ဟာ လူသားအရင္းအျမစ္၊ လူသားစြမ္းအင္ကို အသိအမွတ္ျပဳေလးစားတယ္။ တိုင္းျပည္တိုင္းဟာ လူမႈစီးပြားေရးအေျခအေန တိုးတက္ဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္းကိုလဲ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတန္းစား၊ ဆင္းရဲတဲ့ လူတန္းစားဆိုတဲ့ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္အနက္ သင့္ေတာ္မွ်တတဲ့ စည္းစိမ္ခြဲေ၀မႈ ရဲ႕ အေရးပါမႈကိုလဲ သတိေပးေထာက္ျပေတာ္မူပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေတြကို ျမတ္ဗုဒၶက ေဟာၾကားထားေလေတာ့ ဒါေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္ေတြလားလို႔ ေမးစရာ ရွိလာပါတယ္။ ဓမၼပဒမွာ “ေလာကီအက်ိဳး စီးပြားေတြ ရေစႏိုင္တဲ့လမ္းက တစ္လမ္း၊ နိဗၺာန္ရေစႏိုင္တဲ့လမ္းက တစ္လမ္းျဖစ္တယ္”လို႔ ျမတ္ဗုဒၶက မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ လမ္းက ႏွစ္လမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကြဲျပားေနရဲ႕နဲ႔ ျမတ္ဗုဒၶဟာ လူမႈေရး၊ စီးပြာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြကို ဘာေၾကာင့္ ေဟာၾကားေနရလဲ။
ဒီအတြက္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ရာ၊ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း၊ နိဗၺာန္ရ ေစႏိုင္တဲ့ မဂၢင္အက်င့္ဟာ လူ႔ျပည္လူ႔ ေလာကမွာ က်င့္ရမယ့္အက်င့္ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ လူ႔ျပည္ လူ႔ ေလာကၾကီးေပၚမွာ မဂၢင္လမ္းစဥ္ကို (သို႔မဟုတ္) လူသားက်င့္၀တ္ေတြကို (သို႔မဟုတ္) လူ႕အေျခခံ လြတ္လပ္မႈေတြကို ထိန္းသိမ္းထားဖို႔ လိုပါတယ္။ အေျခခံလြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး မ်ား၊ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ စား၀တ္ေနေရး ျပည့္စံုမႈမ်ား မရွိတဲ့ေနရာမွာ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ မႈကို ရရွိဖို႔အေရးဟာ အခက္အခဲမ်ား ရွိေနအံုးမွာ ျဖစ္တယ္။
ေဒါက္တာဓမၼာနႏၵ(K.sri Dhammananda)ကလဲ “ဗုဒၶဘာသာဟာ လူမႈေရးအမွန္ တရား ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ လံုး၀ဆက္ႏြယ္မႈ မရွိဘူး၊ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိဘူး”လို႔ အထက္ပါ ဓမၼပဒ စကားက မဆိုလိုေၾကာင္း မိန္႔ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာ ဥပေဒေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ၊ စီးပြားေရးစီမံကိန္းေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားရတာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီမွာ အေရးအၾကီး ဆံုးက ႏိုင္ငံေရးစီမံကိန္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးစီမံကိန္းမေကာင္းရင္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း နိဗၺာန္အတြက္ မဆိုထားနဲ႔ ေလာကီခ်မ္းသာကိုေတာင္ ရရွိဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။
ဒီေလာက္နဲ႔တင္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရးကို ရပ္တန္႔ပါေတာ့မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာလာၾကတယ္။ ေျမွာက္ေျပာတာလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ “ဦးဇင္း ေရးထားတာေတြ အရမ္းေကာင္းတယ္ဘုရား။ ဒါေတြ ဖတ္ရေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာအေပၚ ပိုၿပီး ၾကည္ညိဳမိတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကီေကာင္းစားေရးေတြကို ဒီေလာက္ အေလးအနက္ ေျပာေဟာလိမ့္မယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ မထင္ထားဘူးဘုရား”စသျဖင့္ ေျပာလာၾကတယ္။
အဲ….တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ အမွန္ေတြ ေျပာလို႔ဆိုၿပီး ဆဲၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ စာေရးသူ ေရးသားတင္ျပခဲ့သမွ် ဗုဒၶဘာသာက ေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ ေလာကီေရးကိစၥေတြဟာ တကယ့္ကို အျမြက္မွ်၊ နိဒါန္းမွ်ကေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ စာေရးသူဟာလဲ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သုေတသနျပဳ မေလ့လာႏိုင္လို႔ ဒီေလာက္ေလးပဲ တင္ျပလိုက္ရတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ပိဋကတ္စာေပေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ေတြ႕ရင္လဲ ဒီအခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးေလးေတြကို ဆက္ပါအံုးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ယာယီနိဂံုး”လို႔ ေခါင္းစီးမွာ တင္လိုက္တာပါ။
ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး “ဗုဒၶဘာသာဟာ ေလာကီအေရး၊ တိုင္းေရးျပည္ေရးကိစၥေတြနဲ႔ ဘာမွ မဆက္ စပ္ပါဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြမွာ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ မဆိုင္သလို ေနသင့္ တယ္” လို႔ ထင္ျမင္ယူဆသူေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ နားလည္သြားတယ္ဆိုရင္ စာေရးသူ ဒီစာကို ေရးရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါး အစက စကားအနည္းငယ္နဲ႔ နိဂံုးသတ္ပါမယ္။
“ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့ မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး”
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
Ref: Buddhism and Politics
By Dr. K Sri Dhammananda
မိလိႏၵပဥွာမွာလဲ “အုပ္ခ်ဳပ္သူအျဖစ္ မသင့္ေတာ္တဲ့၊ ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိတဲ့၊ ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းတဲ့၊ မေလ်ာ္ကန္တဲ့၊ စြမ္းရည္မျပည့္စံုတဲ့၊ မထိုက္တန္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ ၾကီးက်ယ္ တဲ့ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြနဲ႔ သူ႕ကိုယ္သူ ဘုရင္အျဖစ္ (သို႔မဟုတ္) အုပ္ခ်ဳပ္သူအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ခဲ့ မယ္ဆိုရင္ (ျပည္သူက မေဘာမတူဘဲ မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အစိုးရျဖစ္ခဲ့ရင္) သူဟာ ထိခိုက္နာက်င္ဖို႔ အလားအလာေတြ ရွိေနပါၿပီ၊ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဒဏ္ခတ္မႈေတြ ကို ခံရဖို႔ အလားအလာေတြ ရွိေနပါၿပီ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္၊ မထိုက္တန္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ အုပ္စိုးသူဆိုတဲ့ ထိုင္ခံုေပၚမွာ မေလ်ာ္ကန္တဲ့ နည္းေတြနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေနရာ ေပးထားလို႔ပါပဲ။ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ လူသားေတြရဲ႕ အေျခခံ လူမႈက်င့္၀တ္စည္းမ်ဥ္းေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္ တဲ့၊ အၾကမ္းဖက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြဟာ အျပစ္ေပးခံၾကရပါလိမ့္မယ္၊
ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ အလားတူပဲ မမွန္ကန္တဲ့နည္းေတြနဲ႔ အၾကမ္းဖက္တဲ့အစိုးရဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ခတ္မႈကို မလြဲမေသြ ခံရပါလိမ့္မယ္၊ ဒါ့အျပင္ သူ႕ကိုယ္သူ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဓားျပတစ္ေယာက္ လို ျပဳမူတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ျပည္သူေတြက အျပစ္တင္ၾကပါလိမ့္မယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ သေဘာတူ လက္ခံမႈကို လဲ ဘယ္ေသာအခါမွ ရလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ..စသျဖင့္ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
အထက္ပါ တရားေတာ္အလိုအရဆိုလွ်င္ န.အ.ဖ လဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒဏ္ခတ္မႈကို ခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ေ၀လာေ၀း၊ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ သံဃာကိုေတာင္ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ သတ္ရဲတဲ့ အစိုးရ။ စြမ္းရည္ဆိုတာကလဲ ဘာမွ မရွိ။ ကလိမ္ကက်စ္။ အာဏာတည္ၿမဲဖို႔အတြက္ ညာဏ္နီညာဏ္နက္ေတြပဲ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ န.အ.ဖ ဟာ ဓားျပအၾကီးစားၾကီးပါပဲ။ န.အ.ဖ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ၊ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို ဘယ္ေတာ့မွ ရလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဇာတ္ေတာ္တစ္ခုမွာလဲ အျပစ္မဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြကို သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္တဲ့ အစိုးရ၊ အျပစ္ေတြ မ်ားစြာ က်ဴးလြန္ထားသူကို အျပစ္မေပးတဲ့အျပင္ ခ်ီးေျမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရဟာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားထားပါတယ္။
မဇၥ်ိမနိကာယ္မွာလဲပဲ ေအာက္ပါ သေဘာတရားေတြကို ေဟာၾကားထားပါေသးတယ္။ တိုင္း ျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲတိုးတက္ေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္သင့္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေတြးအေခၚေတြကို ဂရုတစိုက္ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ ျပဳေနရပါတယ္။ မိမိ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ မွားယြင္းမႈေတြ၊ အျပစ္အနာအဆာေတြ လုပ္မိသလား၊ မလုပ္မိ ဘူးလားဆိုိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ အၾကံညာဏ္နဲ႔ဆႏၵကို နားေထာင္ေပးဖို႔၊ သိျမင္ဖို႔ အၿမဲတမ္း ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။
ဗုဒၶတရားေတာ္အလိုအရ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုးတက္ေအာင္၊ ေကာင္းမြန္သထက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ န.အ.ဖ ဟာ စကၠန္႔မျခား ပိုပိုၿပီးေတာင္ ဆိုး၀ါးလာတယ္။ ပိုပိုၿပီး ညစ္ပတ္လာတယ္။ ေကာက္က်စ္လာတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ၾကည့္ေလ့မရွိဘဲ သူ႕ကို မၾကိဳက္တဲ့ ျပည္သူေတြကို သတ္ျဖတ္တယ္။
ေနာက္ၿပီး ဆက္ေျပာထားတာက……မိမိဟာ မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကို ျပည္သူေတြက သိျမင္သြားခဲ့ၿပီဆိုရင္ ျပည္သူေတြဟာ သူ႕ကို အျပစ္တင္ ေျပာဆိုၾကပါေတာ့မယ္။ တရားမမွ်တတဲ့ ကိုင္တြယ္မႈ၊ အျပစ္ေပးမႈ၊ အခြန္ေကာက္ခံမႈ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ယုတ္မာေကာက္က်စ္တဲ့ အစိုးရဟာ “တိုင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူျပည္သားေတြကို ပ်က္စီး ေအာင္ လုပ္ေနပါၿပီ”လို႔ ျပည္သူေတြက ေျပာလာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး၊ ျပည္သူေတြဟာ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းအားျဖင့္ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ၿပီး တန္ျပန္လႈပ္ရွားမႈေတြ ျပဳလာၾကပါ လိမ့္မယ္။
အဲဒီသေဘာတရားေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနအားျဖင့္ ေျပာရင္လဲ ရပါတယ္။ အစိုးရဟာ မွန္ကန္ၿပီး တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနမယ္ဆိုရင္ “အရွင္မင္းျမတ္ (သမၼတၾကီး၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ၾကီး) သက္ ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ”လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ ဂုဏ္ျပဳၾကပါလိမ့္မယ္။ …………….။ ေတာ္ေတာ္ မွတ္သား စရာ ေကာင္းတဲ့ စကားပါ။
အခု စာေရးသူတို႔ ပညာသင္ၾကားေနရတဲ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ျပည္သူ (၁၀)ေယာက္ကို သူတို႔အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္း သြားေျပာၾကည့္၊ အနည္းဆံုး (၇) ေယာက္က ျငင္းဆန္ၾကပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ ျပည္သူေတြဟာ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ထိရင္ မၾကိဳက္ၾကဘူး။ စာေရးသူတို႔ဟာလဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ကို ေလးစားခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး (ဘာမွ မသိနားမလည္တဲ့ န.အ.ဖ ေနာက္လိုက္ေတြက လြဲရင္) က ကိုယ့္အစိုးရအေၾကာင္းေျပာၾကရင္ `ထြီ..ထြီ´ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးက ဘယ္လိုလုပ္ တိုးတက္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ စာေရးသူတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာက ျမင္ခ်င္တာက အစိုးရဆိုတာ ၀န္ထမ္းပဲ၊ ျပည္သူက ခိုင္းတာကို လုပ္ရတဲ့ သူေတြပဲ။ ျပည္သူေတြကို ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဘာသာတိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းေတြကို ျပဳလုပ္ဖို႔ တာ၀န္ေပးထားခံရသူပဲ။
ခုေတာ့….အဲ့လို မဟုတ္။ ကိုယ့္ကို ထမင္းေၾကြးတဲ့ ျပည္သူေတြကို ဆုတ္ယုတ္ေအာင္၊ ပ်က္စီးေအာင္ ပိုပိုၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ ျပည္သူက ၾကိဳက္တာမၾကိဳက္တာ အပထား၊ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ ဘာမဆို အကုန္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အစိုးရျဖစ္ေနတယ္။ ဗုဒၶဘာသာလို႔ အမည္ခံထားၾကေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔တူတဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳး၊ အေျပာအဆိုမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး ကိုယ့္ျပည္သူကို သတ္တာ၊ ျဖတ္တာ၊ ႏွိပ္စက္တာဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနသလို တိုးတက္တဲ့ ဒီေန႔လိုေခတ္မွာေတာင္ ယဥ္ေက်းတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
န.အ.ဖ အေနနဲ႔က ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္တာ၊ ဘုရားတည္တာေတြကို လုပ္တာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ေက်ျပြန္ၿပီလို႔ မွတ္ယူေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္လိုက္ေတြကလဲ သူတို႔ ပဥၨင္းတက္တာ၊ ေက်ာင္းသြားၿပီး အလွဴလုပ္တာေလးေတြကို မရိုးႏုိင္ေအာင္ေျပာၿပီး `ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြပါ´လို႔ ေအာ္ေအာ္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ေျပာေနၾက၊ ေရးေနၾက၊ ေအာ္ေနၾကတာေတြဟာ ဘာသာတရားရႈေထာင့္အရ အေတာ္သနားစဖြယ္ျဖစ္ေနသလို၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရႈေထာင့္အရ ေတာ္ေတာ္ကို ရြံစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ န.အ.ဖ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာေတြပါလို႔ ဘယ္လိုပင္ေအာ္ေအာ္ လုပ္ေနတာေတြက ဗုဒၶဘာသာနဲ႔မတူ ယုတ္မာရိုင္းစိုင္းလြန္းေနတယ္။ `န.အ.ဖ ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာအစစ္ေတြပါ´လို႔ ေအာ္သံၾကားရတိုင္း စာေရးသူဟာ အေတာ္ကို ရွက္မိပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶဟာ တခါတရံမွာ လူမႈျပဳျပင္ေရး၀ါဒီအျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူ မိန္႔ၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ အေျခ အေနအရပ္ရပ္ထဲက ဇာတ္စနစ္ကိုေတာ့ အတိအလင္း ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း ေဟာၾကားပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶ ဟာ လူသားအရင္းအျမစ္၊ လူသားစြမ္းအင္ကို အသိအမွတ္ျပဳေလးစားတယ္။ တိုင္းျပည္တိုင္းဟာ လူမႈစီးပြားေရးအေျခအေန တိုးတက္ဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္းကိုလဲ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတန္းစား၊ ဆင္းရဲတဲ့ လူတန္းစားဆိုတဲ့ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္အနက္ သင့္ေတာ္မွ်တတဲ့ စည္းစိမ္ခြဲေ၀မႈ ရဲ႕ အေရးပါမႈကိုလဲ သတိေပးေထာက္ျပေတာ္မူပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေတြကို ျမတ္ဗုဒၶက ေဟာၾကားထားေလေတာ့ ဒါေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္ေတြလားလို႔ ေမးစရာ ရွိလာပါတယ္။ ဓမၼပဒမွာ “ေလာကီအက်ိဳး စီးပြားေတြ ရေစႏိုင္တဲ့လမ္းက တစ္လမ္း၊ နိဗၺာန္ရေစႏိုင္တဲ့လမ္းက တစ္လမ္းျဖစ္တယ္”လို႔ ျမတ္ဗုဒၶက မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ လမ္းက ႏွစ္လမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကြဲျပားေနရဲ႕နဲ႔ ျမတ္ဗုဒၶဟာ လူမႈေရး၊ စီးပြာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြကို ဘာေၾကာင့္ ေဟာၾကားေနရလဲ။
ဒီအတြက္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ရာ၊ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း၊ နိဗၺာန္ရ ေစႏိုင္တဲ့ မဂၢင္အက်င့္ဟာ လူ႔ျပည္လူ႔ ေလာကမွာ က်င့္ရမယ့္အက်င့္ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ လူ႔ျပည္ လူ႔ ေလာကၾကီးေပၚမွာ မဂၢင္လမ္းစဥ္ကို (သို႔မဟုတ္) လူသားက်င့္၀တ္ေတြကို (သို႔မဟုတ္) လူ႕အေျခခံ လြတ္လပ္မႈေတြကို ထိန္းသိမ္းထားဖို႔ လိုပါတယ္။ အေျခခံလြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး မ်ား၊ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ စား၀တ္ေနေရး ျပည့္စံုမႈမ်ား မရွိတဲ့ေနရာမွာ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ မႈကို ရရွိဖို႔အေရးဟာ အခက္အခဲမ်ား ရွိေနအံုးမွာ ျဖစ္တယ္။
ေဒါက္တာဓမၼာနႏၵ(K.sri Dhammananda)ကလဲ “ဗုဒၶဘာသာဟာ လူမႈေရးအမွန္ တရား ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ လံုး၀ဆက္ႏြယ္မႈ မရွိဘူး၊ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိဘူး”လို႔ အထက္ပါ ဓမၼပဒ စကားက မဆိုလိုေၾကာင္း မိန္႔ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာ ဥပေဒေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ၊ စီးပြားေရးစီမံကိန္းေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားရတာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီမွာ အေရးအၾကီး ဆံုးက ႏိုင္ငံေရးစီမံကိန္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးစီမံကိန္းမေကာင္းရင္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း နိဗၺာန္အတြက္ မဆိုထားနဲ႔ ေလာကီခ်မ္းသာကိုေတာင္ ရရွိဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။
ဒီေလာက္နဲ႔တင္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရးကို ရပ္တန္႔ပါေတာ့မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာလာၾကတယ္။ ေျမွာက္ေျပာတာလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ “ဦးဇင္း ေရးထားတာေတြ အရမ္းေကာင္းတယ္ဘုရား။ ဒါေတြ ဖတ္ရေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာအေပၚ ပိုၿပီး ၾကည္ညိဳမိတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကီေကာင္းစားေရးေတြကို ဒီေလာက္ အေလးအနက္ ေျပာေဟာလိမ့္မယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ မထင္ထားဘူးဘုရား”စသျဖင့္ ေျပာလာၾကတယ္။
အဲ….တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ အမွန္ေတြ ေျပာလို႔ဆိုၿပီး ဆဲၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ စာေရးသူ ေရးသားတင္ျပခဲ့သမွ် ဗုဒၶဘာသာက ေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ ေလာကီေရးကိစၥေတြဟာ တကယ့္ကို အျမြက္မွ်၊ နိဒါန္းမွ်ကေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ စာေရးသူဟာလဲ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သုေတသနျပဳ မေလ့လာႏိုင္လို႔ ဒီေလာက္ေလးပဲ တင္ျပလိုက္ရတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ပိဋကတ္စာေပေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ေတြ႕ရင္လဲ ဒီအခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးေလးေတြကို ဆက္ပါအံုးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ယာယီနိဂံုး”လို႔ ေခါင္းစီးမွာ တင္လိုက္တာပါ။
ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး “ဗုဒၶဘာသာဟာ ေလာကီအေရး၊ တိုင္းေရးျပည္ေရးကိစၥေတြနဲ႔ ဘာမွ မဆက္ စပ္ပါဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြမွာ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ မဆိုင္သလို ေနသင့္ တယ္” လို႔ ထင္ျမင္ယူဆသူေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ နားလည္သြားတယ္ဆိုရင္ စာေရးသူ ဒီစာကို ေရးရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါး အစက စကားအနည္းငယ္နဲ႔ နိဂံုးသတ္ပါမယ္။
“ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့ မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး”
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
Ref: Buddhism and Politics
By Dr. K Sri Dhammananda
သာသနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး (၃)
သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စာေရးသူ တင္ျပခဲ့ ရာမွာ ပထမဆံုး စာေရးသူရဲ႕အျမင္နဲ႔ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယပိုင္းမွာေတာ့ ကိုလိုနီေခတ္ရဟန္း ေတာ္မ်ား ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ၀င္ေရာက္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ခု အပိုင္း သံုးမွာေတာ့ ဘုရားေဟာ က်မ္းဂန္အခ်ိဳ႕ကို ေထာက္ျပၿပီး ဗုဒၶအျမင္အရ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လူသားထု တစ္ရပ္လံုးအေရး၊ ကမၻာသူကမၻာသား သတၱ၀ါအမ်ား ေကာင္းစားေရးသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေလ့လာ တင္ျပသြားပါမယ္။ ၿပီးရင္ တိုက္တြန္းစကားေလး ေျပာမယ္။
ေလာကအက်ိဳး သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ျခင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံ့အေရး ေဆာင္ရြက္ျခင္းဆိုတာကို ခြဲျခားလို႔ မရ ပါဘူး။ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ တရားမွ်တမႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရင္၊ အျခားေကာင္းရာမြန္ရာေတြကို ေဆာင္ ရြက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြလဲ ဆိတ္သုဥ္းဖို႔ အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ညံ့ဖ်င္းေနရင္ ေကာင္းမြန္မႈမရွိရင္ တိုင္းျပည္ဟာ မၿငိမ္ သက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆူပူမႈေတြ၊ ေသာင္းက်န္းမႈေတြ၊ ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို အေျခ အေနေတြကို ဗုဒၶဘာသာအျမင္အရ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေနသြားသင့္သလား။ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းသင့္သလဲ။
“တိုင္းျပည္တြင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစားေတြ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနေန ငါတို႔ ဗုဒၶ ဘာသာဟာ ေလာကမွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းကိုသာ လုပ္ရမယ္။ ဒီလို တိုင္းေရးျပည္ေရး (ေလာကီ ေရး)ကိစၥေတြကို ၀င္ေရာက္မစြတ္ဖက္သင့္ဘူး”။ အဲဒီလုိ ေျပာေနၾကတာဟာ ဗုဒၶအျမင္နဲ႔ ကိုက္ညီမႈ ရွိသလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတာကို ဒီေဆာင္းပါး ဖတ္ရင္းနဲ႔ သေဘာေပါက္သြားၾကမယ္လို႔ ယူဆတယ္။
ဗုဒၶဘာသာအျမင္အရ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈဟာ စာရိတၱမ႑ိဳင္တည္ေဆာက္ ေရးနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ စြမ္းရည္ကို (လူထုအားကို) တာ၀န္ရွိရွိ အသံုးျပဳျခင္းပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ အၾကမ္းမဖက္ျခင္းဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ သူ႕ရဲ႕ အဓိကမက္ေဆ့အေနနဲ႔ ေဟာ ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶဟာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ အၾကမ္းဖက္ျခင္း ကို သေဘာမတူပါဘူး။
ျမတ္ဗုဒၶအလိုအရ “တရားမွ်တတဲ့စစ္ပြဲဆိုတာ မရွိပါဘူး”။ “ေအာင္ပြဲရသူဟာ အမုန္းတရားကို ေမြးထုတ္ေပးတယ္။ ရႈံးနိမ့္သူေတြဟာ ဒုကၡသုကၡေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾကရတယ္”။ ျမတ္ဗုဒၶ အျမင္အရ ရႈံးနိမ့္မႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈ ႏွစ္ဘက္လံုးကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့သူသာ ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းသူ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶဟာ အၾကမ္းမဖက္မႈနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဟာၾကားရံုတင္မကပါဘူး။ ျဖစ္လုဆဲဆဲ ေသြးေခ်ာင္းစီးတိုက္ပြဲတစ္ခုကို ကာကြယ္ဖို႔ စစ္ေျမျပင္ကို ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးနဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သက်နဲ႔ေကာလိယႏွစ္ ျပည္ေထာင္ရဲ႕ ေရာဟိနီျမစ္ေရလုပြဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ႏွစ္ျပည္ေထာင္စစ္သည္ေတြရဲ႕ လက္ နက္ေတြကိုခ်ေစၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး အဇာတသတ္မင္းရဲ႕ ၀ဇၹီတိုင္းကို တိုက္ခိုက္မယ့္ အစီအစဥ္ကိုလဲ အေကာင္အထည္ မေပၚေအာင္ တားဆီးေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶဟာ အစိုးရေကာင္းတစ္ခုရဲ႕ ကနဦးလိုအပ္ခ်က္မ်ား၊ အေရးပါမႈမ်ားကိုလဲ ေဆြးေႏြးေလ့ရွိပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရထိပ္သီးပိုင္းမွာ ယိုယြင္းျခစားေနရင္၊ တရားမွ်တမႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရင္ တိုင္းျပည္ဟာ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးျခင္း၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားျခင္းေတြ တိုးပြားလာပါ လိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ ျဖစ္ၾကရေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးျပပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြကို ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း အၿမဲေဟာၾကားေလ့ရွိပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားတဲ့ လူက်င့္၀တ္စည္းကမ္းေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သင့္ေၾကာင္းကိုလဲ မိန္႔ၾကားထားခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါတုန္းက ျမတ္ဗုဒၶက “တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူက တရားမွ်တရင္၊ ေကာင္းမြန္ရင္ မွဴးၾကီး မတ္ရာ(၀န္ၾကီး)ေတြ တရားမွ်တလာလိမ့္မယ္၊ မွဴးၾကီးမတ္ရာ(၀န္ၾကီး)ေတြ တရားမွ်တရင္၊ ေကာင္း မြန္ရင္ အထက္တန္းရာထူးရွိသူေတြ တရားမွ်တလာလိမ့္မယ္၊ အထက္တန္းရာထူးရွိသူေတြ တရားမွ် တရင္၊ ေကာင္းမြန္ရင္ သာမန္၀န္ထမ္းေတြ တရားမွ်တလာလိမ့္မယ္၊ ၀န္ထမ္းေတြ တရားမွ်တရင္၊ ေကာင္းမြန္ရင္ တိုင္းသူျပည္သားေတြ တရားမွ်တလာလိမ့္မယ္”လို႔ မိန္႔ၾကားထားပါတယ္။
အထက္ပါ ေဟာၾကားခ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဟာ တိုင္းျပည္အေရးနဲ႔ ျပဒါး တစ္လမ္းသံတစ္လမ္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင့္အေရး သို႔မဟုတ္ တိုင္းေရး ျပည္ေရး တည္ၿငိမ္မႈကို တရားမွ်တမႈနဲ႔ တိုင္းတာလို႔ ရပါတယ္။
တရားမွ်တမႈ+တည္ၿငိမ္မႈ။
တရာမမွ်တမႈ+မတည္ၿငိမ္မႈ။
ဒီႏွစ္ခုဟာ ဘယ္လိုမွ ခြဲျခားေတြးေတာလို႔ မရပါဘူး။ ဒီဘက္ႏွစ္ဘက္ကို ေျပာင္းျပန္လဲ တြဲစပ္လို႔ မရပါ ဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူဟာ တရားမွ်တမႈေတာ့ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တည္ၿငိမ္မႈကိုေတာ့ လိုခ်င္တယ္။ ဒါဆိုရင္ အဆိုပါ အုပ္ခ်ဳပ္သူဟာ သဘာ၀ကို ဆန္႔က်င္ေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေဘးကေန အကဲခတ္သူေတြ ဟာလဲ ဒီ စံႏွစ္ခုနဲ႔ အစိုးရစနစ္တစ္ခု ေကာင္း၊ မေကာင္းကို အကဲျဖတ္လို႔ ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ဟာ တည္ၿငိမ္မႈ မရွိဘူး။ လူထုက အၿမဲလိုလို ဆႏၵေတြ ျပေနၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ တရားမွ်တမႈမရွိဘူး သို႔မဟုတ္ လိုအပ္ခ်က္ေတြရွိေနတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔ ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ဖန္ စကၠ၀တၱိသီဟနာဒသုတ္မွာလဲ “တိုင္းျပည္မွာ မွားယြင္းေဖာက္ျပန္မႈေတြ၊ အၾကမ္း ဖက္မႈေတြ၊ အမုန္းအာဃာတတရားေတြ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ စတဲ့ စာရိတၱမ႑ိဳင္ၿပိဳလဲမႈ ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတဲ့ ရာဇ၀တ္မႈေတြအားလံုးဟာ ဆင္းရဲျခင္းကေန ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္တယ္၊ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ အဲဒီလို ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ဘုရင္ (သို႔မဟုတ္) အစိုးရဟာ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ ေပးၿပီး ဖိႏွိပ္ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဆိုပါ မႈခင္းေတြကို အၾကမ္းဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ သုတ္သင္ဖယ္ရွား ၿပီဆိုုရင္ေတာ့ ဒါဟာ အက်ိဳးမဲ့ ေျဖရွင္းနည္းပါပဲ၊ ဆင္းရဲလို႔ ျဖစ္လာရတဲ့ ျပႆနာကို ဆင္းရဲကို ေဖ်ာက္ေပးတဲ့နည္း (သို႔မဟုတ္) ဆင္းရဲမႈပေပ်ာက္ေစမယ့္နည္းကို အသံုးျပဳမွသာလွ်င္ မွန္ကန္တဲ့ ေျဖ ရွင္းနည္း မည္ပါတယ္”လို႔ မိန္႔ၾကားထားပါတယ္။
ကူဋဒႏၱသုတ္မွာလဲပဲ တိုင္းျပည္အတြင္း ဆူပူမႈေတြ (ဆႏၵျပမႈေတြ)၊ အမႈအခင္းေတြ ေလ်ာ့ နည္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းမႈေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အစိုးရဟာ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြင္းမယ့္နည္းအစား ျပည္သူ ေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးကို တိုးတက္ေအာင္ ျပဳေပးျခင္းအားျဖင့္ ေျဖရွင္းဖို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
အစိုးရဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕သယံဇာတေတြကို တိုင္းျပည္စီးပြားေရး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အတြက္သာ အသံုးျပဳသင့္ေၾကာင္း၊ အလုပ္အကိုင္မ်ား ရွာေဖြေပးၿပီး လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ သိကၡာရွိတဲ့ဲ့ သက္ေတာင့္သက္သာဘ၀တစ္ခု ျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ သင့္ေတာ္မွ်တတဲ့ လစာမ်ားေပးဖို႔လဲ အၾကံေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒီစာကို ေရးေနရင္းနဲ႔ စာေရးသူ ေတြးျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶအေပၚမွာလဲ ၾကည္ညိဳၿပီးရင္း ၾကည္ညိဳ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလို တိုင္းျပည္ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေရးတရားေတြဟာ ဒီကေန႔ေခတ္အထိ အသံုးတည့္ေနဆဲပဲ။ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းညႊန္မႈေတြ ေပးေနဆဲပဲဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ ၀မ္းနည္းစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ စို႔ရျပန္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီတရားေတာ္ေတြ ထြန္းကားတယ္ဆိုတဲ့ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံဟာ ခုခ်ိန္ထိ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အထက္ပါ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားနဲ႔အညီ က်င့္သံုးတဲ့ အစိုးရ မေပၚေပါက္ေသးလို႔ပါပဲ။
ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ငါးဆယ္နီးေနၿပီ။ ဗုဒၶဘာသာအစိုးရဟာ ဗုဒၶကို ဥေပကၡာခဲ့ တယ္။ ဗုဒၶလမ္းစဥ္ကို တိမ္ေကာေအာင္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဗုဒၶအေတြးအေခၚေတြကို ေသြဖည္ေနခဲ့ တယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာက “တိုင္းျပည္မွာ ဆူပူမႈေတြ ျဖစ္ေနရင္ အၾကမ္းမဖက္ပါနဲ႔၊ ဆူပူရျခင္းအေၾကာင္းကို ရွာၿပီး ေအးခ်မ္းေအာင္ ေျဖရွင္းပါ”လို႔ မိန္႔ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူတို႔ ႏုိင္ငံမွာ ……………….။
အစိုးရဟာ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ေကာင္းေအာင္မေနဘူး။ ေကာင္းေအာင္မလုပ္ဘူး။ တရားမွ် တမႈနဲ႔ လူအခြင့္အေရးေတြကို ဂရုမစိုက္ဘူး။ တိုင္းသူျပည္သားေတြကိုေတာ့ “ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရး”တဲ့။ ေသနတ္နဲ႔ပစ္။ ေထာင္ခ်။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္။
စာေရးသူကို တိုက္တြန္းခြင့္ျပဳပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားအေပါင္းတို႔…..ျပည္ပကို ေရာက္ေန သူမ်ားျဖစ္ေစ၊ ျပည္တြင္းမွာ ေနထိုင္သူမ်ားျဖစ္ေစ၊ ဒီအာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကပါ။ မင္းေလာင္း ေမွ်ာ္မေနၾကပါနဲ႔။ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ႏိုင္ငံေရးကို လူတုိင္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
သူရဲေကာင္းေတြလဲ ေထာင္ ထဲမွာ ေရာက္ေနၾကရၿပီ။ ႏွိပ္စက္ခံေနၾကရၿပီ။ “အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ=လူဆိုးလူမိုက္ေတြကို မမွီ၀ဲ မဆည္းကပ္ျခင္းဟာ မဂၤလာရွိတယ္”ဆိုတဲ့ မဂၤလာတရားေတာ္ နဲ႔အညီ က်င့္သံုးေနထိုင္ၾကပါ။ ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံၿပီး “ေသ၀နာ စ ဗာလာနံ” လူဆိုးလူမိုက္ေတြကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ေနရင္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာရတာ ဘာအက်ိဳးရွိလိမ့္မလဲ။
မတရားမႈေတြ က်ဆံုးဖို႔ အခ်ိန္ဟာ နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။ အေၾကာက္တရားေတြ စြန္႔လိုက္ေတာ့။ သမၼာက်မ္းစာစကားေလးနဲ႔ ေျပာပါရေစ။ “ေနာင္တရၾကေလာ့၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံ တည္လုၿပီ”။ ျမန္မာ ႏုိင္ငံအေရးေဆာင္ရြက္ေနသူေတြလဲ ေနာင္တရၾကပါေတာ့။ သင္တို႔ရဲ႕ ျပန္႔ကားသြားခဲ့တဲ့ လက္ေတြ ျပန္စုစည္းလိုက္ၾကပါ။ ညီညႊတ္ၾကပါ။ အမိျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သင္တို႔ရဲ႕ ညီညႊတ္မႈကို ေစာင့္လို႔ေနခဲ့ၿပီ။
သင္ဟာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ တရားမွ်တမႈထြန္းကားဖို႔ လုပ္ေဆာင္သူေတြ ေထာင္ နန္းစံေနရတာကို ၾကည့္ရတာ အရသာေတြ႕ေနသလား။ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနၾကရတာကို လက္ခုပ္တီးေနသလား။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထိ ထင္ရာစိုင္း ရမ္းကားမႈ ေတြကို ဒီလိုပဲ ဆက္လက္ စီးဆင္းေစမွာလား။ အေျဖက သင့္ရင္ဘက္ထဲမွာ…….။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
Ref: Buddhism and Politics
by K Sri. Dhammananda
10, 07, 2008
ေလာကအက်ိဳး သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ျခင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံ့အေရး ေဆာင္ရြက္ျခင္းဆိုတာကို ခြဲျခားလို႔ မရ ပါဘူး။ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ တရားမွ်တမႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရင္၊ အျခားေကာင္းရာမြန္ရာေတြကို ေဆာင္ ရြက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြလဲ ဆိတ္သုဥ္းဖို႔ အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ညံ့ဖ်င္းေနရင္ ေကာင္းမြန္မႈမရွိရင္ တိုင္းျပည္ဟာ မၿငိမ္ သက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆူပူမႈေတြ၊ ေသာင္းက်န္းမႈေတြ၊ ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို အေျခ အေနေတြကို ဗုဒၶဘာသာအျမင္အရ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေနသြားသင့္သလား။ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းသင့္သလဲ။
“တိုင္းျပည္တြင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစားေတြ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနေန ငါတို႔ ဗုဒၶ ဘာသာဟာ ေလာကမွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းကိုသာ လုပ္ရမယ္။ ဒီလို တိုင္းေရးျပည္ေရး (ေလာကီ ေရး)ကိစၥေတြကို ၀င္ေရာက္မစြတ္ဖက္သင့္ဘူး”။ အဲဒီလုိ ေျပာေနၾကတာဟာ ဗုဒၶအျမင္နဲ႔ ကိုက္ညီမႈ ရွိသလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတာကို ဒီေဆာင္းပါး ဖတ္ရင္းနဲ႔ သေဘာေပါက္သြားၾကမယ္လို႔ ယူဆတယ္။
ဗုဒၶဘာသာအျမင္အရ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈဟာ စာရိတၱမ႑ိဳင္တည္ေဆာက္ ေရးနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ စြမ္းရည္ကို (လူထုအားကို) တာ၀န္ရွိရွိ အသံုးျပဳျခင္းပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ အၾကမ္းမဖက္ျခင္းဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ သူ႕ရဲ႕ အဓိကမက္ေဆ့အေနနဲ႔ ေဟာ ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶဟာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ အၾကမ္းဖက္ျခင္း ကို သေဘာမတူပါဘူး။
ျမတ္ဗုဒၶအလိုအရ “တရားမွ်တတဲ့စစ္ပြဲဆိုတာ မရွိပါဘူး”။ “ေအာင္ပြဲရသူဟာ အမုန္းတရားကို ေမြးထုတ္ေပးတယ္။ ရႈံးနိမ့္သူေတြဟာ ဒုကၡသုကၡေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾကရတယ္”။ ျမတ္ဗုဒၶ အျမင္အရ ရႈံးနိမ့္မႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈ ႏွစ္ဘက္လံုးကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့သူသာ ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းသူ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶဟာ အၾကမ္းမဖက္မႈနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဟာၾကားရံုတင္မကပါဘူး။ ျဖစ္လုဆဲဆဲ ေသြးေခ်ာင္းစီးတိုက္ပြဲတစ္ခုကို ကာကြယ္ဖို႔ စစ္ေျမျပင္ကို ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးနဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သက်နဲ႔ေကာလိယႏွစ္ ျပည္ေထာင္ရဲ႕ ေရာဟိနီျမစ္ေရလုပြဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ႏွစ္ျပည္ေထာင္စစ္သည္ေတြရဲ႕ လက္ နက္ေတြကိုခ်ေစၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး အဇာတသတ္မင္းရဲ႕ ၀ဇၹီတိုင္းကို တိုက္ခိုက္မယ့္ အစီအစဥ္ကိုလဲ အေကာင္အထည္ မေပၚေအာင္ တားဆီးေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶဟာ အစိုးရေကာင္းတစ္ခုရဲ႕ ကနဦးလိုအပ္ခ်က္မ်ား၊ အေရးပါမႈမ်ားကိုလဲ ေဆြးေႏြးေလ့ရွိပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရထိပ္သီးပိုင္းမွာ ယိုယြင္းျခစားေနရင္၊ တရားမွ်တမႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရင္ တိုင္းျပည္ဟာ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးျခင္း၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားျခင္းေတြ တိုးပြားလာပါ လိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ ျဖစ္ၾကရေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးျပပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြကို ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း အၿမဲေဟာၾကားေလ့ရွိပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားတဲ့ လူက်င့္၀တ္စည္းကမ္းေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သင့္ေၾကာင္းကိုလဲ မိန္႔ၾကားထားခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါတုန္းက ျမတ္ဗုဒၶက “တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူက တရားမွ်တရင္၊ ေကာင္းမြန္ရင္ မွဴးၾကီး မတ္ရာ(၀န္ၾကီး)ေတြ တရားမွ်တလာလိမ့္မယ္၊ မွဴးၾကီးမတ္ရာ(၀န္ၾကီး)ေတြ တရားမွ်တရင္၊ ေကာင္း မြန္ရင္ အထက္တန္းရာထူးရွိသူေတြ တရားမွ်တလာလိမ့္မယ္၊ အထက္တန္းရာထူးရွိသူေတြ တရားမွ် တရင္၊ ေကာင္းမြန္ရင္ သာမန္၀န္ထမ္းေတြ တရားမွ်တလာလိမ့္မယ္၊ ၀န္ထမ္းေတြ တရားမွ်တရင္၊ ေကာင္းမြန္ရင္ တိုင္းသူျပည္သားေတြ တရားမွ်တလာလိမ့္မယ္”လို႔ မိန္႔ၾကားထားပါတယ္။
အထက္ပါ ေဟာၾကားခ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဟာ တိုင္းျပည္အေရးနဲ႔ ျပဒါး တစ္လမ္းသံတစ္လမ္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင့္အေရး သို႔မဟုတ္ တိုင္းေရး ျပည္ေရး တည္ၿငိမ္မႈကို တရားမွ်တမႈနဲ႔ တိုင္းတာလို႔ ရပါတယ္။
တရားမွ်တမႈ+တည္ၿငိမ္မႈ။
တရာမမွ်တမႈ+မတည္ၿငိမ္မႈ။
ဒီႏွစ္ခုဟာ ဘယ္လိုမွ ခြဲျခားေတြးေတာလို႔ မရပါဘူး။ ဒီဘက္ႏွစ္ဘက္ကို ေျပာင္းျပန္လဲ တြဲစပ္လို႔ မရပါ ဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူဟာ တရားမွ်တမႈေတာ့ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တည္ၿငိမ္မႈကိုေတာ့ လိုခ်င္တယ္။ ဒါဆိုရင္ အဆိုပါ အုပ္ခ်ဳပ္သူဟာ သဘာ၀ကို ဆန္႔က်င္ေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေဘးကေန အကဲခတ္သူေတြ ဟာလဲ ဒီ စံႏွစ္ခုနဲ႔ အစိုးရစနစ္တစ္ခု ေကာင္း၊ မေကာင္းကို အကဲျဖတ္လို႔ ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ဟာ တည္ၿငိမ္မႈ မရွိဘူး။ လူထုက အၿမဲလိုလို ဆႏၵေတြ ျပေနၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ တရားမွ်တမႈမရွိဘူး သို႔မဟုတ္ လိုအပ္ခ်က္ေတြရွိေနတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔ ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ဖန္ စကၠ၀တၱိသီဟနာဒသုတ္မွာလဲ “တိုင္းျပည္မွာ မွားယြင္းေဖာက္ျပန္မႈေတြ၊ အၾကမ္း ဖက္မႈေတြ၊ အမုန္းအာဃာတတရားေတြ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ စတဲ့ စာရိတၱမ႑ိဳင္ၿပိဳလဲမႈ ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတဲ့ ရာဇ၀တ္မႈေတြအားလံုးဟာ ဆင္းရဲျခင္းကေန ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္တယ္၊ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ အဲဒီလို ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ဘုရင္ (သို႔မဟုတ္) အစိုးရဟာ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ ေပးၿပီး ဖိႏွိပ္ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဆိုပါ မႈခင္းေတြကို အၾကမ္းဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ သုတ္သင္ဖယ္ရွား ၿပီဆိုုရင္ေတာ့ ဒါဟာ အက်ိဳးမဲ့ ေျဖရွင္းနည္းပါပဲ၊ ဆင္းရဲလို႔ ျဖစ္လာရတဲ့ ျပႆနာကို ဆင္းရဲကို ေဖ်ာက္ေပးတဲ့နည္း (သို႔မဟုတ္) ဆင္းရဲမႈပေပ်ာက္ေစမယ့္နည္းကို အသံုးျပဳမွသာလွ်င္ မွန္ကန္တဲ့ ေျဖ ရွင္းနည္း မည္ပါတယ္”လို႔ မိန္႔ၾကားထားပါတယ္။
ကူဋဒႏၱသုတ္မွာလဲပဲ တိုင္းျပည္အတြင္း ဆူပူမႈေတြ (ဆႏၵျပမႈေတြ)၊ အမႈအခင္းေတြ ေလ်ာ့ နည္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းမႈေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အစိုးရဟာ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြင္းမယ့္နည္းအစား ျပည္သူ ေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးကို တိုးတက္ေအာင္ ျပဳေပးျခင္းအားျဖင့္ ေျဖရွင္းဖို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
အစိုးရဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕သယံဇာတေတြကို တိုင္းျပည္စီးပြားေရး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အတြက္သာ အသံုးျပဳသင့္ေၾကာင္း၊ အလုပ္အကိုင္မ်ား ရွာေဖြေပးၿပီး လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ သိကၡာရွိတဲ့ဲ့ သက္ေတာင့္သက္သာဘ၀တစ္ခု ျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ သင့္ေတာ္မွ်တတဲ့ လစာမ်ားေပးဖို႔လဲ အၾကံေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒီစာကို ေရးေနရင္းနဲ႔ စာေရးသူ ေတြးျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶအေပၚမွာလဲ ၾကည္ညိဳၿပီးရင္း ၾကည္ညိဳ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလို တိုင္းျပည္ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေရးတရားေတြဟာ ဒီကေန႔ေခတ္အထိ အသံုးတည့္ေနဆဲပဲ။ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းညႊန္မႈေတြ ေပးေနဆဲပဲဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ ၀မ္းနည္းစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ စို႔ရျပန္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီတရားေတာ္ေတြ ထြန္းကားတယ္ဆိုတဲ့ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံဟာ ခုခ်ိန္ထိ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အထက္ပါ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားနဲ႔အညီ က်င့္သံုးတဲ့ အစိုးရ မေပၚေပါက္ေသးလို႔ပါပဲ။
ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ငါးဆယ္နီးေနၿပီ။ ဗုဒၶဘာသာအစိုးရဟာ ဗုဒၶကို ဥေပကၡာခဲ့ တယ္။ ဗုဒၶလမ္းစဥ္ကို တိမ္ေကာေအာင္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဗုဒၶအေတြးအေခၚေတြကို ေသြဖည္ေနခဲ့ တယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာက “တိုင္းျပည္မွာ ဆူပူမႈေတြ ျဖစ္ေနရင္ အၾကမ္းမဖက္ပါနဲ႔၊ ဆူပူရျခင္းအေၾကာင္းကို ရွာၿပီး ေအးခ်မ္းေအာင္ ေျဖရွင္းပါ”လို႔ မိန္႔ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူတို႔ ႏုိင္ငံမွာ ……………….။
အစိုးရဟာ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ေကာင္းေအာင္မေနဘူး။ ေကာင္းေအာင္မလုပ္ဘူး။ တရားမွ် တမႈနဲ႔ လူအခြင့္အေရးေတြကို ဂရုမစိုက္ဘူး။ တိုင္းသူျပည္သားေတြကိုေတာ့ “ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရး”တဲ့။ ေသနတ္နဲ႔ပစ္။ ေထာင္ခ်။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္။
စာေရးသူကို တိုက္တြန္းခြင့္ျပဳပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားအေပါင္းတို႔…..ျပည္ပကို ေရာက္ေန သူမ်ားျဖစ္ေစ၊ ျပည္တြင္းမွာ ေနထိုင္သူမ်ားျဖစ္ေစ၊ ဒီအာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကပါ။ မင္းေလာင္း ေမွ်ာ္မေနၾကပါနဲ႔။ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ႏိုင္ငံေရးကို လူတုိင္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
သူရဲေကာင္းေတြလဲ ေထာင္ ထဲမွာ ေရာက္ေနၾကရၿပီ။ ႏွိပ္စက္ခံေနၾကရၿပီ။ “အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ=လူဆိုးလူမိုက္ေတြကို မမွီ၀ဲ မဆည္းကပ္ျခင္းဟာ မဂၤလာရွိတယ္”ဆိုတဲ့ မဂၤလာတရားေတာ္ နဲ႔အညီ က်င့္သံုးေနထိုင္ၾကပါ။ ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံၿပီး “ေသ၀နာ စ ဗာလာနံ” လူဆိုးလူမိုက္ေတြကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ေနရင္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာရတာ ဘာအက်ိဳးရွိလိမ့္မလဲ။
မတရားမႈေတြ က်ဆံုးဖို႔ အခ်ိန္ဟာ နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။ အေၾကာက္တရားေတြ စြန္႔လိုက္ေတာ့။ သမၼာက်မ္းစာစကားေလးနဲ႔ ေျပာပါရေစ။ “ေနာင္တရၾကေလာ့၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံ တည္လုၿပီ”။ ျမန္မာ ႏုိင္ငံအေရးေဆာင္ရြက္ေနသူေတြလဲ ေနာင္တရၾကပါေတာ့။ သင္တို႔ရဲ႕ ျပန္႔ကားသြားခဲ့တဲ့ လက္ေတြ ျပန္စုစည္းလိုက္ၾကပါ။ ညီညႊတ္ၾကပါ။ အမိျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သင္တို႔ရဲ႕ ညီညႊတ္မႈကို ေစာင့္လို႔ေနခဲ့ၿပီ။
သင္ဟာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ တရားမွ်တမႈထြန္းကားဖို႔ လုပ္ေဆာင္သူေတြ ေထာင္ နန္းစံေနရတာကို ၾကည့္ရတာ အရသာေတြ႕ေနသလား။ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနၾကရတာကို လက္ခုပ္တီးေနသလား။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထိ ထင္ရာစိုင္း ရမ္းကားမႈ ေတြကို ဒီလိုပဲ ဆက္လက္ စီးဆင္းေစမွာလား။ အေျဖက သင့္ရင္ဘက္ထဲမွာ…….။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
Ref: Buddhism and Politics
by K Sri. Dhammananda
10, 07, 2008
သာသနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး (၂)
ဒီအေၾကာင္းကို ဆက္မယ္ဆက္မယ္နဲ႔ တန္႔ေနခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳး မ်ိဳးေၾကာင့္ ဆက္မေရးျဖစ္တာ။ အခု အားလပ္ခ်ိန္ေလးရတုန္း ဆက္ေျပာပါရေစ။ စာေရးသူဟာ စာေရးလို႔ရွိရင္ ခံစားခ်က္နဲ႔အေတြ႕အၾကံဳကို အေျခခံၿပီးေရးမွ အားရွိပါတယ္။ ခံစားခ်က္မပါဘဲ အေၾကာင္းအရာအေတြ႕အၾကံဳ ခ်ည္းဆိုရင္ လက္က ေရးလို႔မသြက္ေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုလိုနီေခတ္ကာလက သာသနာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ဆက္စပ္ခဲ့ပံုေလးကို အေျခခံၿပီး တင္ျပသြားလိုပါတယ္။
စာေရးသူ အရင္အပတ္က “ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ရဟန္းေတာ္ေတြသာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေခတ္ကာလက ရဟန္းေတာ္ေတြဟာလဲ ျပည္သူေတြ သူ႕ကၽြန္ဘ၀မွာ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနတာကို လက္ပိုက္မၾကည့္ခဲ့ၾကပါဘူး။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဘၾကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၈၈-ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၆၂-ခုႏွစ္မွာ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔စစ္ျဖစ္ၿပီး တနသၤာရီ၊ ရခိုင္…စသည္တို႔ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ပုဂံမင္းလက္ထက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၁၃- ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၅၂-ခုႏွစ္မွာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၄၇-ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၄-ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္းအေလ့အထ မွာ အားနည္းတဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ထိုးစစ္ဆင္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ သမိုင္းေၾကာင္း ေတြအရ သူပုန္ထတဲ့အဆင့္ေလာက္သာ ရွိခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြအတြက္ လြယ္လင့္တကူ သုတ္သင္ပစ္ႏိုင္ ခဲ့တာက မ်ားပါတယ္။
စာေရးသူ ဒါေတြကို ျပန္ေျပာရတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ဆက္သြယ္မႈကို ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးျပန္ရလာျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ရဟန္းေတာ္ မ်ား သာသနာေရးကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တာဟာလဲ ဘယ္လိုမွ ျငင္းဆိုလို႔မရတဲ့ အရွိတရားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရမယ္။ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေနေပမယ့္ ျမန္မာေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕အရသာကို မသိခဲ့ ၾကဘူး။ အဲဒီေခတ္က အခ်ိဳ႕ကလဲ သူပုန္ထၿပီး တိုက္ရံုနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးၾကီး ရလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ (မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ ေတာခို၍ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးတိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ေရွးျမန္မာတို႔အား အထင္ေသးစိတ္ျဖင့္ ေရးသားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထိုမွ်ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး မရရွိႏိုင္ပံုကို မီးေမာင္းထိုးျပလိုရင္းသာ ျဖစ္တယ္)။ သူပုန္ထၿပီး တိုက္ခိုက္သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဖမ္းအဆီးခံရၿပီး အသတ္ခံရတာမ်ားေတာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္သူေတြဟာ ရွားပါးလာခဲ့တယ္။
ထိုကာလေတြမွာ အေမရိကန္နဲ႔အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံေတြဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံဟာ ၾသစၾတီးယားႏိုင္ငံလက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ အီတလီလြတ္လပ္ေရးရျခင္း….. စသည့္သတင္းေတြဟာ အခ်ိဳ႕ျမန္မာတို႔၏စိတ္ကို လႈပ္ႏိႈးေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ အဂၤလိပ္ အစိုးရအား ပုန္ကန္ျခားနားမႈမ်ားက အိပ္ေမာက်ေနေသာ ျမန္မာတို႔အား ႏိႈးေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာေတြဟာ ေရွးပေ၀သဏီကတဲက လူစြမ္းေကာင္းေမွ်ာ္တတ္တဲ့ဓေလ့ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္လိုစိတ္ရွိေပမယ့္ လဲ လူစြမ္းေကာင္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ “အင္း ဟသၤာဆင္းလိမ့္မည္၊ ဟသၤာ မုဆိုးေလးႏွင့္ခြင္းလိမ့္မည္၊ မုဆိုး ထီးရိုးရိုက္လိမ့္မည္၊ ထီးရိုး မိုးၾကိဳးပစ္လိမ့္မည္”…စတဲ့ သိုက္ေတြတေဘာင္ေတြနဲ႔ ကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္းကို တစ္ေန႔ေပၚလာႏိုးႏိုး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
အသင္းအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈဟာ (စာေရးသူ လက္လွမ္းမွီသေလာက္) ၀ိုင္.အမ္.ဘီ.ေအ ေခတ္က်မွ စ,ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဒီအသင္းၾကီးဟာ (အစက) ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး လံုး၀မေျပာဆိုရဲတဲ့အသင္းၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာျပန္႔ပြားေရးအတြက္၊ တိုင္းျပည္ပညာေရးအတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ အက်ိဳးရလဒ္မ်ား ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ “သူ႕ကၽြန္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္အရွင္ သခင္တို႔ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ သစၥာေစာင့္သိ ရိုေသပါမည့္အေၾကာင္း” ေျပာခဲ့ၾကတာေတြကို ေတြ႕ရတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခုခ်ိန္ထိ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းစဥ္ကုိ ေရာက္မလာေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဆက္စပ္မႈက ရွိေနေတာ့ ဆက္ေျပာပါအံုးမယ္။ ဒီအသင္းၾကီးကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့လူၾကီးေတြအမ်ားစုဟာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစားဖားၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတာေတြ႕ရတယ္။ အစည္းအေ၀းမွာ သူတို႔ တင္သြင္းခဲ့တဲ့ အဆိုတစ္ခုကို နမူနာအျဖစ္ ေျပာျပခ်င္တယ္။
“ႏိုင္ငံလံုးရွိ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းသားမ်ားႏွင့္ ၄င္းအလားတူ။ အသင္းမ်ား စည္းေ၀းၾကေသာ။ ဤပြဲၾကီးသို႔ ၾကြေရာက္လာၾကေသာ ပရိသာတ္တို႔က။ ဘုန္းေတာ္အလြန္ၾကီးျမတ္ေတာ္မူလွေသာ။ ဧကရာဇ္ မင္းတရားၾကီးႏွင့္တကြ။ ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ရာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ဘုန္းေတာ္ဘုရား၏ ကိုယ္ခြဲျပဳလုပ္၍ စီမံအုပ္ ခ်ဳပ္ၾကေပေသာ ကိုယ္စားလွယ္အရာရွိမင္းတို႔အား။ မ်ားစြာ ႏွစ္သက္ေလးျမတ္လ်က္။ သစၥာေတာ္ကို။ မယိုင္း မယုိင္ ေက်ာက္စာတိုင္ကဲ့သုိ႔ ေစာင့္သိရိုေသၾကေၾကာင္း”။
အထက္ပါ အဆိုတင္သြင္းေတာ့ ဦးေရႊဇံေအာင္က ေထာက္ခံခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ အျခားအဆို မ်ားမွာလဲ ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္မ်ား ကိန္း၀ပ္မလာခင္အထိ အဂၤလိပ္သေဘာက်ေအာင္ ေျပာထားေသာ စကားမ်ားသာ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရပါတယ္။ (တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ အက်ိဳးလိုလားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္အဆိုမ်ားလဲ ရွိပါတယ္)။ ဥပမာ ဘုရား၀တၱကေျမေပၚမွာ ဖိနပ္စီးျခင္းကို တားျမစ္ဖို႔ တင္သြင္း တဲ့အဆို၊ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ မဂၤလသုတ္ထည့္သြင္းျပဓာန္းဖို႔ တင္သြင္းတဲ့အဆိုမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
……..။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဟာ ဦးေဆာင္သူလဲ မရွိ။ ျပည္သူေတြကလဲ အသိပညာ ဗဟုသုတ နည္းပါး။ ပညာတတ္မ်ားကလဲ ကိုယ္က်ိဳးရွာသမားေတြ။ (အမ်ားစုကို ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။) အခ်ိဳ႕ပညာတတ္ မ်ားကေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ပညာေတြသင္လာၿပီး မ်က္စိပြင့္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းစုျဖစ္တဲ့ အတြက္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေလာက္ေလာက္လားလား အားရစရာ ဘာမွ်မရွိခဲ့ေသးဘူး။
၁၂၈၀-ခုႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမဟာ ဥေရာပ၊ အေမရိကနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေတြကေန ျပန္ၾကြလာ ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ သူသိခဲ့တဲ့ အသိပညာေတြကို မိမိအမ်ိဳးသားေတြကို ျဖန္႔ေ၀ဖို႔ အစဥ္တစိုက္ ၾကိဳးစား ခဲ့ပါတယ္။ ၀ိုင္.အမ္.ဘီ.ေအ အသင္းၾကီးကို ၀င္ၿပီး ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ တိုင္းတစ္ပါး သားေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ေနရတဲ့ျပည္သူေတြကို လြတ္လပ္ေရးအရသာအေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဟာေျပာခဲ့ ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ႕စကားေတြကို လူေတြဟာ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကဆဲပဲ။ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ငါတို႔ လုပ္လို႔ရတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံယူထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သတင္းစာေတြကေန ဆရာေတာ္ေျပာတာမွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံေရးသားေပးမွ ျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္ေတြ တိုးပြား လာခဲ့ၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်က္စိ ပြင့္လာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားပြဲမ်ားမွာ လူေတြတျဖည္းျဖည္း မ်ားလာ ခဲ့တယ္။ (စာေရးသူ လိုရာဆြဲေျပာတယ္ဟု မယူဆေစလိုပါ။ သမိုင္းကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ေနရာမွာ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္)။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက ျပည္သူေတြကို အထူးသျဖင့္ သာသနာတြင္းရွိ ရဟန္းေတာ္ေတြကို လႈပ္ကိုင္ဆြဲရမ္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
“သံဃာေတာ္ေတြကလဲ ေက်ာင္းမွာပဲ က်ိန္းမေနၾကပါနဲ႔။ တိုင္းျပည္သည္ ကၽြန္ဘ၀တြင္ ေရာက္၍ေန ေသာအခါ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားမွာ ကၽြန္မ်ားျဖစ္၍ ကၽြန္မ်ား ကိုးကြယ္ေသာဘာသာသည္လည္း ကၽြန္ဘာသာ ႏွင့္ကၽြန္သာသနာပင္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္မွသာလွ်င္ သာသနာၾကီးပြားထြန္းကားႏိုင္မည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ က်ိန္း၍ခ်ည္း ေနျခင္းငွါ မသင့္ပါဘူး။ သံဃသမဂၢီမ်ား ဖြဲ႕စည္းခါ လြတ္လပ္ေရး ကို ၾကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္”
ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ့္စကားဟာ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူေတြျဖစ္တဲ့ရဟန္းေတာ္ေတြကို တိုင္းျပည္ အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ကၽြန္ဘ၀ရဲ႕ဆိုးရြားနိမ့္က်လွပံု၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားေတြနဲ႔ အဆင့္အတန္းကြာျခားပံု၊ ျပည္သူမ်ား ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္ေနပံု၊ အမ်ားအထင္ၾကီးတဲ့အဂၤလိပ္ဟာ ပညာသင္ေပးေပမယ့္ သူတို႔ေပး တဲ့ပညာဟာ ကၽြန္ပညာသာျဖစ္ပံု၊ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလို ညိွဳးႏြမ္းေသြ႕ေျခာက္ေနရပံု၊ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းစြာ အသက္ေမြးေနရပံု၊ ….စသည္တို႔ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေအာင္ ေဟာၾကားခဲ့ပါ တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ ဆရာေတာ္ေျပာတာ မွန္ေၾကာင္း စဥ္းစာလာမိၾကတယ္။
၁၂၈၃-ခုႏွစ္၊ ေဒးဒရဲ၊ ဆူးကလပ္ရြာမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို အသေရညွိဳးႏြမ္းေစမႈနဲ႔ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရပါ တယ္။ ျပည္သူေတြဟာ ဘုန္းၾကီးထိရင္ မခံဘူးဆိုတာ ၂၀၀၇၊ စက္တင္ဘာမွာမွ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ အဖမ္းခံရေတာ့မွ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဆာေလာင္လာခဲ့ၿပီ။ ငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြ ေထာင္မတ္လို႔လာ ခဲ့ၿပီ။
သံဃာမ်ားလဲ ႏိုးလာခဲ့ၿပီ။ ဆရာေတာ္ အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း “သံဃသမဂၢီအသင္း”မ်ားကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး တိုင္းျပည္အေရးကို ေဆာင္ရြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ သံဃသမဂၢီအသင္းေပါင္း (၃၇)သင္းထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အစက သံဃာအငယ္ေတြပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလယ္ေတာရဆရာေတာ္၊ စလင္းဆရာေတာ္၊ ေ၀ဠဳ၀န္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး….စတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္ေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအေရးအတြက္ တရားမ်ား ေဟာၾကားလာခဲ့ ၾကတယ္။
ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အဲဒီေခတ္ကာလကို ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္မ်ား ႏိုးၾကားလာတဲ့ေခတ္လို႔ သံုးသပ္ၾကပါ တယ္။ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရ၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ိသုဒၶ၊ ဦးစေႏၵာဘာသ၊ ဗားကရာတိုက္ဆရာေတာ္၊ သာဓုတိုက္ ဆရာေတာ္၊ မိုးတားတိုက္ဆရာေတာ္၊ ဆင္ေပါင္၀ဲ ေက်ာက္ေဆာင္းဆရာေတာ္၊ မံုရြာေရႊပုလဲဆရာေတာ္….စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ ထိုေခတ္က နာမည္ၾကီး ဆရာေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္က အေၾကာင္း ေတြသိေတာ့ အထက္ျမန္မာျပည္မွာလဲ သံဃသမဂၢီအသင္းမ်ား ဖြဲ႕လာၾကတယ္။ ပ်ဥ္းမနားက ေဘးမဲ့ဆရာ ေတာ္ၾကီးမွဴးၿပီး ႏိုင္ငံ့အေရးကို အားတက္သေရာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာ၊ မတရားဖိႏွိပ္ခံေနရတာေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ၾကပါဘူး။ အဆိုပါဆရာေတာ္ေတြထဲက ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရဆိုလွ်င္ သူ႕အေၾကာင္း ေတြးမိသူတိုင္း ဦးေခါင္းေတြ အလိုလို ကိုင္းညြတ္သြားခဲ့တယ္။ ဦး၀ိစာရ ဘ၀မွာ အဖမ္းခံရတာလဲ ခဏခဏပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဟာ အမ်ိဳးသားေရးအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဦးမညႊတ္ခဲ့ပါဘူး။ ၁၂၉၁-ခုႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ ဟာ အစိုးရအၾကည္ညိဳဖ်က္မႈနဲ႔တရားစြဲၿပီး အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ ၆-ႏွစ္ က်ခံခဲ့ရတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ေထာင္ထဲမွာ (တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ဦးသုမဂၤလာလကၤာရ…စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလို) ပိတ္ျဖဴစည္းခံရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ဆက္လက္ၿပီး အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။ မစားမေသာက္ေန ရင္း ၁၆၆-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အာဇာနည္ပီပီ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားခဲ့ပါတယ္။ …………………။
ေနာက္ပိုင္းမွာလဲ ဦး၀ိစာရေလာက္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တိုင္းျပည္အေရးမွာ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလို႔ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ၉-ေထာင္စံ ဦးေဃာသ၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဆရာေတာ္ ဦးေကတု၊ မလႈိင္ဦးေဒ၀ိႏၵ၊ သရက္ၿမိဳ႕ဦး၀ိမလဗုဒၶိ၊ အာလံဦးလာဘ၊ ဦးနာဂိႏၵ၊ ဦးစႏၵိမာ၊ သာယာ၀တီဦးေဉယ်၊ မႏၱလာဦးေကလာ၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္းစိန္ေရာင္ခ်ည္ ဦးအာစာရ၊ ဦးအာေလာက။ ဦးအာသဖ၊ ဦးက၀ိႏၵာဓိပတိ၊ ေရႊမ်က္မွန္ဦး၀ိဇယ်၊ ၾကိဳ႕ပင္ေကာက္ ဦး၀ိမလာစာရ၊ သာယာ၀တီမယ္ ဇလီတန္းဆရာေတာ္ဦးအာဒိစၥ၊ ရွင္အရိယ၊ အု႒္ဖိုမွန္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦးအရိယ၀ံသ၊ ဦးဓမၼဓရ….စေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ျပည္သူ႕ အေရးပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လို႔ ေထာင္တန္းအက်ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။
စာေရးသူ အခု တင္ျပခဲ့တာေတြဟာ ကိုလိုနီေခတ္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ဆက္စပ္ပတ္သတ္ခဲ့ပံုေတြကို အက်ဥ္းမွ် ေလ့လာတင္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေရးသားတင္ျပခဲ့တဲ့ေနရာမွာ “ဦးဘခိုင္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံ ေရးရာဇ၀င္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို အေျခခံၿပီး အျခားမွတ္စုမ်ားကို ကိုးကား၍ ေရးသားထားပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို လိုက္လံဖံုးကြယ္ေနတဲ့အျဖစ္ဟာ ေတြးၾကည့္ရင္ အေတာ္ရင္ ေလးစရာေကာင္းပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ခုလဲ ရွိမေနပါဘူး။ လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးကာလက သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို သိခ်င္ရင္ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြကို ေျပးရပါတယ္။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဖတ္ၾကရတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ သုေတသနျပဳသင့္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ အမ်ားၾကီး။
ဒါေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ “ျမန္မာအစ၊ န.အ.ဖ က”လို႔ သမိုင္းတြင္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနသူ ေတြျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕စာေတြကိုေတာင္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြထဲက ထုတ္ပယ္လိုက္ၿပီ။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက ေလးစားရတဲ့ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ လက္ရာေတြကိုလဲ ျဖဳတ္ပယ္လိုက္ၿပီ။ သာမာန္ေလာက္ စဥ္းစားညာဏ္ရွိတဲ့သူေတြေတာင္ န.အ.ဖ ရဲ႕ ယခုလုပ္ရပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေအာက္တန္းက်ၿပီး စိတ္ယုတ္မာမ်ားရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးေလးကို သာသနာ့ညီေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္တို႔အတြက္ အဓိက ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမမိန္႔ၾကားခဲ့သလို အမႈမဲ့အမွတ္ မေနသင့္ၾကေတာ့ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ရဲ႕သယံဇာတေတြလဲ ကုန္ၿပီ။ ျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႕ စာရိတၱမ႑ိဳင္ေတြလဲ စစ္အစိုးရရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ အားလံုးၿပိဳလဲသြားၾကၿပီ။ တိုင္းသူျပည္ သားေတြ စာရိတၱပ်က္ျပားရင္ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕သာသနာေတာ္ဟာ အလိုလိုေနရင္း သိကၡာက် ေရာ့မယ္။ စာေရးသူ ဒီစာကို ေရးလို႔ ဘာအက်ိဳးအျမတ္မွ မရပါ။ ေစတနာျဖင့္ တိုက္တြန္းလိုက္ျခင္းပါ။ အားလံုး ညီညြတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္တဲ့ျမန္မာျပည္ဟာ မေ၀းတဲ့အနာဂတ္မွာ ထြန္းလင္းလာေတာ့မယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
၂၄၊ ၀၆၊ ၂၀၀၈
စာေရးသူ အရင္အပတ္က “ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ရဟန္းေတာ္ေတြသာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေခတ္ကာလက ရဟန္းေတာ္ေတြဟာလဲ ျပည္သူေတြ သူ႕ကၽြန္ဘ၀မွာ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနတာကို လက္ပိုက္မၾကည့္ခဲ့ၾကပါဘူး။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဘၾကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၈၈-ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၆၂-ခုႏွစ္မွာ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔စစ္ျဖစ္ၿပီး တနသၤာရီ၊ ရခိုင္…စသည္တို႔ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ပုဂံမင္းလက္ထက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၁၃- ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၅၂-ခုႏွစ္မွာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၄၇-ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၄-ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္းအေလ့အထ မွာ အားနည္းတဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ထိုးစစ္ဆင္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ သမိုင္းေၾကာင္း ေတြအရ သူပုန္ထတဲ့အဆင့္ေလာက္သာ ရွိခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြအတြက္ လြယ္လင့္တကူ သုတ္သင္ပစ္ႏိုင္ ခဲ့တာက မ်ားပါတယ္။
စာေရးသူ ဒါေတြကို ျပန္ေျပာရတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ဆက္သြယ္မႈကို ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးျပန္ရလာျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ရဟန္းေတာ္ မ်ား သာသနာေရးကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တာဟာလဲ ဘယ္လိုမွ ျငင္းဆိုလို႔မရတဲ့ အရွိတရားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရမယ္။ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေနေပမယ့္ ျမန္မာေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕အရသာကို မသိခဲ့ ၾကဘူး။ အဲဒီေခတ္က အခ်ိဳ႕ကလဲ သူပုန္ထၿပီး တိုက္ရံုနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးၾကီး ရလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ (မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ ေတာခို၍ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးတိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ေရွးျမန္မာတို႔အား အထင္ေသးစိတ္ျဖင့္ ေရးသားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထိုမွ်ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး မရရွိႏိုင္ပံုကို မီးေမာင္းထိုးျပလိုရင္းသာ ျဖစ္တယ္)။ သူပုန္ထၿပီး တိုက္ခိုက္သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဖမ္းအဆီးခံရၿပီး အသတ္ခံရတာမ်ားေတာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္သူေတြဟာ ရွားပါးလာခဲ့တယ္။
ထိုကာလေတြမွာ အေမရိကန္နဲ႔အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံေတြဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံဟာ ၾသစၾတီးယားႏိုင္ငံလက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ အီတလီလြတ္လပ္ေရးရျခင္း….. စသည့္သတင္းေတြဟာ အခ်ိဳ႕ျမန္မာတို႔၏စိတ္ကို လႈပ္ႏိႈးေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ အဂၤလိပ္ အစိုးရအား ပုန္ကန္ျခားနားမႈမ်ားက အိပ္ေမာက်ေနေသာ ျမန္မာတို႔အား ႏိႈးေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာေတြဟာ ေရွးပေ၀သဏီကတဲက လူစြမ္းေကာင္းေမွ်ာ္တတ္တဲ့ဓေလ့ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္လိုစိတ္ရွိေပမယ့္ လဲ လူစြမ္းေကာင္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ “အင္း ဟသၤာဆင္းလိမ့္မည္၊ ဟသၤာ မုဆိုးေလးႏွင့္ခြင္းလိမ့္မည္၊ မုဆိုး ထီးရိုးရိုက္လိမ့္မည္၊ ထီးရိုး မိုးၾကိဳးပစ္လိမ့္မည္”…စတဲ့ သိုက္ေတြတေဘာင္ေတြနဲ႔ ကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္းကို တစ္ေန႔ေပၚလာႏိုးႏိုး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
အသင္းအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈဟာ (စာေရးသူ လက္လွမ္းမွီသေလာက္) ၀ိုင္.အမ္.ဘီ.ေအ ေခတ္က်မွ စ,ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဒီအသင္းၾကီးဟာ (အစက) ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး လံုး၀မေျပာဆိုရဲတဲ့အသင္းၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာျပန္႔ပြားေရးအတြက္၊ တိုင္းျပည္ပညာေရးအတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ အက်ိဳးရလဒ္မ်ား ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ “သူ႕ကၽြန္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္အရွင္ သခင္တို႔ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ သစၥာေစာင့္သိ ရိုေသပါမည့္အေၾကာင္း” ေျပာခဲ့ၾကတာေတြကို ေတြ႕ရတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခုခ်ိန္ထိ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းစဥ္ကုိ ေရာက္မလာေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဆက္စပ္မႈက ရွိေနေတာ့ ဆက္ေျပာပါအံုးမယ္။ ဒီအသင္းၾကီးကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့လူၾကီးေတြအမ်ားစုဟာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစားဖားၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတာေတြ႕ရတယ္။ အစည္းအေ၀းမွာ သူတို႔ တင္သြင္းခဲ့တဲ့ အဆိုတစ္ခုကို နမူနာအျဖစ္ ေျပာျပခ်င္တယ္။
“ႏိုင္ငံလံုးရွိ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းသားမ်ားႏွင့္ ၄င္းအလားတူ။ အသင္းမ်ား စည္းေ၀းၾကေသာ။ ဤပြဲၾကီးသို႔ ၾကြေရာက္လာၾကေသာ ပရိသာတ္တို႔က။ ဘုန္းေတာ္အလြန္ၾကီးျမတ္ေတာ္မူလွေသာ။ ဧကရာဇ္ မင္းတရားၾကီးႏွင့္တကြ။ ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ရာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ဘုန္းေတာ္ဘုရား၏ ကိုယ္ခြဲျပဳလုပ္၍ စီမံအုပ္ ခ်ဳပ္ၾကေပေသာ ကိုယ္စားလွယ္အရာရွိမင္းတို႔အား။ မ်ားစြာ ႏွစ္သက္ေလးျမတ္လ်က္။ သစၥာေတာ္ကို။ မယိုင္း မယုိင္ ေက်ာက္စာတိုင္ကဲ့သုိ႔ ေစာင့္သိရိုေသၾကေၾကာင္း”။
အထက္ပါ အဆိုတင္သြင္းေတာ့ ဦးေရႊဇံေအာင္က ေထာက္ခံခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ အျခားအဆို မ်ားမွာလဲ ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္မ်ား ကိန္း၀ပ္မလာခင္အထိ အဂၤလိပ္သေဘာက်ေအာင္ ေျပာထားေသာ စကားမ်ားသာ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရပါတယ္။ (တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ အက်ိဳးလိုလားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္အဆိုမ်ားလဲ ရွိပါတယ္)။ ဥပမာ ဘုရား၀တၱကေျမေပၚမွာ ဖိနပ္စီးျခင္းကို တားျမစ္ဖို႔ တင္သြင္း တဲ့အဆို၊ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ မဂၤလသုတ္ထည့္သြင္းျပဓာန္းဖို႔ တင္သြင္းတဲ့အဆိုမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
……..။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဟာ ဦးေဆာင္သူလဲ မရွိ။ ျပည္သူေတြကလဲ အသိပညာ ဗဟုသုတ နည္းပါး။ ပညာတတ္မ်ားကလဲ ကိုယ္က်ိဳးရွာသမားေတြ။ (အမ်ားစုကို ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။) အခ်ိဳ႕ပညာတတ္ မ်ားကေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ပညာေတြသင္လာၿပီး မ်က္စိပြင့္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းစုျဖစ္တဲ့ အတြက္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေလာက္ေလာက္လားလား အားရစရာ ဘာမွ်မရွိခဲ့ေသးဘူး။
၁၂၈၀-ခုႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမဟာ ဥေရာပ၊ အေမရိကနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေတြကေန ျပန္ၾကြလာ ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ သူသိခဲ့တဲ့ အသိပညာေတြကို မိမိအမ်ိဳးသားေတြကို ျဖန္႔ေ၀ဖို႔ အစဥ္တစိုက္ ၾကိဳးစား ခဲ့ပါတယ္။ ၀ိုင္.အမ္.ဘီ.ေအ အသင္းၾကီးကို ၀င္ၿပီး ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ တိုင္းတစ္ပါး သားေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ေနရတဲ့ျပည္သူေတြကို လြတ္လပ္ေရးအရသာအေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဟာေျပာခဲ့ ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ႕စကားေတြကို လူေတြဟာ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကဆဲပဲ။ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ငါတို႔ လုပ္လို႔ရတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံယူထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သတင္းစာေတြကေန ဆရာေတာ္ေျပာတာမွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံေရးသားေပးမွ ျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္ေတြ တိုးပြား လာခဲ့ၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်က္စိ ပြင့္လာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားပြဲမ်ားမွာ လူေတြတျဖည္းျဖည္း မ်ားလာ ခဲ့တယ္။ (စာေရးသူ လိုရာဆြဲေျပာတယ္ဟု မယူဆေစလိုပါ။ သမိုင္းကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ေနရာမွာ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္)။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက ျပည္သူေတြကို အထူးသျဖင့္ သာသနာတြင္းရွိ ရဟန္းေတာ္ေတြကို လႈပ္ကိုင္ဆြဲရမ္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
“သံဃာေတာ္ေတြကလဲ ေက်ာင္းမွာပဲ က်ိန္းမေနၾကပါနဲ႔။ တိုင္းျပည္သည္ ကၽြန္ဘ၀တြင္ ေရာက္၍ေန ေသာအခါ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားမွာ ကၽြန္မ်ားျဖစ္၍ ကၽြန္မ်ား ကိုးကြယ္ေသာဘာသာသည္လည္း ကၽြန္ဘာသာ ႏွင့္ကၽြန္သာသနာပင္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္မွသာလွ်င္ သာသနာၾကီးပြားထြန္းကားႏိုင္မည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ က်ိန္း၍ခ်ည္း ေနျခင္းငွါ မသင့္ပါဘူး။ သံဃသမဂၢီမ်ား ဖြဲ႕စည္းခါ လြတ္လပ္ေရး ကို ၾကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္”
ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ့္စကားဟာ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူေတြျဖစ္တဲ့ရဟန္းေတာ္ေတြကို တိုင္းျပည္ အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ကၽြန္ဘ၀ရဲ႕ဆိုးရြားနိမ့္က်လွပံု၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားေတြနဲ႔ အဆင့္အတန္းကြာျခားပံု၊ ျပည္သူမ်ား ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္ေနပံု၊ အမ်ားအထင္ၾကီးတဲ့အဂၤလိပ္ဟာ ပညာသင္ေပးေပမယ့္ သူတို႔ေပး တဲ့ပညာဟာ ကၽြန္ပညာသာျဖစ္ပံု၊ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလို ညိွဳးႏြမ္းေသြ႕ေျခာက္ေနရပံု၊ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းစြာ အသက္ေမြးေနရပံု၊ ….စသည္တို႔ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေအာင္ ေဟာၾကားခဲ့ပါ တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ ဆရာေတာ္ေျပာတာ မွန္ေၾကာင္း စဥ္းစာလာမိၾကတယ္။
၁၂၈၃-ခုႏွစ္၊ ေဒးဒရဲ၊ ဆူးကလပ္ရြာမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို အသေရညွိဳးႏြမ္းေစမႈနဲ႔ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရပါ တယ္။ ျပည္သူေတြဟာ ဘုန္းၾကီးထိရင္ မခံဘူးဆိုတာ ၂၀၀၇၊ စက္တင္ဘာမွာမွ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ အဖမ္းခံရေတာ့မွ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဆာေလာင္လာခဲ့ၿပီ။ ငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြ ေထာင္မတ္လို႔လာ ခဲ့ၿပီ။
သံဃာမ်ားလဲ ႏိုးလာခဲ့ၿပီ။ ဆရာေတာ္ အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း “သံဃသမဂၢီအသင္း”မ်ားကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး တိုင္းျပည္အေရးကို ေဆာင္ရြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ သံဃသမဂၢီအသင္းေပါင္း (၃၇)သင္းထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အစက သံဃာအငယ္ေတြပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလယ္ေတာရဆရာေတာ္၊ စလင္းဆရာေတာ္၊ ေ၀ဠဳ၀န္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး….စတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္ေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအေရးအတြက္ တရားမ်ား ေဟာၾကားလာခဲ့ ၾကတယ္။
ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အဲဒီေခတ္ကာလကို ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္မ်ား ႏိုးၾကားလာတဲ့ေခတ္လို႔ သံုးသပ္ၾကပါ တယ္။ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရ၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ိသုဒၶ၊ ဦးစေႏၵာဘာသ၊ ဗားကရာတိုက္ဆရာေတာ္၊ သာဓုတိုက္ ဆရာေတာ္၊ မိုးတားတိုက္ဆရာေတာ္၊ ဆင္ေပါင္၀ဲ ေက်ာက္ေဆာင္းဆရာေတာ္၊ မံုရြာေရႊပုလဲဆရာေတာ္….စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ ထိုေခတ္က နာမည္ၾကီး ဆရာေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္က အေၾကာင္း ေတြသိေတာ့ အထက္ျမန္မာျပည္မွာလဲ သံဃသမဂၢီအသင္းမ်ား ဖြဲ႕လာၾကတယ္။ ပ်ဥ္းမနားက ေဘးမဲ့ဆရာ ေတာ္ၾကီးမွဴးၿပီး ႏိုင္ငံ့အေရးကို အားတက္သေရာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာ၊ မတရားဖိႏွိပ္ခံေနရတာေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ၾကပါဘူး။ အဆိုပါဆရာေတာ္ေတြထဲက ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရဆိုလွ်င္ သူ႕အေၾကာင္း ေတြးမိသူတိုင္း ဦးေခါင္းေတြ အလိုလို ကိုင္းညြတ္သြားခဲ့တယ္။ ဦး၀ိစာရ ဘ၀မွာ အဖမ္းခံရတာလဲ ခဏခဏပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဟာ အမ်ိဳးသားေရးအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဦးမညႊတ္ခဲ့ပါဘူး။ ၁၂၉၁-ခုႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ ဟာ အစိုးရအၾကည္ညိဳဖ်က္မႈနဲ႔တရားစြဲၿပီး အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ ၆-ႏွစ္ က်ခံခဲ့ရတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ေထာင္ထဲမွာ (တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ဦးသုမဂၤလာလကၤာရ…စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလို) ပိတ္ျဖဴစည္းခံရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ဆက္လက္ၿပီး အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။ မစားမေသာက္ေန ရင္း ၁၆၆-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အာဇာနည္ပီပီ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားခဲ့ပါတယ္။ …………………။
ေနာက္ပိုင္းမွာလဲ ဦး၀ိစာရေလာက္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တိုင္းျပည္အေရးမွာ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလို႔ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ၉-ေထာင္စံ ဦးေဃာသ၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဆရာေတာ္ ဦးေကတု၊ မလႈိင္ဦးေဒ၀ိႏၵ၊ သရက္ၿမိဳ႕ဦး၀ိမလဗုဒၶိ၊ အာလံဦးလာဘ၊ ဦးနာဂိႏၵ၊ ဦးစႏၵိမာ၊ သာယာ၀တီဦးေဉယ်၊ မႏၱလာဦးေကလာ၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္းစိန္ေရာင္ခ်ည္ ဦးအာစာရ၊ ဦးအာေလာက။ ဦးအာသဖ၊ ဦးက၀ိႏၵာဓိပတိ၊ ေရႊမ်က္မွန္ဦး၀ိဇယ်၊ ၾကိဳ႕ပင္ေကာက္ ဦး၀ိမလာစာရ၊ သာယာ၀တီမယ္ ဇလီတန္းဆရာေတာ္ဦးအာဒိစၥ၊ ရွင္အရိယ၊ အု႒္ဖိုမွန္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦးအရိယ၀ံသ၊ ဦးဓမၼဓရ….စေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ျပည္သူ႕ အေရးပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လို႔ ေထာင္တန္းအက်ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။
စာေရးသူ အခု တင္ျပခဲ့တာေတြဟာ ကိုလိုနီေခတ္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ဆက္စပ္ပတ္သတ္ခဲ့ပံုေတြကို အက်ဥ္းမွ် ေလ့လာတင္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေရးသားတင္ျပခဲ့တဲ့ေနရာမွာ “ဦးဘခိုင္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံ ေရးရာဇ၀င္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို အေျခခံၿပီး အျခားမွတ္စုမ်ားကို ကိုးကား၍ ေရးသားထားပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို လိုက္လံဖံုးကြယ္ေနတဲ့အျဖစ္ဟာ ေတြးၾကည့္ရင္ အေတာ္ရင္ ေလးစရာေကာင္းပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ခုလဲ ရွိမေနပါဘူး။ လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးကာလက သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို သိခ်င္ရင္ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြကို ေျပးရပါတယ္။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဖတ္ၾကရတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ သုေတသနျပဳသင့္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ အမ်ားၾကီး။
ဒါေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ “ျမန္မာအစ၊ န.အ.ဖ က”လို႔ သမိုင္းတြင္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနသူ ေတြျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕စာေတြကိုေတာင္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြထဲက ထုတ္ပယ္လိုက္ၿပီ။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက ေလးစားရတဲ့ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ လက္ရာေတြကိုလဲ ျဖဳတ္ပယ္လိုက္ၿပီ။ သာမာန္ေလာက္ စဥ္းစားညာဏ္ရွိတဲ့သူေတြေတာင္ န.အ.ဖ ရဲ႕ ယခုလုပ္ရပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေအာက္တန္းက်ၿပီး စိတ္ယုတ္မာမ်ားရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးေလးကို သာသနာ့ညီေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္တို႔အတြက္ အဓိက ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမမိန္႔ၾကားခဲ့သလို အမႈမဲ့အမွတ္ မေနသင့္ၾကေတာ့ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ရဲ႕သယံဇာတေတြလဲ ကုန္ၿပီ။ ျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႕ စာရိတၱမ႑ိဳင္ေတြလဲ စစ္အစိုးရရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ အားလံုးၿပိဳလဲသြားၾကၿပီ။ တိုင္းသူျပည္ သားေတြ စာရိတၱပ်က္ျပားရင္ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕သာသနာေတာ္ဟာ အလိုလိုေနရင္း သိကၡာက် ေရာ့မယ္။ စာေရးသူ ဒီစာကို ေရးလို႔ ဘာအက်ိဳးအျမတ္မွ မရပါ။ ေစတနာျဖင့္ တိုက္တြန္းလိုက္ျခင္းပါ။ အားလံုး ညီညြတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္တဲ့ျမန္မာျပည္ဟာ မေ၀းတဲ့အနာဂတ္မွာ ထြန္းလင္းလာေတာ့မယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
၂၄၊ ၀၆၊ ၂၀၀၈
သာသနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး
ခုဆိုရင္ စာေရးသူဟာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ စာေတြေရးေနခဲ့တာ ေလးငါးပုဒ္ရွိၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဒီေဆာင္းပါးကေတာ့ နားလည္မႈရွိထားသူေတြအတြက္ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ န.အ.ဖခိုင္းေစသမွ် အ ဟုတ္မွတ္ေနသူအခ်ိဳ႕၊ န.အ.ဖ ဘာလုပ္လုပ္ “ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္”လုပ္ေနသူအခ်ိဳ႕၊ န.အ.ဖ ထိရင္ တီေကာင္ကို ဆားတို႔ခံရသလို ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးျဖစ္ေနသူအခ်ိဳ႕၊ န.အ.ဖ တိုက္ထားေသာ မွဴးမႈန္မႈိင္းေ၀ေနတဲ့ လမ္းမ ထက္မွာ အမွန္တရားကို ျမင္ႏိုင္စြမ္း ခ်ိဳ႕တဲ့ေနသူအခ်ိဳ႕……အခ်ိဳ႕…။ ထိုအခ်ိဳ႕မ်ားအတြက္ ဒီေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ဒီစာကို ေရးပါတယ္။
သာသနာ့၀န္ထမ္း၊ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ စာေရးသူမွာလဲ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ “ဘာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲ ၀င္ပါရသလဲ”။ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သင့္, မသင့္ကိုေတာ့ မေဆြးေႏြးေတာ့ ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေျဖတူမထြက္ႏိုင္တဲ့ေမးခြန္း ျဖစ္လို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘုရားရွင္ေသာ္မွ လိုအပ္ရင္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြထဲကို ၀င္လာေလ့ရွိခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ စာေရးသူ ကိုယ္လိုရာဆြဲေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလ့လာၾကည့္ၾကေစလိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ အက်ယ္ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါဘူး။ စာေရးသူ တင္ထားတဲ့ ေခါင္းစီးကို ျပန္သြားပါမယ္။ ဒီေဆာင္းပါးဆံုးတာနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲ ဘာေၾကာင့္၀င္ပါရသလဲဆိုတာ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒရဟန္းေတာ္ေပါင္း ၅-သိန္းခန္႔ကို ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို သံဃာေတာ္တစ္ပါးကို ႏို႔ဆီဗူးႏွစ္ဗူး ႏႈန္းဆိုရင္ သံဃာေတာ္ငါးသိန္းခန္႔အတြက္ တစ္ေန႔တာ ဆြမ္းစရိတ္ဟာ ဆန္တင္းေပါင္း ၁-ေသာင္းခြဲေက်ာ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ (မွားသြားရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ခန္႔မွန္းေျချဖစ္ပါတယ္။) စာေရးသူဆိုလိုခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမႈမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ေနရေစကာမူ သာသနာေတာ္ကို အလုပ္ အေကၽြးျပဳခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္အေကၽြးျပဳေနၾကဆဲပဲ။ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္ရဟန္းေတြ အတြက္ ေကၽြးေမြးထားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဧရာမတာ၀န္ၾကီးတစ္ခုပါ။ ဒါကို ျပည္သူေတြဟာ မၿငီးမျငဴ ထမ္းေဆာင္ ထားႏိုင္တယ္။
ဆိုေတာ့ ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္သူေတြ ဘာလိုခ်င္ေနတာလဲ။ ျပည္သူေတြအတြက္ ရဟန္းေတာ္ေတြက ဘာျဖစ္ေစခ်င္ေနတာလဲ။ အဲဒီလို ေမးလာခဲ့ရင္ အားလံုးက တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ေျဖလိမ့္မယ္။ “တရားမွ်တတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာက တစ္ခု”။ ဒါပါပဲ။ မွန္ကန္သင့္ေတာ္တဲ့စနစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ေရာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားတိုင္းအတြက္ပါ လြတ္လပ္ ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ စနစ္တစ္ခု၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု။ ကမၻာ့တစ္ခြင္လံုးက လူရိုေသရွင္ရိုေသ အစိုးရအဖြဲ႕အစည္း တစ္ခု။ ဒါကို စာေရးသူတို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက အလိုရွိေနပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္= တစ္ႏိုင္ငံလံုးဟု ဆိုရာတြင္ န.အ.ဖ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ စိတ္သေဘာထားထပ္တူက် ေသာသူမ်ား မပါ၀င္ပါ။ “စိတ္သေဘာထားထပ္တူက်ေသာသူမ်ား”လို႔ သံုးတာဟာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စစ္သားျဖစ္လာခဲ့ရေပမယ့္ န.အ.ဖလုပ္ရပ္ေတြကို ရြံမုန္းေနတဲ့စစ္သား ေတြ ရွိပါတယ္။ စစ္သားထိရင္ မွားမွားမွန္မွန္ ရန္ေတြ႕တတ္သူမ်ား နားလည္ပါေလ)။
ခုေတာ့ တစ္ခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ သာမက ကမၻာမွာပါ တိုးတက္ဖို႔ အလားအလာအေကာင္း ဆံုးနဲ႔ သယံဇာတေတြေပါမ်ားလွတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကမၻာအလယ္မွာ ဆင္းရဲႏုံခ်ာတဲ့ႏိုင္ငံေတြထဲ ပါ၀င္ေနရၿပီ။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ရက္စက္မႈမ်ားနဲ႔ဘက္ေပါင္းစံုမွာ ရွက္စရာျဖစ္ေနခဲ့ရၿပီ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ဗုဒၶဘာသာပါ သိကၡာက်ေနခဲ့ရၿပီ။ တရားမွ်တတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာကတစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို႔ စာေရးသူတို႔ သာသနာေတာ္သံုး ေ၀ါဟာရနဲ႔ သံုးရရင္ သူေတာ္ေကာင္းတရား ထြန္းကားတဲ့ လူေဘာင္ေလာကတစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႔ ပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္ျခင္းဟာ မလုပ္သင့္မလုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါသလား။
ခုခ်ိန္ထိ “န.အ.ဖ”ဟာ တရားမွ်တမႈဆိုတဲ့စကားလံုးကို တြင္တြင္ၾကီး သံုးေနဆဲပဲ။ အဲဒီစကားလံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆိတ္သုဥ္းေနတာၾကာၿပီ။ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာၾကာၿပီ။ လြတ္လပ္စြာသေဘာ ထားကြဲလြဲခြင့္ဆိုတာ ကဗ်ာေလာကမွာပဲ ၾကားရတာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာက ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ linear ဆိုတဲ့ ေဒါင္လိုက္စနစ္ပဲ ရွိတယ္။ အထက္လူၾကီးက “ဒါ”ဆိုရင္ “ဒါ”ပဲ။ အမိန္႔စနစ္ပဲ။ စစ္တပ္စနစ္ပဲ။ ေဒါင္လိုက္ စနစ္ မွာ အထက္က လူေတြက အဓိကပဲ။ အထက္ကလူက ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးဆုိး ေအာက္ကလူေတြဟာ ငံု႔ခံရံုက လြဲၿပီး ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူး။ ခက္တာက တစ္တိုင္းျပည္လံုးကို ေဒါင္လိုက္စနစ္ထဲေရာက္ေအာင္ လက္နက္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး သြတ္သြင္းထားတာ။ ေဒါင္လိုက္စနစ္ဟာ ေခတ္မမီေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူ႔ေလာကအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္အႏၱရာယ္မ်ားတာလဲ။
ေဒါင္လိုက္စနစ္မွာ အထက္လူၾကီးက ေကာင္းေနရင္ သိပ္ကိစၥမရွိဘူး။ ဆိုး၀ါးေနၿပီဆိုရင္ ေအာက္ကလူေတြ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ က်န္တဲ့အထက္ ဗိုလ္ေတြဆို ေျပာမေနနဲ႔။ ရြာမွာ ရြာသူၾကီးကိုေတာင္ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနၾကရတာ။ ဘာလို႔ ေၾကာက္တာလဲ။ “ရြာသူၾကီးဆိုတာ ရဲနဲ႔ပိုင္တယ္ကြ”။ “ဟိုစခန္းမွဴးၾကီးဆို လာဘ္စားၿပီး ဟို လူသတ္ေကာင္ကို ဘာအျပစ္မွ မေပးဘူး။ ဒါေတာင္ အထက္က သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆက္ခန္႔ထားသလဲ မသိဘူး“။ “သူက တိုင္းမွဴးနဲ႔ပိုင္တယ္ကြ”။ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ။ ဒါေတြက န.အ.ဖရဲ႕ မူရင္းက်င့္၀တ္ေတြလား။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ပုံစနစ္လား။ ဒါေတြက န.အ.ဖရဲ႕ တရားမွ်တမႈစံႏႈန္းေတြလား။ ဒါ ဥပမာအေနနဲ႔ေျပာတာပဲ ရွိေသးတယ္။ တရားဥပေဒအေပၚမွာ မိန္႔မိန္႔ၾကီး တက္ထိုင္ေနတဲ့သူေတြက ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ အမ်ားၾကီး။ ဒါမ်ိဳးရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ ျခစားေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕အစည္းၾကီးကို စာေရးသူတို႔ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြအေနနဲ႔ “ေကာင္းတယ္ ဒကာၾကီး”လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ သာသနာကို တကယ္ခ်စ္သူတိုင္း၊ ျမန္မာကို တကယ္ခ်စ္သူတိုင္း မေျပာပါဘူး။
“အရွင္ဘုရားတို႔က လမ္းေတြေဖာက္၊ တံတားေတြထိုး၊ ဘုရားေတြတည္ေနတာက်ေတာ့ ထည့္မစဥ္း စားေတာ့ဘူးလား”။ တစ္ခ်ိဳ႕က အဲလို ေမးခ်င္ၾကတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ အဲဒိလို ေမးလာသူတုိင္းကို “ေၾသာ္ …ေတာ္ေတာ္ ႏံုေသး အေသးတဲ့ ကေလးပါလား”လို႔ပဲ ယူဆထားလိုက္တယ္။ ထင္သာျမင္သာျဖစ္ေစမယ့္ ဥပမာတစ္ခုထုတ္ျပလိုပါတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးဟာ သူ႔ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ျပဳျပင္တာ၊ ေဆာက္လုပ္တာ၊ ေရတြင္းေရကန္တူးတာ၊ ဘုရားတည္တာ၊ ကိုရင္ေလးေတြကို ေကၽြးေမြးတာ…။ ဒါေတြဟာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရဲ႕ မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္အရာေတြပဲ။
ဒါေတြကို လုပ္ေနတာဟာ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေတြဟာ သတင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြကို သတင္းအေန နဲ႔တင္ျပရင္ ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “အဲဒီဘုန္းၾကီးက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ကို သြားဆြဲသတဲ့”ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ သတင္းျဖစ္သြားပါၿပီ။ မီဒီယာေလာကမွာ စကားတစ္ခြန္းရွိ တယ္မဟုတ္လား “ေခြးက လူကို ကိုက္ရင္ သတင္းမဟုတ္ဘူး၊ လူက ေခြးကို ကိုက္မွ သတင္း” ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႕အစည္းလိုက္ျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးအတိုင္းအတာျဖစ္ျဖစ္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ လံုး၀က်ဴးလြန္လို႔မရတဲ့၊ ခ်ိဳးေဖာက္လို႔မရတဲ့ စည္းကမ္းေတြရွိ ပါတယ္။ ရဟန္းအဖြဲ႕အစည္းမွာဆိုရင္ ပါရာဇိကေလးပါးစည္းကမ္းဥပေဒဟာ ခ်ိဳးေဖာက္တာနဲ႔ လူ၀တ္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ န.အ.ဖ ဟာ မက်ဴးလြန္သင့္၊ မက်ဴးလြန္ထိုက္တဲ့ အမွားေတြကို ဆက္တိုက္လုပ္ပါတယ္။ ကမၻာသိလူသတ္ပြဲမ်ားျဖစ္တဲ့ ၈၈-လူသတ္ပြဲ၊ ဒီပဲယင္းလူသတ္ပြဲ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ဘုန္းၾကီးသတ္ပြဲ….။ ဒီအမွားေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္လႊတ္လို႔မရတဲ့ အမွားေတြျဖစ္ပါတယ္။
န.အ.ဖ လုပ္သမွ် အေကာင္းထင္ေနသူအခ်ိဳ႕ကို ထင္သာေအာင္တစ္ခု ေျပာျပမယ္။ “ခု စစ္ဗိုလ္ ေတြဟာ တရားမွ်တစြာ၊ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္စြာ အလုပ္လုပ္ၾကပါရဲ႕လား”ဆိုတာ ေပၚလြင္လာလိမ့္မယ္။ “ေန၀င္း ေသတာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ဘယ္သူမွ ၀မ္းမနည္း”။ “ေစာေမာင္ေသတာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဘယ္သူမွ မတုန္လႈပ္”။ “စိုး၀င္းေသတာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ၀မ္းနည္းသံတစ္ခ်က္မွ မထြက္”။ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာေကာ သူတို႔ေသတုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိ ၀မ္းနည္းပူေဆြးခဲ့ၾကပါသလဲ။ စာေရးသူကေတာ့ တပ္ထဲအသြားအလာရွိေတာ့ သိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေဒြးဆံုးတုန္းက ျပည္သူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ပူေဆြးေသာက ျဖစ္ၾကရတယ္။ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ၿပီး ျပည္သူက ခ်စ္တဲ့သူေတြပါဆိုရင္…………..။ သိပ္ရွင္းျပစရာ မလုိေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ေခါင္းေလးနဲ႔ စဥ္းစားရင္ အေျဖထြက္ပါၿပီ။ သူငယ္တန္းေမးခြန္းေလာက္ေတာင္ ေခါင္းစားစရာမလိုပါဘူး။
(မွတ္ခ်က္။ ။စိုး၀င္းေသတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးနဲ႔ ေခြးမေလးတစ္ေကာင္ေသတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီးေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူမ်ား “လြင္ျပင္ရိုင္းရဲ႕ ရိုး သားမႈႏွင့္သမိုင္းတြင္ျခင္း”ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးကို ဒီမွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။)
ေနာက္….ဟိုတုန္းက ခင္ညြန္႔ထိ ဓားၾကည့္ဆိုတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ၀င္းျမင့္ကို ဘုရား လို ၾကည္ညိဳတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ….စသည္…..စသည္….။ ခုအခ်ိန္မွာ သူတို႔ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တံတားေတြက ေက်ာက္စာေတာင္ အၿငိမ္မေနရဘူး။ ျပဳျပင္ခံလုိခံရ။ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားမွာ ခင္ညြန္႔ပံု ကလဲ ေနရင္းထိုင္ရင္း အဖ်က္ခံရ။ ဒါေတြက ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာကိုပဲ အခ်င္း ခ်င္း ေလးစားမႈမရွိဘူးဆိုတာ ျပေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရတာက န.အ.ဖဟာ မလိုရင္ မလိုသလို သမိုင္းကို ဖ်က္တတ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။
ေက်ာင္းတိုက္တစ္ခုမွာ ေခါင္းရင္းက ဘုရားပံုေတာ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး မေတာ္တေရာ္ပံုတင္ထားၿပီး ကိုးကြယ္ ရင္ အဆိုပါဘုန္းၾကီးကို ဗုဒၶဘာသာလို႔ မေခၚႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံရဲ႕လြတ္လပ္ေရးဖခင္ကို ေျမာင္းထဲပစ္ခ်ၿပီး သူ႕ေနရာမွ “ေတာ္၏ မေတာ္၏”မစဥ္းစားဘဲ ခပ္တည္တည္၀င္ထုိင္ေနသူဟာ ႏိုင္ငံေခါင္း ေဆာင္မဟုတ္ဘူး။
အမိန္႔နဲ႔ လက္နက္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ထားလို႔သာရယ္၊ တစ္ရက္တစ္ေလမ်ားး လြတ္လပ္ခြင့္ရလို႔ ကေတာ့ ကြာ” စိတ္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ဘယ္သူမွ ကုသိုလ္မျဖစ္ပါဘူး။ စာေရးသူတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ “ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အတြင္းမွာရွိၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းအားလံုး၊ လူမ်ိဳးအားလံုး၊ ေဒသအားလံုး၊ လူၾကီး၊ လူလတ္၊ လူငယ္၊ ကေလးအားလံုး” ကိုယ္စားျပဳတဲ့ (ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ခြင့္ အတိုင္းအတာရွိတဲ့) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္တစ္ခုကို လိုလားပါတယ္။ အားလံုးလိုခ်င္တာဟာ တစ္သားထဲ တစ္ျပားထဲမွာရွိတဲ့ non-linear အလ်ားလိုက္ စနစ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ဟာ အေကာင္းဆံုးစနစ္လို႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား ယူဆထားတယ္။ ဒီမွ်တတဲ့ စနစ္တစ္ခုကို တည္ေထာင္ဖို႔ စိတ္ႏွစ္ၾကတာပါ။
ေနာက္ၿပီး န.အ.ဖ၊ န.အ.ဖနဲ႔စိတ္သေဘာထားတူသူမ်ားကို စာေရးသူက ဦးဇင္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေစတနာထားၿပီး ေျပာပါရေစ။ စာေရးသူတို႔အပါအ၀င္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံ့အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြကို ေလးစား တယ္။ သူတို႔ကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေတြလို႔ ေက်းဇူးသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္တိုင္းက ယူဆထားၾကတယ္။ န.အ.ဖ လက္ေအာက္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းေရးတဲ့စာအုပ္ေတြကို တရား၀င္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ဖတ္ရႈခြင့္ ရရဲ႕လား။ ဒီႏုိင္ငံ့ေက်းဇူးရွင္ေတြရဲ႕ ပံုေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ျပဳသလား။ န.အ.ဖလက္ ေအာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးသလဲဆိုရင္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုကိုေတာင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ ခ်ိတ္မထားရဲၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကေစလိုပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ျပည္သူထဲက ျပည္သူျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ အမိႏိုင္ငံကို မတရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကိုမဆို အလိုမရွိေၾကာင္း ျပသေနရမွာပဲ။ ဒီလို ျပသတာဟာ စာေရးသူတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ အမိတိုင္းျပည္ကို ျပည္လည္ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းလို႔ သေဘာရပါတယ္။ မတရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို အလိုမရွိေၾကာင္း၊ သေဘာမက်ေၾကာင္း ျပသတာဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရား တည္ေစဖို႔ျဖစ္သလို သာသနာအဓြန္႔ရွည္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္ရာလဲ က်ပါတယ္။
စာေရးသူ နိဂံုးမသတ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ ဆက္ေရးပါအံုးမယ္။
စာေရးသူတို႔ သာသနာရဲ႕ဦးထိပ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ရွိၿမဲရွိေနမွာ ျဖစ္သလို ျပည္ေထာင္စုျမန္မာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ဦးထိပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကိုလဲ ဘယ္မိစၧာေကာင္မ်ားကမွ တားဆီးလို႔ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
MSMA
30, 5, 2008
သာသနာ့၀န္ထမ္း၊ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ စာေရးသူမွာလဲ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ “ဘာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲ ၀င္ပါရသလဲ”။ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သင့္, မသင့္ကိုေတာ့ မေဆြးေႏြးေတာ့ ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေျဖတူမထြက္ႏိုင္တဲ့ေမးခြန္း ျဖစ္လို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘုရားရွင္ေသာ္မွ လိုအပ္ရင္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြထဲကို ၀င္လာေလ့ရွိခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ စာေရးသူ ကိုယ္လိုရာဆြဲေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလ့လာၾကည့္ၾကေစလိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ အက်ယ္ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါဘူး။ စာေရးသူ တင္ထားတဲ့ ေခါင္းစီးကို ျပန္သြားပါမယ္။ ဒီေဆာင္းပါးဆံုးတာနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲ ဘာေၾကာင့္၀င္ပါရသလဲဆိုတာ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒရဟန္းေတာ္ေပါင္း ၅-သိန္းခန္႔ကို ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို သံဃာေတာ္တစ္ပါးကို ႏို႔ဆီဗူးႏွစ္ဗူး ႏႈန္းဆိုရင္ သံဃာေတာ္ငါးသိန္းခန္႔အတြက္ တစ္ေန႔တာ ဆြမ္းစရိတ္ဟာ ဆန္တင္းေပါင္း ၁-ေသာင္းခြဲေက်ာ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ (မွားသြားရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ခန္႔မွန္းေျချဖစ္ပါတယ္။) စာေရးသူဆိုလိုခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမႈမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ေနရေစကာမူ သာသနာေတာ္ကို အလုပ္ အေကၽြးျပဳခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္အေကၽြးျပဳေနၾကဆဲပဲ။ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္ရဟန္းေတြ အတြက္ ေကၽြးေမြးထားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဧရာမတာ၀န္ၾကီးတစ္ခုပါ။ ဒါကို ျပည္သူေတြဟာ မၿငီးမျငဴ ထမ္းေဆာင္ ထားႏိုင္တယ္။
ဆိုေတာ့ ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္သူေတြ ဘာလိုခ်င္ေနတာလဲ။ ျပည္သူေတြအတြက္ ရဟန္းေတာ္ေတြက ဘာျဖစ္ေစခ်င္ေနတာလဲ။ အဲဒီလို ေမးလာခဲ့ရင္ အားလံုးက တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ေျဖလိမ့္မယ္။ “တရားမွ်တတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာက တစ္ခု”။ ဒါပါပဲ။ မွန္ကန္သင့္ေတာ္တဲ့စနစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ေရာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားတိုင္းအတြက္ပါ လြတ္လပ္ ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ စနစ္တစ္ခု၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု။ ကမၻာ့တစ္ခြင္လံုးက လူရိုေသရွင္ရိုေသ အစိုးရအဖြဲ႕အစည္း တစ္ခု။ ဒါကို စာေရးသူတို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက အလိုရွိေနပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္= တစ္ႏိုင္ငံလံုးဟု ဆိုရာတြင္ န.အ.ဖ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ စိတ္သေဘာထားထပ္တူက် ေသာသူမ်ား မပါ၀င္ပါ။ “စိတ္သေဘာထားထပ္တူက်ေသာသူမ်ား”လို႔ သံုးတာဟာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စစ္သားျဖစ္လာခဲ့ရေပမယ့္ န.အ.ဖလုပ္ရပ္ေတြကို ရြံမုန္းေနတဲ့စစ္သား ေတြ ရွိပါတယ္။ စစ္သားထိရင္ မွားမွားမွန္မွန္ ရန္ေတြ႕တတ္သူမ်ား နားလည္ပါေလ)။
ခုေတာ့ တစ္ခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ သာမက ကမၻာမွာပါ တိုးတက္ဖို႔ အလားအလာအေကာင္း ဆံုးနဲ႔ သယံဇာတေတြေပါမ်ားလွတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကမၻာအလယ္မွာ ဆင္းရဲႏုံခ်ာတဲ့ႏိုင္ငံေတြထဲ ပါ၀င္ေနရၿပီ။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ရက္စက္မႈမ်ားနဲ႔ဘက္ေပါင္းစံုမွာ ရွက္စရာျဖစ္ေနခဲ့ရၿပီ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ဗုဒၶဘာသာပါ သိကၡာက်ေနခဲ့ရၿပီ။ တရားမွ်တတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာကတစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို႔ စာေရးသူတို႔ သာသနာေတာ္သံုး ေ၀ါဟာရနဲ႔ သံုးရရင္ သူေတာ္ေကာင္းတရား ထြန္းကားတဲ့ လူေဘာင္ေလာကတစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႔ ပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္ျခင္းဟာ မလုပ္သင့္မလုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါသလား။
ခုခ်ိန္ထိ “န.အ.ဖ”ဟာ တရားမွ်တမႈဆိုတဲ့စကားလံုးကို တြင္တြင္ၾကီး သံုးေနဆဲပဲ။ အဲဒီစကားလံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆိတ္သုဥ္းေနတာၾကာၿပီ။ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာၾကာၿပီ။ လြတ္လပ္စြာသေဘာ ထားကြဲလြဲခြင့္ဆိုတာ ကဗ်ာေလာကမွာပဲ ၾကားရတာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာက ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ linear ဆိုတဲ့ ေဒါင္လိုက္စနစ္ပဲ ရွိတယ္။ အထက္လူၾကီးက “ဒါ”ဆိုရင္ “ဒါ”ပဲ။ အမိန္႔စနစ္ပဲ။ စစ္တပ္စနစ္ပဲ။ ေဒါင္လိုက္ စနစ္ မွာ အထက္က လူေတြက အဓိကပဲ။ အထက္ကလူက ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးဆုိး ေအာက္ကလူေတြဟာ ငံု႔ခံရံုက လြဲၿပီး ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူး။ ခက္တာက တစ္တိုင္းျပည္လံုးကို ေဒါင္လိုက္စနစ္ထဲေရာက္ေအာင္ လက္နက္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး သြတ္သြင္းထားတာ။ ေဒါင္လိုက္စနစ္ဟာ ေခတ္မမီေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူ႔ေလာကအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္အႏၱရာယ္မ်ားတာလဲ။
ေဒါင္လိုက္စနစ္မွာ အထက္လူၾကီးက ေကာင္းေနရင္ သိပ္ကိစၥမရွိဘူး။ ဆိုး၀ါးေနၿပီဆိုရင္ ေအာက္ကလူေတြ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ က်န္တဲ့အထက္ ဗိုလ္ေတြဆို ေျပာမေနနဲ႔။ ရြာမွာ ရြာသူၾကီးကိုေတာင္ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနၾကရတာ။ ဘာလို႔ ေၾကာက္တာလဲ။ “ရြာသူၾကီးဆိုတာ ရဲနဲ႔ပိုင္တယ္ကြ”။ “ဟိုစခန္းမွဴးၾကီးဆို လာဘ္စားၿပီး ဟို လူသတ္ေကာင္ကို ဘာအျပစ္မွ မေပးဘူး။ ဒါေတာင္ အထက္က သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆက္ခန္႔ထားသလဲ မသိဘူး“။ “သူက တိုင္းမွဴးနဲ႔ပိုင္တယ္ကြ”။ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ။ ဒါေတြက န.အ.ဖရဲ႕ မူရင္းက်င့္၀တ္ေတြလား။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ပုံစနစ္လား။ ဒါေတြက န.အ.ဖရဲ႕ တရားမွ်တမႈစံႏႈန္းေတြလား။ ဒါ ဥပမာအေနနဲ႔ေျပာတာပဲ ရွိေသးတယ္။ တရားဥပေဒအေပၚမွာ မိန္႔မိန္႔ၾကီး တက္ထိုင္ေနတဲ့သူေတြက ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ အမ်ားၾကီး။ ဒါမ်ိဳးရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ ျခစားေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕အစည္းၾကီးကို စာေရးသူတို႔ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြအေနနဲ႔ “ေကာင္းတယ္ ဒကာၾကီး”လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ သာသနာကို တကယ္ခ်စ္သူတိုင္း၊ ျမန္မာကို တကယ္ခ်စ္သူတိုင္း မေျပာပါဘူး။
“အရွင္ဘုရားတို႔က လမ္းေတြေဖာက္၊ တံတားေတြထိုး၊ ဘုရားေတြတည္ေနတာက်ေတာ့ ထည့္မစဥ္း စားေတာ့ဘူးလား”။ တစ္ခ်ိဳ႕က အဲလို ေမးခ်င္ၾကတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ အဲဒိလို ေမးလာသူတုိင္းကို “ေၾသာ္ …ေတာ္ေတာ္ ႏံုေသး အေသးတဲ့ ကေလးပါလား”လို႔ပဲ ယူဆထားလိုက္တယ္။ ထင္သာျမင္သာျဖစ္ေစမယ့္ ဥပမာတစ္ခုထုတ္ျပလိုပါတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးဟာ သူ႔ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ျပဳျပင္တာ၊ ေဆာက္လုပ္တာ၊ ေရတြင္းေရကန္တူးတာ၊ ဘုရားတည္တာ၊ ကိုရင္ေလးေတြကို ေကၽြးေမြးတာ…။ ဒါေတြဟာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရဲ႕ မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္အရာေတြပဲ။
ဒါေတြကို လုပ္ေနတာဟာ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေတြဟာ သတင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြကို သတင္းအေန နဲ႔တင္ျပရင္ ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “အဲဒီဘုန္းၾကီးက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ကို သြားဆြဲသတဲ့”ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ သတင္းျဖစ္သြားပါၿပီ။ မီဒီယာေလာကမွာ စကားတစ္ခြန္းရွိ တယ္မဟုတ္လား “ေခြးက လူကို ကိုက္ရင္ သတင္းမဟုတ္ဘူး၊ လူက ေခြးကို ကိုက္မွ သတင္း” ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႕အစည္းလိုက္ျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးအတိုင္းအတာျဖစ္ျဖစ္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ လံုး၀က်ဴးလြန္လို႔မရတဲ့၊ ခ်ိဳးေဖာက္လို႔မရတဲ့ စည္းကမ္းေတြရွိ ပါတယ္။ ရဟန္းအဖြဲ႕အစည္းမွာဆိုရင္ ပါရာဇိကေလးပါးစည္းကမ္းဥပေဒဟာ ခ်ိဳးေဖာက္တာနဲ႔ လူ၀တ္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ န.အ.ဖ ဟာ မက်ဴးလြန္သင့္၊ မက်ဴးလြန္ထိုက္တဲ့ အမွားေတြကို ဆက္တိုက္လုပ္ပါတယ္။ ကမၻာသိလူသတ္ပြဲမ်ားျဖစ္တဲ့ ၈၈-လူသတ္ပြဲ၊ ဒီပဲယင္းလူသတ္ပြဲ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ဘုန္းၾကီးသတ္ပြဲ….။ ဒီအမွားေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္လႊတ္လို႔မရတဲ့ အမွားေတြျဖစ္ပါတယ္။
န.အ.ဖ လုပ္သမွ် အေကာင္းထင္ေနသူအခ်ိဳ႕ကို ထင္သာေအာင္တစ္ခု ေျပာျပမယ္။ “ခု စစ္ဗိုလ္ ေတြဟာ တရားမွ်တစြာ၊ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္စြာ အလုပ္လုပ္ၾကပါရဲ႕လား”ဆိုတာ ေပၚလြင္လာလိမ့္မယ္။ “ေန၀င္း ေသတာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ဘယ္သူမွ ၀မ္းမနည္း”။ “ေစာေမာင္ေသတာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဘယ္သူမွ မတုန္လႈပ္”။ “စိုး၀င္းေသတာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ၀မ္းနည္းသံတစ္ခ်က္မွ မထြက္”။ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာေကာ သူတို႔ေသတုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိ ၀မ္းနည္းပူေဆြးခဲ့ၾကပါသလဲ။ စာေရးသူကေတာ့ တပ္ထဲအသြားအလာရွိေတာ့ သိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေဒြးဆံုးတုန္းက ျပည္သူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ပူေဆြးေသာက ျဖစ္ၾကရတယ္။ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ၿပီး ျပည္သူက ခ်စ္တဲ့သူေတြပါဆိုရင္…………..။ သိပ္ရွင္းျပစရာ မလုိေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ေခါင္းေလးနဲ႔ စဥ္းစားရင္ အေျဖထြက္ပါၿပီ။ သူငယ္တန္းေမးခြန္းေလာက္ေတာင္ ေခါင္းစားစရာမလိုပါဘူး။
(မွတ္ခ်က္။ ။စိုး၀င္းေသတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးနဲ႔ ေခြးမေလးတစ္ေကာင္ေသတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီးေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူမ်ား “လြင္ျပင္ရိုင္းရဲ႕ ရိုး သားမႈႏွင့္သမိုင္းတြင္ျခင္း”ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးကို ဒီမွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။)
ေနာက္….ဟိုတုန္းက ခင္ညြန္႔ထိ ဓားၾကည့္ဆိုတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ၀င္းျမင့္ကို ဘုရား လို ၾကည္ညိဳတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ….စသည္…..စသည္….။ ခုအခ်ိန္မွာ သူတို႔ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တံတားေတြက ေက်ာက္စာေတာင္ အၿငိမ္မေနရဘူး။ ျပဳျပင္ခံလုိခံရ။ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားမွာ ခင္ညြန္႔ပံု ကလဲ ေနရင္းထိုင္ရင္း အဖ်က္ခံရ။ ဒါေတြက ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာကိုပဲ အခ်င္း ခ်င္း ေလးစားမႈမရွိဘူးဆိုတာ ျပေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရတာက န.အ.ဖဟာ မလိုရင္ မလိုသလို သမိုင္းကို ဖ်က္တတ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။
ေက်ာင္းတိုက္တစ္ခုမွာ ေခါင္းရင္းက ဘုရားပံုေတာ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး မေတာ္တေရာ္ပံုတင္ထားၿပီး ကိုးကြယ္ ရင္ အဆိုပါဘုန္းၾကီးကို ဗုဒၶဘာသာလို႔ မေခၚႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံရဲ႕လြတ္လပ္ေရးဖခင္ကို ေျမာင္းထဲပစ္ခ်ၿပီး သူ႕ေနရာမွ “ေတာ္၏ မေတာ္၏”မစဥ္းစားဘဲ ခပ္တည္တည္၀င္ထုိင္ေနသူဟာ ႏိုင္ငံေခါင္း ေဆာင္မဟုတ္ဘူး။
အမိန္႔နဲ႔ လက္နက္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ထားလို႔သာရယ္၊ တစ္ရက္တစ္ေလမ်ားး လြတ္လပ္ခြင့္ရလို႔ ကေတာ့ ကြာ” စိတ္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ဘယ္သူမွ ကုသိုလ္မျဖစ္ပါဘူး။ စာေရးသူတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ “ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အတြင္းမွာရွိၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းအားလံုး၊ လူမ်ိဳးအားလံုး၊ ေဒသအားလံုး၊ လူၾကီး၊ လူလတ္၊ လူငယ္၊ ကေလးအားလံုး” ကိုယ္စားျပဳတဲ့ (ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ခြင့္ အတိုင္းအတာရွိတဲ့) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္တစ္ခုကို လိုလားပါတယ္။ အားလံုးလိုခ်င္တာဟာ တစ္သားထဲ တစ္ျပားထဲမွာရွိတဲ့ non-linear အလ်ားလိုက္ စနစ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ဟာ အေကာင္းဆံုးစနစ္လို႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား ယူဆထားတယ္။ ဒီမွ်တတဲ့ စနစ္တစ္ခုကို တည္ေထာင္ဖို႔ စိတ္ႏွစ္ၾကတာပါ။
ေနာက္ၿပီး န.အ.ဖ၊ န.အ.ဖနဲ႔စိတ္သေဘာထားတူသူမ်ားကို စာေရးသူက ဦးဇင္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေစတနာထားၿပီး ေျပာပါရေစ။ စာေရးသူတို႔အပါအ၀င္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံ့အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြကို ေလးစား တယ္။ သူတို႔ကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေတြလို႔ ေက်းဇူးသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္တိုင္းက ယူဆထားၾကတယ္။ န.အ.ဖ လက္ေအာက္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းေရးတဲ့စာအုပ္ေတြကို တရား၀င္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ဖတ္ရႈခြင့္ ရရဲ႕လား။ ဒီႏုိင္ငံ့ေက်းဇူးရွင္ေတြရဲ႕ ပံုေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ျပဳသလား။ န.အ.ဖလက္ ေအာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးသလဲဆိုရင္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုကိုေတာင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ ခ်ိတ္မထားရဲၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကေစလိုပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ျပည္သူထဲက ျပည္သူျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ အမိႏိုင္ငံကို မတရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကိုမဆို အလိုမရွိေၾကာင္း ျပသေနရမွာပဲ။ ဒီလို ျပသတာဟာ စာေရးသူတို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ အမိတိုင္းျပည္ကို ျပည္လည္ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းလို႔ သေဘာရပါတယ္။ မတရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို အလိုမရွိေၾကာင္း၊ သေဘာမက်ေၾကာင္း ျပသတာဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရား တည္ေစဖို႔ျဖစ္သလို သာသနာအဓြန္႔ရွည္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္ရာလဲ က်ပါတယ္။
စာေရးသူ နိဂံုးမသတ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ ဆက္ေရးပါအံုးမယ္။
စာေရးသူတို႔ သာသနာရဲ႕ဦးထိပ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ရွိၿမဲရွိေနမွာ ျဖစ္သလို ျပည္ေထာင္စုျမန္မာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ဦးထိပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကိုလဲ ဘယ္မိစၧာေကာင္မ်ားကမွ တားဆီးလို႔ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
MSMA
30, 5, 2008
အနာဂတ္ရႈေမွ်ာ္ခင္း၊ ပစၥဳပၸန္ကႏၱာရႏွင့္ စိန္ေခၚျခင္း
ႏွစ္ပရိေစၦဒေပါင္းမ်ားစြာ မည္းေမွာင္ ေကာက္က်စ္ေနခဲ့ေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ ရာဇ၀င္ ကို လွလွပပ ေဖာ္ထုတ္ေပးလိုက္ၾကမယ္။ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္ဟာလည္း ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
ေကာက္ေနတဲ့တိမ္ေတြ။ ညစ္ေနတဲ့ အပုပ္ေတြ။ ငါတို႔သမိုင္းမွာ ခါးသတ္စြာ က်န္ရစ္ေစရ မယ္။ အားလံုးအတြက္ဆိုၿပီး ငါတို႔ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ထားၾကတယ္မဟုတ္လား။ ဘာေတြကို လက္ကိုင္ျပဳေနခ်င္ေသးလဲ။ ဘာေတြကို ျခယ္သခ်င္ေနေသးလဲ။ ငါတို႔ကိုယ္ကို ငါတို႔ လွစ္ဟခြင့္ မရွိခဲ့တဲ့ ေန႔မ်ားကို ငါတို႔ ေနာက္ထက္လိုခ်င္ေနေသးလား။ ငါတို႔ေျမမွာ ရွိေနေစခ်င္ေသးသလား။ ဒါေတြကို အတိတ္မွာ ခ်န္ရစ္ပစ္ခဲ့ဖို႔ ငါတို႔ မစြမ္းႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့လား။
ကိုယ့္သြားကို ကိုယ္ႀကိတ္။ ကိုယ့္အံကို ကိုယ္ခဲ။ ငါတို႔မ်ားရဲ႕ဘ၀ဟာ ပန္းဥယ်ာဥ္လို မဟုတ္ခဲ့ေလဘူး။ ဘယ္ေတာ့မ်ား အေမွာင္ကာလေတြ ဆံုးမလဲ။ ဒီငွက္ဆိုးေတြအေၾကာင္း ဘယ္ သူေတြက သီခ်င္းဆိုခ်င္ေနၾကေသးလဲ။ လွၿပီးသား ႏွလံုးသားေတြ လွေနပါေစ။ ရဲၿပီးသားေသြးေတြ ရဲေနပါေစ။ ျဖဴၿပီးသား စိတ္ေတြ ျဖဴေနပါေစ။ ငါတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ငါတို႔ ေကာင္းကင္ ျဖစ္ေစရမယ္။
ငွက္ဆိုးသံေတြၾကားမွာ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ၾကတဲ့၊ အိပ္ေရးပ်က္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ခ်စ္စြာ ေသာငါတို႔ရဲ႕မိခင္(တိုင္းျပည္) ဘယ္ေတာ့မ်ား ငါတို႔ သူ႕ကို ၿပံဳးေပ်ာ္ေစႏိုင္ပါ့မလဲ။ မိတ္ေဆြတို႔ ငါ တို႔ မိခင္ မ်က္တြင္းေတြေဟာက္လို႔ အိပ္ပ်က္တဲ့ညေတြ မ်ားလွပါၿပီကြယ္။ ငါတို႔ စိတ္ဆႏၵေတြ အား လံုး ဘယ္ဆီမွာ စုၿပံဳေနသင့္သလဲ။
မိတ္ေဆြဟာ ဒီေျမမွာ ႀကီးရင့္ခဲ့ရင္ ဒီေျမရဲ႕ ေကာင္းကင္ကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ပါ။ အမိေျမရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာ S.O.S ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးဟာ သင္ၾကည့္ရင္ သင္ျမင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ထင္ထင္ရွားရွား။
“သူမ်ားထက္ ထူးျခားေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာ သမိုင္းတြင္က်န္ခဲ့တာပဲ”တဲ့။ သူမ်ားထက္ ထူးစရာမလိုပါဘူးေလ။ သူမ်ားေလာက္လုပ္ရင္ကို သမိုင္းမွာ မိတ္ေဆြတို႔ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို႔ ပန္းပြင့္အေသေတြ ေတြ႕ဖူးသလား။
သမိုင္းဆိုတာ လူေတြရဲ႕ အရိပ္ပါ။ ဒါဆိုရင္ သင့္ရဲ႕အရိပ္ဟာ သင့္ရဲ႕သမိုင္းပဲေပါ့။ က်န္ေန ခဲ့တဲ့ သင့္အရိပ္နဲ႕ သင့္သမိုင္းရဲ႕ အျဖဴအမည္း၊ အေကြ႕အေျဖာင့္အေၾကာင္းကို လူေတြ ေျပာေန ၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မ်ာ သင္ကေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သင္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မေသ ေသးသူ တစ္ေယာက္ထက္ပိုတဲ့ တန္ဖိုးထားမႈကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တစ္နည္းေျပာရရင္ “ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ လွပတဲ့ရုပ္ၾကြင္းတစ္ခု” ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အေျခအေနကေျပာျပတဲ့ အလုပ္ဟာ ငါတို႔ဘ၀အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာပဲ ျဖစ္ေနပါ လိမ့္မယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငုံ႕လာခဲ့ရေသာ ငါတို႔ရဲ႕ဦးေခါင္းမ်ား၊ ကုတ္ကိုင္းေကြ႕ေကာက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ ေကြ႕ေကြ႕ေရြ႕ေရြ႕ တိမ္ျမဳပ္ေနေသာ ငါတို႔ရဲ႕စိတ္မ်ားကို ထြက္ ေပါက္ေပးလိုက္သင့္ၿပီ။ ငါတို႔မိခင္ဟာ ငါတို႔အလာကို ေငးေမာလို႔။ အေမ့ဧရာ၀တီဟာ ေရစီး မသန္ေတာ့ဘူး။
အေသေကာင္ေတြသာ တစ္ေလာင္းၿပီးတစ္ေလာင္းထပ္၊ အေမခ်ဳပ္ေနတဲ့ ၀တ္စံုေလးက ဘယ္သူမွ မ၀တ္ဆင္ရေသးဘူး။ မျဖစ္စေလာက္ ဒီအပ္ခ်ဳပ္စက္ေလးနဲ႔ ၀တ္စံုလွလွေလးေတြ ခ်ဳပ္စပ္လိုက္ၾကရေအာင္။ အေရာင္အေသြးစံုတဲ့ ဖက္ရွင္ဟာ ငါတို႔နဲ႔ လိုက္ဖက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုက္ဖက္သည္ျဖစ္ေစ ငါတို႔ိကို သမိုင္းက စကားေတြ တစ္ေလွၾကီး ေျပာေနတာ လ်စ္လ်ဴမရႈသင့္ ဘူး။
အနာဂတ္ဟာ ငါတို႔လက္ထဲမွာ ေသခ်ာေနၿပီလို႔ မိတ္ေဆြတို႔ကိုယ္တို႔ ယံုၾကည္ရင္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေပးဆပ္မႈမ်ားေနာက္က ငါတို႔အနာဂတ္ဟာ ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ေနပါလိမ့္မယ္။ ေတြးဆ လြဲမွားမႈမ်ား၊ အားငယ္ေၾကာက္လန္႔စိုးရိမ္မႈမ်ား၊ ငါတို႔ဦးေခါင္းေတြ ငံု႔ၿမဲငုံ႔ေနၾကရင္ေတာ့ ငါတို႔ျမက္ ခင္းေတြဟာ ေသြ႕ေျခာက္ၿမဲ ေသြ႕ေျခာက္ေနပါလိမ့္။ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေတာ့……….
…………………….ကိုယ္ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ဆိုကေရးတီးရဲ႕စကားေလးနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ။ “ငါကား ေသရေတာ့အံ့၊ သင္တို႔ကား အသက္ရွင္လွ်က္က်န္ရစ္ၾကမည္၊ သင္တို႔ႏွင့္ငါ မည္သူက ပို၍ ကံေကာင္းသနည္းဟု မည္သူေျပာႏိုင္ပါအံ့နည္း”။ ဆီးဘန္းနီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ “ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ ေကာင္း၏” ဟူေသာ စကားႏွင့္ ဆက္စပ္ၾကည့္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
လြင္ျပင္ရိုင္း
ေကာက္ေနတဲ့တိမ္ေတြ။ ညစ္ေနတဲ့ အပုပ္ေတြ။ ငါတို႔သမိုင္းမွာ ခါးသတ္စြာ က်န္ရစ္ေစရ မယ္။ အားလံုးအတြက္ဆိုၿပီး ငါတို႔ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ထားၾကတယ္မဟုတ္လား။ ဘာေတြကို လက္ကိုင္ျပဳေနခ်င္ေသးလဲ။ ဘာေတြကို ျခယ္သခ်င္ေနေသးလဲ။ ငါတို႔ကိုယ္ကို ငါတို႔ လွစ္ဟခြင့္ မရွိခဲ့တဲ့ ေန႔မ်ားကို ငါတို႔ ေနာက္ထက္လိုခ်င္ေနေသးလား။ ငါတို႔ေျမမွာ ရွိေနေစခ်င္ေသးသလား။ ဒါေတြကို အတိတ္မွာ ခ်န္ရစ္ပစ္ခဲ့ဖို႔ ငါတို႔ မစြမ္းႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့လား။
ကိုယ့္သြားကို ကိုယ္ႀကိတ္။ ကိုယ့္အံကို ကိုယ္ခဲ။ ငါတို႔မ်ားရဲ႕ဘ၀ဟာ ပန္းဥယ်ာဥ္လို မဟုတ္ခဲ့ေလဘူး။ ဘယ္ေတာ့မ်ား အေမွာင္ကာလေတြ ဆံုးမလဲ။ ဒီငွက္ဆိုးေတြအေၾကာင္း ဘယ္ သူေတြက သီခ်င္းဆိုခ်င္ေနၾကေသးလဲ။ လွၿပီးသား ႏွလံုးသားေတြ လွေနပါေစ။ ရဲၿပီးသားေသြးေတြ ရဲေနပါေစ။ ျဖဴၿပီးသား စိတ္ေတြ ျဖဴေနပါေစ။ ငါတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ငါတို႔ ေကာင္းကင္ ျဖစ္ေစရမယ္။
ငွက္ဆိုးသံေတြၾကားမွာ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ၾကတဲ့၊ အိပ္ေရးပ်က္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ခ်စ္စြာ ေသာငါတို႔ရဲ႕မိခင္(တိုင္းျပည္) ဘယ္ေတာ့မ်ား ငါတို႔ သူ႕ကို ၿပံဳးေပ်ာ္ေစႏိုင္ပါ့မလဲ။ မိတ္ေဆြတို႔ ငါ တို႔ မိခင္ မ်က္တြင္းေတြေဟာက္လို႔ အိပ္ပ်က္တဲ့ညေတြ မ်ားလွပါၿပီကြယ္။ ငါတို႔ စိတ္ဆႏၵေတြ အား လံုး ဘယ္ဆီမွာ စုၿပံဳေနသင့္သလဲ။
မိတ္ေဆြဟာ ဒီေျမမွာ ႀကီးရင့္ခဲ့ရင္ ဒီေျမရဲ႕ ေကာင္းကင္ကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ပါ။ အမိေျမရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာ S.O.S ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးဟာ သင္ၾကည့္ရင္ သင္ျမင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ထင္ထင္ရွားရွား။
“သူမ်ားထက္ ထူးျခားေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာ သမိုင္းတြင္က်န္ခဲ့တာပဲ”တဲ့။ သူမ်ားထက္ ထူးစရာမလိုပါဘူးေလ။ သူမ်ားေလာက္လုပ္ရင္ကို သမိုင္းမွာ မိတ္ေဆြတို႔ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို႔ ပန္းပြင့္အေသေတြ ေတြ႕ဖူးသလား။
သမိုင္းဆိုတာ လူေတြရဲ႕ အရိပ္ပါ။ ဒါဆိုရင္ သင့္ရဲ႕အရိပ္ဟာ သင့္ရဲ႕သမိုင္းပဲေပါ့။ က်န္ေန ခဲ့တဲ့ သင့္အရိပ္နဲ႕ သင့္သမိုင္းရဲ႕ အျဖဴအမည္း၊ အေကြ႕အေျဖာင့္အေၾကာင္းကို လူေတြ ေျပာေန ၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မ်ာ သင္ကေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သင္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မေသ ေသးသူ တစ္ေယာက္ထက္ပိုတဲ့ တန္ဖိုးထားမႈကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တစ္နည္းေျပာရရင္ “ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ လွပတဲ့ရုပ္ၾကြင္းတစ္ခု” ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အေျခအေနကေျပာျပတဲ့ အလုပ္ဟာ ငါတို႔ဘ၀အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာပဲ ျဖစ္ေနပါ လိမ့္မယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငုံ႕လာခဲ့ရေသာ ငါတို႔ရဲ႕ဦးေခါင္းမ်ား၊ ကုတ္ကိုင္းေကြ႕ေကာက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ ေကြ႕ေကြ႕ေရြ႕ေရြ႕ တိမ္ျမဳပ္ေနေသာ ငါတို႔ရဲ႕စိတ္မ်ားကို ထြက္ ေပါက္ေပးလိုက္သင့္ၿပီ။ ငါတို႔မိခင္ဟာ ငါတို႔အလာကို ေငးေမာလို႔။ အေမ့ဧရာ၀တီဟာ ေရစီး မသန္ေတာ့ဘူး။
အေသေကာင္ေတြသာ တစ္ေလာင္းၿပီးတစ္ေလာင္းထပ္၊ အေမခ်ဳပ္ေနတဲ့ ၀တ္စံုေလးက ဘယ္သူမွ မ၀တ္ဆင္ရေသးဘူး။ မျဖစ္စေလာက္ ဒီအပ္ခ်ဳပ္စက္ေလးနဲ႔ ၀တ္စံုလွလွေလးေတြ ခ်ဳပ္စပ္လိုက္ၾကရေအာင္။ အေရာင္အေသြးစံုတဲ့ ဖက္ရွင္ဟာ ငါတို႔နဲ႔ လိုက္ဖက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုက္ဖက္သည္ျဖစ္ေစ ငါတို႔ိကို သမိုင္းက စကားေတြ တစ္ေလွၾကီး ေျပာေနတာ လ်စ္လ်ဴမရႈသင့္ ဘူး။
အနာဂတ္ဟာ ငါတို႔လက္ထဲမွာ ေသခ်ာေနၿပီလို႔ မိတ္ေဆြတို႔ကိုယ္တို႔ ယံုၾကည္ရင္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေပးဆပ္မႈမ်ားေနာက္က ငါတို႔အနာဂတ္ဟာ ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ေနပါလိမ့္မယ္။ ေတြးဆ လြဲမွားမႈမ်ား၊ အားငယ္ေၾကာက္လန္႔စိုးရိမ္မႈမ်ား၊ ငါတို႔ဦးေခါင္းေတြ ငံု႔ၿမဲငုံ႔ေနၾကရင္ေတာ့ ငါတို႔ျမက္ ခင္းေတြဟာ ေသြ႕ေျခာက္ၿမဲ ေသြ႕ေျခာက္ေနပါလိမ့္။ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေတာ့……….
…………………….ကိုယ္ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ဆိုကေရးတီးရဲ႕စကားေလးနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ။ “ငါကား ေသရေတာ့အံ့၊ သင္တို႔ကား အသက္ရွင္လွ်က္က်န္ရစ္ၾကမည္၊ သင္တို႔ႏွင့္ငါ မည္သူက ပို၍ ကံေကာင္းသနည္းဟု မည္သူေျပာႏိုင္ပါအံ့နည္း”။ ဆီးဘန္းနီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ “ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ ေကာင္း၏” ဟူေသာ စကားႏွင့္ ဆက္စပ္ၾကည့္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
လြင္ျပင္ရိုင္း
ရွင္းလင္းခ်က္ရဲ႕ရွင္းလင္းခ်က္
“မေျပာမၿပီး၊ မတီးမျမည္”ဆိုသလိုပဲ ေျပာသင့္တာေတြ႕ေတာ့လဲ ေျပာရအံုးမွာေပါ့ေလ။ ဦးဇင္းကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ေဆြးေႏြးရတဲ့အခ်က္ႏွစ္ခ်က္။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကို မူတည္ၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးသြားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေအာ့ပို႔စစ္ဒကာေလးမ်ားရဲ႕ ေ၀ဖန္စာမွာက်ေတာ့ အဲဒီကို ဦးတည္မႈ မရွိေတာ့ဘူး။ ဦးဇင္းကို အဓိကဦးတည္ၿပီးေတာ့ အတိုက္အခံေတြအားလံုးကို ဦးတည္လာတယ္။ ကိုယ္ စ,ထားတဲ့ဇာတ္လမ္းဆုိေတာ့လဲ ကိုယ္ၿပီးေအာင္ က,ရေတာ့မွာေပါ့ေလ။ ဦးဇင္းက အတင္းကာေရာ ေလွ်ာက္ေျပာရတာ ၀ါသနာမပါဘူး။ ေအာ့ပို႔စစ္ဒကာေလးမ်ားထံ ဦးဇင္း အရင္ေရးခဲ့တဲ့စာကို လိုရင္းဆြဲထုတ္ျပပါမယ္။ ၿပီးလို႔ရွိရင္ ဒကာေလးမ်ား ေ၀ဖန္သြားတဲ့ အခ်က္ေတြ ကိုပဲ ျပန္လည္ေ၀ဖန္သြားပါ့မယ္။
အရင္ေရးခဲ့တဲ့စာမွာ အဓိက မိန္းပြိဳင့္ႏွစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုကို က်န္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြက ျပန္ၿပီး ၿခံဳမိေအာင္၊ ရွင္းလင္းေအာင္၊ သေဘာေပါက္ေအာင္၊ ခိုင္လံုေအာင္ လုပ္ထားတာေတြ႕ရမယ္။ ဦးဇင္းတို႔ Thesis လုပ္ဖူးတဲ့သူဆို သိပါလိမ့္မယ္။ သူ႕မွာ အဓိကျပႆနာ(problem)တစ္ခု သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခု မပါမျဖစ္ပါရတယ္။ ေနာက္ေရးသမွ်ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ စာမ်က္ႏွာေတြမ်ားမ်ား အဲဒီျပႆနာ (problem)ကိုပဲ ဦးတည္ေနရတယ္။
ဦးဇင္းေရးခဲ့တဲ့စာကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၾကေစလိုပါတယ္။ ပထမ ဦးဇင္း ဦးတည္လိုက္တာက ေအာ့ပို႔စစ္ဒကာေလးမ်ားတင္ထားတဲ့ ျပႆနာႏွစ္ရပ္ကို ေျပာျပထားတယ္။ ဘယ္ေကာင္ေတြကိုေတာ့ တုတ္လိုက္အံုးမယ္၊ ဘယ္လိုေဆာ္လိုက္အံုးမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေရးတာမဟုတ္ေၾကာင္း ေသခ်ာဖတ္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးတဲ့သေဘာကလြဲၿပီး ဘာမွစိတ္ကူးမရွိဘူး။
နံပါတ္ (၁) ျပည္သူနဲ႔ တပ္မေတာ္ တစ္သီးတစ္ျခားလို ဘာေၾကာင့္ျဖစ္၊ နံပါတ္ (၂) အတိုက္ အခံေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အဲဒီအခ်က္ကို မူတည္ၿပီး ေဆြးေႏြးသြားတာပါ။
ေအာက္မွာ တင္ျပလိုက္တဲ့ န.အ.ဖ ဒီလိုလုပ္တယ္၊ ဒီလို ျပဳမူေနတယ္၊ ျပည္သူေတြက ဒီလို ခံစားေနရတယ္၊ ဒါေတြကို မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ဒီလို ျဖစ္ေစခ်င္ေနၾကတယ္………..
ဒါေၾကာင့္ (၁) ျပည္သူနဲ႔တပ္မေတာ္ တစ္သီးတစ္ျခားစီ ျဖစ္သြားတယ္။
(၂) အတိုက္အခံေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားၾကတာ မ်ားတယ္။
ဦးဇင္း ေျပာခဲ့တာ အဲဒါပါပဲ။ ဦးဇင္းေရးခဲ့တဲ့အထဲမွာ စစ္သားက ရိုင္းတယ္၊ လူသတ္ေကာင္၊ ဗုဒၶဘာသာေတြမဟုတ္ဘူး၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူကမွ တကယ္ကူညီတာကြလို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္ႏိုင္တဲ့ စကားေတြ၊ စစ္သားေတြက ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ ဘာမွ မကူညီဘူး၊ ဒီအတိုင္း ထိုုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္၊ အဲဒီလို လံုး၀(လံုး၀) မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဦးဇင္းစိတ္ထဲမွာလဲ အဲဒီလုိ ေျပာခ်င္တဲ့စိတ္ လံုး၀(လံုး၀)ကို မရွိပါ ဘူး။ စာကို ေသခ်ာဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
အတည့္ဖတ္မွ အတည့္ျမင္တာ၊ စ,ဖတ္ကတည္းက “ဟာ…ဒီကိုယ္ေတာ္ ငါတို႔ဘက္က မဟုတ္ဘူး”ဆိုၿပီး ေစာင္းသြားရင္ေတာ့ အမွန္ကို ဘယ္ေရာက္ေတာ့မလဲ။
“အခုေရးသြားတာကေတာ့ တစ္ဖက္သတ္ေတြပဲ ထင္တယ္ေနာ္”တဲ့။ အဲဒါကေတာ့ စာဖတ္ ပရိသတ္က ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္ ဒကာေလးမ်ား။ ဘာကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ဖတ္သတ္လို႔ ေျပာရတာ ဆို တာကိုေတာ့ တိတိက်က် ေျပာမသြားခဲ့ဘူး။ ဒကာေလးမ်ား ဆိုလိုခ်င္တာက “တပ္မေတာ္သားေတြ အကူအညီေပးေနတာက်ေတာ့ ထည့္ေျပာမသြားဘူး”တဲ့လား။ ဒီေနရာမွာ ေျပာေနရင္ သိပ္ရွည္ သြားမွာ ေၾကာက္လို႔ အညႊန္းပဲ ေပးလိုက္ပါရေစ။ http://lanka-sangha.blogspot.com ေဆာင္းပါးက႑မွာ ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္းကေလာင္နဲ႔ ဦးဇင္းေရးထားတဲ့ “သာသနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး”ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို သြားဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
“တပ္မေတာ္ကေရာ ျပည္သူအတြက္ မလုပ္လုိ႕လား ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ၾကည့္ေသးလား”တဲ့။ အဲဒါ ျပည္သူေတြက အေျဖေပးပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဦးဇင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ “ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ဘူး ဆုိတာေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ လက္ခံေပးလုိ႕ မရတဲ့အရာေတြပါ”လို႔ ေျပာရေအာင္ ဦးဇင္းေျပာ သြားတဲ့အထဲမွာ တပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘူးလို႔ ဦးဇင္းမေျပာခဲ့ပါဘူးေနာ္။ ဒကာေလးမ်ားကို ဦးဇင္း ေျပာခ်င္တာက ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ ျပည္သူက ေကာက္ခ်က္ခ်ေနတယ္၊ သမိုင္းက မွတ္တမ္းတင္ေနတယ္။
ဘာလုပ္ေဆာင္ခ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သမိုင္းစာအုပ္ၾကီးထဲကို အတင္းထိုးထဲ့ေရးလိုက္လို႔ မရဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကိုလဲ အဆိုပါ အတင္းထိုးထဲ့ တြယ္တက္လာတဲ့ သမိုင္းေတြက အႏိုင္ယူလို႔ မရဘူး။ ျပည္သူက ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး သမိုင္းမွာ ဘယ္သူက ေက်းဇူးရွင္၊ ဘယ္သူက ဘာ..ဘာ…ဘာ ဆိုတာကို သိတယ္။
“စစ္အစိုးရကို ဦးဇင္းတို႔ ဘာလို႔ မၾကိဳက္တာလဲ၊ ဦးဇင္းတို႔ကို ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ”တဲ့။ အဲဒါကေတာ့ ဖတ္မိသူတိုင္း သိပါလိမ့္မယ္။ ကေလးကလား သိပ္ဆန္လြန္းေနတယ္။ ဦးဇင္း ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ “ငတံုးေတြ မဟုတ္လုိ႔ပါ”။ ဒါကေျပာစရာေတာင္ မလိုဘူး။ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက “ကိုယ့္အသားထိမွ နာတယ္ဆိုတဲ့သူမ်ိဳးဟာ …….”ဆိုတာပါပဲ။ ဦးဇင္းတို႔ကို ဦးကုန္းခ်ၿပီး ျပည္သူေတြကို မတရားလုပ္ေနတာမ်ား….ရွိခဲ့ရင္ေပါ့ေလ။ ျပည္သူနဲ႔သာသနာဟာ ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီ တာ၀န္ကိုယ္စီရွိၾကတယ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ (အရမ္းကို အတိုခ်ဳံးၿပီးေျပာျပတာပါ)။
“တပ္မေတာ္သားတစ္ေယာက္က ဘယ္ေတာ့မွ မေစာ္းကားဘူး”တဲ့။ လာျပန္ၿပီ။ ဦးဇင္းေျပာခဲ့ တဲ့အထဲမွာ တပ္မေတာ္သားတစ္ေယာက္က ေစာ္ကားေနပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့လို႔လား။
“ဘုန္းၾကီးအတုေတြကုိ ထုိင္ရွိးခုိးဖုိ႕ကေတာ့ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး ဗုဒၶဘာသာမွာ ဒါမ်ဳိး လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕နားလည္းတဲ့ ဗုဒၶဘာသာကအဲဒီလုိ ဘုန္းၾကီးအတုေတြ ၾကည္ညုိ ေလးစားဖုိ႕ မဟုတ္ဘူးေလ”တဲ့။ ဒီစကားကေတာ့ သိပ္ကို ၾကိဳက္သြားၿပီ ဒကာေလးေရ။ တကယ့္ကို သေဘာက်မိပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔လဲ ဘုန္းၾကီးအတုေတြ ေပါမ်ားလာတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္ေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ဘုန္းၾကီးအတုေတြကို ထိုင္ရွိခိုးဖို႔ ဘယ္ရဟန္း ေတာ္ကမွလဲ စစ္သားေတြကိုမွ မေတာင္းဆိုပါဘူး။ “ဘုန္းၾကီးအတုေတြကိုေတာ့ ရွိမခိုးၾကပါနဲ႔။ လူ၀တ္လဲေပးၾကပါ၊ ထိုက္သင့္ရာအျပစ္ေတြလဲ ေပးၾကပါ”။ ဦးဇင္းတို႔ကေတာ့ အဲဒီလို အၿမဲဆႏၵ ျပဳပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခု စဥ္းစားသင့္တာက ဦးဇင္းေရာက္ေနတဲ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံက ရဟန္းေတာ္ ေပါင္း ၂၀၀-ခန္႔ထဲက ၉၉.၉%ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ န.အ.ဖကို မၾကိဳက္ၾကေပမယ့္ ဘုန္းၾကီးအတုေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ န.အ.ဖ က လႊတ္လိုက္တဲ့ ဘုန္းၾကီးအတုေတြ ေတာ့ ျပည္ပမွာ ရွိပါတယ္။ ေအာ့ပို႔စစ္ဒကာေလးမ်ားလဲ သိမွာပါ။ မသိရင္လဲ ေလ့လာအံုးလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစ။
ေျပာမိလက္စနဲ႔ေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။ စာက သိပ္ရွည္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့လဲ စာဖတ္သူမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဇင္းမွာ ေျပာဖို႔ တာ၀န္ရွိလာေတာ့လဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းဆိုရင္ န.အ.ဖကေတာ့ “လာထား၊ အဲဒါ ဘုန္းၾကီးအတု၊ လာထား၊ အဲဒါ ဘုန္းၾကီးအတု” လုပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ငတံုးေတြ မဟုတ္တဲ့ျပည္သူေတြက သိတယ္။ သိေတာ့ ရယ္သြမ္းေသြးၾကတယ္။ တစ္ဖက္ကလဲ ေၾကာက္လာၾကတယ္။ တစ္ဖက္ကလဲ ရြံလာၾကတယ္။ “ဒီေလာက္ မ်ားျပားတဲ့ သိန္းခ်ီတဲ့ သံဃာထုၾကီးကိုမ်ား အတု”တဲ့။ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါေလစြ။
တစ္ဖက္ကလဲ အဲဒီလုိ ေျပာရတာ သိပ္မထိေရာက္ေတာ့ “အတုေတြက ဦးေဆာင္လို႔ ႏိုင္ငံေရး ဘာမွ် နာမလည္တဲ့ သံဃာေတာ္ေလးေတြ ပါသြားရတာ”တဲ့။ ((အဲဒီစကားကို ေသခ်ာစဥ္းစား ၾကည့္ပါ။))သိန္းခ်ီေနတဲ့ သံဃာထုၾကီး တစ္ရပ္လံုးကို “ေခါင္းမပါတဲ့……ေတြ”လို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူ ပါပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာေလး စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစလိုပါတယ္။ ဦးဇင္း တစ္ဖက္သက္ေတြးၿပီး ေျပာေနတာ လား၊ သဘာ၀က်စြာ တင္ျပေနတာလားဆိုတာ အတည့္ၾကည့္ရင္ ျမင္ပါလိမ့္မယ္။
အခု…အထက္က ဦးဇင္းဆိုခဲ့တဲ့ အတုရွင္းလင္းခ်က္ အၿမြတ္မွ်ကို ပိုၿပီးခိုင္လံုေစခ်င္လို႔ ဦးဇင္းထပ္ေျပာပါအံုးမယ္။ ဦးဇင္း ကိုယ္တိုင္ဟာ စက္တင္ဘာၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့တာပါ။ ဦးဇင္းတို႔ ေက်ာင္းတိုက္က သံဃာေတာ္ေတြဟာ ဘယ္သူရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈမွ မပါဘဲ ေမတၱာသုတ္၊ ဘုရားဂုဏ္ ေတာ္စသည္ မုိးထဲေလထဲမွာ ရြတ္ဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
(ဒီအေၾကာင္းေတြရဲ႕ အေသးစိတ္ကို တစ္ျခားတစ္ေနရာမွ ဦးဇင္းေရးပါအံုးမယ္။ ဦးဇင္းတို႔ လုပ္ခဲ့တာကို ဆရာေတာ္ေတြကပါ ေနာက္ကေန သြားဖို႔ ေျပာတာပါ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဦးဇင္း သံုးေလးပါးကို “ဘာလို႔ မလိုက္တာလဲ” ေမးၾကည့္ေတာ့ “ဒီေကာင္ေတြက တကယ္ပစ္မွာ၊ တကယ္ဖမ္းမွာ၊ တပည့္ေတာ္ကို ဖမ္းတာအေရးမၾကီးဘူး၊ တပည့္ေတာ္ မိဘေတြကို ေဆြမ်ိဳးေတြကို ဒုကၡေပးမွာ”လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဦးဇင္းေျပာခ်င္တာက ပရိတ္ထြက္ရြတ္တဲ့ သံဃာေတြကလဲ န.အ.ဖကို မၾကိဳက္ဘူး၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာလဲ န.အ.ဖ ေပးထားတဲ့ သခၤန္းစာေတြနဲ႔ ေၾကာက္လို႔သာျဖစ္တယ္။ ၾကိဳက္ေတာ့ မၾကိဳက္ဘူး။ အဲဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။
လြတ္လပ္စြာ တင္ျပခြင့္လဲရွိ၊ အရမ္းကာေရာ ဖမ္းဆီးျခင္းေတြသာ မရွိဘူး၊ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို ဒုကၡမေပးဘူးသာဆိုရင္ ဘဲြ႕အမွန္၊ ေက်ာင္းအမွန္ေတြထည့္ၿပီး ေရးလိုက္ခ်င္ ပါတယ္။…..ဒါေပမယ့္….။
တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာဆိုရင္ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြကိုယ္တိုင္ ထိပ္ဆံုးက ေမတၱာပို႔လိုက္လာတာတို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းဆိုရင္ ရဟန္းငယ္ေတြကို သြားၾကဖို႔ ျပည္သူေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ၾကဖို႔တိုက္တြန္းတာကို သတိထားေစခ်င္ပါတယ္။ ဒကာေလးတို႔ ေျပာသလိုဆိုရင္ အဆိုပါ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြဟာလဲ ကိုယ္ပိုင္ဦးေႏွာက္မရွိသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာဖတ္သူ သေဘာေပါက္ပါတယ္)
“ဘုန္းၾကီးဆႏၵျပတဲ့အထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးသမား ဘယ္ေလာက္ပါလဲဆုိတာ ဘယ္သူသိႏုိင္ မလဲ”တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒကာေလးတို႔ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ဒီေလာက္သိန္းခ်ီေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ အထဲမွာဆိုေတာ့ တိတိက်က် ဘယ္သိႏုိင္ပါ့မလဲ။
“ဒါလုပ္ရင္ဒါျဖစ္မယ္ကုိ သိရဲ႕သားနဲ႕ ဘာလုိ႕ လုပ္ေနတာလဲ”တဲ့။ ဦးဇင္း သိပ္ရွင္းျပစရာ မလိုဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါလုပ္ရင္ န.အ.ဖကေတာ့ ခ်မွာပဲ၊ ေဆာ္မွာပဲ။ ဦးဇင္းတို႔ မသိဘဲေနမလား။ အထက္က စကားရဲ႕ေလသံနဲ႔ အသြားအလာကို ေသခ်ာၾကည့္ပါ။ ဆရာလုပ္သလိုလို၊ ရဟန္းေတာ္ ေတြကို မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေစာ္ကားေနသလိုလို၊ န.အ.ဖရဲ႕ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ရွိတာေတြကို ၀န္ခံေနသလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူေတြထပ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတယ္ ဆုိတာကုိ သိေစခ်င္တယ္”တဲ့။ အဲဒီစကားကိုေတာ့ ဦးဇင္းက လက္ဖ်ားခါသြားၿပီ။ “တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖ”ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ဆက္စပ္စဥ္းစားမိပါတယ္။ အဲဒီစကားကိုၾကည့္ၿပီး စာဖတ္သူေတြပဲ တာ၀န္ေပးပါတယ္။
“ဆန္႕က်င္ေရးအဖြဲ႕အစည္းကေရာ ဘယ္ေလာက္နားလည္ပါသလဲလုိ႕ ေမးခ်င္ပါတယ္”တဲ့။ အဲဒီစကားကို ဦးဇင္းေျဖရင္ တစ္ဖက္ကို ကာကြယ္ေပးရာက်ေနတယ္လို႔ စြပ္စြဲေနမလား။ ဒါေပမယ့္ ေျပာသင့္သေလာက္ေတာ့ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ “အတိုက္အခံေတြထဲက ဘယ္သူက သာသနာေရး ၀န္ၾကီးဌာနမွာ ရွိသလဲ”။
ဦးဇင္းေျပာခဲ့တာက “သာသနာေရးနားမလည္ဘဲ နားလည္တဲ့ဘုန္းၾကီးေတြကို ဆရာလုပ္၊ လာဘ္ေတြစား၊ အဂတိေတြလိုက္စားေနတာဟာ သာသနာအတြက္မေကာင္းဘူး”ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာခဲ့တာေလ။ လာဘ္စားတာကိုေတာ့ ျငင္းၾကလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဆီကလဲစားတယ္၊ အစၥလာဟ္ဆီကလဲစားတယ္။ ခရစ္ယာန္ဆီကလဲစားတယ္။ စားတယ္။ ရရင္အကုန္စားတယ္။ ဦးဇင္း ေျပာတာလြန္တယ္ထင္ရင္ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ျပန္ၿပီး စံုစမ္းလိုက္ပါအံုး။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ ပါအံုး ဒကာေလးေရ။ အတိုက္အခံေတြက သာသနာေရးကို တကယ္နားလည္တယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို ဘာလို႔ ဇြတ္ဆြဲယူပစ္ ရတာလဲ။ ဦးဇင္းမဆိုလိုဘူးဆိုတာကို ဒကာေလးမ်ား သိသင့္တယ္ေလ။
အင္း..အင္တာနက္ကိစၥကလဲ ဆိုရအံုးမယ္။ တိုးတက္တဲ့ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ ကိုယ္ပိုင္ၿဂိဳဟ္တုမရွိတာ ဦးဇင္းသိတာေပါ့။ ဦးဇင္းေျပာခဲ့တာ အရွင္းၾကီးပါ။ အဓိကအခ်က္က ႏွစ္ခုပဲ။ (ေျပာျပမယ္ဆိုရင္အခ်က္ေတြက အမ်ားၾကီး)။ တစ္ခုက “ႏိုင္ငံေရးစာေပမ်ား မဖတ္ရဆိုတာဟာ ျပည္သူကို ဒီလိုမေနနဲ႔၊ ဒီလိုေန”လို႔ ေျပာသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ထစ္ခနဲရွိ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကို အာဏာပိုင္ေတြက မ်က္ေစာင္းထိုးတဲ့ကိစၥ။ ဒါကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက အင္တာနက္ဆိုင္ရွိတဲ့သူတိုင္း သိပါတယ္။ ဥပမာတစ္ခု ဦးဇင္း ေျပာျပမယ္ေနာ္။ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းက အင္တာနက္ကို ဂ်ီေမးလ္ကိုေတာင္ ပိတ္ပစ္တယ္။ အဲဒီလို ပိတ္ပစ္တာဟာ ျပည္သူေတြကို “မင္းတို႔က ဦးေႏွာက္သိပ္မရွိဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ဟိုေကာင္ေတြ ေျပာတာ အဟုတ္ထင္ ေနလိမ့္မယ္၊ မၾကည့္ၾကနဲ႔”လို႔ ေျပာသလိုၾကီး ျဖစ္မေနဘူးလား။ အဲဒါကို ေျပာခဲ့တာေလ။ ရွင္းပါတယ္ေနာ္ ဒကာေလး။ မုန္တိုင္းကာလ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြရဲ႕အေျခအေနေတြကိုလဲ စံုစမ္း ၾကည့္လိုက္ပါအံုး။
ဦးဇင္းေရးခဲ့တာေတြကို ဒကာေလး တကယ္ေ၀ဖန္ခ်င္တယ္၊ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္ဆိုရင္
၁။ ဦးဇင္းေျပာတဲ့ သီရိလကၤာသံဃာ ၉၉.၉%ရာခိုင္းႏႈန္းခန္႔၊ က်န္ႏိုင္ငံကလူေတြ ၈၀%ရာခိုင္ ႏႈန္းခန္႔ဟာ န.အ.ဖနဲ႔ဆန္႔က်င္တယ္လို႔ဆိုထားတာဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္မျဖစ္ ႏိုင္ဘူး။
၂။ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ မိသားစု၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးလုပ္ ေဆာင္ေနတဲ့သူေတြကို ျပည္သူ႕အေရးေဆာင္ရြက္တယ္လို႔ ဆိုထားတာဟာ ဘာေၾကာင့္ လက္ခံတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လက္မခံဘူး။
၃။ ဘာလြတ္လပ္ခြင့္မွ မရွိဘူးလို႔ဆိုထားတာဟာ ယုတၱိရွိတယ္၊ မရွိဘူး။
၄။ စစ္တပ္အသစ္ေတြအတြက္ ဘာနစ္နာေၾကးမွ မရဘဲ ေျမေတြမ်ားစြာ အလကားေပးရတာ ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ဘူး။
၅။ စစ္ဗိုလ္အကပ္ရွိမွ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုထားတာဟာ လြန္တယ္၊ မလြန္ဘူး။
၆။ အင္တာနက္ပိတ္ရတာဟာ ျပည္သူေတြကိုခ်စ္လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အျခားအေၾကာင္း။
၇။ဆရာေတာ္ ဦးညာဏိႆရအင္တာဗ်ဴး၊ ဦးဇာဂနာအင္တာဗ်ဴးတို႔နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကေၾကညာ ခ်က္ ဆန္႔က်င္ေနရျခင္းအေၾကာင္း။
အဲဒီအခ်က္ေတြကို ေဆြးေႏြးေ၀ဖန္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားတာ။ စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔လဲ အဲဒီလို ဆိုင္တဲ့အခ်က္ေလးေတြကို ေထာက္ျပေ၀ဖန္တာမ်ိဳးပဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတာပါ။
“ဘာကုိရည္ညြန္းသလဲ ဘယ္သူကုိေျပာေနတာလဲ”တဲ့။ အင္း…မေျပာခ်င္လဲ ေျပာရအံုးမယ္။ ဒကာေလးတို႔ စာဖတ္ရင္ ဥပမာနဲ႔ဥပေမယ်ကို ကြဲေအာင္ဖတ္ရတယ္။ ဥပမာျဖစ္တဲ့ မိန္းကေလး..ကိုပဲ အဓိကထားလိုက္ေတာ့ ဒကာေလးတို႔မွာ ဥပေမယ်က ဘာဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းမသိေတာ့ဘူး ေပါ့။ ဒကာေလးတို႔က ဘာကို ရည္ညႊန္းတာလဲလို႔ေမးထားေတာ့ ရွင္းျပရတာေပါ့။ မုန္တုိင္းျဖစ္တာက ေမလ၊ ၂-ရက္က။ အဲဒီအခ်ိန္ကေန…..ေမလ ၂၂-ရက္ခန္႔အထိ အကူအညီက ေရာက္သင့္ေရာက္ ထိုက္ပါလွ်က္ မေရာက္၊(ဆရာေတာ္အင္တာဗ်ဴးျပန္ဖတ္)။ ဒုကၡေရာက္ၿပီးတဲ့သူေတြက ေရာက္ၿပီး ကုန္ၿပီ။ ခု…. ႏိုင္ငံတကာမွာ အရွက္တကြဲျဖစ္မွာေၾကာက္ေတာ့ အားလံုး၀င္ခဲ့ပါ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူညီလွည့္ပါလို႔ န.အ.ဖက ဆိုထားတယ္။ ဒုကၡမေရာက္သင့္ဘဲ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ (ႏိုင္ငံတကာအကူအညီေပးေရးအဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕မွတ္ခ်က္ေတြၾကည့္)။ ကဲ..ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဥပမာနဲ႔ ဥပေမယ်ကို ကြဲေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဒကာေလးတို႔ကို ဦးဇင္းမွာခ်င္တာက “ဦးဇင္းက ဒကာေလးတို႔ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဒကာေတြကို ဆက္ဆံေျပာဆိုသလို ေျပာတယ္။ ဒကာေလးတို႔ကလဲ ဦးဇင္းကို ဗုဒၶဘာသာဦးဇင္းတစ္ပါးကို ေျပာသလိုပဲ” ေျပာေစခ်င္ပါတယ္။ “ဟာ..မရဘူး၊ ဒို႔ဘက္က မဟုတ္ ရင္ေတာ့ ဦးဇင္းေသာ ဘာေသာ နားမလည္ဘူး ေဆာ္မွာပဲ”ဆိုရင္လဲ သေဘာပါပဲ။
ေနာက္ၿပီး ဒကာေလးတို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ “ဒီမိုသမားေတြ၊ ဒီမိုသမားေတြ”ဆိုတဲ့အထဲမွာ ဒကာေလးတို႔၊ ဦးဇင္းတို႔ထက္ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါၾကီးမားတဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေတြ၊ ပါတယ္ ဆိုတာကို မေမ့ပါနဲ႔။ ဦးဇင္းက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိပ္ျပာလံုပါတယ္။ ဒကာေလးတို႔ဘက္က ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ “န ကမၸတိ=မတုန္လႈပ္”ဆိုတာလဲ ၃၈-ျဖာ မဂၤလာထဲမွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ပါပဲ ဒကာေလးတို႔ေရ…။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
ေခတၱ=သီရိလကၤာႏိုင္ငံ
၄၊ ၆၊ ၀၈။
အရင္ေရးခဲ့တဲ့စာမွာ အဓိက မိန္းပြိဳင့္ႏွစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုကို က်န္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြက ျပန္ၿပီး ၿခံဳမိေအာင္၊ ရွင္းလင္းေအာင္၊ သေဘာေပါက္ေအာင္၊ ခိုင္လံုေအာင္ လုပ္ထားတာေတြ႕ရမယ္။ ဦးဇင္းတို႔ Thesis လုပ္ဖူးတဲ့သူဆို သိပါလိမ့္မယ္။ သူ႕မွာ အဓိကျပႆနာ(problem)တစ္ခု သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခု မပါမျဖစ္ပါရတယ္။ ေနာက္ေရးသမွ်ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ စာမ်က္ႏွာေတြမ်ားမ်ား အဲဒီျပႆနာ (problem)ကိုပဲ ဦးတည္ေနရတယ္။
ဦးဇင္းေရးခဲ့တဲ့စာကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၾကေစလိုပါတယ္။ ပထမ ဦးဇင္း ဦးတည္လိုက္တာက ေအာ့ပို႔စစ္ဒကာေလးမ်ားတင္ထားတဲ့ ျပႆနာႏွစ္ရပ္ကို ေျပာျပထားတယ္။ ဘယ္ေကာင္ေတြကိုေတာ့ တုတ္လိုက္အံုးမယ္၊ ဘယ္လိုေဆာ္လိုက္အံုးမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေရးတာမဟုတ္ေၾကာင္း ေသခ်ာဖတ္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးတဲ့သေဘာကလြဲၿပီး ဘာမွစိတ္ကူးမရွိဘူး။
နံပါတ္ (၁) ျပည္သူနဲ႔ တပ္မေတာ္ တစ္သီးတစ္ျခားလို ဘာေၾကာင့္ျဖစ္၊ နံပါတ္ (၂) အတိုက္ အခံေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အဲဒီအခ်က္ကို မူတည္ၿပီး ေဆြးေႏြးသြားတာပါ။
ေအာက္မွာ တင္ျပလိုက္တဲ့ န.အ.ဖ ဒီလိုလုပ္တယ္၊ ဒီလို ျပဳမူေနတယ္၊ ျပည္သူေတြက ဒီလို ခံစားေနရတယ္၊ ဒါေတြကို မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ဒီလို ျဖစ္ေစခ်င္ေနၾကတယ္………..
ဒါေၾကာင့္ (၁) ျပည္သူနဲ႔တပ္မေတာ္ တစ္သီးတစ္ျခားစီ ျဖစ္သြားတယ္။
(၂) အတိုက္အခံေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားၾကတာ မ်ားတယ္။
ဦးဇင္း ေျပာခဲ့တာ အဲဒါပါပဲ။ ဦးဇင္းေရးခဲ့တဲ့အထဲမွာ စစ္သားက ရိုင္းတယ္၊ လူသတ္ေကာင္၊ ဗုဒၶဘာသာေတြမဟုတ္ဘူး၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူကမွ တကယ္ကူညီတာကြလို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္ႏိုင္တဲ့ စကားေတြ၊ စစ္သားေတြက ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ ဘာမွ မကူညီဘူး၊ ဒီအတိုင္း ထိုုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္၊ အဲဒီလို လံုး၀(လံုး၀) မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဦးဇင္းစိတ္ထဲမွာလဲ အဲဒီလုိ ေျပာခ်င္တဲ့စိတ္ လံုး၀(လံုး၀)ကို မရွိပါ ဘူး။ စာကို ေသခ်ာဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
အတည့္ဖတ္မွ အတည့္ျမင္တာ၊ စ,ဖတ္ကတည္းက “ဟာ…ဒီကိုယ္ေတာ္ ငါတို႔ဘက္က မဟုတ္ဘူး”ဆိုၿပီး ေစာင္းသြားရင္ေတာ့ အမွန္ကို ဘယ္ေရာက္ေတာ့မလဲ။
“အခုေရးသြားတာကေတာ့ တစ္ဖက္သတ္ေတြပဲ ထင္တယ္ေနာ္”တဲ့။ အဲဒါကေတာ့ စာဖတ္ ပရိသတ္က ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္ ဒကာေလးမ်ား။ ဘာကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ဖတ္သတ္လို႔ ေျပာရတာ ဆို တာကိုေတာ့ တိတိက်က် ေျပာမသြားခဲ့ဘူး။ ဒကာေလးမ်ား ဆိုလိုခ်င္တာက “တပ္မေတာ္သားေတြ အကူအညီေပးေနတာက်ေတာ့ ထည့္ေျပာမသြားဘူး”တဲ့လား။ ဒီေနရာမွာ ေျပာေနရင္ သိပ္ရွည္ သြားမွာ ေၾကာက္လို႔ အညႊန္းပဲ ေပးလိုက္ပါရေစ။ http://lanka-sangha.blogspot.com ေဆာင္းပါးက႑မွာ ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္းကေလာင္နဲ႔ ဦးဇင္းေရးထားတဲ့ “သာသနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး”ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို သြားဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
“တပ္မေတာ္ကေရာ ျပည္သူအတြက္ မလုပ္လုိ႕လား ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ၾကည့္ေသးလား”တဲ့။ အဲဒါ ျပည္သူေတြက အေျဖေပးပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဦးဇင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ “ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ဘူး ဆုိတာေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ လက္ခံေပးလုိ႕ မရတဲ့အရာေတြပါ”လို႔ ေျပာရေအာင္ ဦးဇင္းေျပာ သြားတဲ့အထဲမွာ တပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘူးလို႔ ဦးဇင္းမေျပာခဲ့ပါဘူးေနာ္။ ဒကာေလးမ်ားကို ဦးဇင္း ေျပာခ်င္တာက ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ ျပည္သူက ေကာက္ခ်က္ခ်ေနတယ္၊ သမိုင္းက မွတ္တမ္းတင္ေနတယ္။
ဘာလုပ္ေဆာင္ခ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သမိုင္းစာအုပ္ၾကီးထဲကို အတင္းထိုးထဲ့ေရးလိုက္လို႔ မရဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကိုလဲ အဆိုပါ အတင္းထိုးထဲ့ တြယ္တက္လာတဲ့ သမိုင္းေတြက အႏိုင္ယူလို႔ မရဘူး။ ျပည္သူက ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး သမိုင္းမွာ ဘယ္သူက ေက်းဇူးရွင္၊ ဘယ္သူက ဘာ..ဘာ…ဘာ ဆိုတာကို သိတယ္။
“စစ္အစိုးရကို ဦးဇင္းတို႔ ဘာလို႔ မၾကိဳက္တာလဲ၊ ဦးဇင္းတို႔ကို ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ”တဲ့။ အဲဒါကေတာ့ ဖတ္မိသူတိုင္း သိပါလိမ့္မယ္။ ကေလးကလား သိပ္ဆန္လြန္းေနတယ္။ ဦးဇင္း ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ “ငတံုးေတြ မဟုတ္လုိ႔ပါ”။ ဒါကေျပာစရာေတာင္ မလိုဘူး။ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက “ကိုယ့္အသားထိမွ နာတယ္ဆိုတဲ့သူမ်ိဳးဟာ …….”ဆိုတာပါပဲ။ ဦးဇင္းတို႔ကို ဦးကုန္းခ်ၿပီး ျပည္သူေတြကို မတရားလုပ္ေနတာမ်ား….ရွိခဲ့ရင္ေပါ့ေလ။ ျပည္သူနဲ႔သာသနာဟာ ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီ တာ၀န္ကိုယ္စီရွိၾကတယ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ (အရမ္းကို အတိုခ်ဳံးၿပီးေျပာျပတာပါ)။
“တပ္မေတာ္သားတစ္ေယာက္က ဘယ္ေတာ့မွ မေစာ္းကားဘူး”တဲ့။ လာျပန္ၿပီ။ ဦးဇင္းေျပာခဲ့ တဲ့အထဲမွာ တပ္မေတာ္သားတစ္ေယာက္က ေစာ္ကားေနပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့လို႔လား။
“ဘုန္းၾကီးအတုေတြကုိ ထုိင္ရွိးခုိးဖုိ႕ကေတာ့ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး ဗုဒၶဘာသာမွာ ဒါမ်ဳိး လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕နားလည္းတဲ့ ဗုဒၶဘာသာကအဲဒီလုိ ဘုန္းၾကီးအတုေတြ ၾကည္ညုိ ေလးစားဖုိ႕ မဟုတ္ဘူးေလ”တဲ့။ ဒီစကားကေတာ့ သိပ္ကို ၾကိဳက္သြားၿပီ ဒကာေလးေရ။ တကယ့္ကို သေဘာက်မိပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔လဲ ဘုန္းၾကီးအတုေတြ ေပါမ်ားလာတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္ေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ဘုန္းၾကီးအတုေတြကို ထိုင္ရွိခိုးဖို႔ ဘယ္ရဟန္း ေတာ္ကမွလဲ စစ္သားေတြကိုမွ မေတာင္းဆိုပါဘူး။ “ဘုန္းၾကီးအတုေတြကိုေတာ့ ရွိမခိုးၾကပါနဲ႔။ လူ၀တ္လဲေပးၾကပါ၊ ထိုက္သင့္ရာအျပစ္ေတြလဲ ေပးၾကပါ”။ ဦးဇင္းတို႔ကေတာ့ အဲဒီလို အၿမဲဆႏၵ ျပဳပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခု စဥ္းစားသင့္တာက ဦးဇင္းေရာက္ေနတဲ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံက ရဟန္းေတာ္ ေပါင္း ၂၀၀-ခန္႔ထဲက ၉၉.၉%ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ န.အ.ဖကို မၾကိဳက္ၾကေပမယ့္ ဘုန္းၾကီးအတုေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ န.အ.ဖ က လႊတ္လိုက္တဲ့ ဘုန္းၾကီးအတုေတြ ေတာ့ ျပည္ပမွာ ရွိပါတယ္။ ေအာ့ပို႔စစ္ဒကာေလးမ်ားလဲ သိမွာပါ။ မသိရင္လဲ ေလ့လာအံုးလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစ။
ေျပာမိလက္စနဲ႔ေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။ စာက သိပ္ရွည္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့လဲ စာဖတ္သူမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဇင္းမွာ ေျပာဖို႔ တာ၀န္ရွိလာေတာ့လဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းဆိုရင္ န.အ.ဖကေတာ့ “လာထား၊ အဲဒါ ဘုန္းၾကီးအတု၊ လာထား၊ အဲဒါ ဘုန္းၾကီးအတု” လုပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ငတံုးေတြ မဟုတ္တဲ့ျပည္သူေတြက သိတယ္။ သိေတာ့ ရယ္သြမ္းေသြးၾကတယ္။ တစ္ဖက္ကလဲ ေၾကာက္လာၾကတယ္။ တစ္ဖက္ကလဲ ရြံလာၾကတယ္။ “ဒီေလာက္ မ်ားျပားတဲ့ သိန္းခ်ီတဲ့ သံဃာထုၾကီးကိုမ်ား အတု”တဲ့။ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါေလစြ။
တစ္ဖက္ကလဲ အဲဒီလုိ ေျပာရတာ သိပ္မထိေရာက္ေတာ့ “အတုေတြက ဦးေဆာင္လို႔ ႏိုင္ငံေရး ဘာမွ် နာမလည္တဲ့ သံဃာေတာ္ေလးေတြ ပါသြားရတာ”တဲ့။ ((အဲဒီစကားကို ေသခ်ာစဥ္းစား ၾကည့္ပါ။))သိန္းခ်ီေနတဲ့ သံဃာထုၾကီး တစ္ရပ္လံုးကို “ေခါင္းမပါတဲ့……ေတြ”လို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူ ပါပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာေလး စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစလိုပါတယ္။ ဦးဇင္း တစ္ဖက္သက္ေတြးၿပီး ေျပာေနတာ လား၊ သဘာ၀က်စြာ တင္ျပေနတာလားဆိုတာ အတည့္ၾကည့္ရင္ ျမင္ပါလိမ့္မယ္။
အခု…အထက္က ဦးဇင္းဆိုခဲ့တဲ့ အတုရွင္းလင္းခ်က္ အၿမြတ္မွ်ကို ပိုၿပီးခိုင္လံုေစခ်င္လို႔ ဦးဇင္းထပ္ေျပာပါအံုးမယ္။ ဦးဇင္း ကိုယ္တိုင္ဟာ စက္တင္ဘာၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့တာပါ။ ဦးဇင္းတို႔ ေက်ာင္းတိုက္က သံဃာေတာ္ေတြဟာ ဘယ္သူရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈမွ မပါဘဲ ေမတၱာသုတ္၊ ဘုရားဂုဏ္ ေတာ္စသည္ မုိးထဲေလထဲမွာ ရြတ္ဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
(ဒီအေၾကာင္းေတြရဲ႕ အေသးစိတ္ကို တစ္ျခားတစ္ေနရာမွ ဦးဇင္းေရးပါအံုးမယ္။ ဦးဇင္းတို႔ လုပ္ခဲ့တာကို ဆရာေတာ္ေတြကပါ ေနာက္ကေန သြားဖို႔ ေျပာတာပါ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဦးဇင္း သံုးေလးပါးကို “ဘာလို႔ မလိုက္တာလဲ” ေမးၾကည့္ေတာ့ “ဒီေကာင္ေတြက တကယ္ပစ္မွာ၊ တကယ္ဖမ္းမွာ၊ တပည့္ေတာ္ကို ဖမ္းတာအေရးမၾကီးဘူး၊ တပည့္ေတာ္ မိဘေတြကို ေဆြမ်ိဳးေတြကို ဒုကၡေပးမွာ”လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဦးဇင္းေျပာခ်င္တာက ပရိတ္ထြက္ရြတ္တဲ့ သံဃာေတြကလဲ န.အ.ဖကို မၾကိဳက္ဘူး၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာလဲ န.အ.ဖ ေပးထားတဲ့ သခၤန္းစာေတြနဲ႔ ေၾကာက္လို႔သာျဖစ္တယ္။ ၾကိဳက္ေတာ့ မၾကိဳက္ဘူး။ အဲဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။
လြတ္လပ္စြာ တင္ျပခြင့္လဲရွိ၊ အရမ္းကာေရာ ဖမ္းဆီးျခင္းေတြသာ မရွိဘူး၊ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို ဒုကၡမေပးဘူးသာဆိုရင္ ဘဲြ႕အမွန္၊ ေက်ာင္းအမွန္ေတြထည့္ၿပီး ေရးလိုက္ခ်င္ ပါတယ္။…..ဒါေပမယ့္….။
တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာဆိုရင္ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြကိုယ္တိုင္ ထိပ္ဆံုးက ေမတၱာပို႔လိုက္လာတာတို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းဆိုရင္ ရဟန္းငယ္ေတြကို သြားၾကဖို႔ ျပည္သူေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ၾကဖို႔တိုက္တြန္းတာကို သတိထားေစခ်င္ပါတယ္။ ဒကာေလးတို႔ ေျပာသလိုဆိုရင္ အဆိုပါ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြဟာလဲ ကိုယ္ပိုင္ဦးေႏွာက္မရွိသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာဖတ္သူ သေဘာေပါက္ပါတယ္)
“ဘုန္းၾကီးဆႏၵျပတဲ့အထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးသမား ဘယ္ေလာက္ပါလဲဆုိတာ ဘယ္သူသိႏုိင္ မလဲ”တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒကာေလးတို႔ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ဒီေလာက္သိန္းခ်ီေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ အထဲမွာဆိုေတာ့ တိတိက်က် ဘယ္သိႏုိင္ပါ့မလဲ။
“ဒါလုပ္ရင္ဒါျဖစ္မယ္ကုိ သိရဲ႕သားနဲ႕ ဘာလုိ႕ လုပ္ေနတာလဲ”တဲ့။ ဦးဇင္း သိပ္ရွင္းျပစရာ မလိုဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါလုပ္ရင္ န.အ.ဖကေတာ့ ခ်မွာပဲ၊ ေဆာ္မွာပဲ။ ဦးဇင္းတို႔ မသိဘဲေနမလား။ အထက္က စကားရဲ႕ေလသံနဲ႔ အသြားအလာကို ေသခ်ာၾကည့္ပါ။ ဆရာလုပ္သလိုလို၊ ရဟန္းေတာ္ ေတြကို မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေစာ္ကားေနသလိုလို၊ န.အ.ဖရဲ႕ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ရွိတာေတြကို ၀န္ခံေနသလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူေတြထပ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတယ္ ဆုိတာကုိ သိေစခ်င္တယ္”တဲ့။ အဲဒီစကားကိုေတာ့ ဦးဇင္းက လက္ဖ်ားခါသြားၿပီ။ “တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖ”ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ဆက္စပ္စဥ္းစားမိပါတယ္။ အဲဒီစကားကိုၾကည့္ၿပီး စာဖတ္သူေတြပဲ တာ၀န္ေပးပါတယ္။
“ဆန္႕က်င္ေရးအဖြဲ႕အစည္းကေရာ ဘယ္ေလာက္နားလည္ပါသလဲလုိ႕ ေမးခ်င္ပါတယ္”တဲ့။ အဲဒီစကားကို ဦးဇင္းေျဖရင္ တစ္ဖက္ကို ကာကြယ္ေပးရာက်ေနတယ္လို႔ စြပ္စြဲေနမလား။ ဒါေပမယ့္ ေျပာသင့္သေလာက္ေတာ့ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ “အတိုက္အခံေတြထဲက ဘယ္သူက သာသနာေရး ၀န္ၾကီးဌာနမွာ ရွိသလဲ”။
ဦးဇင္းေျပာခဲ့တာက “သာသနာေရးနားမလည္ဘဲ နားလည္တဲ့ဘုန္းၾကီးေတြကို ဆရာလုပ္၊ လာဘ္ေတြစား၊ အဂတိေတြလိုက္စားေနတာဟာ သာသနာအတြက္မေကာင္းဘူး”ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာခဲ့တာေလ။ လာဘ္စားတာကိုေတာ့ ျငင္းၾကလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဆီကလဲစားတယ္၊ အစၥလာဟ္ဆီကလဲစားတယ္။ ခရစ္ယာန္ဆီကလဲစားတယ္။ စားတယ္။ ရရင္အကုန္စားတယ္။ ဦးဇင္း ေျပာတာလြန္တယ္ထင္ရင္ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ျပန္ၿပီး စံုစမ္းလိုက္ပါအံုး။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ ပါအံုး ဒကာေလးေရ။ အတိုက္အခံေတြက သာသနာေရးကို တကယ္နားလည္တယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို ဘာလို႔ ဇြတ္ဆြဲယူပစ္ ရတာလဲ။ ဦးဇင္းမဆိုလိုဘူးဆိုတာကို ဒကာေလးမ်ား သိသင့္တယ္ေလ။
အင္း..အင္တာနက္ကိစၥကလဲ ဆိုရအံုးမယ္။ တိုးတက္တဲ့ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ ကိုယ္ပိုင္ၿဂိဳဟ္တုမရွိတာ ဦးဇင္းသိတာေပါ့။ ဦးဇင္းေျပာခဲ့တာ အရွင္းၾကီးပါ။ အဓိကအခ်က္က ႏွစ္ခုပဲ။ (ေျပာျပမယ္ဆိုရင္အခ်က္ေတြက အမ်ားၾကီး)။ တစ္ခုက “ႏိုင္ငံေရးစာေပမ်ား မဖတ္ရဆိုတာဟာ ျပည္သူကို ဒီလိုမေနနဲ႔၊ ဒီလိုေန”လို႔ ေျပာသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ထစ္ခနဲရွိ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကို အာဏာပိုင္ေတြက မ်က္ေစာင္းထိုးတဲ့ကိစၥ။ ဒါကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက အင္တာနက္ဆိုင္ရွိတဲ့သူတိုင္း သိပါတယ္။ ဥပမာတစ္ခု ဦးဇင္း ေျပာျပမယ္ေနာ္။ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းက အင္တာနက္ကို ဂ်ီေမးလ္ကိုေတာင္ ပိတ္ပစ္တယ္။ အဲဒီလို ပိတ္ပစ္တာဟာ ျပည္သူေတြကို “မင္းတို႔က ဦးေႏွာက္သိပ္မရွိဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ဟိုေကာင္ေတြ ေျပာတာ အဟုတ္ထင္ ေနလိမ့္မယ္၊ မၾကည့္ၾကနဲ႔”လို႔ ေျပာသလိုၾကီး ျဖစ္မေနဘူးလား။ အဲဒါကို ေျပာခဲ့တာေလ။ ရွင္းပါတယ္ေနာ္ ဒကာေလး။ မုန္တိုင္းကာလ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြရဲ႕အေျခအေနေတြကိုလဲ စံုစမ္း ၾကည့္လိုက္ပါအံုး။
ဦးဇင္းေရးခဲ့တာေတြကို ဒကာေလး တကယ္ေ၀ဖန္ခ်င္တယ္၊ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္ဆိုရင္
၁။ ဦးဇင္းေျပာတဲ့ သီရိလကၤာသံဃာ ၉၉.၉%ရာခိုင္းႏႈန္းခန္႔၊ က်န္ႏိုင္ငံကလူေတြ ၈၀%ရာခိုင္ ႏႈန္းခန္႔ဟာ န.အ.ဖနဲ႔ဆန္႔က်င္တယ္လို႔ဆိုထားတာဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္မျဖစ္ ႏိုင္ဘူး။
၂။ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ မိသားစု၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးလုပ္ ေဆာင္ေနတဲ့သူေတြကို ျပည္သူ႕အေရးေဆာင္ရြက္တယ္လို႔ ဆိုထားတာဟာ ဘာေၾကာင့္ လက္ခံတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လက္မခံဘူး။
၃။ ဘာလြတ္လပ္ခြင့္မွ မရွိဘူးလို႔ဆိုထားတာဟာ ယုတၱိရွိတယ္၊ မရွိဘူး။
၄။ စစ္တပ္အသစ္ေတြအတြက္ ဘာနစ္နာေၾကးမွ မရဘဲ ေျမေတြမ်ားစြာ အလကားေပးရတာ ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ဘူး။
၅။ စစ္ဗိုလ္အကပ္ရွိမွ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုထားတာဟာ လြန္တယ္၊ မလြန္ဘူး။
၆။ အင္တာနက္ပိတ္ရတာဟာ ျပည္သူေတြကိုခ်စ္လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အျခားအေၾကာင္း။
၇။ဆရာေတာ္ ဦးညာဏိႆရအင္တာဗ်ဴး၊ ဦးဇာဂနာအင္တာဗ်ဴးတို႔နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကေၾကညာ ခ်က္ ဆန္႔က်င္ေနရျခင္းအေၾကာင္း။
အဲဒီအခ်က္ေတြကို ေဆြးေႏြးေ၀ဖန္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားတာ။ စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔လဲ အဲဒီလို ဆိုင္တဲ့အခ်က္ေလးေတြကို ေထာက္ျပေ၀ဖန္တာမ်ိဳးပဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတာပါ။
“ဘာကုိရည္ညြန္းသလဲ ဘယ္သူကုိေျပာေနတာလဲ”တဲ့။ အင္း…မေျပာခ်င္လဲ ေျပာရအံုးမယ္။ ဒကာေလးတို႔ စာဖတ္ရင္ ဥပမာနဲ႔ဥပေမယ်ကို ကြဲေအာင္ဖတ္ရတယ္။ ဥပမာျဖစ္တဲ့ မိန္းကေလး..ကိုပဲ အဓိကထားလိုက္ေတာ့ ဒကာေလးတို႔မွာ ဥပေမယ်က ဘာဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းမသိေတာ့ဘူး ေပါ့။ ဒကာေလးတို႔က ဘာကို ရည္ညႊန္းတာလဲလို႔ေမးထားေတာ့ ရွင္းျပရတာေပါ့။ မုန္တုိင္းျဖစ္တာက ေမလ၊ ၂-ရက္က။ အဲဒီအခ်ိန္ကေန…..ေမလ ၂၂-ရက္ခန္႔အထိ အကူအညီက ေရာက္သင့္ေရာက္ ထိုက္ပါလွ်က္ မေရာက္၊(ဆရာေတာ္အင္တာဗ်ဴးျပန္ဖတ္)။ ဒုကၡေရာက္ၿပီးတဲ့သူေတြက ေရာက္ၿပီး ကုန္ၿပီ။ ခု…. ႏိုင္ငံတကာမွာ အရွက္တကြဲျဖစ္မွာေၾကာက္ေတာ့ အားလံုး၀င္ခဲ့ပါ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူညီလွည့္ပါလို႔ န.အ.ဖက ဆိုထားတယ္။ ဒုကၡမေရာက္သင့္ဘဲ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ (ႏိုင္ငံတကာအကူအညီေပးေရးအဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕မွတ္ခ်က္ေတြၾကည့္)။ ကဲ..ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဥပမာနဲ႔ ဥပေမယ်ကို ကြဲေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဒကာေလးတို႔ကို ဦးဇင္းမွာခ်င္တာက “ဦးဇင္းက ဒကာေလးတို႔ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဒကာေတြကို ဆက္ဆံေျပာဆိုသလို ေျပာတယ္။ ဒကာေလးတို႔ကလဲ ဦးဇင္းကို ဗုဒၶဘာသာဦးဇင္းတစ္ပါးကို ေျပာသလိုပဲ” ေျပာေစခ်င္ပါတယ္။ “ဟာ..မရဘူး၊ ဒို႔ဘက္က မဟုတ္ ရင္ေတာ့ ဦးဇင္းေသာ ဘာေသာ နားမလည္ဘူး ေဆာ္မွာပဲ”ဆိုရင္လဲ သေဘာပါပဲ။
ေနာက္ၿပီး ဒကာေလးတို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ “ဒီမိုသမားေတြ၊ ဒီမိုသမားေတြ”ဆိုတဲ့အထဲမွာ ဒကာေလးတို႔၊ ဦးဇင္းတို႔ထက္ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါၾကီးမားတဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေတြ၊ ပါတယ္ ဆိုတာကို မေမ့ပါနဲ႔။ ဦးဇင္းက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိပ္ျပာလံုပါတယ္။ ဒကာေလးတို႔ဘက္က ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ “န ကမၸတိ=မတုန္လႈပ္”ဆိုတာလဲ ၃၈-ျဖာ မဂၤလာထဲမွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ပါပဲ ဒကာေလးတို႔ေရ…။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
ေခတၱ=သီရိလကၤာႏိုင္ငံ
၄၊ ၆၊ ၀၈။
(ဖိတ္ေခၚေဆြးေႏြးခန္းအတြက္) သီရိလကၤာေရာက္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး၏ အျမင္
Oppositeeye က ဖိတ္ေခၚမႈကို ၾကိဳဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။ နားလည္တာ, မလည္တာ အပထား။ သူ႔အျမင္ကိုယ့္အျမင္ သိထားၾကတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဦးဇင္းက သီရိလကၤာမွာ စာသင္ေနတဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးပါ။ “ဦးဇင္းက ဦးဇင္းေနရာမွာ ေနပါ”လို႔ ေျပာခ်င္သူ ရွိရင္ ဒီစာကို ဆက္မဖတ္ဖို႔ ေျပာထားပါရေစ။ ဦးဇင္းေတြ “ျပည္သူ႕အေရး”ကိစၥေတြမွာ ဘာေၾကာင့္၀င္ပါရသလဲဆိုတာ သိပ္ေျပာစရာမလိုဘူးထင္ပါတယ္။ “ျပည္သူနဲ႔ကၽြန္ကိုင္းမွီ၊ ကိုင္းကၽြန္းမွီဆိုသလို အခ်င္းခ်င္း အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေက်းဇူးျပဳေနၾကရတဲ့ ဦးဇင္းတို႔ဟာ ဦးဇင္းတို႔အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ေဘာင္ထဲကေန ျပည္သူ႕အေရးကို ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနရမွာ ပါပဲ”။
ခု “ျပည္သူနဲ႔တပ္မေတာ္ကို ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ႏိုင္ငံကလူေတြ ဘာေၾကာင့္ တစ္ကန္႔စီ ျမင္ေနၾကသလဲ”။ အဲဒါကို ေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ အတိုက္ အခံအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၾကသလဲ”။ အဲဒါကိုလဲ ထည့္သြင္းေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚထားတာေတြ႕ရတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အျမင္ေတြက အမ်ားၾကီးရွိေနမွာပဲ။ ဦးဇင္း ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ဒီ သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာဆိုရင္လဲ စာလာသင္ေနတဲ့ ဦးဇင္းေတြ အပါး ၂၀၀-ခန္႔ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲက ၉၉.၉%ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ စစ္အစိုးရကို မၾကိဳက္ ၾကပါဘူး။ စစ္အစိုးရရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို သေဘာမက်ၾကဘူး။ က်န္တဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ဦးဇင္း မေရာက္ဖူးလို႔ မသိေပမယ့္ ဦးဇင္းထင္ပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမဆို (ရွရွားမပါ) စစ္အစိုးရကို မၾကိဳက္တဲ့သူေတြက အနည္းဆံုး (အနည္းဆံုး) ၈၀%ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ က်ိန္းေသေပါက္ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ဆန္႔က်င္တဲ့သူေတြ မ်ားေနရတာလဲ။ မၾကိဳက္တဲ့သူေတြ မ်ားေနရ တာလဲ။ သေဘာမက်တဲ့သူေတြ မ်ားေနရတာလဲ။ Oppositeeye က ဒကာေလးမ်ား ေျပာေန က်စကားနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ““ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြမွ မဟုတ္တာ””။
ျပည္သူေတြဟာ ငတံုးေတြ မဟုတ္လို႔ တစ္ကန္႔စီျမင္ေနၾကတယ္။ ဦးဇင္းကေတာ့ အဲဒီလိုပဲ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အတိုက္အခံအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၾကတာ ဟာလဲ ငတံုးေတြ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။
ေရွ႕ ေဆြးေႏြးသြားတဲ့သူေတြ ေျပာတဲ့အထဲမွာလဲ ဦးဇင္းေဆြးေႏြးခ်င္တာေတြ အမ်ား ၾကီး ပါသြားပါၿပီ။ ဒီလို ေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚခ်က္ထဲမွာ oppositeeye ရဲ႕အျမင္ေလးေတြ ေတြ႕ရ ေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ရွရွားေရာက္ ပညာသင္စစ္သားေလးေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတာကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနၾကတယ္ဆိုလို႔ပါ။ မွန္ပါတယ္။ တိုင္း ျပည္အတြက္ က်ရာအခန္းက႑ကေန ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ရာဟာ ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕တာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုတာ၀န္အတြက္ ေက်နပ္ေနႏိုင္တယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ အားတက္စရာ ပါ။
ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တယ္ဆိုတာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာလဲ ေမ့ထားလို႔ မရပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံဒီမိုကေရစီနဲ႔ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္စြာေျပာဆို၊ လုပ္ကိုင္၊ ေရးသားႏိုင္ခြင့္ အစရွိတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးေတြအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြဟာလဲ တိုင္းျပည္ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနသူေတြပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အေျခအေနဟာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး….ဘယ္အေရးမွာမွ အားရ စရာမရွိဘူးဆိုတာ ျပည္သူေတြက ေျပာေနတယ္။ ဘာလြတ္လပ္ခြင့္မွ မရွိဘူး၊ ဘာတရားမွ်တ မႈမွမရွိဘူးဆိုတာ ျပည္သူေတြက ေျပာေနတာၾကာၿပီ။ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူရဲ႕အသံကို လ်စ္လ်ဴရႈေနတာလဲ ၾကာၿပီ။ ေနရာတကာမွာ (ဘုရားေဂါပကကအစ) စစ္သားမပါရင္ မၿပီး ဆိုတာလဲ ၾကာၿပီ။ တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္ေနတဲ့ စစ္တပ္အသစ္ေတြ အတြက္ မရွိဆင္းရဲသား ေတာင္သူေတြရဲ႕ေျမေတြ အလကားေပးေနရတာလဲ ၾကာၿပီ။ သာသနာေရးမွာေတာင္ သာသနာေရးရာ ဘာမွ နားမလည္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ (အံ့ေမာင္လို ပညာရွိ လူမိုက္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး) လာဘ္စားရမ္းကားလို႔ သာသနာသိကၡာက်ေနတာလဲ ၾကာၿပီ။ ဘာအလုပ္လုပ္ စစ္ဗိုလ္အကပ္ရွိမွ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ အက်င့္ပ်က္စကားပံုၾကီး ျမန္မာမွာ တြင္က်ယ္ ေနတာလဲ ၾကာၿပီ။ ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြ မဟုတ္လို႔ အဲဒါေတြ သိတယ္။ အဲဒါေတြသိေတာ့ ျပည္သူနဲ႔ တပ္မေတာ္ ဘယ္မွာလာၿပီး တစ္သားထဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
I.T ေခတ္တဲ့။ တစ္ကမၻာလံုး ေခတ္စားလာလိုက္တာ။ ေရႊျမန္မာေတြပဲ ဘယ္ရမလဲ အင္တာနက္ေတြ သံုးၾကတာေပါ့။ ၂၀၀၇-မွာ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ တစ္ခါ တပ္မေတာ္ဟာ ဒီ I.T ဆိုတာၾကီးက ငါတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ေတာ္ ေတာ္ၾကီးပါလားဆိုတာ သိၿပီး အင္တာနက္ေတြ သံုးရတာ ခက္လာေအာင္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ တိုင္းျပည္မွာ ဘာတဲ့ဆို အင္တာနက္ကို ပိတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကေတာ့တာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ပိတ္ရ တာလဲ သြားေမးရင္ “ျပည္သူေတြ သတင္းမွားေတြ ရကုန္မွာစိုးလို႔၊ သတင္းအမွန္က ျမန္မာ့ အလင္း၊ ေၾကးမႈံမွာ ပါတယ္”လို႔ မေျဖေသာ္လဲ ေျဖသလို ေျပာေနၾကတာေတြ႕ရမယ္။ အဲလို ေျပာရေအာင္ (ျပည္သူေတြက သတင္းမွားေတြကို အမွန္ထင္ရေအာင္) “ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြမို႔လို႔လား”။
အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာ ေရးထားေသးတယ္။ ႏို႔တစ္စ္စာရြက္ေလးေတြနဲ႔။ အဲဒီထဲမွာ ထိပ္ဆံုးက ဘာပါသလဲဆိုေတာ့ “ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စာေပမ်ား မၾကည့္ရႈရ”တဲ့။ ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြ မို႔လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ ႏိုင္ငံေရးစာေတြဖတ္ၿပီး ျပည္သူေတြ စိတ္တက္ၾကြလာလို႔ ပစ္သတ္ေနရမွာ ေၾကာက္လို႔လား။ တကယ္ဆိုရင္(တကယ္ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူအတြက္ အမွန္အကန္ ေစတနာနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား အလုပ္လုပ္ေန ပါတယ္ဆိုရင္) အင္တာနက္လဲ ပိတ္စရာ မလိုပါဘူး။ ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြ မို႔လို႔လား။ သူ႕စဥ္းစားညာဏ္သူ ရွိပါတယ္။
မုန္တိုင္းသတင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အျငင္းပြားၾကတာကိုလဲ အနည္းငယ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္က ဘယ္ေလာက္ထိ တာ၀န္သိသလဲ၊ အေျပာနဲ႔အလုပ္ညီသလဲဆိုတာ ဆရာေတာ္ဦးညာဏိႆရအင္တာဗ်ဴး၊ ဦးဇာဂနာအင္တာဗ်ဴးေတြက သက္ေသခံေနတာပဲ။ ျပည္သူေတြဟာ ငတံုးေတြ မဟုတ္လို႔ အဆိုပါ အင္တာဗ်ဴးေတြကိုပဲ အမွန္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဦးဇာဂနာအင္တာဗ်ဴးထဲမွာဆိုရင္ ၂၂-ရက္ေန႔အထိ အကူအညီမရေသးတဲ့ရြာေတြက အမ်ားၾကီး။ ဇာဂနာဆိုတာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးသာမက ရုပ္ရွင္ေလာကပါ ေလးစားခံရတဲ့သူပါ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ စစ္အစိုးရက မုန္တိုင္းျဖစ္ၿပီး ၂၊ ၃-ရက္ေလာက္ရွိေသးတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ ၿပီးပါၿပီ၊ အေျခအေနေတြအားလံုး ပံုမွန္ျဖစ္သြားပါၿပီတဲ့။ ခု ၂၂-ရက္ထိ ဘာအကူအညီမွ မရေသးဘူးတဲ့။ ဆရာေတာ္ ဦးညာဏိႆရေျပာတာလဲ ရက္ေပါင္း ၂၀-၀န္းက်င္ရွိပါၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာအကူအညီေျပာမေနနဲ႔၊ ႏိုင္ငံေတာ္အကူအညီေတာင္ မေရာက္ေသးဘူးလို႔ မိန္႔ပါတယ္။ ငတံုးေတြ မဟုတ္တဲ့ ျပည္သူေတြက ဘယ္ဟာကို အမွန္လဲဆိုတာ သိပါတယ္။
“ဟာ ဦးဇင္းကလဲ အခု အကူအညီေတြအားလံုးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီေလ”လို႔ ဆိုခ်င္ ေကာင္း ဆိုခ်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဦးဇင္း ခပ္ရိုင္းရိုင္း ဥပမာတစ္ခု ေပးပါမယ့္။ လြန္တယ္ထင္ရင္၊ ရိုင္းတယ္ထင္ရင္ ဦးဇင္းဆိုၿပီး ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မုဒိမ္းက်င့္ေန တာကို ျမင္ေနရဲ႕သားနဲ႔ ျမင္ျမင္ခ်င္း မကူညီဘဲ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မိန္းကေလးရဲ႕ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသံၾကားေတာ့ အေ၀းကလူေတြကေျပးလာတာကို ျမင္ေတာ့မွ ကဗ်ာကယာ ထၿပီး အကူအညီေပးတယ္တဲ့သူ ဆိုပါစို႔။ ျမင္ကတဲက ကယ္လိုက္ ရင္ ဘ၀ပ်က္စရာအေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မကူညီတာလဲ ၀ိုင္းေမးမွ “မင္းတို႔ ဟာကြာ ငါကူညီေနတာ မင္းတို႔ မေတြ႕ဘူးလား”လို႔ ဆိုတဲ့သူလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူကူညီတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိန္းေလးကေတာ့ ဘ၀ပ်က္ၿပီးသြားၿပီ။ ကူညီေသာ္လဲပဲ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ အျပစ္ တင္ေနရသလဲဆိုတာ ရွင္းသြားၿပီထင္ပါတယ္။
တပ္မေတာ္ေကာင္းလား၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေကာင္းလားဆိုတာ သူတို႔ရင္ထဲမွာ သူတို႔ ဦးေႏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားၿပီးသားရွိပါတယ္။ ဒါကို တပ္မေတာ္က “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ မွန္ေအာင္ပစ္တာေနာ္၊ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး၊ ဒီလိုမေနနဲ႔၊ ဒီလိုေန၊ ဒါေတြ မၾကည့္နဲ႔၊ ဒါေတြၾကည့္၊ ဒီလို မစဥ္းစားနဲ႔၊ ဒီလို စဥ္းစား”လို႔ ဦးေန၀င္းေလသံနဲ႔ ညႊန္ၾကားေပးေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ဘာလို႔ နာခံရမွာလဲ။
“ျပည္သူနဲ႔တပ္မေတာ္” ဘာေၾကာင့္ ဒီအေျခအေနျဖစ္ေနရတာလဲဆိုတာ အေျဖက အမ်ားၾကီးပဲ။ ခု ဦးဇင္းေဆြးေႏြးခဲ့တာဟာ တကယ့္ကို အစေလးပဲ (နိဒါန္းေလးပဲ) ရွိေသး တယ္။ ကိုယ့္ေတြ႕ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဆက္ေရးရရင္ ေနာက္ေဆြးေႏြးမယ့္သူေတြအတြက္ အခ်ိန္ မရ ျဖစ္ေနမယ္။ ဒီေလာက္ဆိုုရင္ ျပည္သူေတြက တပ္မေတာ္ကို ဘာေၾကာင့္ တစ္သီး တစ္ျခားျမင္ေနရသလဲဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးခန္း ေတာ္ေလာက္ၿပီလို႔ ဦးဇင္း ယူဆပါတယ္။
အဲဒါရဲ႕အျပင္ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက “အတိုက္အခံေတြေျပာသလိုမ်ိဳး စစ္သားဆို မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး သိမ္းၾကံဳးရမ္းေနတာေတြ၊ စစ္ေခြးေတြအစရွိသျဖင့္ ၀ါးလံုးရွည္ရမ္းၿပီး ဆဲဆို ရိုင္းစိုင္းတာေတြကို ျမင္ရၾကားရတဲ့ အခါမွာ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ မေက်မနပ္ ႏိုင္ျဖစ္ၾကရပါတယ္”လို႔ ဒကာေလးတို႔က ဆိုထားပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာတာဟာ စစ္သားေကာင္းေတြကို ထိခိုက္ပါတယ္။ အကုသိုလ္ျဖစ္ေစပါတယ္။ အဲလို ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ ရမ္း ေနတဲ့သူ ေတြ႕ရင္ေတာ့ အဆင့္အတန္းမရွိတဲ့သူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရံုပါပဲ ဒကာေလးေရ။ အဲဒါ မ်ိဳးေတြက ရွိတတ္ပါတယ္။
ထို႔အတူပဲ ဒကာေလးတို႔ရဲ႕ oppositeeye မွာလဲ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ ရမ္းေနတာေတြက ပို႔စ္ တိုင္းမွာပါေနတယ္။ ဒကာေလးတို႔ ဘေလာ့ရဲ႕ဘယ္ျခမ္းက ပင္တိုင္ေတြ႕ေနရတဲ့ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ဆိုတာလဲ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ရမ္းထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ “သူမ်ားကို ဆံုးမခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ ျပင္ရတယ္”လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာၾကားထားပါတယ္ ဒကာေလး။ အဲဒီစာသားၾကီးကို မေျပာင္းသေရြ႕ေတာ့ ဒကာေလးတို႔အေနနဲ႔ သူမ်ား၀ါးလံုးရွည္ ရမ္းတာကို လိုက္ေျပာမေနသင့္ဘူးလို႔ ဦးဇင္းထင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့သူေတြ၊ စစ္သားေတြလိုပဲ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ ဒကာေလးေရ။ သူတို႔တစ္ေတြသာ တစ္စံုတစ္ရာရဲ႕ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မခံရဘဲ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရေနမယ္ဆိုရင္ ဦးဇင္းတို႔၊ ဒကာေလးတို႔ ဒီလို ေဆြးေႏြးစရာလိုအပ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြကိုလဲ ဒကာ ေလးတို႔ ျမင္ေအာင္ၾကိဳးစားသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
ေခတၱ=သီရိလကၤာႏိုင္ငံ
၀၃၊ ၀၆၊ ၀၈။
ခု “ျပည္သူနဲ႔တပ္မေတာ္ကို ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ႏိုင္ငံကလူေတြ ဘာေၾကာင့္ တစ္ကန္႔စီ ျမင္ေနၾကသလဲ”။ အဲဒါကို ေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ အတိုက္ အခံအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၾကသလဲ”။ အဲဒါကိုလဲ ထည့္သြင္းေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚထားတာေတြ႕ရတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အျမင္ေတြက အမ်ားၾကီးရွိေနမွာပဲ။ ဦးဇင္း ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ဒီ သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာဆိုရင္လဲ စာလာသင္ေနတဲ့ ဦးဇင္းေတြ အပါး ၂၀၀-ခန္႔ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲက ၉၉.၉%ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ စစ္အစိုးရကို မၾကိဳက္ ၾကပါဘူး။ စစ္အစိုးရရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို သေဘာမက်ၾကဘူး။ က်န္တဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ဦးဇင္း မေရာက္ဖူးလို႔ မသိေပမယ့္ ဦးဇင္းထင္ပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမဆို (ရွရွားမပါ) စစ္အစိုးရကို မၾကိဳက္တဲ့သူေတြက အနည္းဆံုး (အနည္းဆံုး) ၈၀%ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ က်ိန္းေသေပါက္ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ဆန္႔က်င္တဲ့သူေတြ မ်ားေနရတာလဲ။ မၾကိဳက္တဲ့သူေတြ မ်ားေနရ တာလဲ။ သေဘာမက်တဲ့သူေတြ မ်ားေနရတာလဲ။ Oppositeeye က ဒကာေလးမ်ား ေျပာေန က်စကားနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ““ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြမွ မဟုတ္တာ””။
ျပည္သူေတြဟာ ငတံုးေတြ မဟုတ္လို႔ တစ္ကန္႔စီျမင္ေနၾကတယ္။ ဦးဇင္းကေတာ့ အဲဒီလိုပဲ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အတိုက္အခံအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၾကတာ ဟာလဲ ငတံုးေတြ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။
ေရွ႕ ေဆြးေႏြးသြားတဲ့သူေတြ ေျပာတဲ့အထဲမွာလဲ ဦးဇင္းေဆြးေႏြးခ်င္တာေတြ အမ်ား ၾကီး ပါသြားပါၿပီ။ ဒီလို ေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚခ်က္ထဲမွာ oppositeeye ရဲ႕အျမင္ေလးေတြ ေတြ႕ရ ေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ရွရွားေရာက္ ပညာသင္စစ္သားေလးေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတာကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနၾကတယ္ဆိုလို႔ပါ။ မွန္ပါတယ္။ တိုင္း ျပည္အတြက္ က်ရာအခန္းက႑ကေန ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ရာဟာ ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕တာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုတာ၀န္အတြက္ ေက်နပ္ေနႏိုင္တယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ အားတက္စရာ ပါ။
ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တယ္ဆိုတာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာလဲ ေမ့ထားလို႔ မရပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံဒီမိုကေရစီနဲ႔ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္စြာေျပာဆို၊ လုပ္ကိုင္၊ ေရးသားႏိုင္ခြင့္ အစရွိတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးေတြအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြဟာလဲ တိုင္းျပည္ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနသူေတြပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အေျခအေနဟာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး….ဘယ္အေရးမွာမွ အားရ စရာမရွိဘူးဆိုတာ ျပည္သူေတြက ေျပာေနတယ္။ ဘာလြတ္လပ္ခြင့္မွ မရွိဘူး၊ ဘာတရားမွ်တ မႈမွမရွိဘူးဆိုတာ ျပည္သူေတြက ေျပာေနတာၾကာၿပီ။ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူရဲ႕အသံကို လ်စ္လ်ဴရႈေနတာလဲ ၾကာၿပီ။ ေနရာတကာမွာ (ဘုရားေဂါပကကအစ) စစ္သားမပါရင္ မၿပီး ဆိုတာလဲ ၾကာၿပီ။ တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္ေနတဲ့ စစ္တပ္အသစ္ေတြ အတြက္ မရွိဆင္းရဲသား ေတာင္သူေတြရဲ႕ေျမေတြ အလကားေပးေနရတာလဲ ၾကာၿပီ။ သာသနာေရးမွာေတာင္ သာသနာေရးရာ ဘာမွ နားမလည္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ (အံ့ေမာင္လို ပညာရွိ လူမိုက္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး) လာဘ္စားရမ္းကားလို႔ သာသနာသိကၡာက်ေနတာလဲ ၾကာၿပီ။ ဘာအလုပ္လုပ္ စစ္ဗိုလ္အကပ္ရွိမွ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ အက်င့္ပ်က္စကားပံုၾကီး ျမန္မာမွာ တြင္က်ယ္ ေနတာလဲ ၾကာၿပီ။ ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြ မဟုတ္လို႔ အဲဒါေတြ သိတယ္။ အဲဒါေတြသိေတာ့ ျပည္သူနဲ႔ တပ္မေတာ္ ဘယ္မွာလာၿပီး တစ္သားထဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
I.T ေခတ္တဲ့။ တစ္ကမၻာလံုး ေခတ္စားလာလိုက္တာ။ ေရႊျမန္မာေတြပဲ ဘယ္ရမလဲ အင္တာနက္ေတြ သံုးၾကတာေပါ့။ ၂၀၀၇-မွာ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ တစ္ခါ တပ္မေတာ္ဟာ ဒီ I.T ဆိုတာၾကီးက ငါတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ေတာ္ ေတာ္ၾကီးပါလားဆိုတာ သိၿပီး အင္တာနက္ေတြ သံုးရတာ ခက္လာေအာင္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ တိုင္းျပည္မွာ ဘာတဲ့ဆို အင္တာနက္ကို ပိတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကေတာ့တာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ပိတ္ရ တာလဲ သြားေမးရင္ “ျပည္သူေတြ သတင္းမွားေတြ ရကုန္မွာစိုးလို႔၊ သတင္းအမွန္က ျမန္မာ့ အလင္း၊ ေၾကးမႈံမွာ ပါတယ္”လို႔ မေျဖေသာ္လဲ ေျဖသလို ေျပာေနၾကတာေတြ႕ရမယ္။ အဲလို ေျပာရေအာင္ (ျပည္သူေတြက သတင္းမွားေတြကို အမွန္ထင္ရေအာင္) “ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြမို႔လို႔လား”။
အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာ ေရးထားေသးတယ္။ ႏို႔တစ္စ္စာရြက္ေလးေတြနဲ႔။ အဲဒီထဲမွာ ထိပ္ဆံုးက ဘာပါသလဲဆိုေတာ့ “ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စာေပမ်ား မၾကည့္ရႈရ”တဲ့။ ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြ မို႔လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ ႏိုင္ငံေရးစာေတြဖတ္ၿပီး ျပည္သူေတြ စိတ္တက္ၾကြလာလို႔ ပစ္သတ္ေနရမွာ ေၾကာက္လို႔လား။ တကယ္ဆိုရင္(တကယ္ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူအတြက္ အမွန္အကန္ ေစတနာနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား အလုပ္လုပ္ေန ပါတယ္ဆိုရင္) အင္တာနက္လဲ ပိတ္စရာ မလိုပါဘူး။ ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြ မို႔လို႔လား။ သူ႕စဥ္းစားညာဏ္သူ ရွိပါတယ္။
မုန္တိုင္းသတင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အျငင္းပြားၾကတာကိုလဲ အနည္းငယ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္က ဘယ္ေလာက္ထိ တာ၀န္သိသလဲ၊ အေျပာနဲ႔အလုပ္ညီသလဲဆိုတာ ဆရာေတာ္ဦးညာဏိႆရအင္တာဗ်ဴး၊ ဦးဇာဂနာအင္တာဗ်ဴးေတြက သက္ေသခံေနတာပဲ။ ျပည္သူေတြဟာ ငတံုးေတြ မဟုတ္လို႔ အဆိုပါ အင္တာဗ်ဴးေတြကိုပဲ အမွန္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဦးဇာဂနာအင္တာဗ်ဴးထဲမွာဆိုရင္ ၂၂-ရက္ေန႔အထိ အကူအညီမရေသးတဲ့ရြာေတြက အမ်ားၾကီး။ ဇာဂနာဆိုတာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးသာမက ရုပ္ရွင္ေလာကပါ ေလးစားခံရတဲ့သူပါ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ စစ္အစိုးရက မုန္တိုင္းျဖစ္ၿပီး ၂၊ ၃-ရက္ေလာက္ရွိေသးတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ ၿပီးပါၿပီ၊ အေျခအေနေတြအားလံုး ပံုမွန္ျဖစ္သြားပါၿပီတဲ့။ ခု ၂၂-ရက္ထိ ဘာအကူအညီမွ မရေသးဘူးတဲ့။ ဆရာေတာ္ ဦးညာဏိႆရေျပာတာလဲ ရက္ေပါင္း ၂၀-၀န္းက်င္ရွိပါၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာအကူအညီေျပာမေနနဲ႔၊ ႏိုင္ငံေတာ္အကူအညီေတာင္ မေရာက္ေသးဘူးလို႔ မိန္႔ပါတယ္။ ငတံုးေတြ မဟုတ္တဲ့ ျပည္သူေတြက ဘယ္ဟာကို အမွန္လဲဆိုတာ သိပါတယ္။
“ဟာ ဦးဇင္းကလဲ အခု အကူအညီေတြအားလံုးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီေလ”လို႔ ဆိုခ်င္ ေကာင္း ဆိုခ်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဦးဇင္း ခပ္ရိုင္းရိုင္း ဥပမာတစ္ခု ေပးပါမယ့္။ လြန္တယ္ထင္ရင္၊ ရိုင္းတယ္ထင္ရင္ ဦးဇင္းဆိုၿပီး ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မုဒိမ္းက်င့္ေန တာကို ျမင္ေနရဲ႕သားနဲ႔ ျမင္ျမင္ခ်င္း မကူညီဘဲ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မိန္းကေလးရဲ႕ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသံၾကားေတာ့ အေ၀းကလူေတြကေျပးလာတာကို ျမင္ေတာ့မွ ကဗ်ာကယာ ထၿပီး အကူအညီေပးတယ္တဲ့သူ ဆိုပါစို႔။ ျမင္ကတဲက ကယ္လိုက္ ရင္ ဘ၀ပ်က္စရာအေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မကူညီတာလဲ ၀ိုင္းေမးမွ “မင္းတို႔ ဟာကြာ ငါကူညီေနတာ မင္းတို႔ မေတြ႕ဘူးလား”လို႔ ဆိုတဲ့သူလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူကူညီတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိန္းေလးကေတာ့ ဘ၀ပ်က္ၿပီးသြားၿပီ။ ကူညီေသာ္လဲပဲ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ အျပစ္ တင္ေနရသလဲဆိုတာ ရွင္းသြားၿပီထင္ပါတယ္။
တပ္မေတာ္ေကာင္းလား၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေကာင္းလားဆိုတာ သူတို႔ရင္ထဲမွာ သူတို႔ ဦးေႏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားၿပီးသားရွိပါတယ္။ ဒါကို တပ္မေတာ္က “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ မွန္ေအာင္ပစ္တာေနာ္၊ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး၊ ဒီလိုမေနနဲ႔၊ ဒီလိုေန၊ ဒါေတြ မၾကည့္နဲ႔၊ ဒါေတြၾကည့္၊ ဒီလို မစဥ္းစားနဲ႔၊ ဒီလို စဥ္းစား”လို႔ ဦးေန၀င္းေလသံနဲ႔ ညႊန္ၾကားေပးေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ျပည္သူေတြက ငတံုးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ဘာလို႔ နာခံရမွာလဲ။
“ျပည္သူနဲ႔တပ္မေတာ္” ဘာေၾကာင့္ ဒီအေျခအေနျဖစ္ေနရတာလဲဆိုတာ အေျဖက အမ်ားၾကီးပဲ။ ခု ဦးဇင္းေဆြးေႏြးခဲ့တာဟာ တကယ့္ကို အစေလးပဲ (နိဒါန္းေလးပဲ) ရွိေသး တယ္။ ကိုယ့္ေတြ႕ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဆက္ေရးရရင္ ေနာက္ေဆြးေႏြးမယ့္သူေတြအတြက္ အခ်ိန္ မရ ျဖစ္ေနမယ္။ ဒီေလာက္ဆိုုရင္ ျပည္သူေတြက တပ္မေတာ္ကို ဘာေၾကာင့္ တစ္သီး တစ္ျခားျမင္ေနရသလဲဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးခန္း ေတာ္ေလာက္ၿပီလို႔ ဦးဇင္း ယူဆပါတယ္။
အဲဒါရဲ႕အျပင္ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက “အတိုက္အခံေတြေျပာသလိုမ်ိဳး စစ္သားဆို မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး သိမ္းၾကံဳးရမ္းေနတာေတြ၊ စစ္ေခြးေတြအစရွိသျဖင့္ ၀ါးလံုးရွည္ရမ္းၿပီး ဆဲဆို ရိုင္းစိုင္းတာေတြကို ျမင္ရၾကားရတဲ့ အခါမွာ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ မေက်မနပ္ ႏိုင္ျဖစ္ၾကရပါတယ္”လို႔ ဒကာေလးတို႔က ဆိုထားပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာတာဟာ စစ္သားေကာင္းေတြကို ထိခိုက္ပါတယ္။ အကုသိုလ္ျဖစ္ေစပါတယ္။ အဲလို ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ ရမ္း ေနတဲ့သူ ေတြ႕ရင္ေတာ့ အဆင့္အတန္းမရွိတဲ့သူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရံုပါပဲ ဒကာေလးေရ။ အဲဒါ မ်ိဳးေတြက ရွိတတ္ပါတယ္။
ထို႔အတူပဲ ဒကာေလးတို႔ရဲ႕ oppositeeye မွာလဲ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ ရမ္းေနတာေတြက ပို႔စ္ တိုင္းမွာပါေနတယ္။ ဒကာေလးတို႔ ဘေလာ့ရဲ႕ဘယ္ျခမ္းက ပင္တိုင္ေတြ႕ေနရတဲ့ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ဆိုတာလဲ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ရမ္းထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ “သူမ်ားကို ဆံုးမခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ ျပင္ရတယ္”လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာၾကားထားပါတယ္ ဒကာေလး။ အဲဒီစာသားၾကီးကို မေျပာင္းသေရြ႕ေတာ့ ဒကာေလးတို႔အေနနဲ႔ သူမ်ား၀ါးလံုးရွည္ ရမ္းတာကို လိုက္ေျပာမေနသင့္ဘူးလို႔ ဦးဇင္းထင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့သူေတြ၊ စစ္သားေတြလိုပဲ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ ဒကာေလးေရ။ သူတို႔တစ္ေတြသာ တစ္စံုတစ္ရာရဲ႕ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မခံရဘဲ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရေနမယ္ဆိုရင္ ဦးဇင္းတို႔၊ ဒကာေလးတို႔ ဒီလို ေဆြးေႏြးစရာလိုအပ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြကိုလဲ ဒကာ ေလးတို႔ ျမင္ေအာင္ၾကိဳးစားသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
ေခတၱ=သီရိလကၤာႏိုင္ငံ
၀၃၊ ၀၆၊ ၀၈။
ရိုးသားမႈႏွင့္သမိုင္းတြင္ျခင္း
We must shape our own destiny ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ့္ၾကမၼာကို ကိုယ္ကိုတိုင္ ဖန္တီးပံုေဖာ္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းတာပဲပံုေဖာ္ေဖာ္၊ ဆိုးတာပဲပံုေဖာ္ေဖာ္ ရလဒ္ကား ေသခ်ာေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုရလဒ္သည္ပင္ ကိုယ့္သမိုင္း ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ လူ႕ဘ၀ဟူသည္ ေရပြက္ပမာတစ္ခဏသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခဏသာ အခ်ိန္ေလးသည္ပင္ မိမိႏွင့္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာအရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လံုေလာက္ေသာအခ်ိန္ျဖစ္ ေနပါတယ္။ တိုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္ေလးနဲ႔ ဘ၀သမိုင္းကို အႀကီးအက်ယ္ ေရးထိုးခဲ့သူေတြ ကမၻာမွာ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အသက္ ၃၃-ႏွစ္သာ ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္ သူေရးခဲ့ေသာသမိုင္းကား ယေန႔ထိ ရွင္သန္ေနဆဲ၊ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းဆဲပင္ ရွိေနပါေသးတယ္။ ေနာင္အနာဂတ္မ်ားစြာထိ သူ႕ေရးခဲ့ေသာ သမိုင္းကား ငွါးငွါးစြင့္စြင့္ ပြင္းလန္းေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူ႕ဘ၀ျဖစ္ျဖစ္၊ တိရစၦာန္ဘ၀ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားသက္မဲ့သစ္ပင္စသည္တို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အရာမဆို ေမြးဖြား ျခင္း၊ ျဖစ္ေပၚျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္း၊ ပ်က္စီးျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ပိုင္းျခားကန္႔သတ္ခံထားၾကရတယ္။ ဒီကန္႔သတ္ထား တဲ့ေဘာင္ႏွစ္ခုၾကားမွ ဘယ္အရာမွာ ေရွာင္ေနလို႔ မရပါဘူး။
လာျခင္းေကာင္းဖို႔ လိုအပ္သလို၊ ျပန္ျခင္းေကာင္းဖို႔လဲ ေကာင္းဖို႔လဲ လိုအပ္ပါတယ္။ “သင္လာေသာအခါ လူအမ်ား ၿပံဳးေပ်ာ္ၾက၍ သင္ျပန္ေသာအခါ လူအမ်ား ၀မ္းနည္းၾကရတဲ့သူမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔လိုေၾကာင္း” ျမတ္ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ မိတ္ေဆြတို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကိုယ့္အေနအထားကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ ၾကေစလိုပါတယ္။
ေနရာတိုင္းမွာ သစ္ရြက္ေလးေတြ၊ ပန္းပြင့္လႊာေလးေတြ ေၾကြက်ေျခာက္ႏြမ္းေနတာကို ေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္ မယ္။ ထိုသစ္ရြက္ေလး၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ပင္စည္ႀကီးမွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလွစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ အပင္က အပြင့္ေလးမ်ားကို သတိျပဳမိခ်င္ ျပဳမိႏိုင္ေသာ္လည္း ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲမွ ပန္းပြင့္၊ သစ္ရြက္ေလးမ်ားဆိုလွ်င္ ဘယ္သူမွ သတိျပဳမိႏိုင္လိမ့္မွာ မဟုတ္ေပဘူး။ ထိုသစ္ရြက္ပန္းပြင့္ေလး မ်ားလို လူမသိသူမသိျဖင့္ ရွင္သန္လာခဲ့ရၿပီး သူမသိသူမသိဘ၀ျဖင့္ပင္ ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသူမ်ား ေလာကတည္းဟူေသာ ေတာႀကီးထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ ေမြးဖြားလာ၍ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္မလာသလို ေသဆံုးသြား၍လည္း မည္သူမွ် ဂရုစိုက္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိေခ်။
မိတ္ေဆြတို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာ အသက္ရွင္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ဘယ္လိုသက္ေသေတြ ထားရစ္ခဲ့ၾကမလဲ။ သင္တို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထားခဲ့တဲ့သက္ေသေတြက သင္တို႔၊ အကၽြႏု္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထားခဲ့တဲ့ သက္ေသေတြကို ၾကည့္ၿပီး အကၽြႏ္ုပ္တို႔သမိုင္းကို အကဲျဖတ္ရစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္လိုသက္ေသေတြ ထားရစ္ခဲ့သင့္လဲ။
ေကာင္းတာေတြ မြန္ျမတ္တာေတြ သန္႔စင္တာေတြ ထားရစ္ခဲ့မလား၊ ဆိုးတာေတြ ေအာ့ေၾကာလန္စရာေတြ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာေတြ ထားရစ္ခဲ့မလား။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေကာင္းတာျဖင့္ သက္ေသျပလွ်င္ သင့္အား လူအမ်ားက ခ်ီးမြမ္းေထာမနာျပဳၾကလိမ့္မယ္။ မေတြ႕ဖူးသူမ်ား က တသသနဲ႔ ေတြ႕လိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနပါလိမ့္မယ္။ အကယ္၍ ဤကမၻာေလာကကို သင္ေက်ာခိုင္း သြားခဲ့ရလွ်င္ေတာင္မွ သင့္အား ၀မ္းနည္းတသ ျဖစ္ေနၾကလိမ့္မယ္။ သင့္အား နမူနာအျဖစ္ထားရင္း သင့္နာမည္ကို မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာထိ သယ္ေဆာင္သြားၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူကမွလဲ တားျမစ္လို႔ ရလိမ့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္နာမည္ တိမ္ေကာေအာင္ ဘယ္သူမွ ဖံုး၀ွက္လို႔ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္ေသသြားေသာ္ သင့္က်ဆံုးမႈအတြက္ အားလံုးက ၀မ္းနည္းတသျဖစ္ေနၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
မေကာင္းတာ၊ မရိုးသားတာျဖင့္ သင္ သက္ေသျပခဲ့လွ်င္ေကာ? ဒါလဲ သင့္သမိုင္းဟာ က်န္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားဟာ သင့္အား ေအာ့ႏွလံုးနာၾကလိမ့္မယ္။ သင္ေသသြား၍ သင့္နာမည္ က်န္ခဲ့ႏိုင္ ေသာ္လည္း သင့္ကဲ့သို႔မျဖစ္ေအာင္ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္မ်ားကို သတိေပးတားျမစ္ဆံုးမေနၾကပါလိမ့္မယ္။ သင္ေသသြားေသာ္ သင့္က်ဆံုးမႈအတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာမျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ၀မ္းနည္းမႈမျဖစ္မွာက ေသခ်ာပါတယ္။
အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႏွစ္မ်ိဳးကို ဥပမာေလး ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဆာင္မွာ လီေဆာင္းဦးဆိုတဲ့ ေခြးမေလး တစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ ေခြးေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ိုင္းၿပီးေကၽြးၾက၊ စၾကနဲ႔ အားလံုးက ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ၃-လေလာက္ ၾကာသြားေတာ့ ေခြးေလးဟာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါ တယ္။ အေဆာင္အားလံုးဟာ ေခြးမေလးအတြက္ ၀မ္းနည္းတသျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေခြးမေလးဟာ အဟိတ္တိရစၦာန္ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ လူတိုင္းရဲ႕ေမတၱာကို ရသြားခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူဟာ သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ သမိုင္းက်န္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူလာတုန္းက ၀မ္းသာ၊ သူရွိေနတုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္၊ သူထြက္ခြါသြားေတာ့ ၀မ္းနည္းၾကရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူလာတုန္းကလဲ ေအာ့ေၾကာလန္၊ သူရွိေနတုန္းမွာလည္း စိတ္ဆင္းရဲ၊ သူထြက္ခြါသြားေတာ့ ေစာေစာက လီေဆာင္းဦးေလး ဆံုးသြားသေလာက္ေတာင္ လူေတြ ၀မ္းမနည္းၾကပါ ဘူး။ အားလံုး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒိပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဆိုသူ လူယုတ္မာ စိုး၀င္း ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေသသြားတဲ့သတင္းကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ မွာ သတိထားၾကည့္ေတာ့ လီေဆာင္းဦးေသတုန္းကေလာက္ ၀မ္းမနည္းၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါက ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ သမိုင္းတြင္ေအာင္ လုပ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ ရိုးသားမႈရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ရိုးသားမႈမရွိတဲ့ သမိုင္းဟာ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ သမိုင္းေလာက္ေတာင္ မခန္႔ျငားဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ ေခြးမေလး လီေဆာင္းဦးေလာက္ သမိုင္းမွာ မလွပခဲ့ၾကတဲ့ စိုး၀င္းလို လူမ်ိဳး သင္ျဖစ္ခ်င္ပါသလား။
အလုပ္ရဲ႕အတိုင္းအတာ ပမာဏမွ် သင့္သမိုင္း တင္က်န္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ့္။ အခ်ိဳ႕က မိသားစုအတိုင္းအတာ ပမာဏမွ်၊ အခ်ိဳ႕က တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးအတိုင္းအတာ၊ အခ်ိဳ႕က ကမၻာ့အတိုင္းအတာ…….နာမည္မ်ား ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိသားစုအတိုင္းအတာပမာဏမွ် လုပ္ေဆာင္ခဲ့လွ်င္ သင့္မိသားစုက သင့္အား မ်ိဳးဆက္တစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခုစသည္တိုင္ေအာင္ အမွတ္တရရွိေနလိမ့္မယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးအတြက္ သင္လုပ္ေဆာင္လွ်င္ကား တစ္တိုင္းျပည္လံုးက သင့္အား အမွတ္ရေနလိမ့္မယ္။ ကမၻာ့အတိုင္းအတာထိ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့လွ်င္ကား ကမၻာ့သမိုင္းမွာ သင့္အမည္ ထည့္သြင္းခံထားရလိမ့္မယ္။ သင့္နာမည္သည္ သင္ထားခဲ့ေသာ အေျခအေနမ်ားအတိုင္း ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို၊ ဆိုးရင္ဆိုးသလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိေနလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သမိုင္းရဲ႕ နိယာမတရားတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေန၀င္း၊ ေစာေမာင္၊ သန္းေရႊ၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သိန္းေဖျမင့္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုး၊ ……..ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ေတြ က်န္ခဲ့ပံုခ်င္းကေတာ့ အမ်ားႀကီး ကြာျခားလွပါတယ္။ အခ်ိဳ႕နာမည္မ်ားသည္ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာမ်ား၊ နာက်ည္းစရာမ်ား၊ အရွက္ရစရာအျဖစ္မ်ားရဲ႕ သေကၤတျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕နာမည္မ်ားကေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ၊ ၀င့္ၾကြားစရာ၊ အားက်စရာမ်ားရဲ႕ သေကၤတျဖစ္ေနပါတယ္။
ေန၀င္းလိုပဲ ေနာင္အနာဂတ္သမိုင္းမွာ ထင္က်န္ရစ္မယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားကို လွန္ၾကည့္မိလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း အရွက္ရစရာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ ရိုးသားစြာ အလုပ္မလုပ္ၾကလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္း ျပည္ကို လိမ္တယ္။ ညာတယ္။ ၿဖီးတယ္။ ေကြ႕တယ္။ ေကာက္တယ္။ ညစ္ပတ္တယ္။ ယုတ္မာတယ္။ ေနာင္အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ဟာ ေန၀င္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာထက္ ေခြးေသေကာင္ ပုပ္ကို ၾကည့္ရတာဟာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ေရးခဲ့တဲ့၊ သူတို႔ေရးေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕သမိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသံၾကားလွ်င္ ၾကက္သီေမြးညွင္းထရတယ္။ အားက်မိတယ္။ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ တမ္းတမိတယ္။ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ ၾကည္ညိဳမိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုရိပ္ေတြၾကည့္ရတာ ကုသိုလ္ေတြ တိုးပြားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတာ ရိုးသားမႈရဲ႕ပံုရိပ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ရိုးသားမႈနဲ႔သမိုင္းကို ေရးခဲ့ၾက သူတိုင္းဟာ ဒီလုိပါပဲ သူတို႔သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားဟာ လွပက်က္သေရရွိေနပါလိမ့္မယ္။
မိတ္ေဆြတုိ႔ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ? ဘယ္လို သမိုင္းမ်ား ေရးခဲ့ၾကမလဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ေအာင္ မေရးႏိုင္လွ်င္ေတာင္မွ ေန၀င္းတို႔လို သမိုင္းမ်ိဳး မေရးျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု ယူဆပါတယ္။
လြင္ျပင္ရိုင္း
လူ႕ဘ၀ျဖစ္ျဖစ္၊ တိရစၦာန္ဘ၀ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားသက္မဲ့သစ္ပင္စသည္တို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အရာမဆို ေမြးဖြား ျခင္း၊ ျဖစ္ေပၚျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္း၊ ပ်က္စီးျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ပိုင္းျခားကန္႔သတ္ခံထားၾကရတယ္။ ဒီကန္႔သတ္ထား တဲ့ေဘာင္ႏွစ္ခုၾကားမွ ဘယ္အရာမွာ ေရွာင္ေနလို႔ မရပါဘူး။
လာျခင္းေကာင္းဖို႔ လိုအပ္သလို၊ ျပန္ျခင္းေကာင္းဖို႔လဲ ေကာင္းဖို႔လဲ လိုအပ္ပါတယ္။ “သင္လာေသာအခါ လူအမ်ား ၿပံဳးေပ်ာ္ၾက၍ သင္ျပန္ေသာအခါ လူအမ်ား ၀မ္းနည္းၾကရတဲ့သူမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔လိုေၾကာင္း” ျမတ္ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ မိတ္ေဆြတို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကိုယ့္အေနအထားကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ ၾကေစလိုပါတယ္။
ေနရာတိုင္းမွာ သစ္ရြက္ေလးေတြ၊ ပန္းပြင့္လႊာေလးေတြ ေၾကြက်ေျခာက္ႏြမ္းေနတာကို ေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္ မယ္။ ထိုသစ္ရြက္ေလး၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ပင္စည္ႀကီးမွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလွစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ အပင္က အပြင့္ေလးမ်ားကို သတိျပဳမိခ်င္ ျပဳမိႏိုင္ေသာ္လည္း ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲမွ ပန္းပြင့္၊ သစ္ရြက္ေလးမ်ားဆိုလွ်င္ ဘယ္သူမွ သတိျပဳမိႏိုင္လိမ့္မွာ မဟုတ္ေပဘူး။ ထိုသစ္ရြက္ပန္းပြင့္ေလး မ်ားလို လူမသိသူမသိျဖင့္ ရွင္သန္လာခဲ့ရၿပီး သူမသိသူမသိဘ၀ျဖင့္ပင္ ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသူမ်ား ေလာကတည္းဟူေသာ ေတာႀကီးထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ ေမြးဖြားလာ၍ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္မလာသလို ေသဆံုးသြား၍လည္း မည္သူမွ် ဂရုစိုက္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိေခ်။
မိတ္ေဆြတို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာ အသက္ရွင္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ဘယ္လိုသက္ေသေတြ ထားရစ္ခဲ့ၾကမလဲ။ သင္တို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထားခဲ့တဲ့သက္ေသေတြက သင္တို႔၊ အကၽြႏု္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထားခဲ့တဲ့ သက္ေသေတြကို ၾကည့္ၿပီး အကၽြႏ္ုပ္တို႔သမိုင္းကို အကဲျဖတ္ရစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္လိုသက္ေသေတြ ထားရစ္ခဲ့သင့္လဲ။
ေကာင္းတာေတြ မြန္ျမတ္တာေတြ သန္႔စင္တာေတြ ထားရစ္ခဲ့မလား၊ ဆိုးတာေတြ ေအာ့ေၾကာလန္စရာေတြ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာေတြ ထားရစ္ခဲ့မလား။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေကာင္းတာျဖင့္ သက္ေသျပလွ်င္ သင့္အား လူအမ်ားက ခ်ီးမြမ္းေထာမနာျပဳၾကလိမ့္မယ္။ မေတြ႕ဖူးသူမ်ား က တသသနဲ႔ ေတြ႕လိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနပါလိမ့္မယ္။ အကယ္၍ ဤကမၻာေလာကကို သင္ေက်ာခိုင္း သြားခဲ့ရလွ်င္ေတာင္မွ သင့္အား ၀မ္းနည္းတသ ျဖစ္ေနၾကလိမ့္မယ္။ သင့္အား နမူနာအျဖစ္ထားရင္း သင့္နာမည္ကို မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာထိ သယ္ေဆာင္သြားၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူကမွလဲ တားျမစ္လို႔ ရလိမ့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္နာမည္ တိမ္ေကာေအာင္ ဘယ္သူမွ ဖံုး၀ွက္လို႔ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္ေသသြားေသာ္ သင့္က်ဆံုးမႈအတြက္ အားလံုးက ၀မ္းနည္းတသျဖစ္ေနၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
မေကာင္းတာ၊ မရိုးသားတာျဖင့္ သင္ သက္ေသျပခဲ့လွ်င္ေကာ? ဒါလဲ သင့္သမိုင္းဟာ က်န္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားဟာ သင့္အား ေအာ့ႏွလံုးနာၾကလိမ့္မယ္။ သင္ေသသြား၍ သင့္နာမည္ က်န္ခဲ့ႏိုင္ ေသာ္လည္း သင့္ကဲ့သို႔မျဖစ္ေအာင္ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္မ်ားကို သတိေပးတားျမစ္ဆံုးမေနၾကပါလိမ့္မယ္။ သင္ေသသြားေသာ္ သင့္က်ဆံုးမႈအတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာမျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ၀မ္းနည္းမႈမျဖစ္မွာက ေသခ်ာပါတယ္။
အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႏွစ္မ်ိဳးကို ဥပမာေလး ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဆာင္မွာ လီေဆာင္းဦးဆိုတဲ့ ေခြးမေလး တစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ ေခြးေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ိုင္းၿပီးေကၽြးၾက၊ စၾကနဲ႔ အားလံုးက ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ၃-လေလာက္ ၾကာသြားေတာ့ ေခြးေလးဟာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါ တယ္။ အေဆာင္အားလံုးဟာ ေခြးမေလးအတြက္ ၀မ္းနည္းတသျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေခြးမေလးဟာ အဟိတ္တိရစၦာန္ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ လူတိုင္းရဲ႕ေမတၱာကို ရသြားခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူဟာ သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ သမိုင္းက်န္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူလာတုန္းက ၀မ္းသာ၊ သူရွိေနတုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္၊ သူထြက္ခြါသြားေတာ့ ၀မ္းနည္းၾကရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူလာတုန္းကလဲ ေအာ့ေၾကာလန္၊ သူရွိေနတုန္းမွာလည္း စိတ္ဆင္းရဲ၊ သူထြက္ခြါသြားေတာ့ ေစာေစာက လီေဆာင္းဦးေလး ဆံုးသြားသေလာက္ေတာင္ လူေတြ ၀မ္းမနည္းၾကပါ ဘူး။ အားလံုး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒိပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဆိုသူ လူယုတ္မာ စိုး၀င္း ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေသသြားတဲ့သတင္းကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ မွာ သတိထားၾကည့္ေတာ့ လီေဆာင္းဦးေသတုန္းကေလာက္ ၀မ္းမနည္းၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါက ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ သမိုင္းတြင္ေအာင္ လုပ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ ရိုးသားမႈရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ရိုးသားမႈမရွိတဲ့ သမိုင္းဟာ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ သမိုင္းေလာက္ေတာင္ မခန္႔ျငားဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ ေခြးမေလး လီေဆာင္းဦးေလာက္ သမိုင္းမွာ မလွပခဲ့ၾကတဲ့ စိုး၀င္းလို လူမ်ိဳး သင္ျဖစ္ခ်င္ပါသလား။
အလုပ္ရဲ႕အတိုင္းအတာ ပမာဏမွ် သင့္သမိုင္း တင္က်န္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ့္။ အခ်ိဳ႕က မိသားစုအတိုင္းအတာ ပမာဏမွ်၊ အခ်ိဳ႕က တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးအတိုင္းအတာ၊ အခ်ိဳ႕က ကမၻာ့အတိုင္းအတာ…….နာမည္မ်ား ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိသားစုအတိုင္းအတာပမာဏမွ် လုပ္ေဆာင္ခဲ့လွ်င္ သင့္မိသားစုက သင့္အား မ်ိဳးဆက္တစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခုစသည္တိုင္ေအာင္ အမွတ္တရရွိေနလိမ့္မယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးအတြက္ သင္လုပ္ေဆာင္လွ်င္ကား တစ္တိုင္းျပည္လံုးက သင့္အား အမွတ္ရေနလိမ့္မယ္။ ကမၻာ့အတိုင္းအတာထိ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့လွ်င္ကား ကမၻာ့သမိုင္းမွာ သင့္အမည္ ထည့္သြင္းခံထားရလိမ့္မယ္။ သင့္နာမည္သည္ သင္ထားခဲ့ေသာ အေျခအေနမ်ားအတိုင္း ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို၊ ဆိုးရင္ဆိုးသလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိေနလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သမိုင္းရဲ႕ နိယာမတရားတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေန၀င္း၊ ေစာေမာင္၊ သန္းေရႊ၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သိန္းေဖျမင့္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုး၊ ……..ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ေတြ က်န္ခဲ့ပံုခ်င္းကေတာ့ အမ်ားႀကီး ကြာျခားလွပါတယ္။ အခ်ိဳ႕နာမည္မ်ားသည္ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာမ်ား၊ နာက်ည္းစရာမ်ား၊ အရွက္ရစရာအျဖစ္မ်ားရဲ႕ သေကၤတျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕နာမည္မ်ားကေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ၊ ၀င့္ၾကြားစရာ၊ အားက်စရာမ်ားရဲ႕ သေကၤတျဖစ္ေနပါတယ္။
ေန၀င္းလိုပဲ ေနာင္အနာဂတ္သမိုင္းမွာ ထင္က်န္ရစ္မယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားကို လွန္ၾကည့္မိလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း အရွက္ရစရာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ ရိုးသားစြာ အလုပ္မလုပ္ၾကလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္း ျပည္ကို လိမ္တယ္။ ညာတယ္။ ၿဖီးတယ္။ ေကြ႕တယ္။ ေကာက္တယ္။ ညစ္ပတ္တယ္။ ယုတ္မာတယ္။ ေနာင္အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ဟာ ေန၀င္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာထက္ ေခြးေသေကာင္ ပုပ္ကို ၾကည့္ရတာဟာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ေရးခဲ့တဲ့၊ သူတို႔ေရးေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕သမိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသံၾကားလွ်င္ ၾကက္သီေမြးညွင္းထရတယ္။ အားက်မိတယ္။ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ တမ္းတမိတယ္။ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ ၾကည္ညိဳမိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုရိပ္ေတြၾကည့္ရတာ ကုသိုလ္ေတြ တိုးပြားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတာ ရိုးသားမႈရဲ႕ပံုရိပ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ရိုးသားမႈနဲ႔သမိုင္းကို ေရးခဲ့ၾက သူတိုင္းဟာ ဒီလုိပါပဲ သူတို႔သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားဟာ လွပက်က္သေရရွိေနပါလိမ့္မယ္။
မိတ္ေဆြတုိ႔ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ? ဘယ္လို သမိုင္းမ်ား ေရးခဲ့ၾကမလဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ေအာင္ မေရးႏိုင္လွ်င္ေတာင္မွ ေန၀င္းတို႔လို သမိုင္းမ်ိဳး မေရးျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု ယူဆပါတယ္။
လြင္ျပင္ရိုင္း
Subscribe to:
Posts (Atom)